Η Αφροδίτη Αλ Σαλέχ, που από πρώην αποτυχημένη ηθοποιός πηδώντας τρια τρια τα σκαλιά της Πασοκικής καταξίωσης έφτασε να γίνει “σύμβουλος” του Γιωργάκη αλλά και του γίγαντα της πολιτικής, του Σπύρου του Βούγια, έσπασε και πάλι της σιωπή της.
Αυτή τη φορά για να αναφερθεί στο φλέγον θέμα των καθημερινών αυτοκτονιών απελπισμένων Ελλήνων.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η μεγίστη κοινωνική αναλυτής, οι αυτόχειρες δεν είναι καθημερινοί άνθρωποι που φτάνουν στα όρια της απελπισίας, αλλά απλώς ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις σε λανθάνουσα κατάσταση, που με μια “συγκυριακή αφορμή” (ΔΝΤ) ή και από “μόδα” (!!!) …πηδάνε από τα μπαλκόνια.
Επίσης η κυρία Αλ Σαλεχ “δεν ξέρει” αν οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν: “Ίσως ναι, ίσως και όχι” γράφει με την βαθιά σκεπτόμενη πένα της. Αυτό όμως δεν της απαγορεύει να κατακεραυνώνει την δημοσιότητα που παίρνουν η οποία, σύμφωνα με την βαθιά προοδεφτικιά συνείδησή της, θα πρέπει να απαγορευτεί …..δια νόμου.
Δηλαδή, κατά την κυρία Αλ Σαλέχ, τη στιγμή που οι Έλληνες πέφτουν σαν τις μύγες, η επικαιρότητα θα πρέπει να ασχολείται π.χ. με τις ομιλίες του ΓΑΠ στα διεθνή συμπόσια. Δια νόμου.
Τέλος, σε ένα παραλληλισμό που μόνο η Αφροδίτη θα μπορούσε να σκεφτεί, παρομοιάζει τους Έλληνες αυτόχειρες με την …..Τζιχάντ και τους καμικάζι. (!!!!)
- Όποιος επιθυμεί να διασκεδάσει το πόνημα της “συμβούλου” του ΓΑΠ, (και βεβαίως να καταλάβει πως φτάσαμε ως εδώ) μπορεί να το βρει (που αλλού) στο site του αγωνιστή του Κωλονανιώτικου Σοσιαλισμού, του Σταύρακα του Θεοδωράκη: ΕΔΩ
1 σχόλιο:
Μια απάντηση
20/07/2012
της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ
Στην πρώτη μορφή του κειμένου, η αρχή της τελευταίας παραγράφου είχε ως εξής «Από προσωπική εμπειρία από ανθρώπους που αποπειράθηκαν, αλλά και από το πώς νιώθω και εγώ μια και δυστυχώς ανήκω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων, καταθέτω πως ποτέ δεν ήταν πιο πρόσφορο το έδαφος για έναν άνθρωπο με τάσεις αυτοκτονίας»
Στη συνέχεια αποφάσισα να διαγράψω τη φράση: «αλλά και από το πώς νιώθω και εγώ μια και δυστυχώς ανήκω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων», εκτιμώντας πως δεν ήταν σωστό να καταθέσω δημοσίως την προσωπική διάσταση του άρθρου.
Μετά όμως αυτό τον απίστευτο όγκο χυδαίων σχολίων που εισέπραξα (για άλλη μια φορά) τα οποία μάλιστα εκφράζονται με το περιτύλιγμα του δήθεν σεβασμού προς τους αυτόχειρες δεν έχω παρά να προσθέσω τη διαγραμμένη φράση.
Αφού λοιπόν τόσο κόπτονται για το δικαίωμα του αυτόχειρα και την αξιοπρέπειά του και θίγονται που αποκάλεσα την αυτοχειρία «βλακεία», ενώ αναρωτιούνται με ποιο δικαίωμα και ποιες γνώσεις μιλάω, καταθέτω πως μιλάω ως αυτόχειρας και ξέρω από προσωπική εμπειρία πως νιώθει αυτή την περίοδο ένας άνθρωπος που έχει τάσεις αυτοκτονίας, που έχει την τάση δηλαδή να έρχεται πιο συχνά αντιμέτωπος με την ουσία της ύπαρξης του. Και ναι, όσο και αν δεν βολεύει κομματικά κάποιους, η αυτοχειρία είναι βλακεία. Φυσικά και είναι βλακεία. Και ναι, μου πήρε πολλά χρόνια να το πω, κι ακόμα περισσότερα να το παραδεχθώ. Και το χρώσταγα στην μάνα μου και σ’ όλους τους ανθρώπους που κάποτε πλήγωσα. Όσοι το έχουν πράξει, και ευτυχώς απέτυχαν, ξέρουν καλά τι λέω. Και οι άλλοι... δεν μπορούν δυστυχώς να μιλήσουν πια.
Όσο για τους θιασώτες της αυτοκτονίας, θα ήταν καλό να γνωρίζουν πως η αυτοκτονία δεν είναι ούτε κοινωνικό γεγονός ούτε στατιστικό δεδομένο, πολιτικά και επικοινωνιακά εκμεταλλεύσιμο. Η στιγμή αυτή που παγιδευμένος στη δίνη του μυαλού σου, παίρνεις την απόφαση να δώσεις τέλος στο πολυτιμότερο σου αγαθό: τη ζωή σου. Η στιγμή εκείνη που έρχεσαι αντιμέτωπος με την ύπαρξή σου. Όλη η ζωή σου περνάει από μπροστά σου. Οι άνθρωποι που αγάπησες και σ’ αγαπήσανε, όσα έκανες κι όσο θέλησες να κάνεις, τα όνειρά σου, οι επιθυμίες σου, οι επιτυχίες κι αποτυχίες σου .. και τη στιγμή αυτή όλα μοιάζουν μάταια κι άχρηστα. Ο καθρέφτης της ψυχής σου θολώνει και σε παραμορφώνει. Κι αν, μόνο αν τη στιγμή εκείνη μπορούσες να ακούσεις τη φωνή αυτή: μην φεύγεις ρε, σε χρειαζόμαστε… γιατί αξίζει, αξίζεις για μένα… όλα θα ήταν διαφορετικά.
Αυτή είναι η φωνή που πρέπει να ακουστεί και καμία άλλη.
Ο υπογράφων,
Ένας αυτόχειρ.
Δημοσίευση σχολίου