Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Ο Λαός απέναντι σε κοσμογονικές εξελίξεις — Ποιος ο ρόλος του Ε.ΠΑ.Μ.


4η Τακτική Σύνοδος του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του Ε.Πα.Μ. Μάρτιος 2013 Πολιτική Εισήγηση του Γενικού Γραμματέα της Πολιτικής Γραμματείας, Δημήτρη Καζάκη


Συναγωνίστριες/στές,

 Μιλώντας για το ζήτημα του πολιτικού σχεδιασμού τον οποίο αναπτύσσει το ΕΠΑΜ μπροστά στα προβλήματα και τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι έχει μεγάλη σημασία να κατανοούμε σε ποια περίοδο, σε ποια ακριβώς συγκυρία βρισκόμαστε, έτσι ώστε να μπορούμε να προσαρμόσουμε την τακτική μας και τους τακτικούς μας στόχους με τον τρόπο ώστε να εξυπηρετούν την Ελληνική κοινωνία συνολικά και με βάση τα δεδομένα που έχουμε στην πορεία μπροστά μας.


Το σημαντικό εδώ είναι, πώς πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε σε μια περίοδο καταιγιστικών εξελίξεων. Οι εξελίξεις αυτές δεν αφορούν μόνο την κυρίαρχη πολιτική, τον τρόπο που εφαρμόζονται ή επιβάλλονται οι πολιτικές στην κοινωνία, αλλά τον τρόπο που διαμορφώνεται συνολικά η κοινωνία στην Ελλάδα και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια.

Σκέψεις ενός πολίτη


Του Απόστολου Κολοκοτρώνη 
Βλέπω τριγύρω μου φτώχεια και πείνα, ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια και παιδάκια να λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία. Βλέπω κλειστά μαγαζιά, ανεργία και άτομα θυμωμένα, οργισμένα. Βλέπω πορείες διαμαρτυρίας, απεργίες, συλλαλητήρια και όλος αυτός ο κόσμος να χαρακτηρίζει μια πολιτική κατάσταση ως χούντα και τους κυβερνώντες ως προδότες. Φωνάξαμε, μουτζώσαμε, πολλοί έφαγαν ξύλο από την αστυνομία και πολλοί περισσότεροι, χημικά.

Ήρθαν οι εκλογές, τρομοκρατία από τα ΜΜΕ. Δεν θα έχετε φάρμακα, πετρέλαιο, ίσως να δεχθούμε και επίθεση από εξωγήινους μαζί με τους νεφελίμ. Οι προεκλογικές υποσχέσεις, φούσκα όπως πάντα. Τα κατάφεραν. Για άλλη μια τετραετία θα οδηγούμαστε με αυτή την πολιτική φόρμουλα του μνημονίου. Η ιστορία ίδια. Ο κόσμος φωνάζει αλλά η κυβέρνηση δεν ακούει.

Ο Δημήτρης Καζάκης στον Maximum FM - 28/03/2013


Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Το Ε.Πα.Μ. στηρίζει την προειδοποιητική λαϊκή στάση πληρωμών τον Απρίλιο

 

epam2
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.Πα.Μ.) συμμετέχει και στηρίζει αποφασιστικά την πρωτοβουλία των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές, των επιτροπών κατοίκων, των σωματείων και άλλων, συλλογικοτήτων, για κήρυξη του Απρίλη σαν μήνα προειδοποιητικής λαϊκής στάσης πληρωμών απέναντι σε Εφορία, Τράπεζες, ΔΕΚΟ.

ΛΑΪΚΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ

Τον ερχόμενο Απρίλιο, δεν πληρώνουμε τίποτα, σε εφορίες, ΔΕΚΟ και Τράπεζες

Στόχος είναι να διακοπεί η ροή χρήματος προς τα κρατικά ταμεία, να δημιουργηθεί πρόβλημα στο τραπεζικό σύστημα και να κλονιστεί η κυβέρνηση, που  αν χρειαστεί να πάρει νέα μέτρα, θεωρείται σίγουρο από πολλούς ότι θα πέσει. Η προσπάθεια πρέπει να πλαισιωθεί από προτροπή για μαζικές αναλήψεις από τις τράπεζες (για τους ελάχιστους που απέμειναν με καταθέσεις).

Ετσι κι αλλιώς είναι εκατομμύρια αυτοί που έχουν σταματήσει να πληρώνουν επειδή δεν μπορούν. 
Ομως, αυτή τη φορά, ορίζεται το χρονικό διάστημα προκειμένου να συμμετέχουν ακόμα κι αυτοί που θα ήθελαν να μην πληρώνουν αλλά για διάφορους λόγους δεν μπορούν να το κάνουν. Γι αυτό το λόγο, ενδείκνυται μια κορύφωση της κινητοποίησης το τελευταίο δεκαήμερο του Απριλίου.

Το μήνυμα που δίνει η Στάση του Απριλίου είναι καθαρά πολιτικό και προετοιμάζει το έδαφος για μια γενική πολιτική απεργία.

Διαδώστε το όσο μπορείτε, σε γνωστούς, φίλους, συναγωνιστές, στα κοινωνικά δίκτυα, στα blogs και κυρίως, σε κινηματικούς χώρους που μπορεί να το διακινήσουν ευρύτερα.

Συννημένα υπάρχουν μια προκύρηξη και μια αφίσα. Επειδή πάρα πολλοί άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι σημαντικό να χρησιμοποιηθεί έντυπο υλικό για την ενημέρωσή τους. 

Καλή δύναμη



Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ ΣΤΟ ''EURO CHANNEL'' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


Δ. Καζάκης και Δ. Κυπριώτης στο κανάλι 9


  




Με το Λαό ή ενάντιά του; Ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις των Δ.Καζάκη- Δ.Κυπριώτη στην εκπομπή της Λένας Λιβανού στο κανάλι 9!

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Ο Δ. ΚΑΖΑΚΗΣ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ ΑΡΜΟΝΙΑ 103.2 ΣΑΜΟΣ - 28/3/13


Δημήτρης Καζάκης μιλάει στην ομογενειακή ραδιοφωνική εκπομπή Dialogos Radio & Dialogos Media 28/03/2013

ΞΕΚΙΝΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ


Του Χρήστου Πασαλάρη


Οπως έμεινε στην ιστορία ο μαύρος Απρίλιος του ΄41 έτσι θα μείνει και ο κατάμαυρος Μάρτιος του 2013. Είναι οι μήνες της βάρβαρης γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και όπως το ‘39 ο Χίτλερ ξεκίνησε από την Πολωνία το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έτσι το 2013 η καγκελάριος Μέρκελ, εξ ίσου αδίστακτη, ξεκινά από την Κύπρο, απροκάλυπτα πλέον , την οικονομική υποδούλωση ολόκληρης της Ευρώπης.


Οι  πολίτες του ευρωπαϊκού νότου, χτυπημένοι άγρια από την παγκόσμια κρίση, βλέπουν  να πλανώνται πάνω από τα κεφάλια τους (όπως τότε τα «στούκας» του Χίτλερ) τα αρπακτικά όρνεα του Βερολίνου με  σάρκες της Κύπρου στο ράμφος τους, έτοιμα να εφορμήσουν και στις δικές τους  καταθέσεις , για να τους υποδουλώσουν, εν ονόματι της  «Γερμανικής Ευρώπης»!
Η ιστορία όμως γράφει  επίσης ότι οι «νότιοι» της Ευρώπης, με πρωτοπόρους τους Ελληνες, τους Γάλλους και τους Γιουγκοσλάβους (λίγο αργότερα και τους Ιταλούς ), ξεκίνησαν εκείνα τα χρόνια την επική αντίσταση κατά της  χιτλερικής κατοχής, πρώτα κουρελιάζοντας τις σημαίες της, όπως έκαναν ο Γλέζος με τον Σάντα, και αμέσως μετά οργανώνοντας πανεθνικά απελευθερωτικά κινήματα.
Τέτοια κινήματα θα νοιώσουν αργά ή γρήγορα στις πλάτες τους οι αφέντες του Βερολίνου και μάλιστα ξεκινημένα πάλι από την Ελλάδα και την Κύπρο. Η ματωμένη σημαία του Κολλάτου  είναι ένα μικρό σημαδάκι μπροστά σε ό,τι αναμένεται... Ιδιαίτερα αν ο δικός μας υπουργός Οικονομικών τολμήσει να δεχθεί «κούρεμα» των καταθέσεων και στις ελληνικές τράπεζες. Θα είναι πράξη συνθηκολόγησης χειρότερη εκείνης του προδότη Τσολάκογλου

Ας αναλάβει λοιπόν τις ευθύνες της η ελληνική κυβέρνηση! Οι κατάσταση είναι λίαν  εκρηκτική. Οι σπίθες πλησιάζουν!




από enikos

Δ. Καζάκης: Αν αύριο επιστρέφαμε σ' εθνικό νόμισμα...(ΒΙΝΤΕΟ)

Ο Δ. Καζάκης εξηγεί τι θα συμβεί, με την επιστροφή της χώρας σ' εθνικό νόμισμα.
Μάθετε ποια είναι η αλήθεια που επιμελώς μας κρύβουν οι "Εθνοσωτήρες" και θα καταλάβετε γιατί πρέπει ν' απαλλαγούμε ΑΜΕΣΑ από δαύτους! 

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Ο Δ. Καζάκης στην τηλεόραση ΕΓΝΑΤΙΑ - 26/03/2013



Ο Δημητρης Καζακης στον Σ. Κοτρωτσο REAL FM (27/3/2013)


Δ.Καζάκης: Τι πρέπει να κάνουν οι καταθέτες...

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο γ.γ. του ΕΠΑΜ Δ. Καζάκης αναφέρεται στο τι μπορεί να κάνει ο ελλαδίτης καταθέτης που βλέπει τις καταθέσεις του να κάνουν φτερά μπροστά τα μάτια του, και συκεκριμένα:
-να απαιτήσει από τις κυπριακές τράπεζες τη μεταβίβαση των καταθέσεών του σε άλλη τράπεζα,
-να προχωρήσει σε αγωγή κατά αυτών σε περίπτωση μη ικανοποίησης του αιτήματός του
-να ζητήσει αποζημίωση από το ελληνικό κράτος, εφόσον τα κυπριακά υποκαταστήματα απορροφήθηκαν από εγχώρια τράπεζα, με παρέμβαση της ελληνικής κυβέρνησης, γεγονός που την καθιστά συνυπεύθυνη απέναντι στους Ελληνες καταθέτες, σύμφωνα με το νόμο εγγύσης των τραπεζικών καταθέσεων.
Ολα αυτα σε μια χώρα που προσεχώς χάνει την υπόστασή της ως κράτος, σε μια εποχή που η ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΠΩΝ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ αποκαλείται “κούρεμα καταθέσεων”...
Απόσπασμα από την εκπομπη “ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ” του Γ. Σαχίνη στο ΚΡΗΤΗ TV, την 25η Μαρτίου 2013

Ο Γ. Κοντογιώργης για Κύπρο και Γερμανία στο ΣΚΑΪ – 26 Μαρτίου 2013

Παρέμβαση του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη, στις 26.3.13, στην εκπομπή “Life” και στην δημοσιογράφο Εύα Αντωνοπούλου, για την Ελλάδα και την Κύπρο στην αρχιτεκτονική της Γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ ΣΤΟ ΚΡΗΤΗ TV ΣΤΙΣ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013

Ο Δημήτρης Καζάκης: Πως αντιμετωπίζουμε τους δολοφόνους 25/03/2013

Ομιλία Δ Καζακη στα ΧΑΝΙΑ στης 22/03/13

Ο Δημήτρης Καζάκης στη ΝΕΑ TV στα Χανιά στις 22/3/2013

Ο Δημήτρης Καζάκης:Ανάλυση της τραπεζικής δικτατορίας. 25/3/2013

Ο Δημήτρης Καζάκης: Η οικονομική δολοφονία της Κυπρου. 25/3/2013

Ο Δημήτρης Καζάκης μιλά για ΗΠΑ Ρωσία Γερμανία και Γιουσουφάκια. 25/03/2013

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Ο Δ. Καζάκης για την κρίση στην Κύπρο στο Γ.Σαχίνη και στο Ηράκλειο 98,4 fm 25/03/2013

Ο Δημήτρης Καζάκης, ανήμερα της εθνικής επετείου και με το μυαλό στην Κύπρο, μιλά στον δημοσιογράφο Γ. Σαχίνη για την κρίση στο πολύπαθο νησί και την συστημική κρίση στην Ευρωζώνη.

Πρόσκληση του Ε.Πα.Μ. προς όλους τους Έλληνες




Οι επιταγές του ’21 πάντα επίκαιρες 

Η νέμεσις έρχεται καλπάζουσα 


 Άλλη μια επέτειος της 25ης Μαρτίου έχει για εμάς, τους σύγχρονους Έλληνες, επίκαιρη σημασία καθώς αγωνιζόμαστε απέναντι στην σύγχρονη, νεοταξική, «αυτοκρατορία», που έχει ταπεινώσει την χώρα μας κλέβοντας τον δημόσιο πλούτο και το εισόδημά μας, χειραγωγώντας τις ζωές μας και υπονομεύοντας την εθνική μας κυριαρχία και το μέλλον μας.

Η «Ιερά Συμμαχία», που οφείλουμε να πολεμήσουμε μέχρις εσχάτων, σήμερα είναι η εξ ίσου, αν όχι περισσότερο, βάρβαρη επικυριαρχία της παγκοσμιοποίησης, μια ελίτ πέραν κάθε νόμου, των «Αρχόντων» του κεφαλαίου στην Γουώλ Στρητ και στο Σίτυ του Λονδίνου, της FEDστην Ουάσιγκτων και της «Τρόϊκας» των Βρυξελλών.
Μαζί τους και ενάντια στα συμφέροντα του λαού και της χώρας συντάσσονται οι εκ πεποιθήσεως σκλάβοι και υπηρέτες ξένων αφεντικών, ντόπιοι δωσίλογοι που με τα μνημόνια, τις «λύσεις» τους και την προπαγάνδα τους μάς παραδίδουν στη νέα δουλεία των παγκόσμιων αρπακτικών.
Βρισκόμαστε ξανά μπροστά σε μια καθοριστική ιστορική επιλογή. Από την μια, είναι ο δρόμος της ποταπότητας, του ραγιαδισμού, του Εφιάλτη και του Πήλιου Γούση και, από την άλλη, η τιμημένη παρακαταθήκη του ’21: του ανυποχώρητου αγώνα για αξιοπρέπεια και ελευθερία, του αναφαίρετου δικαιώματος των λαών για αυτοδιάθεση και εθνική ανεξαρτησία.
Όσοι, όμως, προσπαθούν να μας γυρίσουν σε συνθήκες προ του 1821, όπου το «χάλκαιον χέρι βαρύ του φόβου» και «ο ζυγός δουλείας» σκίαζε τον λαό μας, ας ξέρουν ότι απέναντι στη νέα κατοχή θα γεννηθεί μια νέα Επανάσταση. Όπως το 1821 η επιθυμία της ελευθερίας έπεσε ως βροχή, κατά τον Γέρο του Μωρηά, και «δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα…», όπως το 1942 οι νέοι του ΕΑΜ, κρατώντας την ελληνική σημαία, με βαθουλωμένα μάτια από την πείνα, αντιμετώπισαν άοπλοι τους καραμπινιέρους, τις ναζιστικές ορδές και τους δωσίλογους συνεργάτες τους, έτσι και σήμερα θα βρούμε την αρετή και την τόλμη για την ελευθερία.
Το μήνυμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη «ή μόνοι μας θα σωθούμε ή θα χαθούμε», όπως δείχνουν ξανά οι εξελίξεις σε Ελλάδα και Κύπρο, ας μας οπλίσει ξανά με την ορμή, το θάρρος και την ελπίδα που θα μας οδηγήσουν στην νικηφόρα έκβαση του νέου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Για την ανατροπή της χρεοκρατίας, την ανασυγκρότηση της οικονομίας σε εθνική βάση, την τιμωρία των ενόχων της σημερινής εξαθλίωσης, τη νέα συνταγματική δημοκρατική αναγέννηση της πατρίδας μας.

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΓΙΑ
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΡΑ
ΑΠΟ Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ
Αθήνα, 25-3-2013

Ανακοίνωση του Ε.Πα.Μ.




Το Ε.Πα.Μ. στηρίζει την προειδοποιητική λαϊκή στάση πληρωμών τον Απρίλιο 



Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.Πα.Μ.) συμμετέχει και στηρίζει αποφασιστικά την πρωτοβουλία των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές, των επιτροπών κατοίκων, των σωματείων και άλλων, συλλογικοτήτων, για κήρυξη του Απρίλη σαν μήνα προειδοποιητικής λαϊκής στάσης πληρωμών απέναντι σε Εφορία, Τράπεζες, ΔΕΚΟ.
Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά σε συνεργασία με το ΔΝΤ και την ευρωένωση μαζί με την επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, την συνεχή μείωση των μισθών και των συντάξεων, τη ανεργία που καλπάζει, συνεχίζει με ολοένα αυξανόμενη ένταση την επίθεση στο λαϊκό εισόδημα με χωρίς προηγούμενο φοροεπιδρομές και μετατρέπει σε εμπόρευμα για λίγους κοινωνικά αγαθά όπως το ρεύμα, η υγεία, η παιδεία και αύριο το νερό, την ίδια ώρα που οι τράπεζες αυξάνουν τις τοκογλυφικές απαιτήσεις τους απέναντι στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Σε πλήρη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της τρόικας, αποφασίζει την παράταση και για το 2013 του άθλιου χαρατσιού στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Η κατάσταση αυτή οδηγεί μεγάλα τμήματα του λαού να δίνουν κυριολεκτικά τη μάχη της επιβίωσης.

Τώρα η λαϊκή αγανάκτηση και οργή πρέπει να γίνει μαζική συλλογική οργανωμένη δύναμη ανατροπής. Ήρθε η ώρα να ακουστεί μαζικά και μαχητικά «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε!» Αυτό δεν είναι ένα απλό σύνθημα. Είναι ύψιστη Πολιτική Επιλογή και λαϊκή επιταγή.

Η στάση πληρωμών τον Απρίλιο πρέπει να είναι μια πρώτη οργανωμένη λαϊκή απάντηση στο καθεστώς της υποτέλειας και του δωσιλογισμού που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή και την κοινωνία στον εξανδραποδισμό.

Εμπρός για Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας με πρώτο βήμα την στάση πληρωμών απέναντι στο καθεστώς των τοκογλύφων, για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής και των μνημονίων κυβερνήσεων – ΕΕ – ΔΝΤ, την τιμωρία των δωσιλόγων, τη διαγραφή του χρέους σύμφωνα με το διεθνές Δίκαιο, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των ΔΕΚΟ προκειμένου να υπάρξει προοπτική και ελπίδα γι’ αυτόν τον τόπο και αυτόν τον λαό.

Καλούμε όλον τον Λαό, τα κόμματα, τα εργατικά σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους κάθε δημοκράτη και πατριώτη να δώσει τη μάχη, ώστε η λαϊκή στάση πληρωμών, παίρνοντας μαζικά χαρακτηριστικά, να οδηγήσει στην πτώση των φαύλων και στην Ανάσταση τον Ελληνικό Λαό.

Αθήνα 24 Μαρτίου 2013

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Έκτακτη Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ. της 23ης Μαρτίου 2013





ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 


 Όπως επανειλημμένως είχαμε προειδοποιήσει, η βαθύνουσα κρίση στη Κύπρο δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την χώρα μας, η οποία οδεύει σταδιακά προς την πλήρη κατάρρευση.

Η συμφωνία παρασκηνίου της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αναστασιάδη, για απορρόφηση των υποκαταστημάτων των Κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα, υλοποιεί επιτακτική εντολή της ευρωζώνης προκειμένου να επιμεριστεί και στην Ελλάδα μέρος του κόστους της υποτιθέμενης διάσωσης των τραπεζών της Κύπρου. Επιβαρύνεται έτσι  ακόμα περισσότερο η δραματική θέση των υπό ανακεφαλαιοποίηση ελληνικών τραπεζών, οι οποίες έχουν απορροφήσει μέχρι σήμερα πλέον των 360 δις ευρώ με κρατικές εγγυήσεις, σε βάρος επί της ουσίας του ελληνικού λαού.

Η συμφωνία αυτή δεν αφορά και δεν έχει να κάνει σε καμιά περίπτωση με την προστασία των καταθέσεων ανεξαρτήτως ποσού, αλλά με τη συγκάλυψη των τεράστιων ευθυνών του πολιτικού προσωπικού τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας, που σε χωρίς προηγούμενο διαπλοκή και συνενοχή με τους κύπριους και εγχώριους τραπεζίτες εξαέρωσαν κυριολεκτικά την καταθετική βάση των τραπεζών.

Με βάση αυτά τα δεδομένα καμία εγγύηση των καταθέσεων δεν μπορεί να υπάρξει από τον όμιλο της τράπεζας Πειραιώς, που αναλαμβάνει, βάσει της συμφωνίας, τα εν Ελλάδι υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών, αφού ήδη και η ίδια η τράπεζα Πειραιώς βρίσκεται υπό ανακεφαλαιοποίηση και ελέγχεται η βιωσιμότητά της.

Η διάσωση των τραπεζών, προκειμένου αυτές να ενταχθούν στον «ενιαίο» τραπεζικό χώρο που δημιουργείται υπό την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε καμιά περίπτωση δεν έχει ως σκοπό την διασφάλιση των καταθέσεων των πολιτών, που ήδη με την απόφαση του Eurogroup της περασμένης εβδομάδας βρίσκονται μετέωρες και αποτελούν στόχο της εντεινόμενης επίθεσης σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, όχι μόνο στη Κύπρο, αλλά και στη χώρα μας και στις υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.

Για το λόγο αυτό καλούμε τους Έλληνες καταθέτες στις κυπριακές τράπεζες, είτε εδώ, είτε στην Κύπρο να απαιτήσουν εδώ και τώρα αποζημίωση για τα ποσά που έχουν καταθέσει, όπως προβλέπει ο Νόμος. Τους καλούμε να διασφαλίσουν, ότι οι καταθέσεις τους υπάρχουν και είναι διαθέσιμες αμέσως, άμα τη απαιτήσει τους. Στη πράξη, εάν δεν υπάρξει άμεση αποζημίωση των καταθετών, αυτό θα ισοδυναμεί με ανοικτή κλοπή των καταθέσεων τους.

Η πράξη αυτή της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά να επωμιστεί το καταρρέον ελληνικό τραπεζικό σύστημα μέρος του κόστους της κυπριακής «διάσωσης», επιδεινώνει ραγδαία τις οικονομικές συνθήκες στη χώρα με απρόβλεπτες συνέπειες στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Επίσης, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί άμεσα η θέση των εταιρειών μετοχικού ενδιαφέροντος του πρώην ομίλου «Μαρφίν» - Mig, μεταξύ αυτών και της Ολυμπιακής Αεροπορίας, που ταμειακά έχουν λεηλατηθεί από τον πρώην μεγαλομέτοχό τους και τώρα βρίσκονται μετέωρες, καθώς και οι χιλιάδες θέσεις εργασίας που αυτές οι εταιρείες διαθέτουν επί ελληνικού εδάφους.

Καλούμε τους εργαζόμενους σ’ αυτές τις εταιρείες να προχωρήσουν σε λειτουργικές καταλήψεις των χώρων εργασίας τους για να αποτρέψουν το κλείσιμο των εταιρειών αυτών, διασφαλίζοντας έτσι στοιχειωδώς την δουλειά τους, αποτρέποντας τα σχέδια τρόικας και συγκυβέρνησης για νέο πογκρόμ εναντίον συνολικά των εργαζομένων, μόνο και μόνο για να σώσει το Eurogroupτους Έλληνες και κύπριους τραπεζίτες και τους διαπλεκόμενους με αυτούς πολιτικούς.

Καλούμε τον Ελληνικό λαό σε απόλυτη επαγρύπνηση και προετοιμασία, γιατί η ώρα της τελικής κρίσης πλησιάζει.



23 Μαρτίου 2013
Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΜ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ!



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ
ΤΟΜΕΑ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ. 


Στις 20.02.2013 κυκλοφόρησε ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ, με αφορμή την πανελλαδική πανεργατική Απεργία που κήρυξαν τότε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Στις 22.03.2013, ένα μήνα μετά, ο Ριζοσπάστης εκτίμησε ότι έπρεπε να απαντήσει. Όχι τυχαία. Είναι η δεύτερη μέρα του 35ου συνέδριου της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη και προφανώς η άποψη που εκφράζει το ΕΠΑΜ διαπερνά στον ένα ή άλλο βαθμό πολλούς συνδικαλιστές, ανεξάρτητα από κομματικά και παραταξιακά μαντριά.


Ο καθαρός ταξικός-εθνικοαπελευθερωτικός μας λόγος χαρακτηρίζεται από τον ανώνυμο “Α.” αρθρογράφο ως μια «ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένη “αντιμνημονιακή” φρασεολογία… Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες “αριστερές” δυνάμεις δεν κάνουν τέτοια κριτική στη ΓΣΕΕ ...». Είναι φανερό ότι μπροστά στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τον προβληματισμό και την αμφισβήτηση που εκφράζουν μέλη και οπαδοί του για την αδιέξοδη και αναποτελεσματική γραμμή της ηγεσίας και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι επισημάνσεις, τα ερωτήματα, οι προσεγγίσεις και οι θέσεις του ΕΠΑΜ βρίσκουν έδαφος. Ο κομματικός τύπος, σε διατεταγμένη υπηρεσία, προσπαθεί να επαναφέρει την τάξη: «“εναλλακτικοί” αλλά εχθροί των εργατών»…!

Πώς να αποδείξει όμως κάτι τέτοιο; Μόνο με τη διαστρέβλωση, το ψέμα, την συκοφαντία. Άξια η κρατική επιχορήγηση και τα δάνεια! Ίδιο «φρούτο» λοιπόν, το ΕΠΑΜ και η Xρυσή Αυγή! Διότι «η κριτική που κάνει η Χρυσή Αυγή σε ΕΕ δεν ισοδυναμεί με κριτική γενικά στην ανάπτυξη που υπηρετεί τα μονοπώλια, αλλά με συμπαράταξη με τα μονοπώλια που εκπροσωπούν άλλοι οργανισμοί ή κέντρα ιμπεριαλιστών, όπως η Ρωσία και οι “δορυφόροι” της»! Κι όλα αυτά, για να μπορέσει να ισχυριστεί ότι το μόνο που κάνει το ΕΠΑΜ είναι «να ζητά από την εργατική τάξη να εγκαταλείψει τον έναν εκμεταλλευτή για να πέσει στα δόντια του άλλου». Από πού προκύπτει αυτό;

Πότε η Χρυσή Αυγή ζήτησε έξοδο από το ευρώ, καθιέρωση εθνικού νομίσματος και έλεγχο της κίνησης κεφαλαίου, όπως κάνει το ΕΠΑΜ; Είναι ή δεν είναι μονόδρομος για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής το ευρώ και ο «κοινωνικός εταιρισμός»;

Μήπως ο Ριζοσπάστης δεν γνωρίζει τη θέση του ΕΠΑΜ για το χρέος; Ξέχασε πώς για πολύ καιρό ονόμαζε και τη μονομερή διαγραφή του χρέους «διαχειριστική πρόταση»; Σήμερα βέβαια απλά την εξαφανίζει, από τις θέσεις του ΕΠΑΜ ψαρεύοντας σε θολά νερά! Ας πάψει να μας κρατάει σε αγωνία και ας μας αποκαλύψει τελικά: ποιο είναι το κομμάτι εκείνο της πλουτοκρατίας που ζητάει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την ΕΕ; Ποιο είναι το κομμάτι εκείνο της οικονομικής και πολιτικής ελίτ που συνδέει τη συμπαράταξη με «άλλα κέντρα ιμπεριαλιστών» με την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα δεσμά της ΕΕ; Αυτοί μόνο για την «απελευθέρωση» των αγορών και της κερδοσκοπίας ενδιαφέρονται.

Αλήθεια, πότε οι φασίστες ζήτησαν περισσότερη και πραγματική δημοκρατία;  Πότε φώναξαν «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73»; Αυτοί βλέπουν στη μεταπολίτευση όχι κολοβή κι ανάπηρη αλλά υπερβολική δημοκρατία που πρέπει να τελειώσει οριστικά! Εμείς διεκδικούμε Συντακτική Εθνοσυνέλευση για «να ανοίξει ο δρόμος για την εξουσία του λαού, από το λαό και για το λαό».

Πότε πάλεψαν για Σεισάχθεια, για χρεοκοπία ξένων και ντόπιων τοκογλύφων; Η Χρυσή Αυγή κάνει αυτό που έκαναν πάντα οι φασίστες: ανέξοδος ριζοσπαστισμός στα λόγια και ανοιχτή συμπόρευση με τον εχθρό: Συμπαράταξη με τα ΜΑΤ, καταγγελία του κινήματος των πλατειών και των εργαζομένων, στήριξη ληστρικών «επενδύσεων» επικυρίαρχων και δανειστών (όπως των μεταλλείων της Χαλκιδικής, της «ενοικίασης» νησιών κ.α.), των ΕΟΖ, των ΑΟΖ… Αυτοί την δουλειά τους κάνουν, ο Ριζοσπάστης όμως;

Πόσο διεστραμμένος πρέπει να είναι κάποιος για να εξομοιώνει τους ακραιφνείς δημοκράτες και πατριώτες του ΕΠΑΜ με τους πατριδοκάπηλους οπαδούς του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη!

Η ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ έθεσε μια σειρά ερωτήματα για προβληματισμό, στα οποία –φρονίμως ποιώντας- ο λιβελλογράφος μας αποφεύγει να αναφερθεί, πόσο μάλλον να απαντήσει:

«Υπάρχει έστω κι ένα εργατικό αίτημα που μπορεί να ικανοποιηθεί όσο η χώρα μας παραμένει δουλοπαροικία χρέους; Όσο η εθνική μας ανεξαρτησία απεμπολείται από δανειακές συμβάσεις που διαπραγματεύονται”  δοσίλογοι; Όσο μας κυβερνούν προδότες; Όσο κυβέρνηση κι αντιπολίτευση αναγνωρίζουν την κατοχική δύναμη του χρέους; Όσο αποδέχονται οι μεν και ανέχονται οι δε, τη μετατροπή του ελληνικού κοινοβουλίου σε πρωτοκολλητή των εντολών της τρόικας;»

«Για ποια ανάπτυξη μπορεί να γίνεται λόγος όταν, κάθε ευρώ που κυκλοφορεί δημιουργεί χρέος; Όταν δεν έχουμε εθνικό νόμισμα να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση, την υγεία και την παιδεία; Για να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις; Πώς να διαφυλάξουμε τις αποταμιεύσεις και το βιος του λαού μας, πώς να κινηθεί η αγορά όταν, μέσω ιδιωτικοποιήσεων ο δημόσιος πλούτος και μέσω φοροεπιδρομών οι ιδιωτικές περιουσίες μας εκχωρούνται στους τοκογλύφους δανειστές, τις εγχώριες και ξένες τράπεζες, τους πολιτικούς και τα “λαμόγια”  που τους υπηρετούν;»

Ο Ριζοσπάστης, αντί να τοποθετηθεί υπεύθυνα στις αγωνίες της εργατικής τάξης και του λαού, καταφεύγει σε κοπτοραπτική και σοφιστείες, όπως εύκολα θα διαπιστώσει ο προσεκτικός αναγνώστης της Ανακοίνωσης του ΕΠΑΜ.

Αλήθεια, από πότε οι κομμουνιστές θεωρούν αδιάφορο το εθνικό νόμισμα; Την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας; Τον έλεγχο κίνησης κεφαλαίων; Από πότε θεωρούν αδιάφορο το δημόσιο χρέος; «Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικoύ πλούτου, που στoυς σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Κι από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματoς ενάντια στο Άγιο Πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.» έγραφε ο Κ. Μαρξ στο Κεφάλαιο. Αλλά ποιός είναι ο Μαρξ μπροστά στα ξεφτέρια του Περισσού;

Από πότε «το κόμμα της εργατικής τάξης, ο πολιτικός της καθοδηγητής» αδιαφορεί αν οι εργαζόμενοι παίρνουν μισθό κάθε μήνα, ειδικά όταν μόνο στην Αττική είναι απλήρωτοι 700.000 επί 12 μήνες; Αν 1.500.000 άνθρωποι ψάχνουν για δουλειά; Αν πληρώνουν χαράτσια, αν έχουν σχολεία, νοσοκομεία, ηλεκτρικό και θέρμανση; Από πότε επιχαίρει για τα δεινά που μας βρίσκουν επειδή δεν βγάλαμε τα ίδια συμπεράσματα με την κα Παπαρρήγα, τον κο Κουτσούμπα και τον κο Μαΐλη;

«Καταστροφικές αυταπάτες» καλλιεργεί το ΕΠΑΜ στους εργάτες, διότι «ο μόνος ταξικός αγώνας που υπερασπίζεται είναι αυτός του κεφαλαίου για να εξαπατήσει και να κρατήσει τους εργάτες υποταγμένους», ισχυρίζεται έτσι, χωρίς ίχνος τεκμηρίωσης ο ανώνυμος κονδυλοφόρος που υπερασπίζεται την δουλίτσα  του στην εφημερίδα. Απαντάμε αυτολεξεί από την ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ:

«Μπροστά σε αυτή την αδίστακτη αντιλαϊκή επίθεση, τόσο οι κυβερνητικές παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο κι εκείνες της αριστερής αντιπολίτευσης, ακολουθούν πολιτική «κοινοβουλευτικού κρετινισμού», εξαντλούν την προοπτική τους στην ψηφοθηρία. Ζητάνε να αναθέσουμε εν λευκώ τη «λύση» των προβλημάτων στις εκλογές. Λες και η λαϊκή κυριαρχία ασκείται ανά τετραετία! Με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζουν τις μορφές πάλης, τα αιτήματα, αλλά και τον τρόπο οργάνωσης των εργαζομένων: σαν υπόθεση εκλογών, σαν υπόθεση κορυφών!» Προφανώς η ηγεσία του ΚΚΕ αναγνωρίζει εδώ τον εαυτό της…

«Το ΕΠΑΜ προτείνει την αυτοοργάνωση του λαού. Στην περίπτωση των Συνδικάτων, αυτό σημαίνει τη δημιουργία και την οργάνωση επιτροπών εργαζομένων σε κάθε τόπο δουλειάς. Επιτροπές όλων των εργαζομένων χωρίς αποκλεισμούς με ιδεολογικά και άλλα κριτήρια. Επιτροπές που ο καθένας θα συμβάλει στον κοινό σκοπό: την ολοκληρωμένη προετοιμασία του αγώνα, δηλαδή συνελεύσεις, αποφάσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους, συντονισμός με άλλα σωματεία, σωστή ενημέρωση κ.λπ. Δεν γίνεται επιτυχημένη κινητοποίηση χωρίς την ολόπλευρη συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και περιφρούρησή της! Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τους γραφειοκράτες, κυβερνητικούς, εργοδοτικούς και κομματικούς. Για να ξαναγίνουν τα συνδικάτα αποτελεσματικά όργανα πάλης των εργαζομένων, όπλα στα χέρια του αγωνιζόμενου λαού.» Προφανώς κι εδώ, ο ανώνυμος συντάκτης «μυγιάζεται.».

«Το ΕΠΑΜ καλλιεργεί τη λογική της Γενικής Πολιτικής Απεργίαςδιαρκείας. Βήμα το βήμα, άνθρωπο τον άνθρωπο, χώρο το χώρο δουλειάς, γειτονιά με γειτονιά, το ΕΠΑΜ αναδεικνύει την τακτικήτης λειτουργικής κατάληψης των μέσων και των χώρων εργασίαςαπό τους ίδιους που τα δουλεύουν, σε όφελος του λαού και των οικογενειών τους, σαν βασική πλευρά του νέου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που οφείλουμε να δώσουμε στις σύγχρονες συνθήκες.»

Όποιος δεν είναι μέρος της λύσης, είναι μέρος του προβλήματος. Όποιος δεν συγκρούεται σήμερα με τον ιστορικά συγκεκριμένο καπιταλισμό της δουλοπαροικίας χρέους που έχουμε απέναντί μας, αλλά είναι απέναντι στον καπιταλισμό «γενικά», γίνεται «ειδικά» νεροκουβαλητής των μνημονίων και όσων τα υπηρετούν –άσχετα αν το αντιλαμβάνεται ή όχι!

Το ΕΠΑΜ θα επιμείνει πως «σήμερα, περισσότερο από ποτέ ο αγώνας των εργαζομένων είναι αγώνας βαθύτατα πολιτικός, αγώνας εθνικός, αγώνας όλου του λαού». Γι αυτό καλεί ολόκληρο τον λαό σε ταξικό – εθνικοαπελευθερωτικό ξεσηκωμό, συνεχίζοντας τις ιστορικές παραδόσεις της Φιλικής Εταιρείας και του ΕΑΜ!

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Δ. Καζάκης: Η Ελλάδα στην τροχιά του Ευρώ (άρθρο του 2004)


Του Δημήτρη Καζάκη

Μια εξαρτημένη-προσαρτημένη οικονομία δίχως μέλλον

Οι διθύραμβοι της κυβέρνησης Σημίτη και των οπαδών της Euroland περί «οικονομικών επιτευγμάτων» και «ισχυρού νομίσματος» μοιάζουν όλο και περισσότερο με μακάβριο αστείο για μια χώρα σε πλήρες αδιέξοδο.


Η υιοθέτηση ενός «ισχυρού νομίσματος» όπως το ευρώ ούτε λίγο ούτε πολύ  άνοιξε μια νέα περίοδο σταθερότητας και ανάπτυξης για την Ελλάδα. Αυτό θέλουν να πιστέψουμε η κυβέρνηση και οι οπαδοί της ΟΝΕ. Και στο όνομα αυτής της θεωρίας δικαιολογείται η εκχώρηση ολόκληρης της νομισματικής πολιτικής στη δικαιοδοσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Έτσι η Ελλάδα από 1/1/2002 έχασε και τυπικά το δικαίωμα να εκδίδει νόμισμα και γενικά να ρυθμίζει τα νομισματικά της. Ειδικά σε μια περίοδο κατά την οποία, στο επίπεδο της παγκόσμιας οικονομίας, η νομισματική ρύθμιση (κυρίως ο χειρισμός της νομισματικής κυκλοφορίας, των συναλλαγματικών ισοτιμιών και των επιτοκίων) έχει αναχθεί σε κυρίαρχο μοχλό της οικονομικής πολιτικής, το γεγονός και μόνο ότι μια χώρα όπως η Ελλάδα αποποιείται το δικαίωμά της να ασκεί νομισματική πολιτική σύμφωνα με τις δικές της εθνικές ανάγκες φαίνεται μάλλον «περίεργο»!


Μια πολύ παλιά νευρωτική θεωρία

Ωστόσο, η θεωρία ότι από την ύπαρξη ενός «ισχυρού νομίσματος» εξαρτάται η οικονομική σταθερότητα και ανάπτυξη δεν έχει τίποτε απολύτως το καινούργιο. Η αναζήτηση της οικονομικής σταθερότητας στο πεδίο της νομισματικής ρύθμισης αποτελεί μια πολύ παλιά νεύρωση του καπιταλισμού. Έχει την καταγωγή της στα νομισματικά πειράματα του Τζον Λο τον 16ο αιώνα, που οδήγησαν στις πρώτες χρηματοπιστωτικές φούσκες με καταστροφικά αποτελέσματα. Ήταν τόσο απεχθής η εμπειρία από εκείνους τους πρώτους πειραματισμούς του Λο που οι πιο φωτισμένοι εκπρόσωποι της πολιτικής και της οικονομίας για σχεδόν δυο αιώνες αρνήθηκαν να πιστέψουν ότι η κυριαρχία του χρήματος, της πίστης και των χρηματαγορών συνιστούσαν το μέλλον της «οικονομίας της αγοράς, ενώ οι οικονομολόγοι της εποχής αγωνίστηκαν να πείσουν πως η σταθερότητα της οικονομίας δεν εξαρτάται από τη χρηματοπιστωτική σφαίρα αλλά πρωταρχικά από τη διευρυμένη παραγωγή υλικού πλούτου. Μάλιστα, ο πατέρας της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας, Άνταμ Σμιθ, είχε προειδοποιήσει ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα ότι η ανάγκη για εθνικό χαρτονόμισμα, που εκδίδεται από μια εθνική κεντρική τράπεζα, δεν αφορά τόσο στα μεγάλα κράτη όσο τα μικρά, ώστε να διαθέτουν τους ελάχιστους δυνατούς όρους ελέγχου της οικονομίας τους και το εμπόριό τους να μη γίνεται έρμαιο των ισχυρών νομισμάτων[1]. Μήπως ήξερε κάτι που θέλουν να αγνοούν πολλοί σήμερα;
Ωστόσο, όποτε οι διεθνείς κερδοσκοπικές ορέξεις των πιο αντιδραστικών κύκλων του κεφαλαίου γνώριζαν νέες εξάρσεις, όποτε ο άγριος ανταγωνισμός, οικονομικός και πολιτικός, για κυριαρχία στις παγκόσμιες αγορές άναβε, τότε εμφανίζονταν θεωρίες που πρότασσαν ως θεμελιώδη ανάγκη την ύπαρξη ενός ισχυρού παγκόσμιου χρήματος. Τέτοιες ήταν οι νομισματικές αντιλήψεις των μερκαντιλιστών του 17ου αιώνα, που ήθελαν να δικαιολογήσουν την ακόρεστη δίψα για χρυσάφι των μεγάλων αυτοκρατοριών της εποχής. Ανάλογες νευρώσεις διέκριναν και τους θιασώτες του «χρυσού κανόνα», που φαντάζονταν ότι η μετατροπή του χρυσού σε γενικό διεθνές ισοδύναμο για όλα τα νομίσματα θα εξασφάλιζε τη σταθερότητα. Η τραγική αυτή αυταπάτη χάθηκε οριστικά στα συντρίμμια που προκάλεσε το μεγάλο κραχ του 1929.
Το 19ο αιώνα, την εποχή που βασίλευε το αδιαφιλονίκητο μονοπώλιο της Βρετανίας στις παγκόσμιες αγορές, δεν είναι καθόλου τυχαίο που την αντίληψη για ενιαίο «παγκόσμιο χρήμα» προπαγάνδιζαν οι πιο σημαίνοντες εκπρόσωποι της βρετανικής ολιγαρχίας. Έτσι ο εξέχων ιδεολόγος των αυτοκρατορικών συμφερόντων της Βρετανίας, κ. WBagehot έγραφε στα 1868: «Όλοι θα πρέπει να διαπιστώσουν ότι το αίτημα για ομοιομορφία στα νομίσματα είναι μόνο μια περίπτωση της αυξανόμενης απαίτησης για ομοιομορφία στις υποθέσεις ανάμεσα σε έθνη πραγματικά όμοια. Πολλά ζητήματα, τα περισσότερα ζητήματα της νομοθεσίας διαφέρουν ανάμεσα στα έθνη, διότι εξαρτώνται από την εθνική συγκρότηση, την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία και άλλες αιτίες. Όμως το εμπόριο είναι παντού το ίδιο. Η αγορά και η πώληση, η πίστωση και η χρέωση είναι παντού στον κόσμο ίδιες, οπότε όλες οι συνθήκες που σχετίζονται μαζί τους θα πρέπει διεθνώς να είναι ίδιες επίσης»[2]. Το αίτημα για ενιαίο παγκόσμιο χρήμα συνόδευε την προσπάθεια για την επιβολή εκ μέρους της Βρετανίας του δόγματος του «ελεύθερου εμπορίου» παγκόσμια.
Βέβαια, οι πιο σημαντικές οικονομίες της εποχής στις δύο όχθες του Ατλαντικού απάντησαν «ευχαριστώ δεν θα πάρω». Ήταν η εποχή που φορτσάριζαν τα μέγιστα για να σπάσουν το παγκόσμιο μονοπώλιο της Βρετανίας και γι’ αυτό δεν είχαν καμιά όρεξη να θυσιάσουν το εθνικό τους νόμισμα και να γκρεμίσουν τα προστατευτικά τείχη της δικής τους εσωτερικής αγοράς. Ωστόσο η νομισματική προσάρτηση –μιας κι αυτό σημαίνει «παγκόσμιο χρήμα» – αποτελούσε για τις ισχυρές χώρες ένα καλό μέσο για την προώθηση των δικών τους οικονομικών συμφερόντων εις βάρος λιγότερο ισχυρών χωρών. Στη βάση αυτή υπήρξε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και η Λατινική Νομισματική Ένωση, η οποία δημιουργήθηκε στη βάση του γαλλικού φράγκου και έγινε για την προώθηση των γαλλικών χρηματιστικών-τοκογλυφικών συμφερόντων. Σ’ αυτήν είχε ενταχθεί και η Ελλάδα. Η εμπειρία για τη χώρα μας υπήρξε καταστροφική, έστω κι αν και οι τότε κυβερνώντες εκθείαζαν τη σύνδεση της δραχμής με το «ισχυρό φράγκο» ως παγίωση της «σταθερότητας» και του «αναπτυξιακού δυναμισμού» της ελληνικής οικονομίας. Στην πραγματικότητα η Λατινική Ένωση συνέβαλε σημαντικά στην καταστροφική υπερχρέωση της χώρας. Οι μόνοι που ωφελήθηκαν ήταν οι Γάλλοι τραπεζίτες και όσοι «χρυσοκάνθαροι» ντόπιοι σπεκουλαδόροι συνδέονταν με γαλλικά χρηματιστικά συμφέροντα, όπως π.χ. ήταν ο μεγαλοχρηματιστής Βλαστός, ο οποίος υπήρξε ένας από τους παρασκηνιακούς αρχιτέκτονες του στημένου πολέμου του 1897, μόνο και μόνο για να επωφεληθεί αυτός και οι όμοιοί του από την χρεωκοπία της Ελλάδας και την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.
 Σήμερα η δημιουργία του ευρώ δεν βασίστηκε στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» αλλά πρωταρχικά στη διεθνή παντοκρατορία του δολαρίου ως προς την οποία λειτουργεί συμπληρωματικά κι όχι φυσικά ανταγωνιστικά. Άλλωστε η επιχείρηση δημιουργίας ουσιαστικά τριών «ισχυρών» διεθνών νομισμάτων (δολάριο, ευρώ, γιεν) στη βάση φυσικά της παντοκρατορίας του δολαρίου αποτελεί επιδίωξη των ΗΠΑ από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Κι αυτό γιατί οι ΗΠΑ θεωρούν ότι θα εξασφαλίσουν σταθερά εναλλακτικά στηρίγματα στο δολάριο, ιδίως όταν αυτό πιέζεται από κερδοσκοπικούς πυρετούς σε μια παγκόσμια αγορά όπου 90 από τις 100 συναλλαγές που εκτελούνται κάθε μέρα έχουν καθαρά κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Όπως άλλωστε συμβαίνει αυτή την εποχή που το δολάριο αναγκάζεται να υποχωρήσει και το ευρώ αποτελεί καταφύγιο ευκαιρίας για διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια.
Ο ζουρλομανδύας του Ευρώ


Μόνο που με τον τρόπο αυτό το ευρώ αποδεικνύεται εξαιρετικά στενός κορσές ακόμη και για ισχυρές οικονομίες, όπως είναι η Γερμανία, η Ιταλία και η Γαλλία. Οι δημοσιονομικές πιέσεις τις οποίες δέχονται είναι τέτοιες που αναγκάζονται να αμφισβητήσουν έμπρακτα τη βάση της «νομισματικής σταθερότητας» του ευρώ, δηλαδή τα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας. Για χώρες, όμως, όπως η Ελλάδα η επίδραση του ευρώ είναι πραγματικά καταστροφική.
Στους λίγους μήνες υιοθέτησης του ευρώ, οι άμεσες προοπτικές της ελληνικής οικονομίας διαγράφονται εξαιρετικά δυσοίωνες. Κι αυτό δεν αφορά μόνο ή απλά το κύμα ανατιμήσεων που έφερε το ευρώ, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι λειτουργεί καταλυτικά στην ταχύτατη αποσάθρωση της ελληνικής οικονομίας στο σύνολό της.
Καταρχήν η ελληνική οικονομία έχει περιέλθει σε μια οξύτατη χρόνια κρίση ρευστότητας. Αυτό σημαίνει ότι το ρευστό χρήμα σπανίζει στην αγορά και όσο περνά ο καιρός σπανίζει ακόμη περισσότερο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το 2000 η ετήσια νομισματική κυκλοφορία ήταν της τάξης των 7,7 δισεκατομμυρίων ευρώ, το 2001 υποχωρεί στα 7,2 δις ευρώ (μείωση κατά 6,5%), ενώ τον Ιανουάριο του 2002 η νομισματική κυκλοφορία υποχωρεί στα 5,4 δις ευρώ και βαίνει συνεχώς μειούμενη όλους τους κατοπινούς μήνες. Με άλλα λόγια η νομισματική κυκλοφορία της χώρας έχει μειωθεί πάνω από 30% σε σχέση με το 2000 και πάνω από 25% σε σχέση με το 2001.
Η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο τις συναλλαγές στην αγορά, όπως φαίνεται άλλωστε κι από την έκρηξη ακάλυπτων επιταγών στους πρώτες μήνες του 2002, των οποίων η συνολική αξία ανέρχεται μόνο το πρώτο δίμηνο σε πάνω από 148 εκατομμύρια ευρώ, που συνιστά υπερδιπλασιασμό σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει πια η δυνατότητα έκδοσης χρήματος με βάση τις εθνικές ανάγκες, αλλά και λόγω της συνεχιζόμενης παραγωγικής αποδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας, που δεν της επιτρέπει σοβαρές εξαγωγικές επιδόσεις, τότε η μόνη «διέξοδος» από την κρίση ρευστότητας είναι ο υπερδανεισμός επιχειρήσεων και νοικοκυριών.
«Το χρέος είναι η χειρότερη μορφή φτώχειας», έλεγε ένα λαοφιλές γνωμικό της Αγγλίας του 18ουαιώνα. Και πράγματι το χρέος έχει εξελιχθεί ίσως στο μεγαλύτερο βραχνά πολλών επιχειρήσεων, του μέσου ελληνικού νοικοκυριού αλλά και συνολικά της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η συνολική τραπεζική χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα εκτινάχθηκε τον Μάρτιο του 2002 στο 54,3% του ΑΕΠ με προοπτική να ξεπεράσει το 64% σε ετήσια βάση, όταν αντίστοιχα τον Μάρτιο του 2001 ανερχόταν στο 47,9% του ΑΕΠ και σε ετήσια βάση στο 56,5%. Με άλλα λόγια έως το τέλος του 2002 σχεδόν τα 2/3 του ΑΕΠ της χώρας θα είναι υποθηκευμένο στις τράπεζες.
Η μέγγενη αυτή του χρέους δεν σφίγγει μόνο τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που ήδη αντιμετωπίζουν ένα φάσμα μαζικών πτωχεύσεων, αλλά αρχίζει να πολιορκεί και την αφρόκρεμα του χρηματιστηρίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση τα στοιχεία του πρώτου τριμήνου 2002 σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2001, οι υποχρεώσεις του συνόλου των εισηγμένων εταιρειών (εκτός τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών εταιρειών) παρουσιάζονται αυξημένες σε ποσοστό 12% και ανέρχονται πλέον σε 33,4 δις ευρώ. Το ποσοστό αυτό είναι σημαντικά μεγαλύτερο τόσο από την αντίστοιχη αύξηση του τζίρου αυτών των εταιρειών (περίπου 7,9%), όσο και από τη βελτίωση της κερδοφορίας τους κατά περίπου 8% (Μέτοχος, 14/6/2002).
Τα χρέη πνίγουν επίσης και εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα νοικοκυριά χρωστούν αυτή τη στιγμή στις τράπεζες 25 δις ευρώ (8,5 τρις δρχ.) από στεγαστικά, καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε εργαζόμενο αναλογεί ένα χρέος περίπου από 1,8 εκατομμύρια δρχ., όταν το μέσο διαθέσιμο εισόδημα ενός νοικοκυριού μόλις που προσεγγίζει τα 7 εκατομμύρια. δρχ. Ενδεικτικό του ιλιγγιώδους ρυθμού αύξησης του δανεισμού των νοικοκυριών είναι το γεγονός ότι το 1996 τα δανεικά ήταν 1,61 τρις δρχ. Στο πρώτο τρίμηνο του 2002 ειδικά τα χρέη από καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες έκαναν άλμα κατά 39% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2001.
Μια επιπλέον δραματική πτυχή του υπερδανεισμού είναι και το δημόσιο χρέος. Η έλευση του ευρώ έφερε μια εξαιρετικά σημαντική αλλαγή. Το δημόσιο χρέος έπαψε να εκφράζεται πλέον σε εξωτερικό (εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα) δημόσιο χρέος και σε εσωτερικό χρέος (σε εθνικό νόμισμα). Αντίθετα στο σύνολό του μετατράπηκε σε εξωτερικό δημόσιο χρέος, μιας και εκφράζεται πλέον σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τη διαχείρισή του, μιας και στενεύουν απελπιστικά τόσο τα όποια περιθώρια των δημοσιονομικών ελιγμών όσο και της γενικής διαπραγματευτικής ικανότητας, ενώ επιδεινώνονται δραματικά οι όροι εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.
Επίσημα το δημόσιο χρέος ανέρχεται λίγο πάνω από τα 130 δις ευρώ (2001), περίπου όσο και το ΑΕΠ της χώρας, όταν το 1998 το επίσημο δημόσιο χρέος ανερχόταν στα 111 δις ευρώ. Λέμε το επίσημα ανακοινώσιμο δημόσιο χρέος, διότι η κυβέρνηση το έχει «μαγειρέψει» τόσο πολύ που ακόμη και η Eurostat διατηρεί σοβαρές επιφυλάξεις. Σε ανακοίνωση τύπου (21/3/2002) η Eurostat αναφέρει ειδικά για τα στοιχεία του δημόσιου χρέους της Ελλάδας ότι η υπηρεσία «προς το παρόν δεν είναι σε θέση να επιβεβαιώσει τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στην ανακοίνωση της Ελλάδας… τα ανακοινωθέντα στοιχεία του χρέους της γενικής κυβέρνησης θα πρέπει να θεωρούνται ως προσωρινά και είναι πιθανό να αυξηθούν».
Η προσπάθεια της κυβέρνησης δεν είναι μόνο να μην εμφανίσει το πραγματικό μέγεθος του δημόσιου χρέους, αλλά και να μεταθέσει όσο μπορεί στο μέλλον το μεγαλύτερο μέρος της εξυπηρέτησής του. Έτσι μεταθέτει διαρκώς μέρος των χρεωλυσίων, με αποτέλεσμα συσσωρευτικά να προβλέπεται ότι αυτά θα ξεπεράσουν το 14% του ΑΕΠ για το 2002. Ταυτόχρονα μέχρι τα μέσα Απριλίου 2002 εκδόθηκαν νέα ομόλογα δημόσιου χρέους ύψους 14,2 δις ευρώ, τα οποία αντιστοιχούν στο 54% του συνολικού ποσού των 26,5 δις ευρώ που έχει προγραμματίσει η κυβέρνηση να εκδόσει έως το τέλος του έτους. Ολόκληρη αυτή η σειρά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου θα πάει στην αναχρηματοδότηση του υπάρχοντος χρέους. Οι μόνοι κερδισμένοι από τη μετατροπή του δημόσιου χρέους σε ευρώ ήταν οι ξένοι κερδοσκόποι, στους οποίους ανήκει πλέον το μεγαλύτερο πακέτο ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. 
Οι τρομακτικές πιέσεις από την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους εκδηλώνονται και στην πορεία του γενικού κρατικού προϋπολογισμού. Σύμφωνα με την Εξαμηνιαία Έκθεση του Υπουργείου Οικονομίας (Ιούνιος 2002) ο τακτικός προϋπολογισμός εμφανίζει ένα απροσδόκητο έλλειμμα στο τέλος του πρώτου τριμήνου που ανέρχεται στα 1.669 δις ευρώ, έναντι ετήσιου στόχου για πλεόνασμα 816 εκατομμύρια ευρώ! Το έλλειμμα αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση εμμένει στο στόχο της για πλεόνασμα στο τέλος του έτους, είναι πλέον σίγουρο ότι αυτός θα επιτευχθεί μόνο με χοντρό «μαγείρεμα».  
Η τρομακτική ανάγκη για χρήμα σε συνθήκες ζουρλομανδύα ευρώ έχει οδηγήσει στην επιτάχυνση της γενικευμένης εκποίησης δημόσιου πλούτου έναντι πινακίου φακής και προσφυγής σε ακόμη πιο επαχθείς και ληστρικές μορφές δανεισμού. Τέτοια περίπτωση είναι ο δανεισμός με τη δέσμευση συγκεκριμένων πόρων του δημοσίου. Για παράδειγμα στα τέλη του προηγούμενου έτους (ΦΕΚ, 12/12/2001) η κυβέρνηση υπέγραψε σύμβαση με μια περίεργη offshore εταιρεία, την Αίολος, για την έκδοση ομολογιακού δανείου με υποθήκη τα έσοδα από τα τέλη υπερπτήσεων του FIR Αθηνών, που εισπράττει η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας. Τα τέλη που υποθηκεύτηκαν καλύπτουν την περίοδο έως το 2019, με αντάλλαγμα την είσπραξη από την κυβέρνηση λιγότερων από 400 εκατομμύρια ευρώ.
Η τακτική αυτή μας ξαναγυρίζει σε εποχές ληστρικού δανεισμού τύπου σκριπ, που οδήγησαν την Ελλάδα του 19ου αιώνα στο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη. Το εύρος αυτής της πρακτικής είναι δύσκολο να το γνωρίζουμε, καθώς η κυβέρνηση φροντίζει να μην το εμφανίζει ως μορφή δημόσιου δανεισμού. Με βάση εκτίμηση της Eurostat, ο δημόσιος δανεισμός αυτής της μορφής πιθανόν να ξεπερνά στο πρώτο τρίμηνο του 2002 το 5% του ΑΕΠ. Αν και οι δραματικές επιπτώσεις είναι πολύ ευρύτερες και σε βάθος χρόνου.

   
Από την εξάρτηση στην προσάρτηση!

Η συνολική κατάσταση έχει δημιουργήσει ένα θανάσιμο βρόγχο γύρω από το λαιμό της ελληνικής οικονομίας. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση θριαμβολογεί με πλασματικές αυξήσεις του ΑΕΠ, τις οποίες εμφανίζει να κινούνται πάνω από το 4%, η κατάσταση της βιομηχανικής παραγωγής παρουσιάζει έντονες πτωτικές τάσεις, ιδίως η μεταποίηση η οποία στο πρώτο τρίμηνο του 2002 υποχώρησε κατά σχεδόν 1%, όταν το αντίστοιχο τρίμηνο του 2001 είχε αυξηθεί κατά 3,6%.
Η πραγματική δυναμική της ελληνικής οικονομίας φανερώνεται επίσης και από την πορεία των εξωτερικών της ισοζυγίων. Έτσι με βάση τα στοιχεία της Τράπεζας Ελλάδας, οι εξαγωγές (εκτός καυσίμων) της χώρας κατά το πρώτο τρίμηνο του 2002 παρουσιάζουν δραματική πτώση της τάξης του 6,6%, όταν στο αντίστοιχο τρίμηνο του 2001 παρουσίαζαν αύξηση κατά 23,4%. Το ενδιαφέρον είναι ότι και οι εισαγωγές για το ίδιο διάστημα του 2002 παρουσιάζουν μείωση κατά 4,2%, λόγω κυρίως σοβαρότατης πτώσης των επενδύσεων στη βιομηχανική παραγωγή κεφαλαιακών αγαθών κατά 20%. Πτώση επίσης εμφανίζουν και οι εισπράξεις και οι πληρωμές υπηρεσιών κατά 10,3% και κατά 14,3% αντίστοιχα, ενώ την ίδια περίοδο του 2001 είχαμε αυξήσεις κατά 31,9% και 20,6% αντίστοιχα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για τη συνολική κατάσταση και τις άμεσες προοπτικές της ελληνικής οικονομίας; Καταρχήν υποδηλώνουν μια άμεση ραγδαία επιδείνωση της διεθνούς οικονομικής θέσης της χώρας, όπως επίσης και μια επικείμενη όξυνση του προβλήματος της μαζικής ανεργίας. Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να εμφανίζει ένα ποσοστό ανεργίας της τάξης του 10,9% για το πρώτο τρίμηνο του 2002, αλλά οι εκτιμήσεις κατατείνουν σε μια αύξησή της έως το τέλος του έτους κατά 3 έως 6 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το τρέχον ποσοστό.
Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο ελληνικός καπιταλισμός όχι μόνο δεν κατόρθωσε να μπει στο «κλαμπ των ισχυρών», αλλά πέρασε πλέον σε μια νέα κατάσταση εξάρτησης, την προσάρτηση. Η έξωθεν επιδοτούμενη και άκρως κερδοσκοπική οικονομία-φούσκα, πάνω στην οποία βασίστηκε η μεγέθυνσή του ελληνικού καπιταλισμού τα τελευταία χρόνια, δεν έχει καμιά απολύτως προοπτική. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που όλες οι πολιτικές της κυβέρνησης, όλα τα «μεγάλα έργα», όλες οι μεγάλες επενδύσεις, όλοι οι μεγαλεπήβολοι επιχειρηματικοί σχεδιασμοί σταματούν στην Ολυμπιάδα του 2004. Αυτή είναι και η τελευταία μεγάλη ευκαιρία κερδοσκοπικής λεηλασίας της χώρας. Από εκεί και πέρα, το χάος.
Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος της σημερινής διεθνοποίησης του ντόπιου κεφαλαίου. Το ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο αφού πρώτα προσεταιριστεί ξένα μονοπωλιακά συμφέροντα, δεν εξορμά με ιμπεριαλιστικό ορμητήριο τη χώρα, αλλά βιάζεται να συμμετάσχει στην κερδοσκοπική λεηλασία τόσο της χώρας του όσο και της γύρω περιοχής, όπου έτσι ή αλλιώς βασικός πρωταγωνιστής είναι το πολυεθνικό κεφάλαιο. Η διεθνοποίησή του ντόπιου μονοπωλιακού κεφαλαίου επιχειρείται όχι «αυτόβουλα», ούτε κύρια πάνω στη δική του «αυτοτελή» βάση συμφερόντων, αλλά κάτω από την ασφυκτική πίεση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και τη ραγδαία «απορρόφηση» των δικών του μεριδίων αγοράς στο εσωτερικό της χώρας από το πολυεθνικό κεφάλαιο. Το ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο αναζητά μέσα από τη συνάρθρωσή του με το πολυεθνικό κεφάλαιο όχι να διεκδικήσει τη δική του προνομιακή ένταξη στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ούτε «καλύτερη θέση» στο μονοπωλιακό ανταγωνισμό, αλλά τη μακροπρόθεσμη κερδοσκοπική του επιβίωση σε συνθήκες όπου ο ελληνικός καπιταλισμός στο σύνολό του αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα προοπτικής.    
Με το ευρώ ολοκληρώνεται πλέον μια διαδικασία μετατροπής του προβλήματος της εξάρτησης της Ελλάδας από καταστροφικό συνδυασμό ανάπτυξης και υπανάπτυξης, τυπικής ανεξαρτησίας και ουσιαστικής υποταγής, όπως ήταν εξυπαρχής ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, σε κεντρικό πρόβλημα επιβίωσης για τη χώρα και το λαό της. Περιθώρια για αυταπάτες δεν υπάρχουν πια.


Η άμεση ανάγκη απεγκλωβισμού

Η πορεία της χώρας έτσι ή αλλιώς, με το ευρώ ή δίχως αυτό, ήταν εξαιρετικά προβληματική. Το ευρώ δεν πρόσθεσε απλά νέα βάρη, δεν επιδείνωσε μόνο ραγδαία τις άμεσες προοπτικές της χώρας, αλλά η έλευσή του εξάντλησε τα περιθώρια ακόμη και για μια διαχειριστική αντιμετώπιση ακόμη και των πιο οξυμένων προβλημάτων. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποια πρέπει να είναι η απάντηση των εργαζομένων;
Καμιά σοβαρή συζήτηση δεν μπορεί να υπάρξει για την αντιμετώπιση της δεινότατης κατάστασης, αν πρώτα απ’ όλα δεν απεγκλωβιστεί η χώρα από το ευρώ. Αυτό σημαίνει απλά ότι είναι άμεση ανάγκη η αποδέσμευση εδώ και τώρα από το ευρώ. Δίχως αυτήν είναι αδύνατον να υπάρξουν πολιτικές ριζικής αντιμετώπισης των οξύτατων προβλημάτων προς το συμφέρον της χώρας και του λαού της.
Το δυστύχημα είναι ότι η αριστερά σήμερα έχει συμβιβαστεί σε τέτοιο βαθμό με το καθεστώς εξάρτησης που θεωρεί είτε «δαιμονοποίηση του ευρώ» την άμεση απαλλαγή από αυτό είτε «αντικειμενική αναγκαιότητα» την πορεία προσάρτησης της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Όμως τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Όσοι αρνούνται να θέσουν ως άμεσο αίτημα την αποδέσμευση από το ευρώ και την ΟΝΕ, δεν είναι παρά συνυπεύθυνοι, συνένοχοι στα αδιέξοδα που οικοδομεί το πολυεθνικό κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του, όσο κι αν ασκούνται σε αντικαπιταλιστικές κορώνες, σε αναφορές στο σοσιαλισμό και σε σκληρές καταγγελίες της κυβέρνησης και της ΕΕ.


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ



[1] Adam Smith, An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations, Book IV.iii.b.
[2] Walter Bagehot, A Universal Money, Collected Works, τ. II, [London, 1978], σελ. 65.

ΕΜΠΡΟΣ. ΤΧ. 6Ο., 2004



από 
dimitriskazakis

Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ-Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι παρασιτικό και γι' αυτό ανίκανο να εκπροσωπεί τη χώρα


"Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι παρασιτικό και γι' αυτό ανίκανο να εκπροσωπεί τη χώρα" (Συνέντευξη του Γ. Κοντογιώργη στον ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο Πατρίδα 100,4 FM Κομοτηνής)

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ - ΓΙΑ ΚΥΠΡΟ (20/3/2013)

Ομιλία του Δημήτρη Καζάκη στην Ελευθερούπολη 17-3-2013

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Δ.Καζάκης στην Τηλεόραση του Σκαϊ 21/03/2013




 .

Κατώτερες των περιστάσεων είναι οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας και της Κύπρου

Κατώτερες των περιστάσεων είναι οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας και της Κύπρου, είπε στο Ράδιο 9,84 και στον Γιώργο Σαχίνη ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωσταντακόπουλος, που μίλησε ανοιχτά για αφανισμό του Ελληνισμού.

Σημείωσε με νόημα ότι οι "παπαγάλοι" της υποταγής αντί να ψάχνουν επιχειρήματα στις θέσεις των δανειστών που καταστρέφουν τον Ελληνισμό θα έπρεπε να δημιουργήσουν καταστάσεις ντόμινο στην καρδιά της Ευρωζώνης, μπλοκάροντας μια σειρά αποφάσεων που απαιτούν ομοφωνία.