Διάβασα τη νομική πρόταση για τη σύσταση του ΕΠΑΜ ως κόμμα και θέλω να προσφέρω στον πανελλαδικό διάλογο που ανοίγεται τον παρακάτω *πολιτικό* αντίλογο. Γιατί όπως έχει ήδη φανεί, τέτοια ζητήματα είναι πρωτίστως Πολιτικά, και μόνο δευτερευόντως σκοντάφτουν στα νομικά.
Απαριθμώ χονδρικά τα 6 επιχειρήματα υπέρ του Κόμματος που μας έδωσαν οι νομικοί του ΕΠΑΜ:
1) Η έως τώρα απλή σύσταση ομάδας πολιτών είτε δεν είναι αρκετή για τους πολιτικούς σκοπούς του ΕΠΑΜ, είτε είναι προβληματική. Μια θεσμική μορφή είναι απαραίτητη για ΑΦΜ, συνδρομές, εφορία, αιτήσεις, πρόσβαση στα ΜΜΕ, κτλπ.
2) Η μορφή του συλλόγου ή σωματείου μέσω κάποιου πρωτοδικείου είναι μια πολύπλοκη και αργή διαδικασία. Η σύσταση Κόμματος είναι απλή και γρήγορη διαδικασία, μέσω του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
3) Ο κόσμος έξω από το ΕΠΑΜ ζητάει επιτακτικά να γίνουμε Κόμμα με προγραμματικές δεσμεύσεις για να μας εμπιστευτεί και να ενωθεί μαζί μας.
4) Οι καταστάσεις είναι έκτακτες, οι Δανειακές Συμβάσεις τραγικές, και γιαυτό χρειαζόμαστε να ξεπεράσουμε τους δισταγμούς και να βιαστούμε να αντιπροτείνουμε μια ρεαλιστική λύση με βάση το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμά. Μια λύση με Κυβερνητική προοπτική.
5) Με ένα σωστό καταστατικό για το Κόμμα μπορούμε να αποφύγουμε εξουσιαστικές δομές, σκληρές ιεραρχίες και μη δημοκρατικές διαδικασίες.
6) Αφού δεν είναι υποχρεωτικό, μπορούμε να μην κατέβουμε στις εκλογές, και άρα δεν θα φθαρούμε από ύπουλες τακτικές, ΜΜΕ, κτλπ.
Απαριθμώ χονδρικά τα 6 επιχειρήματα υπέρ του Κόμματος που μας έδωσαν οι νομικοί του ΕΠΑΜ:
1) Η έως τώρα απλή σύσταση ομάδας πολιτών είτε δεν είναι αρκετή για τους πολιτικούς σκοπούς του ΕΠΑΜ, είτε είναι προβληματική. Μια θεσμική μορφή είναι απαραίτητη για ΑΦΜ, συνδρομές, εφορία, αιτήσεις, πρόσβαση στα ΜΜΕ, κτλπ.
2) Η μορφή του συλλόγου ή σωματείου μέσω κάποιου πρωτοδικείου είναι μια πολύπλοκη και αργή διαδικασία. Η σύσταση Κόμματος είναι απλή και γρήγορη διαδικασία, μέσω του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
3) Ο κόσμος έξω από το ΕΠΑΜ ζητάει επιτακτικά να γίνουμε Κόμμα με προγραμματικές δεσμεύσεις για να μας εμπιστευτεί και να ενωθεί μαζί μας.
4) Οι καταστάσεις είναι έκτακτες, οι Δανειακές Συμβάσεις τραγικές, και γιαυτό χρειαζόμαστε να ξεπεράσουμε τους δισταγμούς και να βιαστούμε να αντιπροτείνουμε μια ρεαλιστική λύση με βάση το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμά. Μια λύση με Κυβερνητική προοπτική.
5) Με ένα σωστό καταστατικό για το Κόμμα μπορούμε να αποφύγουμε εξουσιαστικές δομές, σκληρές ιεραρχίες και μη δημοκρατικές διαδικασίες.
6) Αφού δεν είναι υποχρεωτικό, μπορούμε να μην κατέβουμε στις εκλογές, και άρα δεν θα φθαρούμε από ύπουλες τακτικές, ΜΜΕ, κτλπ.
Κόμμα με Δημοκρατικό Καταστατικό
Ξεκινώ από το τέλος, με το (6), γιατί αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση από μόνη της, μα και συνάμα επειδή δείχνει να αντιφάσκει με την 4η πρόταση, για την κυβερνητική προοπτική.
Αλλά και επειδή, εκτός των άλλων, αναγνωρίζει πως όντως "κάτι" παράξενο συμβαίνει όταν κατεβαίνεις στις Εθνικές Εκλογές.
Και αυτό το κάτι είναι πως τότε πρέπει να παρουσιάζεις προς τα έξω μια ενιαία και συγκροτημένη εικόνα, χωρίς αντιφάσεις.
Γιατί αλλιώς, δεν θα μπορείς να αντιμετωπίσεις τις εταιρίες σφυγμομετρήσεων και τους παρουσιαστές των δελτίων των 8:00.
Αλλά και επειδή, εκτός των άλλων, αναγνωρίζει πως όντως "κάτι" παράξενο συμβαίνει όταν κατεβαίνεις στις Εθνικές Εκλογές.
Και αυτό το κάτι είναι πως τότε πρέπει να παρουσιάζεις προς τα έξω μια ενιαία και συγκροτημένη εικόνα, χωρίς αντιφάσεις.
Γιατί αλλιώς, δεν θα μπορείς να αντιμετωπίσεις τις εταιρίες σφυγμομετρήσεων και τους παρουσιαστές των δελτίων των 8:00.
Γιατί αλλιώς, πολύ απλά δεν θα είσαι πειστικός ως Δύναμη Εξουσίας.
Αν πχ ο Πυρήνας Παγκρατίου διαφωνήσει με τον Πυρήνα της Ξάνθης για το ζήτημα του Συνοριακού Τοίχους του Εβρου, ακόμη κι αν η διαφωνία διεξαχθεί πολιτισμένα, θα μπορέσουμε να διαφυλάξουμε την ισηγορία μας παρόλη την επίθεση των ΜΜΕ?
Πως θα εξασφαλίσουμε τα ποσοστά(%) μας απέναντι σε τέτοια ζητήματα χωρίς Κομματική Γραμμή?
Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως οι διχασμοί που οδηγούν πάντα τα Κόμματα σε λύσεις επιβολής δεν θα μας σπρώξουν και εμάς στο ίδιο?
Τέτοιες ανησυχίες για την Δημοκρατική λειτουργία ενός Κόμματος γνωρίζω πως τις έχουμε όλοι μας.
Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως οι διχασμοί που οδηγούν πάντα τα Κόμματα σε λύσεις επιβολής δεν θα μας σπρώξουν και εμάς στο ίδιο?
Τέτοιες ανησυχίες για την Δημοκρατική λειτουργία ενός Κόμματος γνωρίζω πως τις έχουμε όλοι μας.
Σε αυτές απαντάει η 5η πρόταση, για ένα Δημοκρατικό Καταστατικό.
Δυστυχώς εδώ τα ιστορικά παραδείγματα είναι ξεκάθαρα, πάντα εις βάρος των Κομμάτων:
* Από τα φιλελεύθερα Κόμματα της Αμερικανικής Επανάστασης,
* των Κομμάτων της Μεξικανικής Επανάστασης,
* του προπολεμικού συνασπισμένού(!) ΚΚ Ελλάδος,
* των Πρασίνων της Γερμανίας του Κον Μπετίτ,
* και του ΠΑΣΟΚ,
(η λίστα είναι πραγματικά μακρυά αν το ψάξει κανείς)
κανένα τέτοιο Κόμμα Εξουσίας, όσο δημοκρατικά και αν σχεδιάστηκε το καταστατικό του, δεν κατάφερε να διατηρήσει τη Δημοκρατία ανάμεσα στα μέλη του.
Κάτι που εξηγείται πολύ απλά: Με εξαίρεση ίσως των κομμάτων ειδικού σκοπού, (οικολογίας, πειρατές-λογισμικού, κυνηγών, κα), σε κρίσιμα και διχαστικά ζητήματα της κοινωνίας προκύπτουν ιδεολογικές γραμμές και περιχαρακώσεις, διαγραφές για ζητήματα κομματικής πειθαρχίας, ή και λύσεις "Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού".
Και όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, τα μέτρα πειθαρχίας τα ζητάνε πρώτα τα ίδια τα μέλη του Κόμματος - δεν έρχονται από Έξω ή από Πάνω όπως ίσως φανταζόμαστε.
Δυστυχώς εδώ τα ιστορικά παραδείγματα είναι ξεκάθαρα, πάντα εις βάρος των Κομμάτων:
* Από τα φιλελεύθερα Κόμματα της Αμερικανικής Επανάστασης,
* των Κομμάτων της Μεξικανικής Επανάστασης,
* του προπολεμικού συνασπισμένού(!) ΚΚ Ελλάδος,
* των Πρασίνων της Γερμανίας του Κον Μπετίτ,
* και του ΠΑΣΟΚ,
(η λίστα είναι πραγματικά μακρυά αν το ψάξει κανείς)
κανένα τέτοιο Κόμμα Εξουσίας, όσο δημοκρατικά και αν σχεδιάστηκε το καταστατικό του, δεν κατάφερε να διατηρήσει τη Δημοκρατία ανάμεσα στα μέλη του.
Κάτι που εξηγείται πολύ απλά: Με εξαίρεση ίσως των κομμάτων ειδικού σκοπού, (οικολογίας, πειρατές-λογισμικού, κυνηγών, κα), σε κρίσιμα και διχαστικά ζητήματα της κοινωνίας προκύπτουν ιδεολογικές γραμμές και περιχαρακώσεις, διαγραφές για ζητήματα κομματικής πειθαρχίας, ή και λύσεις "Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού".
Και όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, τα μέτρα πειθαρχίας τα ζητάνε πρώτα τα ίδια τα μέλη του Κόμματος - δεν έρχονται από Έξω ή από Πάνω όπως ίσως φανταζόμαστε.
Για αυτό και τελικά “περνάνε”.
Φυσικά αν συμμετέχουμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας, ή ακόμη και αυτοδυναμίας, οι φωνές που θα ζητάνε αυταρχικότερα μέτρα απλώς θα πυκνώνουν, στο όνομα κάθε φορά της Αποτελεσματικότητας και της Ισχύος.
Ήδη αυτή τη στιγμή παίρνουμε μια πρώτη γεύση από αυτό το μέλλον, αφού η πρόταση των 2 προσωρινών επιτροπών μας βάζει να ψηφίσουμε για να αναιρέσουμε την αρχική μας δέσμευση πως δεν θα γίνουμε Κόμμα.
Ως γνωστόν, κανένα καταστατικό δεν είναι αιώνιο. Αλλάζει (και πάλι καλά!).
Ακόμη χειρότερα, η Δημοκρατία δεν είναι σαν το μαϊντανό, που να αρκεί να πασπαλίσεις μια οργάνωση με Ανακλητότητα και με Διαδικασίες Συναίνεσης για να ευλογηθεί με τις αρετές της.
Φυσικά αν συμμετέχουμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας, ή ακόμη και αυτοδυναμίας, οι φωνές που θα ζητάνε αυταρχικότερα μέτρα απλώς θα πυκνώνουν, στο όνομα κάθε φορά της Αποτελεσματικότητας και της Ισχύος.
Ήδη αυτή τη στιγμή παίρνουμε μια πρώτη γεύση από αυτό το μέλλον, αφού η πρόταση των 2 προσωρινών επιτροπών μας βάζει να ψηφίσουμε για να αναιρέσουμε την αρχική μας δέσμευση πως δεν θα γίνουμε Κόμμα.
Ως γνωστόν, κανένα καταστατικό δεν είναι αιώνιο. Αλλάζει (και πάλι καλά!).
Ακόμη χειρότερα, η Δημοκρατία δεν είναι σαν το μαϊντανό, που να αρκεί να πασπαλίσεις μια οργάνωση με Ανακλητότητα και με Διαδικασίες Συναίνεσης για να ευλογηθεί με τις αρετές της.
Πολλές αλληλοεπιδράσεις ανάμεσα στα μέλη και τα όργανα ενός Κόμματος, θεμιτές ή αθέμιτες, ούτε καταγράφονται ούτε προβλέπονται από ένα καταστατικό.
Οι ηγέτες που θα αναδειχτούν εσωτερικά θα δρουν με κριτήριο το κοινό μας συμφέρον, αναμφισβήτητα.
Τότε δεν θα είναι εμφανές, όμως η πορεία που θα χαράζουν θα τείνει στο να γίνουμε άλλο ένα "Κόμμα".
Η ιστορία κάνει πάντα κύκλους...σε αυτό τη θέμα.
Τότε δεν θα είναι εμφανές, όμως η πορεία που θα χαράζουν θα τείνει στο να γίνουμε άλλο ένα "Κόμμα".
Η ιστορία κάνει πάντα κύκλους...σε αυτό τη θέμα.
Ένας οργανισμός ισχύος, είτε Κόμμα, είτε Κράτος, ωθείται σε αυταρχικές διαδικασίες καθώς προσπαθέι να διαχειριστεί την εξουσία.
Κυβερνιέται καράβι χωρίς Καπετάνιο? Γίνεται εγχείριση καρδιάς με ψηφοφορίες και κληρώσεις?
Κυβερνιέται καράβι χωρίς Καπετάνιο? Γίνεται εγχείριση καρδιάς με ψηφοφορίες και κληρώσεις?
Οι Καιροί είναι Κρίσιμοι, πρέπει να βιαστούμε! Και μετά?
Προφανώς λοιπόν αυτή την αδήριτη εξέλιξη προς το αυταρχικότερο πολλοί τη γνωρίζουν και την αναμένουν. Με αγνές προθέσεις πιστεύουν πως παρόλαυτά θα πρέπει να προχωρήσουμε, και να την αντιμετωπίζουμε στο μέτρο του δυνατού.
Πολύ απλά γιατί το διακύβευμα σήμερα είναι πολύ μεγάλο (4η πρόταση).
Εξάλλου, σκεφτόμαστε, πως είναι επείγον να αλλάξει η ρότα καταστροφής της χώρας. Και πως αλλιώς παρά με το να αναλάβουν νέα πρόσωπα τα ηνία του Κράτους? Άμεσα όμως γιατί βιαζόμαστε!
Ή μήπως όχι?
Μήπως άλλαξε "κάτι" θεμελιώδες μετά τη 12η Φλεβάρη που ψηφίστηκαν οι προδοτικές Δανειακές Συμβάσεις?
Πολύ απλά γιατί το διακύβευμα σήμερα είναι πολύ μεγάλο (4η πρόταση).
Εξάλλου, σκεφτόμαστε, πως είναι επείγον να αλλάξει η ρότα καταστροφής της χώρας. Και πως αλλιώς παρά με το να αναλάβουν νέα πρόσωπα τα ηνία του Κράτους? Άμεσα όμως γιατί βιαζόμαστε!
Ή μήπως όχι?
Μήπως άλλαξε "κάτι" θεμελιώδες μετά τη 12η Φλεβάρη που ψηφίστηκαν οι προδοτικές Δανειακές Συμβάσεις?
Αλήθεια, ακόμη πιστεύουμε πως αρκούν μια ή δύο λαϊκές Κυβερνήσεις για να "σωθούμε"?
Ίσως να αρκέσουν για να να δικάσουν όσους υπέγραψαν τα Αγγλικά Δίκαια και τα ξεπουλήματα, ίσως και να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες χωρίς πολλές αντιδράσεις, ναι, πιθανόν να αρκέσουν για αυτά.
Αλλά αν δεν μεσολαβήσει μια ριζική αλλαγή των πολιτών, μετά τι θα γίνει?
Το εκκρεμές θα μπορεί πάντα να ξαναγυρίσει με φόρα στην αντίδραση, αν ο λαός μας δεν έχει μάθει να το βαστάει.
Και πιο συγκεκριμένα, γνωρίζουμε και από τη δική μας ιστορία με την αναγνώριση περασμένων Χρεών από τον Μητσοτάκη Υπ. Οικονομικών πως το να μην τα αναγνωρίζουμε τα Δάνεια Αγγλικού Δικαίου θα είναι μια διαρκής υποχρέωση για τις μεταγενέστερες γενιές. Βαρεία υποχρέωση που σίγουρα θα την θωρακίσουμε και συνταγματικά.
Αλλά ακόμη και έτσι, τα Συντάγματα αλλάζουν, αν οι επόμενες γενιές παραπλανηθούν ή εκβιαστούν.
Για όσα χρόνια οι κάτοχοι των Ομολόγων του PSI θα προσφεύγουν μονομερώς στα Δικαστήρια της επιλογής τους (και με το Αγγλικό Δίκαιο αυτά που μας κυνηγάνε πλέον είναι τα γνωστά ως "Όρνεα" που προσβλέπουν σε ορίζοντα γενεών) εμείς θα πρέπει να αντιστεκόμαστε στους εκβιασμούς τους. Πρακτικά μέχρι να τα καταργήσουν οι Επαναστατικές(?) Κυβερνήσεις των υπολοίπων Ευρωπαϊκών Χωρών.
Επομένως το καθήκον μας δεν είναι να στήσουμε μία ή δύο κυβερνήσεις υπό τα συμφέροντά μας,
αλλά να φτιάξουμε έναν Λαό που να κυβερνάται πάντα από τέτοιες!
Θα έχουμε πετύχει το σκοπό μας μόνο αν υποθέσουμε πως το ΕΠΑΜ ή κάτι αντίστοιχο θα κυβερνά για τα επόμενα, ας πούμε, 80 χρόνια, και πως δεν θα διαφθαρεί.
Είναι αυτό ρεαλιστικό?
Είναι καν επιθυμητό αυτό?
Βλέπω λοιπόν τον καθήκον μας λιγότερο ως Αγώνα Ταχύτητος και περισσότερο ως Μαραθώνιο.
Σκοπός μας είναι να χτίσουμε το Λαό, όχι μια Κυβέρνηση.
Για όσα χρόνια οι κάτοχοι των Ομολόγων του PSI θα προσφεύγουν μονομερώς στα Δικαστήρια της επιλογής τους (και με το Αγγλικό Δίκαιο αυτά που μας κυνηγάνε πλέον είναι τα γνωστά ως "Όρνεα" που προσβλέπουν σε ορίζοντα γενεών) εμείς θα πρέπει να αντιστεκόμαστε στους εκβιασμούς τους. Πρακτικά μέχρι να τα καταργήσουν οι Επαναστατικές(?) Κυβερνήσεις των υπολοίπων Ευρωπαϊκών Χωρών.
Επομένως το καθήκον μας δεν είναι να στήσουμε μία ή δύο κυβερνήσεις υπό τα συμφέροντά μας,
αλλά να φτιάξουμε έναν Λαό που να κυβερνάται πάντα από τέτοιες!
Θα έχουμε πετύχει το σκοπό μας μόνο αν υποθέσουμε πως το ΕΠΑΜ ή κάτι αντίστοιχο θα κυβερνά για τα επόμενα, ας πούμε, 80 χρόνια, και πως δεν θα διαφθαρεί.
Είναι αυτό ρεαλιστικό?
Είναι καν επιθυμητό αυτό?
Βλέπω λοιπόν τον καθήκον μας λιγότερο ως Αγώνα Ταχύτητος και περισσότερο ως Μαραθώνιο.
Σκοπός μας είναι να χτίσουμε το Λαό, όχι μια Κυβέρνηση.
Μπορούμε να αλλάξουμε την Κοινωνία με τα Κόμματα?
Και έτσι φτάνουμε στο 3ο ζήτημα, και το σημαντικότερο κατά τη γνώμη πολλών,
του τι επίδραση θα έχουμε ως Κόμμα στην κοινωνία. Ναι, είναι γνωστό πως ο κόσμος συνεχώς μας ζητάει να γίνουμε Κόμμα για να τον σώσουμε.
Εδώ πρέπει αληθινά να αναρωτηθούμε αν θα καταφέρουμε τα μέλη που θα ενταχτούν στο Κόμμα να τα παιδεύσουμε στις δημοκρατικές διαδικασίες, τόσο απαραίτητες για τον τόπο?
Εδώ πρέπει αληθινά να αναρωτηθούμε αν θα καταφέρουμε τα μέλη που θα ενταχτούν στο Κόμμα να τα παιδεύσουμε στις δημοκρατικές διαδικασίες, τόσο απαραίτητες για τον τόπο?
Αν εξυπηρετούμε έτσι αληθινά το μακροπρόθεσμο στόχο μας ή τον υποσκάπτουμε?
Αν θέλουμε οπαδούς που να εντάσσονται ώστε να γίνει η αλλαγή ισχύος, και μετά να γυρνάνε πίσω στις δουλείες τους ανενόχλητοι...εφησυχασμένοι.
Είναι αυτή η επιταγή που μας έδωσε το Κίνημα των Πλατειών?
Είναι αυτό το πνεύμα που οργάνωσε το ΕΠΑΜ μέχρι τώρα?
Αν θέλουμε οπαδούς που να εντάσσονται ώστε να γίνει η αλλαγή ισχύος, και μετά να γυρνάνε πίσω στις δουλείες τους ανενόχλητοι...εφησυχασμένοι.
Είναι αυτή η επιταγή που μας έδωσε το Κίνημα των Πλατειών?
Είναι αυτό το πνεύμα που οργάνωσε το ΕΠΑΜ μέχρι τώρα?
Συμβιβάζεται η Ανάθεση που συμβολίζει το Κόμμα με τον Ενεργό Πολίτη που λέμε πως προσβλέπουμε?
* Και και γενικότερα, είναι το Κόμμα σήμερα ο τρόπος να κινητοποιείς τον κόσμο? Ή μήπως για να τον φανατίζεις?
* Είναι το Κόμμα ο κατάλληλος τρόπος οργάνωσης για τους, κατά πλειοψηφία, αστικοποιημένους πληθυσμούς, ή μήπως είναι ένα υπόλειμμα του 19ου και του 20ου αιώνα για να κινητοποιούνται οι αγροτικοί πληθυσμοί?
* Χτίζουν τα Κόμματα νέες ηθικές αξίες στην κοινωνία που τόσο τις έχουμε ανάγκη ή μήπως είναι απλώς οχήματα για την κατάκτηση της Εξουσίας?
* Μπορεί ένα Κόμμα Εξουσίας να προλάβει να διασπείρει τις αρχικές αξίες που πρεσβεύει προτού διαφθαρεί?
Αυτά είναι ερωτήματα που έχουν μεγάλη αξία να τα βασανίσουμε γιατί οι απαντήσεις που θα επινοήσουμε θα αναζωογονούν τον αγώνα μας.
Υπό το παραπάνω πρίσμα, τα ζητήματα που τίθονται στις προτάσεις (1) και (2), για τις δυνατότητες και τις ευκολίες που προσφέρει ο μανδύας ενός Κόμματος, καταλήγουν να φαίνονται σχεδόν σαν απλές τυπικότητες, υπεκφυγές.
Αν το ΕΠΑΜ έχει “ρεύμα”, η έλλειψη σφραγίδας θα το εμποδίσει, ή θα μας σταματήσει η εφορία?
Υπό το παραπάνω πρίσμα, τα ζητήματα που τίθονται στις προτάσεις (1) και (2), για τις δυνατότητες και τις ευκολίες που προσφέρει ο μανδύας ενός Κόμματος, καταλήγουν να φαίνονται σχεδόν σαν απλές τυπικότητες, υπεκφυγές.
Αν το ΕΠΑΜ έχει “ρεύμα”, η έλλειψη σφραγίδας θα το εμποδίσει, ή θα μας σταματήσει η εφορία?
* Δεν μπορούμε να μοιράσουμε τρόφιμα γιατί μας το απαγορεύει ο υγειονομικός νόμος? Να το διεκδικήσουμε μαζικά και να περιφρουρήσουμε τέτοιες δράσεις ενάντια στους άδικους νόμους όπως τα κατάφερε το κίνημα του Δεν Πληρώνω με τα διόδια.
* Δεν μας δίνουν συχνότητες για το ραδιόφωνο? Να πιέσουμε τα τοπικά ΜΜΕ ώστε να αναμεταδίδουν τις εκπομπές που πραγματικά θέλουμε να ακούμε.
* Δεν μας επιτρέπουν χρηματοδότηση? Να φτιάξουμε πιστωτικούς συνεταιρισμούς ή εναλλακτικά νομίσματα.
Κάθε εμπόδιο που μας βάζει η καθημερινότητα αποτελεί και μια πρόκληση για να αποδείξουμε την εφευρετικότητά μας σαν κίνημα.
Αν σήμερα δεν μπορούμε να επινοήσουμε παρακαμπτήριους
Είναι τελικά τόσο χαζά τα υπόλοιπα Κόμματα που δεν το έχουν καταφέρει ακόμη αυτό όλα αυτά τα χρόνια?
Οι Αυταπάτες της Εξουσίας ξεκινούν νωρίς
Ακόμη κι αν τα γνωρίζουμε και συμφωνούμε μέσες-άκρες με όλα αυτά, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το ερώτημα:
«Μα καλά, και τι πρέπει να κάνουμε? Μόνο τοπικές δράσεις και πράξεις ανυπακοής?
Μπορούμε να φτιάξουμε ένα νέο ΕΣΥ? Να δικάσουμε του Δικαστές? Να αναδιανείνουμε τον πλούτο?
Γίνεται να αλλάξουμε την κοινωνία χωρίς να πάρουμε την Εξουσία?»
Η πρόταση για Κόμμα δείχνει τουλάχιστον να απαντάει με πυγμή και αυτοπεποίθηση σε αυτό:
«Ναι, μπορούμε εμείς να κάνουμε τη διαφορά. Όχι, δεν θα υποπέσουμε στα σφάλματα του παρελθόντος.»
Σε αυτό το σημείο όμως θα πρέπει να είμαστε τελείως ειλικρινείς
Ο κύριος σκοπός ενός Κόμματος είναι ένας:
Δεν είναι μήτε το ΑΦΜ, μήτε η σφραγγίδα μήτε το logo του.
Είναι η κατάληψη της Εξουσίας του Κράτους μας. Ας μη καλλιεργούμε αυταπάτες λοιπόν.
Και το έχουμε ξαναδεί, κάποια στιγμή, το Κόμμα καταλήγει καθ'εικόνα και καθ'ομοίωση του Κράτους που πάει να κυβερνήσει, και όχι το αντίθετο.
Να το ξέρουμε, και να το αποδεχτούμε.
Πως πιθανόν να φτιάξουμε νέους Νόμους και Θεσμούς. Αλλά μαζί θα φτιάξουμε και νέους Άρχοντες. Και Γραφειοκράτες, και Ρουσφέτια, και Διαφθορά.
Μπορεί όχι αμέσως, αλλά πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι!
Εντωμεταξύ, αν το αποφασίσουμε, να γνωρίζουμε πως άμεσα παύουμε να είμαστε Μέτωπο!
Τουλάχιστον ας είμαστε ξεκάθαροι στο ποιοι είμαστε και στο τι πάμε να κάνουμε, αν θέλουμε να βλέπουν το ΕΠΑΜ ακόμη σαν δύναμη ελπίδας.
Τα μέλη του Πυρήνα Ηρακλείου:
Γιώργος Κωνσταντάκης,
Δημήτρης Κουκουλάκης,
Κωστής Αναγνωστόπουλος,
Ζουμπουλία Χρυσοφάκη
----------------------------------------------------------------------
1η Απάντηση που λάβαμε με email από τον Κωστή Ανετάκη
9 Μαρτίου 2012 12:19 π.μ.
Εξαιρετική ανάλυση αγαπητοί συναγωνιστές, τίμια κι ισορροπημένη. Συμφωνώ με τα περισσότερα απ' όσα γράφετε, για να μην πω σχεδόν σε όλα.
Είναι φανερό απ' το κείμενό σας, ότι με τη δημιουργία κόμματος, δημιουργείται μια βασική αντίφαση: Η πρόταση εξουσίας και η διαχείριση αυτής με αποτελεσματικότητα από τη μία και το πρόταγμα της δημοκρατικής λειτουργίας και μάλιστα "αμεσοδημοκρατικής" από την άλλη, αν και προσωπικά θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος όρος, με τον τρόπο που τέθηκε από την εποχή των πλατειών, είναι υποβολιμαίος, με σκοπό τον έλεγχο και την εκτόνωση της λαϊκής κινητοποίησης, μέσω της δυσλειτουργικότητας που η διαστρεβλωμένη αυτή έννοια συνεπάγεται. Έχω δυστυχώς παραδείγματα πολλά ν' απαριθμήσω, από τις εμπειρίες μου του τελευταίου έτους, ακόμη και μέσα στις οργανώσεις μας. Η συγκεκριμένη αντίφαση ενυπάρχει γενικότερα, όπως σωστά σημειώνετε, στην ίδια τη δομή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας κι αποτελεί το κύριο σημείο άσκησης κριτικής εναντίον αυτής της μορφής πολιτεύματος. Το κυριότερο επιχείρημα υπέρ της αντιπροσωπευτικής-κομματικής δημοκρατίας, δεν είναι θετικό αλλά αποθετικό, δηλαδή όχι ότι αυτό αποτελεί ένα πραγματικά καλό πολίτευμα, αλλά ότι ουσιαστικά ότι δεν έχει προταθεί καλύτερο, κυρίως από λειτουργικής άποψης. "Κι ό,τι σε γλιτώνει και σου δίνει την αιτία, είναι που χρειάζεται κι η γραφειοκρατία", όπως λέει και το παλιό άσμα...
Από την άλλη πλευρά, η ανάγκη οργάνωσης και καπετάνιου για κρίσιμους χειρισμούς, είναι αδήριτη και το γνωρίζουμε όλοι στην πράξη. Το πρόβλημα τις περισσότερες φορές ότι την ανάγκη για εξουσία έχουν εκείνοι που δεν την αξίζουν, ενώ εκείνοι που την αξίζουν συνήθως την αποφεύγουν και πρέπει να πιεστούν από τις καταστάσεις για να δεχτούν ν' αναλάβουν. Έτσι πάντοτε το καράβι κυβερνάται από τους πλέον ανάξιους κι ακατάλληλους, ενώ η εγχείριση καρδιάς από τους σκητζίδες και τους κομπογιαννίτες. Μπορεί να υπάρξει λοιπόν πειστική πρόταση διακυβέρνησης εκτός από τα σημερινά εσκαμμένα; Έχει καταθέσει κάποιος από τους διαφωνούντες ένα λειτουργικό πλάνο; Εάν όχι, μήπως τελικά η όλη κριτική φτάνει να λειτουργεί σαν μια μορφή "πολιτικού πουριτανισμού", η οποία στο όνομα μιας κάποιας παρθενικότητας, αποτελεί δικαιολογία για να μην κάνουμε απολύτως τίποτε; Γνωρίζω πολλούς τέτοιους "ιδεολόγους", που ευδοκιμούν ιδιαίτερα τούτη την εποχή, όμως από τον προβληματισμό που διατυπώσατε, αναγνωρίζω ότι εσείς δεν συγκαταλέγεστε ανάμεσά τους.
Η καθαρά προσωπική μου άποψη επί αυτού του ζητήματος είναι η εξής:
Πράγματι η συγκυρία την οποία αντιμετωπίζουμε ως λαός και ως χώρα είναι τόσο δυσχερής, που θα είμαστε πλέον αναγκασμένοι να πολεμήσουμε σκληρά για την επιβίωσή μας και για την απαλλαγή από τη μέγκενη που μας έχει σφίξει επάνω στον πάγκο του χασάπη. Κατανοεί ο καθένας νομίζω ότι στον πόλεμο και στον έρωτα όλα επιτρέπονται κι ο αγώνας για την επιβίωση είναι από τη φύση του αδυσώπητος. Ακόμη λοιπόν κι αν υπήρχε μια πολιτική πρόταση για ένα νέο πολίτευμα που θα μπορούσε να αντικαταστήσει την φθαρμένη στη συνείδηση του λαού αντιπροσωπευτική-κομματική δημοκρατία, το σημερινό καθεστώς μέσα στο οποίο καλούμαστε να δράσουμε είναι αυτό που είναι και συνεπώς μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να περιμένει τη μέρα της ανατροπής του και της αντιμετώπισης των τρομερών προβλημάτων τα οποία θ' αντιμετωπίσουμε αμέσως μετά. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι ν' αντιγράψουμε το καταραμένο παλαιοκομματικό σύστημα και να γίνουμε όπως εκείνο. Μια εναλλακτική πρόταση σε αυτό το απευκταίο σενάριο, είναι να δημιουργήσουμε με δομή με κυκλικό χαρακτήρα, όπου το ένα σώμα θα ελέγχει το επόμενο ενώ το τελευταίο θα ελέγχεται άμεσα απ' το πρώτο, δηλαδή τη βάση.
Είναι άραγε λειτουργικό αυτό το σύστημα; Φυσικά και είναι. Ο αρχαίος νομοθέτης Λυκούργος οργάνωσε με τέτοιο τρόπο το πολίτευμα της Σπάρτης κι απέδειξε ότι ήταν καλό ως μορφή οργάνωσης, τόσο για την ειρήνη, όσο και για τον πόλεμο. Κράτησε μάλιστα περίπου επτακόσια χρόνια χωρίς να καταρρεύσει, ενώ η πολυδιαφημισμένη δημοκρατία της Αθήνας διεφθάρη μέσα σε μια γενιά. Φυσικά δεν θα ήθελα να νομιστεί ότι είμαι οπαδός μιας κάποιας μορφής στρατοκρατίας, όπως ίσως παραπέμπει η αναφορά μου στην αρχαία Σπάρτη. Η κυκλική δομή της οργάνωσης όμως είναι λειτουργική ως βασική ιδέα, άσχετα ποια κατεύθυνση θέλει κανείς να δώσει στο σύστημα που δομεί. Η σπειροειδής μάλιστα δομή, δηλαδή ένα σώμα να ελέγχει το αμέσως προηγούμενο, αλλά και κάποιο από τα προηγούμενα, όπως και να ελέγχεται από το αμέσως επόμενο και κάποιο από τα μετέπειτα, (πχ αν η "σπείρα" έχει μέγεθος τριών σωμάτων, το 1 ελέγχεται από το 2 κι από το 4, το 2 από το 3 και το 5, το 3 από το 4 και το 6, ενώ το 6 από το 1), θα μπορούσε ν' αποτελεί ένα ακόμη πιο ασφαλές και λειτουργικό σύστημα. Θεωρητικά ένα τέτοιο κόμμα θα μπορούσε να διατηρήσει την φυσική αυτή δομή επ' άπειρον, σίγουρα πάντως για δεκαετίες. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προταθεί και να εγκριθεί στο επερχόμενο συνέδριο, αρκεί κάποιοι από εμάς να συνέτασσαν ένα τέτοιο λειτουργικό πλάνο, με σαφήνεια και περιεκτικότητα.
Ως προς το θέμα της αλλαγής του λαού, ο Δ. Καζάκης έχει από την αρχή δώσει την απάντηση. Σε ομιλία του στην οποία παρεβρέθηκα, δήλωσε ότι ακόμη κι αν ο ίδιος εκλέγετο πρωθυπουργός και οι πολίτες απλά του έδιναν την εντολή και έσπευδαν κατόπιν να ξαναβουλιάξουν στους καναπέδες τους, τότε θα ήταν βέβαιο ότι ακόμη κι αυτός ο ίδιος θα μας πρόδιδε. Το ζήτημα, είπε ο Καζάκης, είναι ο λαός να βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση και να πιέζει την κυβέρνηση προς την κατεύθυνση για την οποία την επέλεξε. Τολμώ να πω ότι αυτή η χαρακτηριστική ατάκα ήταν που με έκανε να ξετρελαθώ με τον άνθρωπο αυτόν. Έναν τέτοιο ηγέτη θα ήθελα να τον έχω, θα με έκανε καλύτερο ως άνθρωπο. Όσο για το πρακτικό του ζητήματος, να είστε βέβαιοι φίλοι μου ότι αυτό που θα περάσουμε στην πορεία μας προς την ελευθερία και την ευημερία θα μας κάνει εκ των πραγμάτων να ξεφύγουμε από τον μικροαστικό λήθαργο της ψευδούς ευμάρειας στον οποίο έχει οδηγηθεί ο λαός μας και κανείς μετά απ' αυτό δεν θα είναι πια ο ίδιος. Ο ίδιος ο παλλαϊκός αγώνας θα μας αλλάξει, περισσότερο από κάθε ηγέτη ή κάθε κόμμα. Όσο για το "Αγγλικό Δίκαιο", ίσως τελικά ο μπαμπούλας του να μας βγει σε καλό. Μια τέτοιου επιπέδου μόνιμη απειλή, μπορεί να κρατήσει το λαό αφυπνισμένο κι ενωμένο επί μακρόν, σας παραπέμπω σε κείμενα του Δ. Καζάκη, περί του Νορβηγικού μοντέλου και του διαρκή αγώνα ενάντια στη Σουηδική κυριαρχία, που διαμόρφωσε ουσιαστικά τη νοοτροπία εκείνου του λαού και κατά συνέπεια το μοντέλο διακυβέρνησής του.
Σε τελική ανάλυση, πριν ξεκινήσουμε την προσπάθεια, είναι απαραίτητο για όλους μας να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να προσπαθήσουμε ν' απορρίψουμε όσες εκμαυλιστικές και καταστροφικές νοοτροπίες μας έφεραν στη σημερινή απόλυτη παρακμή. Εάν για παράδειγμα φίλοι μου κάποιος από εμάς είχε τη δικαιοδοσία να διορίσει κάποιον σε θέση διαχειριστή μιας ΔΕΚΟ και επέλεγε να διορίσει τον κομματικό του φίλο, αντί αυτού που πραγματικά αξίζει, τότε κανένα κόμμα και κανένας Καζάκης δεν θα έφερε ευθύνη γι' αυτό. Εάν όμως είχαμε θεσμοθετήσει ως απαραίτητο στοιχείο για την αξιολόγηση του διορίσαντος και του διορισμένου την αντικειμενική επιτυχία και ανάπτυξη του τομέα ευθύνης τους και την πραγματοποίηση του έργου που ανέλαβαν, τότε μια ρουσφετολογική πρόσληψη θα έφερνε και τους δύο μπροστά στο ενδεχόμενο ξηλώματος και απώλειας της θέσης τους. Πόσο προσεκτικός θα ήταν ένας υπουργός που θα κρινόταν από το έργο που θα παρουσίαζαν αντικειμενικά τα στελέχη που επέλεξε; Πόσο προσεκτικά και φιλόπονα θα ήταν αυτά τα στελέχη, όταν ο ίδιος ο υπουργός δεν θα ήταν σε θέση να καλύψει τα μαύρα χάλια τους, αλλά θα έχαναν τους καλούς τους μισθούς και θα χαρακτηρίζονταν στην αγορά ως "αποτυχημένοι"; Όταν το μάτι του καθένα από εμάς θα βρίσκεται συνεχώς καρφωμένο επάνω τους, να δει πώς διαχειρίζονται την περιουσία μας; Νομίζω, για να μην επεκταθώ σε τεχνικές λεπτομέρειες, ότι υπάρχουν πάντοτε τρόποι και ιδέες να οργανώσεις με εναλλακτικό κι ορθολογικό τρόπο ένα σύστημα, αρκεί να υπάρχει θέληση, ταλέντο και μεράκι. Ας μην γινόμαστε λοιπόν κι εμείς θύματα της διλημματικής προπαγάνδας του συστήματος που λέει "αυτό που κάνουμε εμείς είναι μονόδρομος και κάθε άλλος δρόμος οδηγεί στον γκρεμό", έστω και άθελά μας.
Το δεύτερο ζήτημα που έθεσα, δηλαδή το κατά πόσον θα μπορούσε να υπάρχει ένα εναλλακτικό πολίτευμα δημοκρατίας χωρίς κόμματα, είναι επίσης σημαντικό. Εδώ θα σταθώ σε μια βασική προγραμματική δέσμευση του ΕΠΑΜ, εκείνη της αυτοδιάλυσής του, μετά το πέρας του αγώνα για τη σωτηρία του λαού και της χώρας, αφού προκηρύξουμε μια συντακτική εθνοσυνέλευση με θέμα την αλλαγή του Συντάγματος και του Πολιτεύματος. Αυτό είναι κάτι που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να τεθεί επιτακτικά στο επερχόμενο συνέδριο από τη βάση, δηλαδή η ανανέωση αυτής της δέσμευσης, μετά τη μετεξέλιξη σε κόμμα, η οποία πιστεύω ότι θα δώσει νέα δυναμική στο Μέτωπο.
Αγαπητοί συναγωνιστές, έχω ήδη στο μυαλό μου κι επεξεργάζομαι, με τις λιγοστές μου γνώσεις, έναν σχέδιο δημοκρατίας χωρίς κόμματα, το οποίο φυσικά δεν είναι απλό να δομηθεί από έναν και μόνο άνθρωπο και μάλιστα όχι ειδικό. Θα ήταν τιμή μου, εάν είχατε κι εσείς την καλή διάθεση να συνεργαστούμε, αλλά να ζητήσουμε τη συνδρομή των συναγωνιστών σε πανελλαδικό επίπεδο για την εκπόνηση ενός τέτοιου σχεδίου, το οποίο όχι μόνο θα λύσει τις δικές μας αμφιβολίες περί της πολιτικής μας πορείας, αλλά πιστεύω ότι θα δώσει τεράστια δυναμική στο Μέτωπο, με διείσδυση σε μεγαλύτερο μέρος του δυσαρεστημένου κι απογοητευμένου λαού, πέρα από το προφανές επικοινωνιακό πλεονέκτημα. Η πρόσκληση ανοιχτή, πιστεύω ότι σύντομα θα ξεκινήσει σχετικός διάλογος και στη Θεσ/νίκη, καθώς θα προετοιμαζόμαστε για το συνέδριο.
Με εκτίμηση και αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Κωστής "Όττο" Ανετάκης
Είναι φανερό απ' το κείμενό σας, ότι με τη δημιουργία κόμματος, δημιουργείται μια βασική αντίφαση: Η πρόταση εξουσίας και η διαχείριση αυτής με αποτελεσματικότητα από τη μία και το πρόταγμα της δημοκρατικής λειτουργίας και μάλιστα "αμεσοδημοκρατικής" από την άλλη, αν και προσωπικά θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος όρος, με τον τρόπο που τέθηκε από την εποχή των πλατειών, είναι υποβολιμαίος, με σκοπό τον έλεγχο και την εκτόνωση της λαϊκής κινητοποίησης, μέσω της δυσλειτουργικότητας που η διαστρεβλωμένη αυτή έννοια συνεπάγεται. Έχω δυστυχώς παραδείγματα πολλά ν' απαριθμήσω, από τις εμπειρίες μου του τελευταίου έτους, ακόμη και μέσα στις οργανώσεις μας. Η συγκεκριμένη αντίφαση ενυπάρχει γενικότερα, όπως σωστά σημειώνετε, στην ίδια τη δομή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας κι αποτελεί το κύριο σημείο άσκησης κριτικής εναντίον αυτής της μορφής πολιτεύματος. Το κυριότερο επιχείρημα υπέρ της αντιπροσωπευτικής-κομματικής δημοκρατίας, δεν είναι θετικό αλλά αποθετικό, δηλαδή όχι ότι αυτό αποτελεί ένα πραγματικά καλό πολίτευμα, αλλά ότι ουσιαστικά ότι δεν έχει προταθεί καλύτερο, κυρίως από λειτουργικής άποψης. "Κι ό,τι σε γλιτώνει και σου δίνει την αιτία, είναι που χρειάζεται κι η γραφειοκρατία", όπως λέει και το παλιό άσμα...
Από την άλλη πλευρά, η ανάγκη οργάνωσης και καπετάνιου για κρίσιμους χειρισμούς, είναι αδήριτη και το γνωρίζουμε όλοι στην πράξη. Το πρόβλημα τις περισσότερες φορές ότι την ανάγκη για εξουσία έχουν εκείνοι που δεν την αξίζουν, ενώ εκείνοι που την αξίζουν συνήθως την αποφεύγουν και πρέπει να πιεστούν από τις καταστάσεις για να δεχτούν ν' αναλάβουν. Έτσι πάντοτε το καράβι κυβερνάται από τους πλέον ανάξιους κι ακατάλληλους, ενώ η εγχείριση καρδιάς από τους σκητζίδες και τους κομπογιαννίτες. Μπορεί να υπάρξει λοιπόν πειστική πρόταση διακυβέρνησης εκτός από τα σημερινά εσκαμμένα; Έχει καταθέσει κάποιος από τους διαφωνούντες ένα λειτουργικό πλάνο; Εάν όχι, μήπως τελικά η όλη κριτική φτάνει να λειτουργεί σαν μια μορφή "πολιτικού πουριτανισμού", η οποία στο όνομα μιας κάποιας παρθενικότητας, αποτελεί δικαιολογία για να μην κάνουμε απολύτως τίποτε; Γνωρίζω πολλούς τέτοιους "ιδεολόγους", που ευδοκιμούν ιδιαίτερα τούτη την εποχή, όμως από τον προβληματισμό που διατυπώσατε, αναγνωρίζω ότι εσείς δεν συγκαταλέγεστε ανάμεσά τους.
Η καθαρά προσωπική μου άποψη επί αυτού του ζητήματος είναι η εξής:
Πράγματι η συγκυρία την οποία αντιμετωπίζουμε ως λαός και ως χώρα είναι τόσο δυσχερής, που θα είμαστε πλέον αναγκασμένοι να πολεμήσουμε σκληρά για την επιβίωσή μας και για την απαλλαγή από τη μέγκενη που μας έχει σφίξει επάνω στον πάγκο του χασάπη. Κατανοεί ο καθένας νομίζω ότι στον πόλεμο και στον έρωτα όλα επιτρέπονται κι ο αγώνας για την επιβίωση είναι από τη φύση του αδυσώπητος. Ακόμη λοιπόν κι αν υπήρχε μια πολιτική πρόταση για ένα νέο πολίτευμα που θα μπορούσε να αντικαταστήσει την φθαρμένη στη συνείδηση του λαού αντιπροσωπευτική-κομματική δημοκρατία, το σημερινό καθεστώς μέσα στο οποίο καλούμαστε να δράσουμε είναι αυτό που είναι και συνεπώς μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να περιμένει τη μέρα της ανατροπής του και της αντιμετώπισης των τρομερών προβλημάτων τα οποία θ' αντιμετωπίσουμε αμέσως μετά. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι ν' αντιγράψουμε το καταραμένο παλαιοκομματικό σύστημα και να γίνουμε όπως εκείνο. Μια εναλλακτική πρόταση σε αυτό το απευκταίο σενάριο, είναι να δημιουργήσουμε με δομή με κυκλικό χαρακτήρα, όπου το ένα σώμα θα ελέγχει το επόμενο ενώ το τελευταίο θα ελέγχεται άμεσα απ' το πρώτο, δηλαδή τη βάση.
Είναι άραγε λειτουργικό αυτό το σύστημα; Φυσικά και είναι. Ο αρχαίος νομοθέτης Λυκούργος οργάνωσε με τέτοιο τρόπο το πολίτευμα της Σπάρτης κι απέδειξε ότι ήταν καλό ως μορφή οργάνωσης, τόσο για την ειρήνη, όσο και για τον πόλεμο. Κράτησε μάλιστα περίπου επτακόσια χρόνια χωρίς να καταρρεύσει, ενώ η πολυδιαφημισμένη δημοκρατία της Αθήνας διεφθάρη μέσα σε μια γενιά. Φυσικά δεν θα ήθελα να νομιστεί ότι είμαι οπαδός μιας κάποιας μορφής στρατοκρατίας, όπως ίσως παραπέμπει η αναφορά μου στην αρχαία Σπάρτη. Η κυκλική δομή της οργάνωσης όμως είναι λειτουργική ως βασική ιδέα, άσχετα ποια κατεύθυνση θέλει κανείς να δώσει στο σύστημα που δομεί. Η σπειροειδής μάλιστα δομή, δηλαδή ένα σώμα να ελέγχει το αμέσως προηγούμενο, αλλά και κάποιο από τα προηγούμενα, όπως και να ελέγχεται από το αμέσως επόμενο και κάποιο από τα μετέπειτα, (πχ αν η "σπείρα" έχει μέγεθος τριών σωμάτων, το 1 ελέγχεται από το 2 κι από το 4, το 2 από το 3 και το 5, το 3 από το 4 και το 6, ενώ το 6 από το 1), θα μπορούσε ν' αποτελεί ένα ακόμη πιο ασφαλές και λειτουργικό σύστημα. Θεωρητικά ένα τέτοιο κόμμα θα μπορούσε να διατηρήσει την φυσική αυτή δομή επ' άπειρον, σίγουρα πάντως για δεκαετίες. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προταθεί και να εγκριθεί στο επερχόμενο συνέδριο, αρκεί κάποιοι από εμάς να συνέτασσαν ένα τέτοιο λειτουργικό πλάνο, με σαφήνεια και περιεκτικότητα.
Ως προς το θέμα της αλλαγής του λαού, ο Δ. Καζάκης έχει από την αρχή δώσει την απάντηση. Σε ομιλία του στην οποία παρεβρέθηκα, δήλωσε ότι ακόμη κι αν ο ίδιος εκλέγετο πρωθυπουργός και οι πολίτες απλά του έδιναν την εντολή και έσπευδαν κατόπιν να ξαναβουλιάξουν στους καναπέδες τους, τότε θα ήταν βέβαιο ότι ακόμη κι αυτός ο ίδιος θα μας πρόδιδε. Το ζήτημα, είπε ο Καζάκης, είναι ο λαός να βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση και να πιέζει την κυβέρνηση προς την κατεύθυνση για την οποία την επέλεξε. Τολμώ να πω ότι αυτή η χαρακτηριστική ατάκα ήταν που με έκανε να ξετρελαθώ με τον άνθρωπο αυτόν. Έναν τέτοιο ηγέτη θα ήθελα να τον έχω, θα με έκανε καλύτερο ως άνθρωπο. Όσο για το πρακτικό του ζητήματος, να είστε βέβαιοι φίλοι μου ότι αυτό που θα περάσουμε στην πορεία μας προς την ελευθερία και την ευημερία θα μας κάνει εκ των πραγμάτων να ξεφύγουμε από τον μικροαστικό λήθαργο της ψευδούς ευμάρειας στον οποίο έχει οδηγηθεί ο λαός μας και κανείς μετά απ' αυτό δεν θα είναι πια ο ίδιος. Ο ίδιος ο παλλαϊκός αγώνας θα μας αλλάξει, περισσότερο από κάθε ηγέτη ή κάθε κόμμα. Όσο για το "Αγγλικό Δίκαιο", ίσως τελικά ο μπαμπούλας του να μας βγει σε καλό. Μια τέτοιου επιπέδου μόνιμη απειλή, μπορεί να κρατήσει το λαό αφυπνισμένο κι ενωμένο επί μακρόν, σας παραπέμπω σε κείμενα του Δ. Καζάκη, περί του Νορβηγικού μοντέλου και του διαρκή αγώνα ενάντια στη Σουηδική κυριαρχία, που διαμόρφωσε ουσιαστικά τη νοοτροπία εκείνου του λαού και κατά συνέπεια το μοντέλο διακυβέρνησής του.
Σε τελική ανάλυση, πριν ξεκινήσουμε την προσπάθεια, είναι απαραίτητο για όλους μας να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να προσπαθήσουμε ν' απορρίψουμε όσες εκμαυλιστικές και καταστροφικές νοοτροπίες μας έφεραν στη σημερινή απόλυτη παρακμή. Εάν για παράδειγμα φίλοι μου κάποιος από εμάς είχε τη δικαιοδοσία να διορίσει κάποιον σε θέση διαχειριστή μιας ΔΕΚΟ και επέλεγε να διορίσει τον κομματικό του φίλο, αντί αυτού που πραγματικά αξίζει, τότε κανένα κόμμα και κανένας Καζάκης δεν θα έφερε ευθύνη γι' αυτό. Εάν όμως είχαμε θεσμοθετήσει ως απαραίτητο στοιχείο για την αξιολόγηση του διορίσαντος και του διορισμένου την αντικειμενική επιτυχία και ανάπτυξη του τομέα ευθύνης τους και την πραγματοποίηση του έργου που ανέλαβαν, τότε μια ρουσφετολογική πρόσληψη θα έφερνε και τους δύο μπροστά στο ενδεχόμενο ξηλώματος και απώλειας της θέσης τους. Πόσο προσεκτικός θα ήταν ένας υπουργός που θα κρινόταν από το έργο που θα παρουσίαζαν αντικειμενικά τα στελέχη που επέλεξε; Πόσο προσεκτικά και φιλόπονα θα ήταν αυτά τα στελέχη, όταν ο ίδιος ο υπουργός δεν θα ήταν σε θέση να καλύψει τα μαύρα χάλια τους, αλλά θα έχαναν τους καλούς τους μισθούς και θα χαρακτηρίζονταν στην αγορά ως "αποτυχημένοι"; Όταν το μάτι του καθένα από εμάς θα βρίσκεται συνεχώς καρφωμένο επάνω τους, να δει πώς διαχειρίζονται την περιουσία μας; Νομίζω, για να μην επεκταθώ σε τεχνικές λεπτομέρειες, ότι υπάρχουν πάντοτε τρόποι και ιδέες να οργανώσεις με εναλλακτικό κι ορθολογικό τρόπο ένα σύστημα, αρκεί να υπάρχει θέληση, ταλέντο και μεράκι. Ας μην γινόμαστε λοιπόν κι εμείς θύματα της διλημματικής προπαγάνδας του συστήματος που λέει "αυτό που κάνουμε εμείς είναι μονόδρομος και κάθε άλλος δρόμος οδηγεί στον γκρεμό", έστω και άθελά μας.
Το δεύτερο ζήτημα που έθεσα, δηλαδή το κατά πόσον θα μπορούσε να υπάρχει ένα εναλλακτικό πολίτευμα δημοκρατίας χωρίς κόμματα, είναι επίσης σημαντικό. Εδώ θα σταθώ σε μια βασική προγραμματική δέσμευση του ΕΠΑΜ, εκείνη της αυτοδιάλυσής του, μετά το πέρας του αγώνα για τη σωτηρία του λαού και της χώρας, αφού προκηρύξουμε μια συντακτική εθνοσυνέλευση με θέμα την αλλαγή του Συντάγματος και του Πολιτεύματος. Αυτό είναι κάτι που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να τεθεί επιτακτικά στο επερχόμενο συνέδριο από τη βάση, δηλαδή η ανανέωση αυτής της δέσμευσης, μετά τη μετεξέλιξη σε κόμμα, η οποία πιστεύω ότι θα δώσει νέα δυναμική στο Μέτωπο.
Αγαπητοί συναγωνιστές, έχω ήδη στο μυαλό μου κι επεξεργάζομαι, με τις λιγοστές μου γνώσεις, έναν σχέδιο δημοκρατίας χωρίς κόμματα, το οποίο φυσικά δεν είναι απλό να δομηθεί από έναν και μόνο άνθρωπο και μάλιστα όχι ειδικό. Θα ήταν τιμή μου, εάν είχατε κι εσείς την καλή διάθεση να συνεργαστούμε, αλλά να ζητήσουμε τη συνδρομή των συναγωνιστών σε πανελλαδικό επίπεδο για την εκπόνηση ενός τέτοιου σχεδίου, το οποίο όχι μόνο θα λύσει τις δικές μας αμφιβολίες περί της πολιτικής μας πορείας, αλλά πιστεύω ότι θα δώσει τεράστια δυναμική στο Μέτωπο, με διείσδυση σε μεγαλύτερο μέρος του δυσαρεστημένου κι απογοητευμένου λαού, πέρα από το προφανές επικοινωνιακό πλεονέκτημα. Η πρόσκληση ανοιχτή, πιστεύω ότι σύντομα θα ξεκινήσει σχετικός διάλογος και στη Θεσ/νίκη, καθώς θα προετοιμαζόμαστε για το συνέδριο.
Με εκτίμηση και αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Κωστής "Όττο" Ανετάκης
----------------------------------------------------------------------
2η Απάντηση που λάβαμε με email από ΕΠΑΜ Μεσογείων,
9 Μαρτίου 2012 4:15 π.μ
Αγαπητές συναγωνίστριες και συναγωνιστές από το Ηράκλειο,
στα ερωτηματικά που θέτετε θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά ακόμα, έχοντας, σας διαβεβαιώνουμε, αντίστοιχες ανησυχίες, ευαισθησίες και επιφυλάξεις για τα πάντα.
Ωστόσο υπάρχει πάντα το δια ταύτα. Έχοντας συμμετάσχει πολλοί από όλους μας στο ΕΠΑΜ από την Ιδρυτική του, συμφωνήσαμε ήδη από τότε, ότι δεν είμαστε ένας όμιλος ανταλλαγής απόψεων και προβληματισμού για τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τη χώρα και την Ελληνική Κοινωνία, αλλά θέσαμε από τη πρώτη στιγμή συγκεκριμένα προτάγματα και στόχους προς υλοποίηση, τα οποία όλοι καλά γνωρίζουμε και δεν χρειάζεται να αναφερθούν εδώ και καλέσαμε το σύνολο του ελληνικού λαού, ανεξάρτητα από τις μέχρι τότε κομματικές του εντάξεις, ή ιδεολογικές καταβολές, να συσπειρωθεί γύρω από το Μέτωπο, για να γίνει δυνατή και έγκαιρα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας, η υλοποίηση των προταγμάτων και η επίτευξη των συγκεκριμένων στόχων.
Αυτοπροσδιοριστήκαμε έτσι ως Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο σε παράταξη μάχης.
Διαφορετικά δεν έχουμε λόγο ύπαρξης. Υπάρχουν ‘κει έξω διάφορα κινήματα διαμαρτυρίας, ή επί μέρους ακτιβισμών, που δεν διαφωνούμε και στις πλείστες όσες περιπτώσεις συμμετέχουμε και στηρίζουμε ενεργά, εμείς όμως, ήταν από τη πρώτη στιγμή ξεκάθαρο και διατυπωμένο σαφώς από την Ιδρυτική, ότι η στόχευσή μας είναι συνολικότερη και αποσκοπεί ακριβώς στη παρέμβασή μας στο πυρήνα της εξουσίας και την ανατροπή των καταπιεστικών και συνάμα φαύλων δομών του, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μεταπολιτευτικά και οδήγησαν τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση.
Σήμερα, μετά την εξάπλωση των οργανώσεών μας πανελλαδικά, που ήταν και το πρώτο και κύριο μέλημά μας μέχρι τώρα, προκειμένου να οργανώσουμε τον κόσμο, να τον ενημερώσουμε, να τον πείσουμε για το δίκαιο και εύλογο των προταγμάτων μας, ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε συντεταγμένα, με σχέδιο και οργάνωση στο κυρίως μέρος των δράσεων και της παρέμβασής μας, αυτό της υλοποίησης των προταγμάτων μας.
Και αυτή η υλοποίηση δεν μπορεί να γίνει σπασμωδικά και με ασυντόνιστες επί μέρους δράσεις. Επιβάλλεται η καλύτερη δυνατή προετοιμασία, ο καλύτερος δυνατός συντονισμός όλων μας, σχέδιο και Οργάνωση. Ο αντίπαλος δεν είναι «παίξε γέλασε»! Έχει όλα τα μέσα και τους μηχανισμούς κι ένα «ρεμπέτ ασκέρ» είναι ό,τι πιο εύκολο να το αντιμετωπίσει κι αυτό το έχουμε διαπιστώσει επανειλημμένως μέχρι τώρα.
Δεν μπορούμε λοιπόν να συνεχίσουμε να βαδίζουμε χαοτικά και όπου μας βγει. Ξεκινήσαμε όντως χαοτικά και χαλαρά προκειμένου στη πορεία η ίδια η εξέλιξη της δράσης μας να αναδείξει τους κανόνες στους οποίους όλοι μας πρέπει να πειθαρχήσουμε για να γίνουμε αποτελεσματικοί. Η ίδια η ανάγκη του Αγώνα οδηγεί και θέτει τις προτεραιότητες στις επιλογές μας, ανάγκη που πολλές φορές υπερβαίνει τις επί μέρους βουλήσεις μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάνουμε το παραμικρό βήμα πίσω στα προτάγματά μας, ή στη δημοκρατική διαδικασία που πάντα πρέπει να σεβόμαστε και σεβόμαστε, ως κόρη οφθαλμού.
Η ανάγκη να βγούμε από το ημιπαράνομο καθεστώς που μέχρι σήμερα λειτουργούμε και μας εμποδίζει να επιλύουμε μια σειρά απλά θέματα, ενώ δημιουργεί μεγάλο αίσθημα ανασφάλειας στα περισσότερα από τα μέλη μας και έδωσε ήδη την ευκαιρία σε διάφορους κύκλους να μας παρουσιάζουν περίπου ως τρομοκρατική οργάνωση, δεν είναι θεωρητικό ζήτημα, ούτε μπορεί να αντιμετωπίζεται έτσι.
Επειδή η απόφαση για τη νομική μορφή είναι οπωσδήποτε κατ’ εξοχήν πολιτικό ζήτημα, έστω κι αν έχει νομικές πλευρές, γι’ αυτό ακριβώς επελέγη η διαδικασία της καθολικής ψηφοφορίας από τα μέλη μας, έτσι ώστε όλοι να πάρουν σαφή θέση και να δεσμευτούν.
Γιατί τελικά το να αφήνουμε τα πράγματα να λιμνάζουν, να μη παίρνουμε θέση σε ζητήματα που απασχολούν σχεδόν το σύνολο των μελών μας και την ίδια τη Κοινωνία είναι πιο αποτελεσματική και δημοκρατικότερη πρακτική από το να αποφασίζουμε όλοι μαζί αναλαμβάνοντας την ευθύνη των επιλογών μας;
Γιατί να φοβόμαστε τη βούληση της πλειοψηφίας των συναγωνιστών μας και να αντιδρούμε σε εξελίξεις που επιλύουν θέματα με τον πιο δημοκρατικό τρόπο που μπορεί να υπάρξει, όπως είναι οι καθολικές ψηφοφορίες;
Μήπως οι αντιρρήσεις όσο περίτεχνα και λογοτεχνικά κι αν διατυπώνονται υποκρύπτουν έναν απαράδεκτο για τη δημοκρατία που εννοούμε, ακούσιο ή εκούσιο ελιτισμό και η έκφραση γνώμης από το σύνολο των μελών ξεβολεύει κάπως;
Από που προκύπτει ότι με την απόκτηση νομικής υπόστασης κόμματος του Μετώπου για καθαρά πρακτικούς λόγους διευκόλυνσης της πολιτικής μας δράσης κάτω από τις παρούσες αντίξοες συνθήκες, αυτό χάνει τα μετωπικά του χαρακτηριστικά; Ή μήπως η Μετωπική δράση δεν είναι Πολιτική Δράση; Τότε πράγματι θα μπορούσαμε να είμαστε ακτιβιστές, φιλανθρωπική ΜΚΟ, ή σύλλογος, ας πούμε κυνηγών μπεκάτσας, ή όμιλος ανταλλαγής απόψεων, αλλά σε καμιά περίπτωση πολιτική οργάνωση που συντεταγμένα παλεύει με στόχο την ανατροπή του φαύλου καθεστώτος και την απαλλαγή της χώρας από τη ξένη κατοχή! Και αυτό είναι Πολιτικό Ζήτημα και καθόλου Νομικό! Το να έχουμε δηλαδή σαφή και κοινή αντίληψη για το τι είναι Μέτωπο και ποιος ο χαρακτήρας της δράσης του.
Από πού βγαίνει το συμπέρασμα, ότι ο πυρήνας της Ξάνθης θα λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο και θα παίρνει διαφορετική απόφαση για κάποιο θέμα που αφορά στο σύνολο, από τον αντίστοιχο πυρήνα του Ηρακλείου;
Πότε υπήρξε τέτοια απόφαση, ο καθένας να λειτουργεί όπως βολεύεται; Σε ποιο κείμενο του ΕΠΑΜ αναφέρεται τέτοια διαδικασία; Στην Ιδρυτική; προφανώς όχι! Στο τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ; Ούτε! Το αν αυτό συμβαίνει σήμερα είναι λάθος και αποτελεί, στο βαθμό που υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, πρόβλημα που θα πρέπει τάχιστα να επιλυθεί ανεξάρτητα της νομικής μας μορφής.
Από πότε τελικά το να μάθουμε να λειτουργούμε συλλογικά και συντονισμένα με βάση κοινά αποδεκτούς κανόνες, άρα η ύπαρξη και λειτουργία με βάση καταστατικό αποτελεί υποχώρηση της οριζόντιας διάρθρωσής μας και της δημοκρατικής διαδικασίας με σεβασμό στη βούληση των πολλών;
Από πότε ένα Μέτωπο απαρτίζεται από ανθρώπους που πράττουν κατά βούληση και αρνούνται κοινούς τόπους; Τι είναι τελικά ένα Μέτωπο;
Μήπως δεν ήταν ομόφωνη δέσμευση μας στην Ιδρυτική Συνδιάσκεψη να πάμε το συντομότερο (είχε μάλιστα οριστεί να γίνει μέσα στο φθινόπωρο του ’11 και καθυστέρησε για λόγους που δεν είναι της παρούσης, πάντως παρά τη θέλησή μας), σε τακτικό Συνέδριο με θέμα ακριβώς τη ψήφιση καταστατικού και εκλογή κεντρικών συντονιστικών αποκλειστικά οργάνων;
Πότε δεσμευτήκαμε ότι δεν θα υπάρξει ποτέ νομική μορφή του Μετώπου ως κόμμα; Είπαμε ξεκάθαρα, ότι το ΕΠΑΜ απευθυνόμενο στο σύνολο του ελληνικού λαού με βάση συγκεκριμένα προτάγματα δεν είναι δυνατό να λειτουργήσει ως κόμμα με τη κλασσική έννοια του όρου, αφού σ’ αυτό συσπειρώνονται άνθρωποι με διαφορετικές κομματικές λογικές και ιδεολογικές καταβολές, αλλά πάντα στην εξυπηρέτηση των συγκεκριμένων προταγμάτων και ότι το ΕΠΑΜ στο βαθμό που επιτευχθούν οι στόχοι του θα διαλυθεί ως Μέτωπο, αφού πλέον αυτοί οι στόχοι δεν θα υπάρχουν, άρα δεν θα έχει λόγους ύπαρξης.
Το αν τότε και μόνο τότε, μετά δηλαδή την επίτευξη των στόχων του αποφασιστεί από το σύνολο των μελών του Μετώπου, να μη διαλυθεί, αλλά να συνεχίσει, με άλλη μορφή όμως, διεκδικώντας τη διακυβέρνηση της χώρας, ή από αυτό προκύψουν επί μέρους σχήματα-κόμματα με συγκεκριμένες ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές το καθένα από αυτά, δεν έχει να κάνει με τη σημερινή του δομή, τους στόχους και τη δράση του κι έτσι κι αλλιώς το ΕΠΑΜ τότε θα έχει περάσει στην Ιστορία.
Κι αν η απόφαση της ερχόμενης Κυριακής είναι υπέρ της νομιμοποίησης της δράσης μας ως πολιτικής οργάνωσης, που ο Νόμος αναγνωρίζει μόνο τα πολιτικά κόμματα, από που προκύπτει ότι η απόφαση αυτή θα αλλοιώσει το χαρακτήρα, τις δομές, τον τρόπο εσωτερικής μας οργάνωσης και λειτουργίας, που ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει και θα αποφασίσουμε στο επικείμενο Συνέδριό μας, ή τους στόχους όπως τους έχουμε θέσει;
Τουτέστιν, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, ή όποιος βαριέται να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει αγαπητοί μου συναγωνιστές.
Το ΕΠΑΜ απευθύνεται όμως στο σύνολο της κοινωνίας με τη κρυστάλλινης καθαρότητας πρότασή του, τη μοναδική πραγματικά εναλλακτική απέναντι στη πολιτική του καθεστώτος που εφαρμόζεται και μας έχει οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού και αυτή θα παλέψει συντεταγμένα και με κάθε πρόσφορο τρόπο!
Για το Ε.Πα.Μ. Μεσογείων
Όθωνας Κουμαρέλλας
----------------------------------------------------------------------
[θα ενημερώνουμε με τις απαντήσεις που θα λαμβάνουμε λαμβάνουμε]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου