Η Κραυγή

             Edvard Munch: The Scream

Ακούστε λεχρίτες, εισπράκτορες των αγάδων σας.

Αν θέλετε τη ζωή μου, πάρτε την.

Έτσι κι' αλλοιώς στον δικό σας κόσμο δεν χωράει. 

Όπως δεν χωράνε και οι ζωές των παιδιών των παιδιών μου.

Ακούστε εγκάθετα ανδράποδα των τοκογλύφων

Τη σύμβαση του έργου σας δεν την έχω υπογράψει. 

Δεν δεσμεύομαι για τα περαιτέρω και δεν με αφορούν οι χρεωκοπίες σας.

Ακούστε υποδουλωτές της χώρας μου. 

Δεν πρόκειται να σας παραδώσω τα κλειδιά από ό,τι μου ανήκει. 

Ακούστε κατοχικοί ρουφιάνοι, σπόνσορες της αποβλάκωσης του λαού.

Για τα γρόσια των αφεντικών σας, πολύ ρισκάρετε το κεφάλι σας.

Ακούστε πληρωμένοι διανοητές του φασισμού, καλλιτέχνες του παρά.

Άξιος ο μισθός σας, μόνο που τα αργύρια θα στερέψουν πολύ σύντομα.

Μια κλωτσιά στον κώλο σας από τους προστάτες σας και ένα φτύσιμο. Και πολύ θα σας είναι.

Ακούστε μαυραγορίτες

Δεν θάχετε καλύτερη τύχη από τις πουτάνες του Παρισιού το '45.

Ακούστε δολοφόνοι τραπεζίτες

Αν θέλετε την ελάχιστη περιουσία μου πάρτε την. 

Τώρα, γιατί αύριο θα είναι αργά για σας.

Ακούστε εκβιαστές των τοκογλύφων.

Στείλτε τους μπράβους σας να χτυπήσουν την πόρτα μου.  

Ακούστε χάπατα της προπαγάνδας των, δουλικά και εξαρτήματα της εξουσίας των.

Χθές έβλεπα πολλούς από σας πρόθυμους στην χαρατσοουρά. 

Και ..λυπημένους γιατί μερικά από τα κλοπιμαία σας σας τα ζητάνε πίσω.  

Ακούστε εσείς οι απαθείς.

Ο Φόβος έχει μαραζώσει την ψυχή σας  και ας προσποιήσθε ότι δεν το καταλαβαίνετε. 

Όμως θάλθει η στιγμή εκείνη που θα ουρλιάζετε στην έρημο με τους λύκους. Και κανείς δεν θα σας ακούσει.

Τέλος, ακούστε όλοι σας, 

   είτε σας νοιάζει η πραγματικότητα της χώρας, είτε όχι. 

Έκνομοι, άνομοι και δίκαιοι. Λαμόγια και έντιμοι. 

Δειλοί και ήρωες, έχοντες και μη έχοντες, 

Ζωντανοί και νεκροί, ζόμπι περιφερόμενα. 

Εσείς που ζείτε με το καρδιοχτύπι της συνέπειας και του καθήκοντος απέναντι στους  

   δολοφόνους σας και σείς που βγάζετε το κεφάλι έξω από το βούρκο τους. 

Εσείς που έχετε αλλά δεν έχετε θεό, και σείς που προσμένετε τη δικαίωσή του. 

Εσείς που χορτασμένοι κοιμώσαστε και σείς που ξαγρυπνάτε περιμένοντας το φώς της αυγής. 

Εσείς που στολίζεσθε με την ευγένεια της αλληλεγγύης και σείς που ντύνεστε με το σάβανο  

   του ατομικισμού σας. 

Εσείς που ανασαίνετε με τους λυγμούς των πονεμένων και σείς που στερηθήκατε την αγάπη του συντρόφου.

Εσείς που αγαπήσατε τη γή και σείς που μισήσατε τις ομορφιές της.

  δεν φοβάμαι

  Τη φτώχεια, τη στέρηση, το κρύο, το σκοτάδι τους. 

Τους δολοφόνους της ζωής μου, τη στέρηση της ελευθερίας μου, τις φυλακές τους και τα δεσμά τους.

  δεν υποκύπτω

  στους εκβιασμούς και τις απειλές τους, στις εξουσίες τους και στα διαγγέλματά τους, στους νόμους τους και στις εντολές τους, στο φόβο τους και στην προπαγάνδα του.

  δεν πληρώνω, 

  τα χαράτσια τους, τους φόρους τους, τα πλαστικά τους εμπορεύματα, τα δάνειά τους, τα νταβατζιλίκια τους και τις οφειλές τους στα αφεντικά τους, στους αγάδες των εισβολέων, τις χορηγίες στους ευεργέτες των.

 δεν προδίδω 

την ελευθερία να στοχάζομαι, τις αξίες του πολιτισμού μου, αυτούς που γεννήθηκαν και πορεύονται μ' αυτές, την ιστορία της χώρας μου, τους πεινασμένους της γειτονιάς μου, τη λαχτάρα των παιδιών μου για το Αύριο.

Γιατί είναι καθήκον μου να αντιταχθώ στους τυράννους

να τους θεωρώ εχθρούς μου

να μην πιστεύω τα ψέμματά τους,

να κόψω το χέρι της υπογραφής των προδοτών.

    Δεν χώρεσα ποτέ στους δείκτες τους,

    Δεν ανήκα στις ομοταξίες τους.

και όταν θα φύγω δεν θα μου ανήκουν 

οι φτυσμένοι τάφοι με τα πλαστικά λουλούδια

τα αναθέματα των αδικημένων

τα ψεύτικα δάκρυα των πενθούντων

τα λογίδρια των λακέδων

οι έπαινοι των εξαγορασμένων

ο θάνατος.

αλλά θα μου ανήκουν ...

η αγάπη των συνοδοιπόρων μου στη ζωή

τα αληθινά δάκρυα των δικών μου

οι σφυγμοί της συντρόφου μου

οι δρόμοι που βάδισα

οι ομορφιές που κλείσαν τα μάτια μου

οι μουσικές που αφουγκράστηκα

η γεύση των ονείρων μου.