Αποικία χρέους η περιφέρεια της Ευρώπης

Από Τα Νέα
Του Ρούσσου Βρανά 

«Και αν όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας, αν ολόκληρο το θέατρο όπου εκτυλίσσεται σήμερα η ευρωκρίση, δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα άλλο από ένα πολιτικό και οικονομικό παιχνίδι για την επικράτηση, που παίζεται από το ευρωπαϊκό κέντρο, ενώ η περιφέρεια τυλίγεται στις φλόγες;». Αυτή η τρομερή απορία ομολογεί ο Ιρλανδός συγγραφέας Φίλιπ Πίλκιγκτον πως βασανίζει τη σκέψη του τούτο τον καιρό. 

Τέτοιες απορίες διατυπώνει και η Ιταλίδα συγγραφέας Βιβιάνα Βιβαρέλι, που διαπιστώνει πως παρά τις εκλογές, τα δημοψηφίσματα, τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια που άλλαξε η χώρα της, κατέληξε στα δίχτυα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. «Έχουμε λοιπόν καταντήσει μια αποικία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ;» αναρωτιέται. 

«Πότε τα ψηφίσαμε; Πότε μας νίκησαν; Και τι θα κάνουν τώρα οι δημοκρατικοί θεσμοί που εκλέγονται από τον κυρίαρχο λαό; Αν η τοκογλυφία θεωρείται αδίκημα "μέσα" σε ένα κράτος, και μάλιστα ένα από τα πιο επαίσχυντα, τότε γιατί να επιτρέπουμε να επιβάλλεται "πάνω" στο κράτος; 

Ποιος έδωσε το δικαίωμα στην ΕΚΤ να φορτώνει με νέα δάνεια τις χώρες που δεν μπορούν να ξεπληρώσουν τα παλιά, όπως ακριβώς κάνει ένας τοκογλύφος που στο τέλος γδύνει τον πελάτη του; Και πώς αυτό μπορεί να θεωρείται νόμιμο όταν γονατίζει ακόμη περισσότερο εκείνον που χρωστάει;».

Όταν τα χρέη τα είχε ο Τρίτος Κόσμος, λέει η Βιβιάνα Βιβαρέλι, πιστεύαμε πως έφταιγαν γι' αυτά διεφθαρμένες κυβερνήσεις που τσέπωναν την εξωτερική «βοήθεια». Έτσι οι λαοί των χωρών τους τα πλήρωναν δέκα και είκοσι φορές παραπάνω χωρίς να καταφέρνουν να απαλλαγούν από τους αστρονομικούς τόκους. 

Σε αντάλλαγμα οι δανείστριες δυνάμεις λεηλατούσαν τους φυσικούς πόρους αυτών των χωρών, έβαζαν στο χέρι τις δημόσιες υπηρεσίες τους, επέβαλλαν τις πολυεθνικές, μπλοκάριζαν τις εξαγωγές και απελευθέρωναν τις εισαγωγές. Έτσι ο Τρίτος Κόσμος έγινε τόσο φτωχός. 

Σήμερα, λέει η Ιταλίδα συγγραφέας, ο Τρίτος Κόσμος είμαστε εμείς, γινόμαστε αποικίες με τον ίδιο τρόπο. Και συνεχίζει να διατυπώνει τις απορίες της: 

«Είναι άραγε νόμιμο ένας τραπεζικός οργανισμός που δεν εκλέξαμε ποτέ να τσαλαπατά έτσι τη νόμιμη κυριαρχία ενός λαού με τόση περιφρόνηση για τη δημοκρατία μας και τα δικαιώματά μας; 

Είναι θεμιτό μια χούφτα ευρωκράτες να καταστρέφουν ολόκληρο τον δημοκρατικό ιστό, τις αρχές, τις αξίες, τους κοινωνικούς αγώνες, τα κόμματα, τους θεσμούς, τα κινήματα; 

Είναι αποδεκτό τα συμφέροντα των τοκογλύφων να γονατίζουν τις ευρωπαϊκές χώρες εν ονόματι μιας κρίσης που την προκάλεσαν εκείνοι ακριβώς οι οποίοι επιδίωκαν να επωφεληθούν από αυτήν;».

Οι επικυρίαρχες ευρωπαϊκές χώρες, ακόμη και στην περίοδο της αποικιοκρατίας, δεν έπαυαν να είναι δημοκρατίες. Ωστόσο, οι δημοκρατικές αξίες τους σταματούσαν στα σύνορά τους, κάνοντας τόπο για να περάσουν τα συμφέροντα των μεγαλοτραπεζιτών και των μονοπωλίων στον Τρίτο Κόσμο. 

Με τον ίδιο τρόπο εξυπηρετούν σήμερα τα ίδια συμφέροντα εις βάρος των νέων ιθαγενών των φτωχότερων ευρωπαϊκών χωρών.