Συνέντευξη-χείμαρρος του Δ.Καζάκη στο "Ενωμένοι Έλληνες"

Ο Γεν.Γραμματέας του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ.), οικονομολόγος και συγγραφέας του εξαιρετικού βιβλίου "Η Ελληνική Πομπηία" (εκδ. "Το Ποντίκι"), δέχθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις του ιστολογίου και γι'αυτό τον ευχαριστούμε βαθύτατα. (Σ.Σ.: η συνέντευξη δόθηκε πριν τη χθεσινή ψηφοφορία για τα μέτρα)


Συνέντευξη στον Βασίλη Πανδή


> Ως ΕΠΑΜ πρεσβεύετε την επιστροφή στο Εθνικό μας νόμισμα.Πολλοί όμως είναι οι αναλυτές που εκτιμούν πως η έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ θα έχει καταστροφικές συνέπειες. Εσείς τι τους απαντάτε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το να πρεσβεύεις ότι η καταστροφή που βιώνουμε είναι μονόδρομος και ότι μια άλλη ριζικά διαφορετική πορεία θα οδηγήσει σε χειρότερη καταστροφή, δεν είναι επιχείρημα, είναι παραλήρημα. Από την στιγμή που η κοινωνία, η χώρα και ο λαός της βιώνει μια πρωτοφανή κρίση σαν την σημερινή με εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα, τότε οφείλεις να αναζητήσεις ριζικά διαφορετικές λύσεις, μακριά και σε αντιπαράθεση με την πεπατημένη. Αντίθετα οι οπαδοί του ευρώ υποστηρίζουν ότι αν μείνουμε στην πεπατημένη που οδήγησε την χώρα στην χειρότερη χρεοκοπία της ιστορίας της και σε μια από τις χειρότερες στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, τότε και μόνο τότε θα γλυτώσουμε από την κρίση. Είναι λογική αυτή; Όχι, είναι η «λογική» της πιο απόλυτης σχιζοφρένειας. Η αλήθεια είναι ότι η παραμονή στο ευρώ δεν πηγάζει από κανενός είδους αντικειμενική λογική, αλλά έχει ως αφετηρία της τα συμφέροντα των τραπεζών και των αγορών. Με το ευρώ, οι πιο αρπαχτικές και παρασιτικές δυνάμεις της αγοράς, ιδιωτικοποίησαν πλήρως την έκδοση νομίσματος και την νομισματική κυκλοφορία. Ελέγχοντας το νόμισμα και την κυκλοφορία του, οι τράπεζες μπόρεσαν να φορτώσουν το κράτος και την οικονομία (ιδιωτικές επιχειρήσεις και νοικοκυριά) με κάθε είδους δάνεια. Ο ιδιωτικός και δημόσιος δανεισμός στην περίοδο του ευρώ ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο σχεδόν για το σύνολο των χωρών μελών της ευρωζώνης. Τυχαίο; Κάθε άλλο. Δεν φτάνει που οι τράπεζες ελέγχοντας το νόμισμα φόρτωσαν νοικοκυριά, επιχειρήσεις και κράτη με τεράστια χρέη,τους δόθηκε επίσης η δυνατότητα να κερδοσκοπήσουν με αυτά τα χρέη στήνοντας παιχνίδια με παράγωγα κάθε είδους. Κι έτσι το ευρώ αποτέλεσε το προνομιακό πεδίο όχι μόνο της έκρηξης χρεών, αλλά και της παγκόσμιας φούσκας των παραγώγων και της κυβείας που τα συνοδεύει. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που το ευρώ ισοδυναμεί με χρέος και οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην χρεοκοπία, πρώτα τις οικονομίες με μεγάλα ελλείμματα και ύστερα τις άλλες. Καμιά τελικά δεν θα γλυτώσει. Επομένωςτο κύριο μέλημά μας θα πρέπει να είναι να απαλλαγούμε από αυτόν τον μηχανισμό χρέους και χρεοστασίων. Θα πρέπει αναγκαστικά το κράτος να αναλάβει την αποκλειστική έκδοση του νομίσματος ώστε να χρηματοδοτήσει την οικονομία χωρίς χρέος. Για να αποκαταστήσει τις χαμένες καταθέσεις και να σβήσει τα ιδιωτικά χρέη που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν προκειμένου να αναπνεύσει η αγορά. Θα πρέπει το κράτος να αναλάβει την χρηματοδότηση της οικονομίας χωρίς χρέος και μάλιστα με τέτοιον τρόπο ώστε με μοχλό ένα ευρύτατο, ταχύτατο, σφιχτό και επικεντρωμένο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων κυρίως στην παραγωγή και στις αναγκαίες υποδομές της να αναχαιτιστεί η ύφεση και να χτυπηθεί η ανεργία. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να αρχίσει η ανάκαμψη της οικονομίας στη βάση μιας δυναμικής επανεκκίνησης της παραγωγής που προϋποθέτει προστασία από τις μονοπωλιακές δυνάμεις της αγοράς. Μπορεί να συμβεί αυτό μέσα στο ευρώ; Ούτε κατά διάνοια. Η ίδια η λογική του ευρώ οδηγεί στην χρεοκοπία ακόμη κι αν αύριο το πρωί χαριστούν στην Ελλάδα όλα τα χρέη της. Επίσης το να πάμε σε εθνικό κρατικό νόμισμα συνιστά και μια από τις βασικές αφετηρίες της δημοκρατίας. Δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή δημοκρατία εκεί όπου το χρήμα ελέγχεται από ιδιωτικά συμφέροντα. Οι λαοί και τα κράτη δώσανε αγώνες για να αποσπάσουν από τα χέρια των ιδιωτών τραπεζιτών το νόμισμα και την κυκλοφορία του. Μόλις μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο μπόρεσε η Ελλάδα, αλλά και οι περισσότερες οικονομίες, κάτω από την πίεση των μεταπολεμικών δημοκρατικών προσδοκιών, να αποκτήσουν εθνικό κρατικό νόμισμα ώστε να ελέγξουν τις οικονομίες τους.Με το ευρώ μας γύρισαν πίσω στον 18ο και 19ο αιώνα όπου οι ιδιώτες τραπεζίτες ρύθμιζαν την οικονομία εκδίδοντας το νόμισμα και ελέγχοντας την ροή δανείων. Είναι τυχαίο που εκείνη την εποχή η δημοκρατία αποτελούσε την εξαίρεση ως πολίτευμα των περισσοτέρων κρατών; 

> Το ΕΠΑΜ έχει ως ένα από τα βασικά του προτάγματα και θέσεις την"περισσότερη Δημοκρατία". Πως την εννοεί; Είναι εφαρμόσιμη σήμερα η Άμεση Δημοκρατία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για εμάς δεν υπάρχει άμεση ή έμμεση δημοκρατία. Μία είναι η δημοκρατία. Εκείνη που δίνει την δυνατότητα στον ίδιο τον λαό να ασκεί δια εκπροσώπου ή αυτοπροσώπως την εξουσία στην χώρα του. Η κατάκτηση της δημοκρατίας στην χώρα μας οφείλει να ξεκινήσει με την γενέθλια πράξη της, δηλαδή με μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση που θα συντάξει και θα ψηφίσει νέο Συνταγματικό χάρτη. Με τον τρόπο αυτό ο λαός που θα έχει ανατρέψει το σημερινό ληστρικό και υπόδουλο καθεστώς πεονίας θα κληθεί αυτοπροσώπως να συζητήσει και να καταλήξει σε νέο Σύνταγμα, το οποίο έπειτα θα διαμορφώσουν στην τελική του μορφή οι εθνοσύμβουλοι που θα εκλέξει για την Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Με αυτό τον τρόπο θα κατοχυρωθούν το αναπαλλοτρίωτο στην πράξη και όχι στα λόγια της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα του λαού, καθώς και η δυνατότητά του να παρεμβαίνει αποφασιστικά στην διαμόρφωση της τρέχουσας πολιτικής διαμέσου δημοψηφισμάτων, λαϊκών νομοθετικών πρωτοβουλιών, ανακλητότητας των εκπροσώπων του, περιορισμένης θητείας στα αξιώματα, υποχρεωτικής λογοδοσίας, καθολικής διαφάνειας και δημοσιότητας, αιρετών και κληρωτών αξιωματούχων σε όλα τα επίπεδα, κοκ. Ο λαός μας έχει δημοκρατικές παραδόσεις εξαιρετικά χρήσιμες για να διδαχθούμε σήμερα, όπως για παράδειγμα το σύστημα λαϊκής δικαιοσύνης και αυτοδιοίκησης που εφάρμοσε ο ίδιος στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής στα μέρη της Ελλάδας που είχε απελευθερώσει. Το σύστημα αυτό διδάσκεται ακόμη και σήμερα σε επιφανείς σχολές του εξωτερικού ως υπόδειγμα δημοκρατικής αναδιοργάνωσης μιας κοινωνίας από τον ίδιο τον λαό της.

> Πως σχολιάζετε την πρόταση του Πάνου Καμμένου στον Αλέξη Τσίπρα περί παραίτησης των βουλευτών των Ανεξάρτητων Ελλήνων και του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να διενεργηθούν εκλογές και να μην περάσουν τα μέτρα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πολύ φοβάμαι ότι πρόκειται για πολιτική ντρίπλα. Απλά ο κ. Καμμένος έριξε το μπαλάκι στον κ. Τσίπρα προκειμένου να πει στον κόσμο που τον πιέζει από κάτω, δείτε εγώ είμαι διατεθειμένος να φύγω, αλλά δεν θέλει ο Τσίπρας κι επομένως μόνος μου δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Την έκκληση να φύγουν τα «αντιμνημονιακά» κόμματα από την Βουλή την έχει κάνει το ΕΠΑΜ από την εποχή των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων με κορύφωση την γιγαντιαία παλλαϊκή διαδήλωση της 12ης Φερβουαρίου 2012, τότε που ψηφιζόταν το Μνημόνιο 2. Τότε οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ μας αντιμετώπισαν λίγο-πολύ ως προβοκάτορες, επειδή εκφράζαμε αυτό που βρισκόταν στα χείλη όλων: παραιτηθείτε και ελάτε μαζί μας να τους ρίξουμε. Σήμερα επαναλάβαμε την έκκληση αυτή με ανοιχτή επιστολή στις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων και του ΚΚΕ. Τους καλούμε να παραιτηθούν, αν ψηφιστούν τα νέα μέτρα, το νέο μνημόνιο, από το κοινοβούλιο, όχι για να επαναλάβουμε το φιάσκο των εκλογών που βιώσαμε, αλλά για να οργανώσουμε μαζί με τον λαό την ανατροπή του καθεστώτος. Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι εκλογές για ένα κοινοβούλιο που έχει μετατραπεί σε άθλιο φύλο συκής ενός ανάλγητου και αποφασισμένου καθεστώτος να εξοντώσει μαζικά το λαό και να ξεπουλήσει την χώρα. Αν μείνουμε στην λογική των κοινοβουλευτικών εκλογών, όπως αυτές που πέρασαν, τότε νομιμοποιούμε στην πράξη τον ορυμαγδό νομοθετημάτων που εξασφαλίζουν ασυλία ή παραγραφή στους υπαίτιους της εθνικής τραγωδίας και στους δωσίλογους. Νομιμοποιούμε τις «διεθνείς δεσμεύσεις» της χώρας και τις πρακτικές που ακολούθησαν οι δανειστές μας για να τις πετύχουν (θυματοποίηση ενός ολόκληρου λαού, διεθνή στιγματισμό των Ελλήνων, ανοικτοί εκβιασμοί, επιβολή καθεστώτος κατοχής, κοκ) που σύμφωνα με τους πιο στοιχειώδεις κανόνες της διεθνούς έννομης τάξης συνιστούν εγκληματικές πράξεις εναντίον του ελληνικού λαού, παραβιάσεις των πιο βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου και διώκονται ως τέτοιες από τα διεθνή δικαστήρια. Επίσης νομιμοποιούμε την διαδικασία παραχάραξης των εκλογικών αποτελεσμάτων διαμέσου εκλογικών συστημάτων, επίσημης μαύρης προπαγάνδας, ιδιωτικής καταμέτρησης των ψήφων, χρήσης του κρατικού μηχανισμού και του δημόσιου χρήματος, κοκ.Τέτοιες εκλογές μπορούν να αποδέχονται ως νόμιμες και επιθυμητές μόνο εκείνοι που δεν έχουν καμιά διάθεση να ζητήσουν ευθύνες επί εσχάτη προδοσία από τους υπαίτιους και τους δωσίλογους. Μόνο εκείνοι που έχουν δώσει ήδη συγχωροχάρτι στους εγκληματίες που οδήγησαν την χώρα και τον λαό στα κρεματόρια. Μόνο εκείνοι που δεν επιθυμούν την σύγκρουση με τα ξένα συμφέροντα που ήδη λυμαίνονται την χώρα, αλλά ελπίζουν μόνο στην επαναδιαπραγμάτευση μαζί τους, δηλαδή στο να τα βρουν με τους θύτες του ελληνικού λαού είτε λόγω απίστευτης ηλιθιότητας, είτε λόγω δεσμεύσεων που έχουν ήδη αναλάβει στο παρασκήνιο. Τέτοιες εκλογές μπορούν να τις αποδεχτούν μόνο εκείνοι που δεν σέβονται την δημοκρατία και την ψήφο του ελληνικού λαού, μόνο εκείνοι που κρυφά ή φανερά ποντάρουν ότι θα χρησιμοποιήσουν για την πάρτη τους τον σημερινό μηχανισμό χειραγώγησης του εκλογικού σώματος. Δεν μπορείς λοιπόν σήμερα να ζητάς απλά εκλογές κοινοβουλευτικού τύπου. Πρέπει να απαιτήσεις δημοκρατία για τον λαό. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί άμεσα, γρήγορα και σχετικά ομαλά αν οι ηγεσίες των «αντιμνημονιακών» κομμάτων παραιτηθούν από το κοινοβούλιο όχι για να πάει η χώρα σε εκλογές, αλλά για να καλέσουν σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας ολόκληρο τον λαό με αίτημα: παραδώστε τα κλειδιά της εξουσίας και αδειάστε μας την γωνιά μαζί με τα ξένα αφεντικά σας. Στη θέση τους θα αναλάβει μια υπηρεσιακή κυβέρνηση από όλες τις δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στην κίνηση αυτή με σκοπό να διενεργηθούν αληθινά ελεύθερες εκλογές για Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Με τον τρόπο αυτό ο λαός καλείται αυτοπροσώπως να επανιδρύσει το κράτος του θεσμικά, πολιτικά και κοινωνικά. Να μηδενίσει το κοντέρ και να επανεκκινήσει την ζωή του. Μ’ αυτήν την διαδικασία – που αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο ως διαδοχή κράτους – δεν ισχύει πλέον καμιά παραγραφή, κανενός είδους νομοθετική κατοχύρωση της ανομίας και αυθαιρεσίας της άρχουσας κλίκας. Ο ίδιος ο λαός δημιουργεί δίκαιο από την αρχή και νομοθετεί εκ θεμελίων χωρίς καμιά δέσμευση από το διεφθαρμένο και καταδικασμένο παρελθόν. Μπορεί να αρνηθεί συλλήβδην όλες τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει στο όνομά του και ερήμην του το καθεστώς διαφθοράς και υποδούλωσης που ο ίδιος ανέτρεψε. Και μάλιστα χωρίς κανένας να μπορεί να του πει το παραμικρό. Αποτελεί ένα από τα πιο κατοχυρωμένα δικαιώματα ενός λαού στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Αρκεί να θέλει να το ασκήσει. Αυτό τον διαχωρίζει από τον δούλο. Μπορεί επίσης να πάρει το αίμα του πίσω καταγγέλλοντας ανοιχτά στην διεθνή κοινότητα τις κυβερνήσεις των κρατών που βυσσοδόμησαν εναντίον του, να απαιτήσει αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον του από ξένες κυβερνήσεις και να διεκδικήσει την δίωξη από το Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας της Μέρκελ, του Μπαρόζο, του Γιούγκερ και όλων των άλλων πρωτοπαλίκαρων που λειτούργησαν ως φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί στην μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού και στην δόλια καταστροφή της χώρας του. Να γιατί ισχυριζόμαστε ότι η πρότασή μας είναι η μοναδική δημοκρατική διέξοδος από την σημερινή κρίση και τον όλεθρο από την σκοπιά των συμφερόντων του λαού. Έχουν το ανάστημα να ανταποκριθούν οι ηγεσίες των «αντιμνημονιακών» κομμάτων του κοινοβουλίου; Θα δούμε. Όπως και να ‘χει εμείς ως ΕΠΑΜ μαζί με τις δυνάμεις του λαού που ξεφυτρώνουν από τα κάτω, έχουμε δοθεί ολόψυχα σ’ αυτόν τον σκοπό. Μαζί με τα «αντιμνημονιακά» κόμματα, αν οι ηγεσίες τους συναισθανθούν τις ευθύνες τους, παρά και ενάντια σ’ αυτά αν διαλέξουν να λειτουργήσουν ως νομοταγείς βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής οργής παραμένοντας στο κοινοβούλιο.

> Στις εκλογές του περασμένου Μαΐου το ΕΠΑΜ κατέβηκε από κοινού με την Δημοκρατική Αναγέννηση και άλλα κινήματα πολιτών. Παρόλαυτά στις μετεκλογικές συνεντεύξεις σας δεν έχετε μιλήσει πολύ για εκείνη την συνεργασία με τον Στέλιο Παπαθεμελή. Γιατί αυτό ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν υπήρχε λόγος. Η συνεργασία ήταν εξαρχής καθαρά εκλογική. Αφορούσε στην δημιουργία ενός κοινού ψηφοδελτίου όπου ο καθένας θα αγωνιζόταν για την εκλογή των δικών του υποψηφίων. Δεν υπήρχε κανενός είδους πολιτική συμφωνία για μετά τις εκλογές. Κι έτσι μετά το πέρας των εκλογών η εκλογική συνεργασία διαλύθηκε.Σαν ΕΠΑΜ κάναμε αναλυτικά και δημόσια την αυτοκριτική μας για όλη την προεκλογική μας τακτική, η οποία είχε πολλά τρωτά. Το βασικό πρόβλημα μας ήταν ότι υποχωρήσαμε σε μια από τις βασικές αρχές μας, στο γεγονός δηλαδή ότι οι συμμαχίες και οι συμπράξεις που θα θέλαμε θα έπρεπε να δοκιμάζονται στους δρόμους πρώτα, σε κοινούς αγώνες, εκεί όπου ο καθένας αναγνωρίζει τον άλλο στις πραγματικές του διαστάσεις. Δεν έπρεπε να εμπλακούμε σε συζητήσεις κοινοβουλευτικού τύπου, που έδωσαν την ευκαιρία σε τυχοδιώκτες να εμφανιστούν ως γνήσιοι «αντιμνημονιακοί», συχνά μόνο και μόνο επειδή τους απευθυνόμασταν και θέλαμε να τα βρούμε μαζί τους για τον κοινό – υποτίθεται – σκοπό. Έπρεπε να επιμείνουμε σε συνεργασίες που είχαν βρει ήδη την έκφρασή τους στις πλατείες και σε κοινές δράσεις. Καμιά άλλη. Έτσι μας είχε μάθει ο κόσμος και έτσι είχε ταυτιστεί μαζί μας, στο βαθμό που μας γνώριζε. Παρόλα αυτά δεν μετανιώνουμε για μια συνεργασία, την μόνη εκλογική συνεργασία που υπήρξε στο πολιτικό σκηνικό, που δεν βασίστηκε σε συμφωνίες παρασκηνίου για έδρες και χρήμα, ούτε βασίστηκε σε παρωχημένους διαχωρισμούς ιδεολογίας τύπου αριστερός ή δεξιός. Τουλάχιστον ως προς αυτό τιμήσαμε τις αρχές μας που θέλουν και επιζητούν την ομοψυχία και την ενότητα του λαού πέρα και έξω από διχαστικές λογικές.

> Ως Γ.Γ. του ΕΠΑΜ, βλέπετε πιθανότητες συνεργασίας με άλλους αντιμνημονιακούς δημοκρατικούς πατριωτικούς φορείς στο άμεσο μέλλον, π.χ. σε έκτακτες εκλογές;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βασική επιδίωξη, όπως ανάφερα πιο πάνω, είναι η οργάνωση και η πραγματοποίηση μιας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας με κεντρικό σύνθημα, παραδώστε τα κλειδιά και αδειάστε μας την γωνιά, εσείς και τα μαύρα αφεντικά σας. Από αυτή την επιδίωξη δεν πρόκειται να παρεκκλίνουμε, μιας κι αυτό θα σημάνει την εγκατάλειψη της πάλης για δημοκρατία, ούτε πιστεύουμε ότι υπό τις σημερινές συνθήκες μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος με εκλογές κοινοβουλευτικής πεπατημένης. Επομένως, η συμμετοχή μας σε πιθανό εκλογικό αιφνιδιασμό θα εξαρτηθεί από τις συγκεκριμένες συνθήκες και από την δυνατότητα να εκφραστεί εκλογικά ένας συμπαγής πόλος διεκδίκησης εξουσίας μέσα από γενική πολιτική απεργία διαρκείας.Οι εκλογές υπό τις σημερινές συνθήκες δεν μπορούν να χρησιμεύσουν σε τίποτε περισσότερο από ένα βήμα ενημέρωσης και κινητοποίησης του λαού για την γενική πολιτική απεργία. Κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση και όχι σε κάθε περίπτωση. Παρόλα αυτά δεν νομίζουμε ότι θα επιχειρηθεί εκλογικός αιφνιδιασμός πριν οι δωσίλογοι της σημερινής τριμερούς κυβέρνησης ολοκληρώσουν την αποστολή που τους έχει ανατεθεί από το εξωτερικό. Πριν δηλαδή περάσουν όλα τα μέτρα και τις νέες δεσμεύσεις με τις οποίες θα αλυσοδέσουν την χώρα και τον λαό της. Μετά ίσως να υπάρξει εκλογικός αιφνιδιασμός με στόχο να δώσουν το χρίσμα στον Τσίπρα, ο οποίος θέλει, δεν θέλει από την στιγμή που θα παραμείνει εντός παρόντων κοινοβουλευτικών πλαισίων, το μόνο που θα κάνει είναι να επαναδιαπραγματευθεί τις δεσμεύσεις, δηλαδή τις αλυσίδες και τα δεσμά της χώρας. Σ’ αυτή την περίπτωση το μόνο που έχουν να κάνουν οι μεγάλοι φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι, είναι να αποδεχτούν την επαναδιαπραγμάτευση και να τον σέρνουν από σύνοδο σε σύνοδο αφήνοντας την ελληνική οικονομία και κοινωνία να καταρρέει, όπως σήμερα. Κι έτσι όσο ο Τσίπρας θα διαπραγματεύεται χωρίς να αμφισβητεί τα ιερά και όσια της συμμορίας του ευρώ, τόσο θα σέρνεται σε λογικές και πρακτικές Κουβέλη. Άλλωστε, η διαφοροποίηση Κουβέλη ίσως να κρύβει και το γεγονός ότι ανακάλυψε στην μετεκλογική πολιτική τακτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ τον εαυτό του και έτσι να ονειρεύεται μια μεθαυριανή πολιτική συγκατοίκηση σε μια «κυβέρνηση της αριστεράς», που αν ποτέ αναδειχθεί με τους σημερινούς όρους, πολύ φοβάμαι ότι θα είναι – εκτός όλων των άλλων – μια κυβέρνηση εμφυλίου και διχασμού. Άλλωστε ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του δεν τρέφουν ιδιαίτερα θερμά αισθήματα για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, ιδίως όταν αυτή δεν συμβιβάζεται με την λεγόμενη «ευρωπαϊκή προοπτική». Γι’ αυτό και επείγει το ταχύτερο δυνατό μια ευρεία συμπαράταξη όλων των δημοκρατικών πατριωτικών δυνάμεων που προέρχονται από τα σπλάχνα του ίδιου του λαού με σκοπό την προετοιμασία της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας το ταχύτερο δυνατό. Είναι η μοναδική ελπίδα μπροστά στο σημερινό αδιέξοδο. 

> Τι πιστεύετε πως θα γίνει στο άμεσο μέλλον; Υπάρχει πιθανότητα χρεοκοπίας εντός του ευρώ;
  

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αυτό που δεν έχει αντιληφθεί ο κόσμος είναι ότι η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει και μάλιστα αμετάκλητα όσο παραμένει στο ευρώ. Παρουσιάζει όλα τα τυπικά συμπτώματα κατάρρευσης που εμφάνισε και η Αργεντινή το 2001 όταν κατάρρευσε ολοκληρωτικά και για τρία χρόνια σπρώχτηκε σκόπιμα σ’ έναν κοινωνικό εμφύλιο με δεκάδες χιλιάδες θύματα. Είναι το χάος με το οποίο μας απειλεί ο Σαμαράς και το οποίο για να επικρατήσει στην χώρα ενέχει δυο βασικές προϋποθέσεις: την συνέχιση της ίδιας πολιτικής και πολιτικό προσωπικό τόσο αδίστακτο ώστε να οργανώσει την μαζική εξόντωση του λαού. Μόνο έτσι επέρχεται το χάος. Από τα πάνω και σκόπιμα. Η μόνη διαφορά με την Αργεντινή είναι, αφενός, οι τράπεζες στην Ελλάδα κρατιούνται πάση θυσία ανοιχτές με κρατικό χρήμα δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ – για πόσο ακόμη κανείς δεν γνωρίζει – και, αφετέρου, η προσπάθεια των επιτελείων του ευρώ να αποτρέψουν μια επίσημη αθέτηση πληρωμών προς τους δανειστές για να μην υποστεί πλήγμα στις διεθνείς αγορές το κοινό νόμισμα. Ωστόσο και οι δυο αυτές διαφορές εξασφαλίζουν ότι οι μέρες για την Ελλάδα ως αυθύπαρκτο κράτος είναι μετρημένες. Προκειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και το ευρώ από μια επίσημη πτώχευση (αθέτηση πληρωμών προς δανειστές) της Ελλάδας, όχι μόνο ο λαός της οδηγείται μαζικά στα κρεματόρια, αλλά και η ίδια η χώρα θα διαμελιστεί και θα πάψει να υπάρχει όπως την γνωρίσαμε. Οι περιφέρειες και οι δήμοι της θα τεθούν υπό την εποπτεία ξένων, θα προσαρτηθούν σε άλλες περιφέρειες της ευρωζώνης, πρωτίστως σε Γερμανικά κρατίδια και δήμους, θα καντονοποιηθεί με Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και παραχωρήσεις κυριότητας σε κυκλώματα κρατικομονοπωλιακών συμφερόντων από το εξωτερικό και θα πάψει να υφίσταται ως ενιαία και αδιαίρετη εθνική επικράτεια. Τα 182 χρόνια τυπικά ανεξάρτητου κράτους θα φτάσουν στο τέλος τους όταν τους αμέσως επόμενους μήνες θα επιβληθεί στην χώρα ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης, ο οποίος ξεκίνησε να υπάρχει μόλις πριν ένα μήνα. Ο ΕΜΣ είναι σχεδιασμένος να απορροφά τις βασικές λειτουργίες του κράτους που τίθεται υπό την κηδεμονία του και έτσι να του αφαιρεί την διεθνή του νομική προσωπικότητα προκειμένου οι αγορές να αναγνωρίζουν αυτόν στην θέση της κρατικής οντότητας που αιτήθηκε να υπαχθεί στον Μηχανισμό. Φυσικά, αυτό θα παρουσιαστεί ως προσωρινό μέτρο, μόνο και μόνο για να εξυγιανθεί η χώρα με την βοήθεια των ξένων δήθεν αδιάφθορων επιτρόπων που θα αναλάβουν την διοίκηση της χώρας στη θέση των «δικών μας» διεφθαρμένων πολιτικών. Άλλωστε η αγωνία για να μην βγει η χώρα από ευρώ και για να ξαναβγεί επιτέλους στις αγορές, όπως προπαγανδίζουν τα καθεστωτικά μέσα, μπορεί να δικαιολογήσει τα πάντα. Ακόμη και την κατάλυση του ελληνικού κράτους.

 > Τέλος, έχετε να στείλετε κάποιο μήνυμα στους αναγνώστες μας;
  

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ζούμε την μεγαλύτερη απειλή που αντιμετώπισε ποτέ στην ιστορία της η χώρα μας. Από αυτή την κρίση μέσα στα γρανάζια της ΕΕ και του ευρώ, η Ελλάδα δεν πρόκειται να επιβιώσει ως λαός, ως κυρίαρχο έθνος, ως αυθύπαρκτο κράτος. Είναι τόσο ζοφερά τα πράγματα. Ο στρουθοκαμηλισμός δεν ωφελεί. Αντίθετα οδηγεί ταχύτερα στον τάφο. Όσο αφήνουμε τα πράγματα να συνεχίζουν την πεπατημένη που καθορίζουν ντόπιοι και ξένοι φύλαρχοι ένα είναι σίγουρο: τόσο θα αυξάνονται οι εκατόμβες των θυμάτων μέχρι να αντιληφθεί ακόμη κι ο πιο ανίδεος το μέγεθος της μαζικής εξόντωσης που επιχειρείται σκόπιμα εναντίον του ελληνικού λαού. Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση το καθήκον είναι ένα: η επιβίωση του λαού και η απελευθέρωση της χώρας. Πολλοί έχουν πειστεί ότι δεν έχουν άλλη επιλογή εκτός από την αυτοκτονία επί τόπου που έχει στοιχίσει μέσα σε δυο χρόνια μερικές χιλιάδες ζωές, ή την αυτοκτονία υπό προθεσμία περιμένοντας μάταια να γίνει κάτι για να γλυτώσουν έστω και την τελευταία στιγμή. Δεν αντιλαμβάνονται ότι έτσι δεν δολοφονούν μόνο τον εαυτό τους, αλλά και την οικογένεια, τα παιδιά τους, όσους αγαπούν και οφείλουν να φροντίζουν. Όμως εκτός από την επιλογή της αυτοκτονίας, υπάρχει και η επιλογή της αξιοπρέπειας. Να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπειά μας ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως λαός, ως Έλληνες. Δεν ταιριάζει σε άνθρωπο να του συμπεριφέρονται σαν υποζύγιο και να τον οδηγούν στην αποκτήνωση. Δεν ταιριάζει σε πολίτη να δέχεται να παίζουν την ζωή του κορώνα γράμματα με αντάλλαγμα την ψήφο του. Δεν ταιριάζει σε λαό να κρύβεται σαν κοπρόσκυλο τρομοκρατημένος από την ληστοσυμμορία που του ρήμαξε για δεκαετίες την ζωή και τώρα έχει βαλθεί να τον πουλήσει για δούλο. Δεν ταιριάζει σε Έλληνες να παραδώσουν την χώρα τους αμαχητί, χωρίς αγώνα, χωρίς πόλεμο εναντίον εκείνων που με μπαμπεσιά πάνε να καταφέρουν αυτό που καμιά παλιά κατοχική δύναμη δεν κατόρθωσε, να τους στερήσει την πατρίδα τους. Στον αγώνα αυτόν δεν χωράνε προκαταλήψεις, ούτε διχαστικά κηρύγματα, μόνο αγνός λαϊκός πατριωτισμός που ξέρει να ενώνει εκεί που οι ιδεολογίες και οι μηχανισμοί ξέρουν να διαιρούν. Δεν έχει νόημα να αναρωτιέται κανείς γιατί να του τύχει αυτή η κατάσταση, γιατί να βρεθεί σε τέτοια αξιοθρήνητη θέση και να αλώνεται από την παραίτηση και την κατάθλιψη. Το μόνο που αξίζει να αναρωτηθεί είναι που μπορεί να φανεί χρήσιμος. Για τον εαυτό του, αποδεικνύοντας ότι όντως δεν έχει χάσει την ανθρωπιά του, για τους δικούς του, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι άχρηστος, για τον λαό και την πατρίδα του, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι ρεμπεσκές και τομάρι. Σήμερα χωρίζει η ήρα από το στάρι. Σήμερα ένας ολόκληρος λαός βγαίνει αργά και βασανιστικά από τον πολιτικό λήθαργο που τον είχαν καταδικάσει και αναζητά ξανά την πρέπουσα θέση του στην ιστορία. Για όλους εμάς που έχουμε στρατευθεί σ’ αυτόν τον αγώνα αυτή η περίοδος, όσο σκοτεινή κι αν φαντάζει, όσο έρεβος κι αν την αγκαλιάζει, δεν είναι παρά η νύχτα λίγο πριν το ξημέρωμα. Κι όσο σκοτεινή κι αν είναι αυτή η νύχτα, όσους δαίμονες κι αν κρύβει, ένα είναι απολύτως σίγουρο: το ξημέρωμα θα έρθει και μια νέα Ελλάδα θα ανατείλει μαζί του.



από enomenoi-ellines