Του Κώστα κατζηλάκη
Κατα καιρούς σκέφτομαι διάφορα πράγματα,άλλοτε σοβαρά κι άλλοτε της πλάκας,σήμερα και μετά την συμμετοχή μου στο συλλαλητήριο για την ημέρα μνήμης του Πολυτεχνείου,διερωτήθηκα γιατί ο κόσμος δεν έδωσε το παρών.Σκέφτηκα,λόγο κακοκαιρίας,βροχής και κρύου,λόγο απαξίας του πολιτικού συστήματος,λόγο αδιαφορίας και βολέματος της πλατιάς μάζας των Ελλήνων ή λίγο απ'όλα αυτά.Η απάντηση όμως μπορεί να μην είναι κάποιες από τις παραπάνω αιτιάσεις,βλέπετε τον περασμένο Φεβρουάριο του '12 με χειρότερες συνθήκες από τις σημερινές,η συμμετοχή του κόσμου ήταν παραπάνω από συγκλονιστική,περισσότετροι από 50 χιλιάδες,μαζεύτηκαν στην πλατεία Ελευθερίας,πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του Ηρακλείου,φανταστείτε ότι σε συγκεντρώσεις περασμένων δεκαετιών του ΠΑΣΟΚ,ο αριθμός αυτός ήταν ένα όνειρο τρελό,όνειρο απατηλό,που λέει και το λαικό άσμα.
Η αιτίαση,λόγο απαξίας του πολιτικού συστήματος,πάλι μου φάνηκε χαζή,μιάς και αυτή η μέρα δεν είχε να κάνει με τον πολιτικό σύστημα της χώρας μας,αλλά με την επέτειο ενός έπους της ελληνικής ιστορίας,ενός έπους του ελληνικού λαού,ενάντια στον φασισμό και την ξενοκρατία.
Η αδιαφορία της πλατιάς μάζας του κόσμου,με προβλημάτισε μπορώ να πώ,αλλά πάλι δεν θεωρώ ότι είναι η αιτία του «κακού»,ίσως γιατί δεν μπορώ να φανταστώ με αυτά που βλέπουν τα μάτια μου κάθε μέρα,σε ένα νησί το οποίο είναι πρώτο σε αυτοκτονίες λόγο της οικονομικής κρίσης,σε όλη την Ελλάδα και που τα συσσίτια αλλά και η ομάδες αλληλεγγύης κάνουν «χρυσές δουλειές»,ότι ο κόσμος αδιαφορεί.
Ίσως το πρόβλημα έχει να κάνει με το ότι ο κόσμος έχει απογοητευθεί,έχει απελπιστεί,νιώθει αβοήθητος,νιώθει εγκαταλελημένος και παντελώς εκτεθημένος στις ορέξεις κάθε διεστραμμένου καραφλού,μυστακιοφόρου ξενόγλωσσου,απογόνου ενός τέως Τροτσικστή και μίας μάνας της οποίας το όνομα είναι το ίδιο με κράτος της Αφρικής (μάνα άστα να πάνε) και κάθε μονόφθαλμου Ζαππειοπρόβλητου,απογόνου συγγραφέως,η οποία είχε το όραμα να κάνει τίτλο βιβλίου,τον τίτλο που θα έπρεπε να έχει ο ίδιος και στην πραγματικότητα.
Ο λαός θέλει κάπου να ακουμπίσει,θέλει κάπου να στηριχθεί,θέλει να ξέρει ότι υπάρχει κάποιος/
Ο λαός είναι σαν το μωρό παιδί που ενώ είναι κουρασμένο,είναι ταυτόχρονα και εκνευρισμένο,θυμώνει με το παραμικρό και μια στιγμή θυμού φτάνει για να κάνει την ζημιά,μικρή ή μεγάλη,εξαρτάται από την δύναμη αλλά και τα «υλικά»που θα έχει εκείνη την στιγμή μπροστά του.
Εμείς,οι λεγόμενοι πολιτικοποιημένοι,που ανήκουμε σε κάποιο μέτωπο-κόμμα-συλλογικότητα που δεν έχει σχέση με το καθεστώς,είναι στο χέρι μας να κάνουμε αυτόν τον κόσμο να πιστέψει σε εμάς,από όποια αντιμνημονιακή-αντικαθεστωτική
Στον χώρο που είμαι,τα έχω βρεί αυτά,καιρός μας είναι να τα κοινοποιήσουμε και παραέξω,ακόμα πιο δυνατά,ακόμα πιο έντονα...
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ-ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου