.jpg)
Ως άλλη Αγία Αθανασία του Αιγάλεω, ο Αντώνης Σαμαράς διέκρινε σημάδια ανάκαμψης εντός 2013. Η ομοιότητα του φερόμενου ως πρωθυπουργού με την Αγία Αθανασία ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Αρκεί να φορέσει μαντίλα ο κ. Σαμαράς και δεν θα τον ξεχωρίζεις φυσιογνωμικά από την Αγία. Άλλωστε κι αυτή σημάδια διάβαζε και έκανε θαύματα για τους πιστούς. Το ερώτημα βέβαια είναι πόσοι πιστοί υπάρχουν ακόμη στους οποίους μπορεί να υπολογίζει ο κ. Σαμαράς. Μάλλον αυτό το αίνιγμα είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί ακόμη και έναν ιδιοφυή νου όπως τον Σίμο Κεδίκογλου. Γι’ αυτό κι ας μείνουμε στα γήινα.
ΤΟ «ΘΑΥΜΑ» ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ
Μιλώντας στη σύνοδο του ΕΛΚ στη Μάλτα, ο Αντώνης Σαμαράς περιέγραψε με δραματικούς τόνους τη σκληρή πολιτική λιτότητας που ακολουθεί η χώρα. Τόνισε πως «η Ελλάδα περνά δύσκολες ώρες, το 2009 το έλλειμμα ουσιαστικά εξερράγη. Μετά από τρία χρόνια σκληρής λιτότητας, θα μειώσουμε το έλλειμμα κατά 8% του ΑΕΠ. Μια τέτοια μείωση, μέσα σε μόλις τρία χρόνια, δεν έχει ξαναγίνει. Αλλά αυτό έγινε με ένα σκληρό τίμημα, η Ελλάδα έχασε περίπου το 25% του ΑΕΠ, μέσα σε τρία χρόνια».
Ο κ. Σαμαράς ακόμη ανέφερε πως στην Ελλάδα είδαμε το χειρότερο πρόσωπο της κρίσης και μετά τις τελευταίες αποφάσεις που ελήφθησαν, τον επόμενο χρόνο θα έχουμε τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Μην προσβάλλεστε, δεν λέει ψέματα, απλά γνωρίζει ότι του χρόνου δεν θα βρίσκεται στην Ελλάδα για να του ζητήσει κανείς τα ρέστα. Ονειρεύεται κι αυτός μια θέση στο Χάρβαρντ σαν τον προκάτοχό του. Κι έτσι ασφαλής από τους ψηφοφόρους του και τον ελληνικό λαό θα απολαμβάνει την ησυχία και τον πλούτο του ως τυπικός ευπατρίδης της πολιτικής. Έτσι, βέβαια, νομίζει.
Αναφερόμενος επίσης στις εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας, σημείωσε πως υπάρχει μια ευρεία συμφωνία στην Ελλάδα και έχουν ληφθεί, ακόμα και πρόσφατα, δύσκολες αποφάσεις. Μήπως ξέρει κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε; Θα το δούμε.
Κάλεσε, παράλληλα, την Ευρώπη να συνεχίσει και να ολοκληρώσει την πολιτική στήριξης στις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα στην ευρωζώνη και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την κοινωνική συνοχή. «Δεν μπορεί να πετύχει κανένα πρόγραμμα, αν δεν έχεις την κοινωνία μαζί σου» είπε ο κ. Σαμαράς, εκφράζοντας και πάλι αισιοδοξία και τονίζοντας πως η ελληνική επιτυχία αντιμετώπισης της κρίσης θα μετατραπεί σε ευρωπαϊκή επιτυχία.
ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣ ΤΥΦΛΑ
Ποια είναι η επιτυχία; Μας την εξηγεί το εβδομαδιαίο δελτίο της Alpha Bank όπου ισχυρίζεται το εξής καταπληκτικό: Η Ελλάδα για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, σύμφωνα πάντα με το εβδομαδιαίο δελτίο της Alpha Bank, εμφανίζεται να έχει τηρήσει τα συμφωνηθέντα που απορρέουν από το Μνημόνιο για το 2012. Αυτό μάλιστα συμβαίνει, υποστηρίζουν οι αναλυτές της τράπεζας, παρόλο που η ύφεση ήταν μεγαλύτερη της προβλεπόμενης (σημειώνεται η μεγάλη πτώση του ΑΕΠ κατά 6,7% και στο 9μηνο Ιανουαρίου - Σεπτεμβρίου) και, παρά το γεγονός ότι δεν έλαβε έγκαιρα τα χρήματα των δόσεων της χρηματοδοτικής βοήθειας της τρόικας (συνολικά 44 δισ. ευρώ περίπου). Είναι η πρώτη φορά που η ελληνική πλευρά, σημειώνουν οι αναλυτές, προηγείται των εξελίξεων, καθώς περιμένει το ΔΝΤ και την Ευρωζώνη να ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις τους για εκταμίευση των δόσεων, έχοντας ήδη φέρει σε πέρας τις δικές της υποχρεώσεις.
Βεβαίως, το έλλειμμα αξιοπιστίας δεν διορθώνεται από την μία μέρα στην άλλη, επισημαίνουν. Χρειάζεται επίπονη και επίμονη προσπάθεια (κυρίως μέσα από την υλοποίηση των μέτρων των 13,5 δισ. ευρώ) ώστε να καταδειχθεί με αδιαμφισβήτητο τρόπο η αλλαγή πορείας της οικονομικής πολιτικής, και της χώρας γενικότερα, σημειώνουν. Ωστόσο, προσθέτουν, η αξιοπιστία της ελληνικής πλευράς έχει αρχίσει να βελτιώνεται αισθητά
Μένει κατάπληκτος κανείς με τις ανοησίες. Οι αναλυτές της τράπεζας είναι τόσο αντικειμενικοί και σέβονται αυτό που κάνουν, όσο οι οικονομικοί σύμβουλοι του Αλ Καπόνε. Ούτε νύξη για τα πολυπληθή σημάδια – τα μόνα υπαρκτά – κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας και αποεπένδυσης πριν καν εφαρμοστεί το νέο πακέτο μειώσεων και περικοπών. Το όλο πρόβλημα γι’ αυτούς τους αναλυτές – όνομα και μη χωριό – είναι να κάνουμε αυτό που μας λένε. Να τηρούμε πιστά τις εντολές. Δεν έχει σημασία αν μας οδηγούν στην ολοκληρωτική καταστροφή. Σημασία έχει να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των Αλ Καπόνε της τραπεζικής αγοράς. Όλα τα άλλα δεν τους απασχολούν. Είναι από τις ελάχιστες φορές που η οικονομική ανάλυση εμφανίζεται τόσο ξεκάθαρα ταξική, τόσο προσηλωμένη στα συμφέροντα που εξυπηρετεί. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς μάσκαρα και πούδρα, όπως συνήθιζε παλιά ως τυπική τραβεστί.
ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ…
Όμως, όλα αυτά τα ξέρουμε. Ή οφείλουμε να τα ξέρουμε έως τώρα. Αυτό δεν κάνουν όλοι τους; Πρωθυπουργοί, υπουργοί και αναλυτές μας λένε από το 2010 ότι αν τηρήσουμε με ευλάβεια τις έξωθεν εντολές, τον επόμενο χρόνο θα αρχίσει η ανάκαμψη. Όλοι τους ορκίζονταν ότι από τα μέσα του 2011 θα είχε αρχίσει η ανάκαμψη και τώρα πάμε στο 2013 και ακόμη τάζουν τα ίδια, εφαρμόζοντας εκείνη την πολιτική συνταγή που βαθαίνει την κρίση και μετατρέπει την ύφεση σε κατάρρευση.
Βέβαια, για τον κ. Σαμαρά αλλού είναι το ζήτημα. Πώς θα προχωρήσει η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης. Όσον αφορά τα θέματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ο κ. Σαμαράς επανέλαβε πως το επόμενο βήμα είναι η ομοσπονδιακή ένωση των ευρωπαϊκών κρατών, υπογραμμίζοντας πως μαζί μπορούμε να κάνουμε περισσότερα από ό,τι ο καθένας ξεχωριστά. Να τι είπε: «Ποιο είναι όμως το ερώτημα; Αποδεικνύεται ότι, ανεξάρτητα από το ερώτημα που θέτουμε σήμερα, η απάντηση εξακολουθεί να είναι: περισσότερη Ευρώπη! Και αυτή είναι η ιδέα στην οποία θα επικεντρωθώ σήμερα… Ας ξεκινήσουμε με το θέμα της παρούσας συνεδρίας: -- Ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης: προς μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των Εθνών Κρατών. Ακριβώς! Είναι κάτι αυταπόδεικτο για όλους εμάς, στο ΕΛΚ. Αλλά για κάποιους έξω από αυτή την αίθουσα, δεν είναι τόσο εμφανές. -- Υπάρχουν κάποιες πολιτικές ομάδες που επιθυμούν την κατάργηση του έθνους-κράτους. -- Υπάρχουν άλλες που απορρίπτουν την ομοσπονδιακή προοπτική συνολικά. Εμείς βρισκόμαστε στο μέσο και επιθυμούμε και τα δύο! * Το έθνος-κράτος αποτελεί τη βάση της ευρωπαϊκής μας παράδοσής. Είναι τα έθνη-κράτη που διαμόρφωσαν την Ευρώπη όπως τη γνωρίζουμε τους 4 τελευταίους αιώνες. Είναι τα έθνη κράτη που αποτέλεσαν το λίκνο της σύγχρονης δημοκρατίας τους δύο τελευταίους αιώνες. Αν τα καταργούσαμε, θα ξεχνούσαμε ουσιαστικά το ποιοι είμαστε. Θα χάναμε την ταυτότητά μας…* Από την άλλη πλευρά, οι εθνικές διαμάχες μας διαχώρισαν για αιώνες. Σε πολλές περιπτώσεις, οι εθνικές διαμάχες απελευθέρωσαν καταστρεπτικές δυνάμεις μεταξύ μας. Συνεπώς, θα πρέπει να παρέχουμε ένα πλαίσιο εντός του οποίου τα έθνη-κράτη θα μπορούν να συγκλίνουν, οι εθνικές οικονομίες να ολοκληρώνονται, οι κοινωνίες να αναπτύσσονται πέραν των ορίων τους και οι εθνικές κουλτούρες πραγματικά να συγχωνεύονται.»
ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΕΘΝΗ-ΚΡΑΤΗ
Αυτή είναι η πολιτική λύση που μηχανεύεται η ευρωπαϊκή αντίδραση. Η καντονοποίηση της Ευρώπης σε εύκολα αφομοιώσιμα και προσαρτημένα κρατίδια που μόνο τύποις θα ονομάζονται «κράτη-έθνη», ενώ στην πραγματικότητα η εθνική τους κυριαρχία θα έχει καταλυθεί υπέρ των ευρωπαϊκών θεσμών και αγορών. Παρατηρήσατε ότι στην δήθεν υπεράσπιση του έθνους-κράτους, ο κ. Σαμαράς δεν ανέφερε ούτε λέξη για εθνική κυριαρχία. Πώς μπορεί να υπάρξει έθνος-κράτος χωρίς εθνική κυριαρχίας, χωρίς εθνική ανεξαρτησία; Πολύ απλά, δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο ως επίφαση καντονιού, ή ομόσπονδου κρατιδίου, τύπου Ρηνανίας, ή Βεστφαλίας.
Εδώ βρίσκεται όλο το ζουμί. Η συζήτηση για την βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους μετατρέπεται όλο και πιο φανερά σε συζήτηση για την βιωσιμότητα του ελληνικού κράτους και γενικά των κρατών-εθνών μέσα στην ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θυμάστε τι μας είπε ο κ. Μάρτιν Σουλτς, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όταν στις 2 τρέχοντος μηνός ανακηρύχθηκε σε επίτιμο διδάκτορα της Ρουμανικής Εθνικής Σχολής Πολιτικών και Διοικητικών Επιστημών; Στην εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει για το αβέβαιο μέλλον της Ευρώπης. «Η Ευρώπη από μεγάλο αριθμό κρατών δεν θεωρείται πλέον λύση, αλλά πρόβλημα, το οποίο έχει αρνητική επίδραση και απειλεί τα θεσμικά σχέδια και τις ιδέες», δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. «Πρέπει να υπερασπιστούμε την ιδέα της Ευρώπης.» Μια Ευρώπη δηλαδή που τα μικρά και ανήμπορα – κατά την κρίση των ισχυρών και των αγορών κράτη – θα απορροφηθούν ως περιφέρειες, ή με καθεστώς καντονιού από την ομοσπονδία. Τι θα γίνει με τους λαούς τους; Ποιος νοιάζεται;
Ο Μπαρόζο στην Κατάσταση της Ένωσης, την ομιλία δηλαδή που συνηθίζει να απευθύνει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάθε χρόνο, όπως κάνει και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, είπε φέτος (12/9) τα εξής: «Μια βαθιά και πραγματική οικονομική και νομισματική ένωση, μια πολιτική ένωση, με μια συνεκτική εξωτερική και αμυντική πολιτική, σημαίνει τελικά ότι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να εξελιχθεί. Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις: θα πρέπει να κινηθούμε προς την κατεύθυνση μιας Ομοσπονδίας των εθνικών κρατών. Αυτό είναι ό, τι χρειαζόμαστε. Αυτό είναι το πολιτικό μας ορίζοντα. Αυτό πρέπει να καθοδηγεί το έργο μας στα χρόνια που έρχονται. Σήμερα, καλώ για μια ομοσπονδία εθνικών κρατών. Δεν είναι ένα υπερκράτος. Είναι μια δημοκρατική ομοσπονδία των εθνικών κρατών που μπορεί να αντιμετωπίσει τα κοινά προβλήματα μας, μέσα από το μοίρασμα της εθνικής κυριαρχίας με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε χώρα και κάθε πολίτης να είναι καλύτερα εξοπλισμένοι για να ελέγχουν τη μοίρα τους. Αυτό είναι για την Ένωση με τα κράτη μέλη και όχι ενάντια στα κράτη μέλη. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η συγκεντρωτική κυριαρχία σημαίνει περισσότερη δύναμη, όχι λιγότερη. Και, είπα επίτηδες μια ομοσπονδία εθνικών κρατών, διότι σε αυτούς τους ταραχώδεις καιρούς, αυτοί οι χρόνοι του άγχους, εμείς δεν πρέπει να αφήσουμε την άμυνα του έθνους μόνο για τους εθνικιστές και λαϊκιστές. Πιστεύω σε μια Ευρώπη όπου οι άνθρωποι είναι περήφανοι για τους λαούς, αλλά και υπερήφανος που είμαι Ευρωπαίος και υπερήφανοι για τις ευρωπαϊκές αξίες μας. Η δημιουργία αυτής της ομοσπονδίας των εθνικών κρατών θα απαιτήσει τελικά μια νέα συνθήκη. Δεν το λέω αυτό ελαφρά τη καρδία. Γνωρίζουμε όλοι πόσο δύσκολο αλλαγή της συνθήκης έχει γίνει. Θα πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένη.»
Προσέξτε αυτό το «σήμερα, καλώ για μια ομοσπονδία εθνικών κρατών.» Προσέξτε τις αναφορές του στο «μοίρασμα της εθνικής κυριαρχίας» και στην «συγκεντρωτική κυριαρχία». Καταλαβαίνετε τι εννοεί; Μιλά για συγκέντρωση του τρόπου άσκησης της κυριαρχίας, του τρόπου άσκησης της εξουσίας από τα εθνικά κράτη στην ομοσπονδιακή Ευρώπη. Στην ουσία μιλά για κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας κάθε κράτους μέλους υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ευρωζώνης. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρξει ομοσπονδία που να ταυτίζεται με άσκηση εθνικής κυριαρχίας. Κι αυτό επιδιώκουν να το λύσουν με νέα ευρωπαϊκή συνθήκη.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ
Μπορεί ο κ. Μπαρόζο να ισχυρίζεται ότι δεν μιλά για υπερκράτος, αλλά η ομοσπονδία όπως κι αν την δει κανείς είναι η μεταβατική μορφή ενός υπερκράτους, που δεν έχει σχέση με καμιά δημοκρατία. Από την εποχή του Μοντεσκιέ, ο οποίος ορθά θεωρούσε ότι η ομοσπονδία πηγάζει απευθείας από τον κατακερματισμό κρατιδίων και πριγκιπάτων του Μεσαίωνα, οι συντηρητικοί εκπρόσωποι της ανερχόμενης αστικής τάξης υποστήριξαν τη δημιουργία μικρών αυτόνομων ομόσπονδων κρατιδίων με ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητα. Αυτή ήταν δική τους απάντηση στην απολυταρχία της μοναρχίας και στις «ακρότητες» της δημοκρατίας. Ποιες ήταν οι ακρότητες της δημοκρατίας; Το γεγονός ότι όλες οι εξουσίες οφείλουν να πηγάζουν και να ασκούνται από τον ίδιο τον λαό, είτε αυτοπροσώπως, είτε δια εκπροσώπων. ΄
Με την μεγάλη Γαλλική επανάσταση του 1789 και πιο συγκεκριμένα χάρις στο Σύνταγμα του 1793, κατοχυρώθηκε στη συνείδηση της ιστορίας και στους αγώνες των λαών για δημοκρατία, ότι αυτή ταυτίζεται με τέσσερις βασικές αρχές:
Πρώτη: Το ενιαίο και αδιαίρετο της εθνικής επικράτειας, όχι μόνο με την έννοια της ενιαίας διοικητικής οργάνωσης, αλλά και με την έννοια των ενιαίων δικαιωμάτων και πολιτικών εγγυήσεων του λαού.
Δεύτερο: Όλες οι εξουσίες πηγάζουν και ασκούνται από τον ίδιο τον λαό μέσα από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς που ο ίδιος αναδεικνύει με αιρετούς εκπροσώπους της λαϊκής βούλησης.
Τρίτο: Την κατοχύρωση όλων των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων του πολίτη στην εργασία, στην κοινωνία και στον τρόπο άσκησης της εξουσίας.
Τέταρτο: Την εθνική ανεξαρτησία ως βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη και την άσκηση της κυριαρχίας από τον ίδιο τον λαό.
Δίχως αυτές τις τέσσερις αρχές δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς.
Ο Μπαρόζο και οι ευρωπαϊστές, πιστοί στις αρχές της ευρωπαϊκής ομοσπονδοποίησης που πρώτο έθεσε ως στόχο το Ευρωπαϊκό Κονσέρτο από τις μεγάλες δυνάμεις τον 19ο αιώνα προκειμένου να αναχαιτιστεί η δημοκρατία στην Ευρώπη και προσπάθησαν πρώτοι να υλοποιήσουν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οι ναζί κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, δεν μιλούν καν για δημοκρατία. Να τι απάντησε ο ίδιος ο Μπαρόζο κάνοντας το κλείσιμο της ομιλίας του: «Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που λένε "η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι διακρατική, μπορεί να είναι μόνο εθνική, διότι βασίζεται σε εθνικά κοινοβούλια". Λυπάμαι, αλλά όσοι λένε κάτι τέτοιο δεν έχουν καταλάβει ότι είμαστε ήδη στον 21ο αιώνα. Στον 21ο αιώνα έχουμε υπερεθνικά φαινόμενα, όπως οι χρηματοπιστωτικές αγορές και αν δεν έχουμε διακρατικούς μηχανισμούς για την αντιμετώπισή τους, στην πραγματικότητα οι λαοί, οι πολίτες, δεν θα έχουν τη δύναμη να τα ρυθμίζουν και να εκφράσουν τη γνώμη τους.»
Βέβαια δεν περιμέναμε από τον κ. Μπαρόζο να ξέρει τι σημαίνει δημοκρατία. Πότε την υπηρέτησε για να ξέρει τι σημαίνει; Ούτε κάτι τέτοιο περιμένουμε από τον κ. Σαμαρά και τους άλλους λακέδες της ευρωπαϊκής ομοσπονδοποίησης. Πότε και που μάθανε τι είναι δημοκρατία; Μήπως στο μισθολόγιο των κάθε λογής Siemens, ή ως τρόφιμοι των ευρωπαϊκών κονδυλίων;
Το μόνο που θα πούμε είναι ότι η βάση της δημοκρατίας και των θεσμών της οφείλει να είναι ο λαός και όχι οι αγορές, όπως θέλει ο κ. Μπαρόζο και η συμμορία των ευρωπαϊστών. Η δημοκρατία δεν έχει σχέση με την ρύθμιση της αγοράς, αλλά πρώτα και κύρια με την εξασφάλιση, την εγγύηση των δικαίων του ίδιου του λαού ως εργαζόμενου και ως πολίτη. Κι αυτό είναι πολύ περισσότερο σήμερα το ζητούμενο ακριβώς λόγω της βίαιης παγκοσμιοποίησης των αγορών. Το θέμα δεν είναι να ρυθμιστούν οι αγορές, ούτε να εκφράζουν την γνώμη τους οι πολίτες σαν παρακατιανοί των αγορών – η δημοκρατία δεν είναι δημοκοπική διαδικασία όπου οι πολίτες καλούνται να εκφράσουν γνώμη – αλλά το πώς θα ισχυροποιηθεί η δημοκρατία ανταγωνιστικά προς τις αγορές. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με την θωράκιση και το βάθεμα των τεσσάρων βασικών αρχών της δημοκρατίας που αναφέραμε.
ΞΕΡΙΖΩΝΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Όταν ξεριζώσεις την δημοκρατία από τον φυσικό της φορέα, τον λαό, τότε δεν μπορείς να έχεις δημοκρατία με κανένα τρόπο. Με όσες εκλογικές διαδικασίες κι αν επινοήσεις. Η ύπαρξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αποτελεί ζωντανή απόδειξη. Ο θεσμός αυτός δεν έχει καμιά σχέση με την δημοκρατία, όχι μόνο γιατί δεν έχει αποφασιστικό χαρακτήρα, αλλά γιατί βασίζεται στην κατάλυση της ίδιας της έννοιας λαός. Αντιμετωπίζει τους λαούς στην ΕΕ ως πληθυσμιακά σύνολα και όχι ως ισότιμα συγκροτημένα κοινωνικοπολιτικά υποκείμενα με ίδια δικαίωμα ανεξάρτητα μεγέθους κράτους και πληθυσμού, όπως θα επέβαλε η δημοκρατία. Ιδρύθηκε με μοναδικό σκοπό να λειτουργεί όπως τα «παρλιαμέντα» του μεσαίωνα που μοναδικό σκοπό είχαν να νομιμοποιούν την εξουσία του μονάρχη.
Ακόμη και η ίδια η έννοια του έθνους στα πλαίσια αυτής της Ευρωπαϊκής ομοσπονδίας χάνει το νόημά της. Δεν είναι πια η ιστορική συνέχεια ενός λαού που ασκεί κυριαρχία στον τόπο του, στην πατρίδα που έχει κερδίσει με αγώνες εναντίον του ζυγού από ξένους ή ντόπιους τυράννους. Αποκτά ξανά μεσαιωνικά χαρακτηριστικά με βάση την καταγωγή, τους δεσμούς αίματος και την θρησκεία. Είναι το ιδανικό έθνος για νομάδες, για μετανάστες που δεν έχουν πια ρίζες, αλλά μετακινούνται προς αναζήτηση βιοπορισμού υπό καθεστώς αμφισβητούμενων έως ανύπαρκτων κοινωνικών, εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Η δημοκρατία σήμερα για τους ευρωπαϊστές δεν αξιολογείται από την θέληση του λαού, αλλά από τις ίδιες τις αγορές. Δεν καταγράφεται στα ανελαστικά δικαιώματα του εργαζόμενου και του πολίτη, αλλά στους ηλεκτρονικούς δέκτες των χρηματαγορών. Γι’ αυτό και κράτη που έχουν μικρή συμμετοχή στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ, ή συνιστούν μικρό μερίδιο της αγοράς, δεν έχουν νόημα, δεν πρέπει καν να υφίστανται. Εκτός κι αν υπάρχει ειδικός λόγος να τα διατηρήσουν ως κράτη-υβρίδια. Γι’ αυτό και μεθοδεύουν την εκποίησή τους. Όπως συμβαίνει με την Ελλάδα.
Ο ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο Σαμαράς και οι ευρωπαϊστές ομοϊδεάτες του σε συμπολίτευση και αντιπολίτευση δεν τους καίγεται καρφί γι’ αυτήν την χώρα. Την έχουν παραδώσει προκειμένου να αισθανθούν περισσότερο Ευρωπαίοι πολίτες των αγορών. Τα τιμαλφή του ελληνικού δημοσίου και των ελλήνων πολιτών πρόκειται να δοθούν προίκα στους ισχυρούς της ΕΕ. Άλλωστε μας το είπε και ο κ. Τατούλης: «Η Ευρώπη χρειάζεται ένα New Deal που να ξεκινά από την κοινή πολιτική αντίληψη των λαών της και να καταλήγει σε μια νέα Αναγέννηση στα πρότυπα των Ευρωπαϊκών νοοτροπιών με σεβασμό στην βαθιά και μακρόχρονη ιστορία της. Δυστυχώς δεν έχει γίνει τίποτα 60 χρόνια τώρα με τον “προορισμό” για Ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης στο μοντέλο της Αμερικής, που δημιούργησε την ξεχωριστή οικονομική μηχανή των ΗΠΑ, που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις παγκόσμιες οικονομίες. Στο πλαίσιο αυτό εμείς στην Περιφέρεια Πελοποννήσου αξιολογούμε να ζητήσουμε σε συνεργασία με την Επιτροπή των Περιφερειών της ΕΕ να στηρίξει την πρώτη πρόταση που θα υποβληθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας Πολιτών, με αίτημα την έκδοση νομοθετικής πράξης, η οποία θα θεσμοθετεί τη σύσταση «Ευρωπαϊκής Περιφερειακής Ομοσπονδίας». (5 Μαΐου, 2012). Ούτε βέβαια είναι τυχαία η επιστολή του κ. Σγουρού, προέδρου της Ένωσης Περιφερειών προς τον κ. Σαμαρά στις 12/11 που αποδέχεται όλες τις περικοπές και μειώσεις προς τις περιφέρειες με αντάλλαγμα να παρασχεθεί πλήρης αυτονομία στις περιφέρειες στην διαχείρηση των δομών τους. Με άλλα λόγια να τους παρασχεθεί πλήρης ελευθερία στην εκποίηση ή παραχώρηση των δομών και της περιουσίας τους στους Γερμανούς του κ. Φούχτελ, ή σε άλλα ιδιωτικά συμφέροντα. Ο ακρωτηριασμός της εθνικής επικράτειας με όρους Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, παραχωρήσεων σε Fast Track επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις δημοτικών και περιφερειακών υπηρεσιών και υποδομών, κοκ.
Άλλωστε, το έχουμε ξαναγράψει. Η κατάσταση των Γερμανικών κρατιδίων και δήμων είναι σε άθλιο χάλι. Καταχρεωμένα κρατίδια και δήμοι προσπαθούν να βάλουν χέρι στους δήμους και τις περιφέρειες της Ελλάδας προκειμένου να αυξήσουν την προίκα απέναντι στις δανείστριες τράπεζες ώστε να συνεχίσουν να δανειοδοτούνται. Για την αλήθεια του πράγματος παραθέτουμε τον πίνακα υπερχρέωσης των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης που έδωσε ο Όλι Ρεν στο επερωτώντα ευρωβουλευτή Ν. Χουντή μία μέρα μετά την ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου.
Και το 2011 οι ελληνικοί Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) είναι οι λιγότερο χρεωμένοι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από τον πίνακα προκύπτει ότι, σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, και το 2011, οι ΟΤΑ της χώρας μας ήταν λιγότερο χρεωμένοι σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ποσοστό δανεισμού μόλις 0,9% επί του ΑΕΠ! Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι, όπως και το 2010, οι πλέον εύρωστες οικονομίες της Ευρώπης παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά δανεισμού των ΟΤΑ, ως ποσοστό του ΑΕΠ. Έτσι, τα υψηλότερα ποσοστά εμφανίζουν η Ιταλία και η Ολλανδία με 8,6%, η Γαλλία με 8,4%, η Δανία με 7,3%, η Σουηδία με 7%, η Φινλανδία με 6,5% και η Γερμανία με 5,4%. Τα χαμηλότερα ποσοστά από την άλλη, παρουσιάζουν η Μάλτα με 0,1%, η Ελλάδα με 0,9%, η Βουλγαρία με 1,3%, η Λιθουανία με 1,8%, η Κύπρος και η Σλοβενία με 1,9%, κλπ.
Τα δεδομένα αυτά δεν πρέπει να ξαφνιάζουν. Η ομοσπονδιακή δομή των χωρών μελών, αλλά και οι εκτεταμένοι ΟΤΑ σε άλλες χώρες μέλη χρησιμοποιήθηκαν ευρέως ως σκουπιδοτενεκές χρέους προκειμένου το κεντρικό κράτος να εμφανίσει σχετικά χαμηλό ποσοστό δημόσιου χρέους και μικρότερα δημοσιονομικά ελλείμματα. Με τον τρόπο αυτό προστατεύουν την πιστοληπτική τους ικανότητα ώστε να συνεχίσουν να δανείζονται και να μην βρεθούν στην θέση της Ελλάδας. Προκειμένου να συνεχίσουν το ίδιο βιολί θα πρέπει οι υπερχρεωμένοι ΟΤΑ να βρουν πρόσθετα περιουσιακά στοιχεία για να αυξήσουν την οικονομική τους επιφάνεια ώστε να συνεχίσουν να αντλούν δάνεια με ενέχυρο, όπως απαιτούν οι μεγάλες τράπεζες της ευρωζώνης. Σε βάρος ποιανού θα αποκτήσουν αυτά τα πρόσθετα περιουσιακά στοιχεία; Σε βάρος φυσικά των ελληνικών ΟΤΑ. Εξ ου κι ο κ. Φούχτελ στην Ελλάδα, όπως και η περίφημη Ελληνογερμανική Συμμαχία Δημάρχων, όπου στην ξεπουλημένη Θεσσαλονίκη του κ. Μπουτάρη – την «αδελφοποίησε» με την Κολωνία – είχε ημερίδα.
Όταν δεν θα υπάρχει ελληνικό κράτος και εθνική επικράτεια, θα πάψει να υπάρχει ελληνικός λαός. Μόνο μετανάστες θα υπάρχουν, ντόπιοι ή ξένοι. Γιατί λοιπόν να φοβάται ο κ. Σαμαράς και το σινάφι του; Μέχρι να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους, θα έχουν φροντίσει να έχουν καταλύσει το ελληνικό κράτος. Πολύ πριν υπάρξουν σημάδια ανάκαμψης το 2013.
Δημήτρης Καζάκης από το Χωνί, 18/11/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου