Του Δημήτρη Καζάκη
Έστω κι αν μείνει ένας μόνος του ΕΠΑΜίτης δεν πρόκειται να γίνει γκρουπούσκουλο όσο ξέρει να μιλά και να αναφέρεται στον λαό, όσο ξέρει να μην ξεχωρίζει από αυτόν και να αναδεικνύει τα αιτήματα της εποχής, όχι ως προιόντα της δικής του προσωπικής ιδεολογίας, αλλά σαν απόρροια των πιο ζωτικών συμφερόντων του ίδιου του λαού.
Ο Μαρίνος Αντύπας δεν θα μπορούσε ποτέ να ήταν φορέας ιδεών γκρουπούσκουλου, έστω κι αν έμεινε μόνος του μέχρι την δολοφονία του. Ο Ρήγας το ίδιο. Πάσχιζε να διαφωτίσει έναν ολόκληρο λαό, όχι όπως οι πεφωτισμένοι δάσκαλοι του γένους, αλλά μέσα από την δική του ιδιαίτερη λαική γλώσσα, με τον τρόπο που μπορούσε να αντιληφθεί ο ίδιος ο λαός και μάλιστα τα πιο χαμηλά του στρώματα, οι αγράμματοι χωρικοί. Γι' αυτό και ο Ρήγας που έμεινε χωρίς πλατιά μαζική οργάνωση έγινε το σύμβολο της επανάστασης αμέσως μόλις αυτή ξέσπασε.
Οι Φιλικοί με την αποστολική δράση της οργάνωσής τους δεν θα μπορούσαν να είναι γκρουπούσκουλο, ακόμη κι όταν ήταν μόνο τρεις, Σκουφάς, Ξάνθος, Τσακάλωφ, γιατί πάσχιζαν να ξεσηκώσουν ένα ολόκληρο γένος όχι "απ' έξω", ή "αφ' υψηλού", αλλά με αποστολική δράση μέσα στις τάξεις του ίδιου του γένους. Το ίδιο έγινε και με το ΕΑΜ που αν έμενε μόνο στην αρχική συμφωνία των τεσσάρων κομμάτων θα μετατρεπόταν σε γκρουπούσκουλο της αντίστασης, όπως δεκάδες άλλα. Αντίθετα το ΕΑΜ υιοθέτησε την αποστολική δράση της Φιλικής στις νέες συνθήκες. Άνοιξε τις πόρτες της οργάνωσής του και όρμησε μέσα ο ίδιος ο λαός για να το οικοδομήσει σύμφωνα με τις δικές του άμεσες ανάγκες. Κανείς δεν ήταν πιο κέρβερος στην διαφύλαξη των εθνικοαπελευθερωτικών καθηκόντων του ΕΑΜ από τους ίδιους τους κομμουνιστές. Όποιος το ξεχνούσε στο όνομα της ιδεολογίας του, τότε αποβαλόταν από τις γραμμές του ΕΑΜ και του κόμματος και ενίοτε αντιμετώπιζε ακόμη και το απόσπασμα, όταν ένιωθαν ότι η ιδεολογική καθαρότητα απειλούσε τον λαό και την αντίσταση.
Δείτε την διαφορά. Όσο ξέρεις να δουλεύεις μέσα στον λαό, εκεί που κατοικεί, εκεί που δουλεύει, εκεί όπου αγωνίζεται, με τον τρόπο που καταλαβαίνει τα προβλήματα και τις λύσεις τους, μιλώντας την γλώσσα του χωρίς να τον διαχωρίζεις σε αριστερό ή δεξιό, τότε δεν κινδυνεύεις να γίνεις γκρουπούσκουλο, ακόμη κι αν είσαι οργάνωση του ενός! Άλλωστε, το αντίπαλο δέος στο σημερινό επίσημο σύστημα, η σημερινή "ασύμμετρη απειλή" -- όπως την χαρακτηρίζουν τα όχι ιδιαιτέρως ευφυή επιτελεία τους -- στο καθεστώς, είναι η "συμμορία της δραχμής", όπως την έχουν χαρακτηρίσει οι πιο χυδαίοι από τους επίσημους παπαγάλους της εξουσίας. Ποιος την αντιπροσωπεύει με τον καλύτερο τρόπο; Η αντικαπιταλιστική αριστερά, ή το ΕΠΑΜ και η δουλιά που προηγήθηκε σε πλατείες και γειτονιές σε ολόκληρη την Ελλάδα από άτομα σαν την αφεντομουτσουνάρα μου; Ποιος είναι λοιπόν γκρουπούσκουλο;
Για παράδειγμα: Κάποιοι μαζεύονται αυτό το Σαββατοκύριακο στην Αρχιτεκτονική για να μιλήσουν μαζί με τον Αλαβάνο και ότι γκρουπούσκουλο κυκλοφορεί στην αντικαπιταλιστική αριστερά προκειμένου να βρουν τρόπο να κάνουν αυτό που κάνει εδώ και μήνες το ΕΠΑΜ. Μπράβο τους! Ανακάλυψαν τον τροχό στα λόγια. Γαιτί στην πράξη μερικοί απ' αυτούς που πέρασαν ως διάττοντες αστέρες μέσα από το ΕΠΑΜ, μόνο στην διάλυση αποδείχτηκαν εξαιρετικά ικανοί. Αρχηγίσκοι εκ πεποιθήσεως και ανίκανοι στην πράξη για ένα δράμι πρακτικής δουλιάς, παράγοντες και παραγοντίσκοι εξ επαγγέλματος (πανεπιστημιακοί καθηγητές όντες) θεώρησαν ευατόν ξεχωριστή περίπτωση και καθώς το ΕΠΑΜ ήταν, το θέλει, δεν το θέλει κανείς, αυθεντικά λαική οργάνωση, ξεβράστηκαν. Δεν τους διέγραψε κανείς, μια ανοιχτή δημοκρατική οργάνωση με αναφορά στον λαό δεν χρειάζεται να κάνει διαγραφές παρά μόνο σε πολύ έκτακτες και επείγουσες συνθήκες. Έχει το μεγαλείο να απομονώνει αφεαυτού της και να ξεβράζει από τις γραμμές της, όταν τα μέλη της καταλάβουν την απειλή που συνιστούν για την δράση της μέσα στον λαό οι πρακτικές ορισμένων ελέω "επαναστατικής θεωρίας" φωστήρων. Κι όσο οι οργανώσεις παραμένουν ανοιχτές στον λαό δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από τέτοιους εισοδισμούς. Μόνο σε ψυχική και ηθική φθορά κοστίζουν.
Έτσι όλοι αυτοί που δέχτηκαν την ατίμωση και την ταπείνωση της περιφρόνησης των πιο μάχημων συναγωνιστών τους, κάνουν την ανάγκη φιλότιμο και αποχωορύν εκτοξεύοντας μύδρους για την οργάνωση όπου συμμετείχαν. Χωρίς αυτούς το ΕΠΑΜ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα προσωποπαγές φασιστικό μόρφωμα. Έτσι λένε. Αυτοί και μόνο αυτοί, η πολιτική τους ανανδρεία, η ανικανότητά τους, η εμπάθειά τους και η απίστευτη προσωπική βλακεία που δυστυχώς κληρονόμησαν από το ιδεολογικό τους περιβάλλον, αποτελούσαν την εγγύηση για το ΕΠΑΜ. Και μόλις έφυγαν, το ΕΠΑΜ, έπαψε να είναι ΕΠΑΜ και αυτοί ως άλλοι Ιζνογκουντ οφείλουν να φτιάξουν ένα άλλο ΕΠΑΜ, το αυθεντικό ΕΠΑΜ, αποκαθαρμένο απ' όλες τις λαικές του αναφορές, προκειμένου να στήσουν καινούργιο γιορντάνι με την περίφημη για τις (ανύπαρκτες) επιτυχίες της αντικαπιταλιστική αριστερά.
Και τώρα την τόσο πολύτιμη εμπειρία τους στην διάλυση, στους σκυλοκαυγάδες, στις προσωπικές αντιδικίες, στο κατινίστικο κουτσομπολιό, στην διπλοπροσωπεία, στο γλύψιμο όταν είναι να πετύχουν τον σκοπό τους και σε τόσες άλλες πολύτιμες αρετές που για μήνες φάγαμε στην μάπα μέσα στο ΕΠΑΜ, επιχειρούν να μεταλαμπαδεύσουν στο δικό τους Μέτωπο. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι θα τα καταφέρουν. Άλλωστε ο χώρος της λεγόμενης αντικαπιταλιστικής αριστεράς και των κάθε λογής απογοητευμένων πρώην, προσφέρεται ιδιαίτερα για τέτοιου είδους αρετές. Τους ευχόμαστε καλή επιτυχία, αλλά θα τους παρακαλούσαμε να μας αφήσουν ήσυχους. Αυτοί ας συνεχίσουν να συζητάνε για να ανακαλύψουν τι είναι το Μέτωπο. Αλήθεια, μην είν' οι κάμποι, μην είν' τα βουνά, μην είν' η θάλλασσα που χρυσολάμπει... Με τα μυαλά που κουβαλούν, ίσως! Όμως και μόνο το γεγονός ότι ξεκινάνε από τα πάνω, από τους φωστήρες της "επαναστατικής θεωρίας" που δεν έχουν να επιδείξουν ούτε ένα γιώτα συνεισφοράς στις θέσεις και τις αναλύσεις της συγκυρίας, αλλά και τους γνωστούς εκπροσώπους αποτυχημένων αριστερών εκτρώσεων, υποκείμενοι στον ποινικό κώδικα της ιστορίας, όπως έλεγε κι ο Γκράμσι, δεν θέλει και πολύ σκέψη για το που θα καταλήξει η όλη ιστορία...
Εμείς, απ' την άλλη, στη δουλειά μας. Ένα αυθεντικό παλλαικό μέτωπο δεν οικοδομείται με λόγια ασυτόκλητων φωστήρων και αποτυχημένων αρχηγών απο το παρελθόν, αλλά στην πράξη, κερδίζοντας πρώτα το προνόμιο να σε ακούει ο ίδιος ο λαός, να σε ακούει σαν δικό του, καρδιακό φίλο ή συντροφο που σου απευθύνεται με το μικρό, νιώθοντας ότι μπορεί να σου εξομολογηθεί τον πόνο του, το πρόβλημά του και ότι εσύ μπορείς να τον καταλάβεις, με μια κουβέντα σου μπορείς να τον βοηθήσεις, ή έστω να τον καθησυχάσεις ότι όλα θα πάνε καλά τελικά. Πόσοι σήμερα από όλους τους δήθεν επαναστάτες καριέρας έχουν την ύψιστη τιμή να τους απευθύνεται έτσι ο απλός λαός; Πόσοι έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του, ανεξάρτητα ιδεολογίας ή κομματικής τοποθέτησης; Και πόσοι μπορούν να μετατρέψουν αυτή την εμπιστοσύνη σε οργάνωση αυθεντικά παλλαική συγκροτημένη σε κάθε γειτονιά και χωριό;
Δεν κάνουν όλοι γι' αυτή την δουλιά. Δεν κάνει όποιος επιμένει στα δικά του ιδεολογικά κολλήματα, αριστερά ή δεξιά. Πόσες και πόσες φορές δεν αντιμετωπίσαμε ανθρώπους που έκριναν τους άλλους και μάλιστα τους συναγωνιστές του με κριτήρια και πρότυπα της δικής τους ιδεολογίας ή πίστης. Όποιος ήταν αρκετά θρησκόληπτος με την ιδεολογία ή με την πίστη του, ώστε να μην επιτρέπει σε όποιονδήποτε "αλλόθρησκο" να αγωνιστεί στο πλάι του, έκανε απίστευτη ζημιά στην οργάνωση. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα για μια οργάνωση που θέλει να οικδομηθεί ως παλλαικό μέτωπο. Θυμάμαι ότι στην ιδρυτική του ΕΠΑΜ σηκώθηκε σε μια στιγμή μια γυναίκα από την αρχική ομάδα που έβγαλε το κάλεσμα για την ίδρυση του ΕΠΑΜ και κάλεσε τους μισούς και πάνω συμμετέχοντες να αποχωρήσουν γιατί τους θεωρούσε πράκτορες! Οι τοτινοί πράκτορες αποδείχτηκαν με την πάροδο του χρόνου πολύ πιο συνεπείς και αφοσιωμένοι μαχητές του λαού από εκείνη που τους κάλεσε να αποχωρήσουν. Οι ομοιδεάτες της δυστυχώς αποδείχτηκαν αρκετά συχνά πράκτορες μέσα στις γραμμές του ΕΠΑΜ.
Δεν κάνει γι' αυτή την δουλειά όποιος δεν έχει την, σισύφεια αν χρειαστεί, υπομονή να δουλεύει μέσα στον ίδιο τον λαό. Δεν μπορεί να προσεγγίσει τον λαό όποιος δεν τον αγαπά με τον πιο άδολο τρόπο, γνωρίζοντας όλα τα αβάσταχτα ελαττώματα και τα καπρίτσια του. Δεν κάνει γι' αυτή την δουλειά όποιος θεωρεί ότι ο λαός τον πρόδωσε, ή ότι είναι αχάριστος, ή ότι είναι τελειωμένος αν δεν ακολουθήσει τις δικές του ματαιοδοξίες. Δεν κάνει γι' αυτή την δουλιά όποιος δεν αγαπά την πατρίδα του με τον τρόπο που βρίσκει κανείς μόνο στις πιο γνήσιες λαικές παραδόσεις. Δεν κάνει γι' αυτή την δουλιά όποιος δεν μπορεί να υποτάξει το μικροαστικό του εγώ στην συλλογικότητα του εμείς, όποιος δεν κάνει προσωπική του υπόθεση την συλλογική επιτυχία και με το παραμικρό, με τον στραβομουτσούνιασμα κάποιου, ή για λόγους προσωπικής αντιδικίας αποχωρεί ή αποστρατεύεται.
Θα μου πείτε, που υπάρχουν τέτοιοι αγωνιστές; Πουθενά, σε καμιά από τις υπάρχουσες οργανώσεις της αριστεράς. Όχι γιατί δεν υπάρχουν ειλικρινείς και τίμιοι αγωνιστές, αλλά γιατι ο κομματικός πατριωτισμός της ιδεολογίας τους, τους έχει κάνει ανίκανους να δουλέψουν μέσα στο λαό. Μόνο απευθείας μέσα από τον ίδιο τον λαό μπορούν να γεννηθούν σήμερα τέτοιοι πρωτοπόροι λαικοί αγωνιστές. Όσο δύσκολο κι αν είναι. Αρκεί να υπάρχει μια οργάνωση η οποία θα λειτουργεί ως φυτώριο για τέτοιου είδους αγωνιστές, αποβάλλοντας την βλακεία, την ανεντιμότητα, την χυδαιότητα και την έλλειψη στοιχειώδους ανατροφής που στοιχιώνουν την σημερινή κοινωνία. Τέτοια οργάνωση φιλοδοξεί να είναι το ΕΠΑΜ μέσα από όλες τις αντιξοότητες και τις αδυναμίες που ενδογενώς το διακρίνουν σαν ένα αυθεντικό παλλαϊκό σχήμα.
Γι' αυτό και υπήρξαν και είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν αρκετοί που θα λυγίσουν κάτω από το βάρος μιας τέτοιας δουλειάς. Οι πιο έντιμοι από αυτούς αποχώρησαν απλά, χωρίς σκυλοκαυγάδες και προστυχιές, χωρίς να θέλουν να κάνουν ζημιά. Είναι σίγουρο ότι μ' αυτούς δεν πρόκειται να χαθούμε στους δρόμους του αγώνα. Οι πόρτες του ΕΠΑΜ θα είναι πάντα ανοιχτές για όσους βρίσκουν τη δύναμη και το κουράγιο να γυρίσουν για να συμβάλουν στον κοινό σκοπό. Μόνο αγωνιστές που ξέρουν να κάνουν αυτή την δουλιά μπορούν να οικοδομήσουν μια αυθεντικά παλλαική μετωπική οργάνωση. Κι αυτή η δρακογενιά αγωνιστών οικοδομείται σήμερα μέσα στο ΕΠΑΜ. Για παράδειγμα δεν έχει παρά να παρακολουθήσει κανείς τα σεμινάρια της Σχολής του ΕΠΑΜ κάθε σαββατοκύριακο για να εντυπωσιαστεί πώς 70-80 άτομα με εντελώς διαοφορετικό επίπεδο μόρφωσης και πολιτικής εμπειρίας, με ριζικά διαφορετικές ιδεολογικές καταγωγές και αφετηρίες, μπορούν να κάθονται με συνέπεια και επιμέλεια που θα ζήλευαν όλοι για 7-8 ώρες σερί μέσα στη ζέστη για να κερδίσουν το κάτι επιπλέον που θα τους διευκολύνει στην δουλειά τους μέσα στον λαό.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με όλες τις πολυποίκιλες διαλέξεις, ομιλίες, συνάξεις που έχουν κάνει και πρόκειται να κάνουν όλοι οι επίδοξοι μιμητές του ΕΠΑΜ. Εδώ δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι σε μια περίοδο όπου η χώρα ολόκληρη τεμαχίζεται και ξεπουλιέται σε υπερεθνικά συμφέροντα και κεφάλαια, όπου ο ιμπεριαλισμός επιβάλει καθεστώς ημιαποικίας και δουλοπαροικίας ολόκληρου του λαού, η πάλη για την εθνική ανεξαρτησία δεν είναι μόνο κορυφαίο εθνικό καθήκον, αλλά συνιστά και υπέρτατο ταξικό αίτημα. Κι αυτό γιατί κανένας εργάτης ή εργαζόμενος δεν θέλει, ούτε είναι προς το συμφέρον του να μεταβληθεί σε εσωτερικό ή εξωτερικό μετανάστη. Αν οι εργαζόμενοι χάσουν την χώρα τους, χάνουν κάθε δυνατότητα διεκδίκησης ή πάλης υπέρ των συμφερόντων τους, χάνουν κάθε δυνατότητα να συγκροτηθούν σε τάξη.
Κι επομένως δεν μπορεί να υπάρξει κανένα πεδίο συνενόησης ή συνεργασίας με καμιά δύναμη, ή αντίληψη που αρνείται, ή εξορκίζει τα σημερινά εθνικά καθήκοντα του κινήματος. Εκτός ίσως από επιμέρους μέτωπα πάλης και πάλι με μεγάλη προσοχή γιατί όλοι αυτοί έχουν αποδείξει τον διαλυτικό τους ρόλο. Εδώ δεν πρόφτασε να φτιαχτεί το Θαλείν και οι επαμίτες που πρωτοστούν σ' αυτό πήραν γεύση από την πικρόχολη πρακτική όλων αυτών που αποχώρησαν από το ΕΠΑΜ γιατί δεν τους έκανε η δημοκρατία του και η "δεξιά" χρειά του. Με το που αντιλήφθηκαν την λαική απήχηση της ενέργειας, άρχισαν να το πλησιάζουν, όπως ο καρχαρίας το θύμα του. Άρχισαν την αήθη γνωστή πρακτική, κουτσομπολιό, διαβολή, λάσπη για να ξεφορτωθούν τους πρωτεργάτες και να ελέγξουν τον συνεταιρισμό. Κι αν δεν το κατορθώσουν, απλά να τον διαλύσουν. Έτσι δούλεψαν και μέσα στο ΕΠΑΜ, έτσι έχουν μάθει να δουλεύουν από την ιδεολογία τους.
Αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά του γκρουπούσκουλου από μια οργάνωση που παλεύει για την συγκρότηση παλλαικού μετώπου, όπως είναι το ΕΠΑΜ, είναι όσοι μιλούν για την "εργατική τάξη" με τον ίδιο τρόπο που οι ναζί μιλούν για τον Volk, τον Λαό, ο οποίος έχει νόημα μόνο σαν υποχείριο του Φύρερ. Όλοι αυτοί μιλούν απαξιωτικά για τις λαικές μάζες που τις θεωρούν ανίκανες ανεξάρτητης κοινωνικοπολιτικής δράσης χωρίς την διαμεσολάβηση της αντικαπιταλιστικής ιδεολογίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το πρώτο κόμμα στην ιστορία το οποίο διακήρυξε ότι είναι κόμμα-αντί, είναι το φασιστικό του Μουσολίνι, αντικαπιταλιστικό, αντιφεουδαρχικό, αντιμοναρχικό, αντιδημοκρατικό, κοκ. Οι σύγχρονοι αντικαπιταλιστές της αριστεράς εκθειάζουν την "εργατική τάξη", όχι την αληθινή, όπως υπάρχει και σκέφτεται στην πράξη, αλλά αυτήν που υπάρχει στα δικά τους εγχειρίδια και κομματικά εικονίσματα. Γι' αυτό και θεωρούν ότι δεν είχε καμιά άλλη κωλοκαούρα ο εργάτης, ή ο εργαζόμενος γενικά από το να αποστηθίσει τα δικά τους ιδεολογικά προτάγματα προκειμένου να παλέψει για τα αυτονόητα.
σχόλιο της ημέρας 13/7/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου