του Σταύρου Κατσούλη* Θυμάται κανείς το αίτημα που έκανε δημόσια ο Alexis στις 13 Σεπτεμβρίου 2014 στην ομιλία του στο Βελλίδειο; Όχι; Δεν πειράζει. Θα σας το θυμίσω εγώ τώρα: «Εκλογές χθες» ήταν το αίτημα του. Μάλιστα. Από τότε, έχουν περάσει ακριβώς 59 μέρες και κάτι ώρες. Και για να έχω κάποια βάση για τα πράγματα που θα αναφέρω στην συνέχεια, υπολογίζω επίσης για αυτήν την περίοδο τα εξής: Τουλάχιστον 100 αυτοκτονίες που δια νόμου πλέον, δεν αναφέρονται στα ΜΜΕ.
Να πούμε και πόσους, άντε 100 θανάτους σε νοσοκομεία από έλλειψη γιατρών και υλικών, καμιά εκατοστή τουλάχιστον πλειστηριασμούς, χιλιάδες εξώσεις από σπίτια, απολύσεις από εταιρείες που κλείνουν, εκατοντάδες λουκέτα σε μαγαζιά, χιλιάδες επί χιλιάδων συσσίτια, χιλιάδες διακοπές ρεύματος και νερού. Και ας μην αναφέρουμε εδώ την σφαγή που γίνεται με τον ΕΝΦΙΑ, και τα υπόλοιπα χαράτσια, το άδειασμα των ταμείων ασφάλισης, οι περαιτέρω μειώσεις σε όλα, τα ξεπουλήματα της δημόσια περιουσίας κλπ.
Η αλήθεια που θα πρέπει να κατανοήσει ο οποιοσδήποτε ασχολείται με τα πολιτικά, είναι ότι ο πολιτικός χρόνος στην Ελλάδα της Ευρωχουντοκατοχής, έχει κόστος. Τρομαχτικό κόστος. Κάθε μέρα που περνά, μεταφράζεται σε αύξηση των θανάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση του ιδιωτικού και δημοσίου χρέους και γενικά αύξηση κάθε αρνητικού μεγέθους της οικονομίας και της κοινωνίας. Τι θα έπρεπε να βγάζει κανείς ως συμπέρασμα από αυτή την αλήθεια; Το εξής θεμελιώδες: Η πορεία που έχει πάρει η χώρα σήμερα, πρέπει να αλλάξει ΑΜΕΣΩΣ. Κι όχι για κάποιον ιδεολογικό λόγο, ή απλά κάποια καθαρά πολιτική στόχευση, αλλά καθαρά για να σταματήσει επιτέλους η καταστροφικότερη περίοδος που είχε ποτέ η χώρα από την κατοχή του '40.
Τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης, λίγο ως πολύ, μας λένε τα ίδια. «Ανατροπή τώρα», «εκλογές τώρα», «τέρμα ως εδώ», «Ή εμείς ή αυτοί» κλπ, κλπ, τα ξέρουμε. Ξέρουμε επίσης, τουλάχιστον κάποιοι από εμάς, ότι δεν το εννοούν. Ούτε για πλάκα. Γιατί εάν το εννοούσαν, δεν θα περίμεναν τόσο ήρεμα και υπομονετικά. Εάν το εννοούσαν, τότε αυτό που θα τους έκαιγε, θα ήταν το πώς ακριβώς και όσο γρηγορότερα το δυνατόν, θα σταματούσαν την σφαγή που επιτελείται σήμερα, αύριο, μεθαύριο και κάθε μέρα μέχρι να φύγουν οι σημερινοί αποτεφρωτές της Πατρίδας μας.
Θα μου πείτε, έχεις δίκιο ρε φίλε, αλλά τι να κάνουν δηλαδή; Σωστό το ερώτημα. Σωστό, εάν επρόκειτο για μια ομαλή περίοδο, όπου το διακύβευμα θα ήταν καθαρά μόνο πολιτικό. Αλλά σήμερα, δεν έχουμε ομαλή περίοδο. Ένας απλός περίπατος στις γειτονιές των πόλεων, όπου η καταστροφή είναι εμφανέστατη στα άδεια κτήρια αλλά πρωτίστως και στα πρόσωπα των συμπολιτών μας, το αποδεικνύει αυτό. Αλλά δυστυχώς, το σημερινό μας πολιτικό προσωπικό, αποφεύγει αυτές τις γειτονιές... Οι περισσότεροι από αυτούς, αρέσκονται καλύτερα να πηγαίνουν εκεί που ακόμη υπάρχει άφθονο χρήμα για πέταμα σε πανάκριβους καφέδες και πλούσια γεύματα. Οι υπόλοιποι, μπορεί να μην σπαταλούν το δημόσιο χρήμα δημόσια, αλλά ότι κάνουν, το κάνουν μακρυά από τον Λαό μας, χωμένοι μέσα στα μπουντρούμια του Κόμματος και υπακούοντας τυφλά στο κάθε δόγμα που τους διδάσκεται...
Αλλά παρ όλα αυτά, ας δεχθούμε έστω σαν υπόθεση εργασίας, ότι όλοι αυτοί, έχουν καταλάβει τι γίνεται στην κοινωνία μας. Πάμε λοιπόν, να απαντήσουμε στο ερώτημα: Τι θα μπορούσαν να κάνουν για να ρίξουν επιτέλους αυτό το καθεστώς. Γνωρίζουμε ήδη, εκτός κι αν ζούσαμε σε τίποτα σπήλαια τα τελευταία χρόνια, ότι οι διαπιστώσεις, οι καταγγελίες, οι αποκαλύψεις τεραστίων σκανδάλων, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, εκτός κι αν θεωρήσει κανείς ως ουσιαστικό αποτέλεσμα τον εντυπωσιασμό και την γενικότερη βαβούρα στα παραπολιτικά κυκλώματα. Οπότε, εάν θέλουμε ανατροπή του καθεστώτος, αυτά δεν μας κάνουν. Ας τα αφήσουμε λοιπόν στην άκρη, μέχρι να έχουμε πραγματική δημοκρατία και δικαιοσύνη στον τόπο.
Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν λοιπόν; Για σκεφτείτε το λίγο... Έτοιμο στο στόμα, είναι το «τίποτα», ειδικά από αυτούς που ελπίζουν σε κάποιον πολιτικό σωτήρα... Σε κάποιον δηλαδή, που θα τους σώσει, θα τους επιστρέψει στην προτέρα κατάσταση, χωρίς οι ίδιοι να σηκώσουν ούτε ένα δαχτυλάκι. Όχι; Δεν σας έρχεται τίποτα; ΟΚ, ας το δούμε λοιπόν. Τι κάνει ολόκληρη η αντιπολίτευση στην Βουλή σήμερα; Τίποτα, εκτός από αυτά που προαναφέρθηκαν, και ξέρουμε ήδη ότι δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Το μόνο άλλο πράγμα που κάνουν, είναι το εξής: Παρακολουθούν την διαδικασία, καταστροφής μας. Παρακολουθούν, άπραγοι, ανίκανοι να αντισταθούν, αδύναμοι στο οτιδήποτε, γιατί το καθεστώς έχει όλα τα ινία στα χέρια του...
Ή μήπως όχι; Είναι κάτι που το καθεστώς δεν ελέγχει πλήρως; Ναι, και αυτό το πράγμα που δεν ελέγχει, είναι ο ίδιος ο Λαός μας, ή τουλάχιστον, το κομμάτι εκείνο, που δεν είναι καθόλου μικρό, που θέλει πως και πως να δεί αυτήν την Χουντάρα να εξαφανίζεται από την Βουλή και κατ' αρχήν, να πάρει σειρά για τις θέσεις κατηγορούμενων που βρίσκονται στα δικαστήρια της χώρας. Αυτούς, το καθεστώς δεν τους ελέγχει. Θα μπορούσε λοιπόν η αντιπολίτευση, να χρησιμοποιήσει αυτούς για να ρίξει το καθεστώς. Πως θα μου πείτε. Μα είναι απλό. Θα τους εμπνεύσει. Πως; Μα δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Με το να βγει από την Βουλή, μέχρι να πέσει το καθεστώς.
Πριν μου πείτε, ότι αυτά τα πράγματα είναι αδύνατα, φανταστείτε το λίγο. Φανταστείτε να φύγουν επ' αόριστον από την Βουλή όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Φανταστείτε στην επόμενη "σημαντική" ψηφοφορία, να υπάρχει μόνο η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και όποιος άλλος θεωρεί ακόμα ότι η κυβέρνηση αυτή είναι νόμιμη... Και φανταστείτε, να είναι πάλι μόνοι τους, στην επόμενη ψηφοφορία. Θα περνούν τα δολοφονικά τους νομοσχέδια με 100% πλειοψηφία. Θα γελοιοποιούνται μόνοι τους, ακολουθώντας ανούσιες διαδικασίες... κι εδώ αρχίζει το ξεσάλωμα...
Την ίδια ώρα που οι βουλευτές του καθεστώτος θα εκφράζουν τις αντισυνταγματικές τους ορέξεις, οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, ενωμένοι πλέον με το πλήθος Λαού απ΄ έξω από το κοινοβούλιο, θα συμμετείχαν σε μια πραγματικά πρωτόγνωρη γιορτή Δημοκρατίας. Θα αποκάλυπταν όλα τα εγκλήματα του καθεστώτος σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια του κόσμου, όσο ο Λαός θα βρισκόταν σε ένα παρανάλωμα πραγματικής πλέον ελπίδας ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν! Φανταστείτε το μόνο, δείτε την σκηνή στην φαντασία σας, και μην μου πείτε ότι δεν ξυπνάει κάτι το τρομερά ενδυναμωτικό στην καρδιά σας! Φανταστείτε λίγο, την τρομερή απο-νομιμοποίηση των κυβερνώντων που θα δημιουργούσε κάτι τέτοιο! Ακόμα και μεγάλο μέρος της αστυνομίας, θα βρισκόταν μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα: Να στηρίξουν τον Λαό; Ή αυτούς που είναι κλεισμένους μέσα στην Βουλή, και δεν έχουν κανένα εμφανές στήριγμα από τον Λαό; Και πόσο χρόνο αλήθεια, θα έστεκε μια γελοιοποιημένη κυβέρνηση δωσιλόγων, εάν γίνονταν όλα αυτά και η θέση της αντιπολίτευσης έμενε ανένδοτη; Πέντε μέρες; Δεκαπέντε μέρες; Έναν μήνα; Θα φτάναμε στα Χριστούγεννα με τους ίδιους στην κυβέρνηση;
Και δεν είναι μόνο αυτό. Φανταστείτε στην συνέχεια, τι πρόσωπο θα είχαν όλες αυτές οι τραγικές δωσιλογικές φιγούρες! Με τι πρόσωπο αλήθεια, θα υποκρίνονταν ότι είναι ηγέτες της χώρας, στο εξωτερικό; Πως θα τους αντιμετώπιζε ακόμη και το πιο συστημικό διεθνές μέσο ενημέρωσης; Θα μπορούσαν άραγε να δείξουν το πρόσωπό τους στα αφεντικά τους στην Ε.Ε. και τα υπόλοιπα υπερ-διεθνή συμφέροντα που υπηρετούν; Κι αν γίνονταν όλα αυτά, φαντάζεστε, τι τεράστια έμπνευση θα αποτελούσε το Ελληνικό παράδειγμα. Φανταστείτε ακόμη, εάν τότε, ο Λαός γινόταν πραγματικό ριζοσπάστης και προοδευτικός και έκανε την υπέρβασή του...
...
Συγνώμη συμπολίτες μου. Ήρθε η ώρα να διακόψω το όνειρο στο πιο καλό του σημείο. Αντί του ονείρου, θα σας επαναφέρω στην μουντή και θλιβερή πραγματικότητα. Δυστυχώς δεν τα έχουμε όλα αυτά στην χώρα μας. Αντί αυτής της αντιπολίτευσης του ονείρου, στην Ελλάδα της ευρωχουντοκατοχής, έχουμε ένα σύνολο από ανθρώπους, που στην καλύτερη περίπτωση θέλουν να διαπραγματευτούν και να διατηρήσουν την θεσούλα τους στο υπάρχον σύστημα. Γι αυτούς, δεν υπάρχει χώρος για τον Λαό στα σχέδιά τους. Γι αυτούς, δεν υπάρχει καν ο Λαός ως δύναμη ουσιαστική αλλαγής της κοινωνίας.
Και γιατί άλλωστε να τους περνά από το μυαλό ο Λαός, αφού «ξέχασα» να σας πω προηγουμένως, ότι εκεί μέσα στο κοινοβούλιο, υπάρχει και κάτι άλλο που κάνουν: Παίρνουν μια μεγάλη αποζημίωση, μαζί με μια σειρά από προνόμια. Η μουντή ζωή μέσα στα χρέη που ζει ο Λαός μας, τους είναι άγνωστη. Το βαθύ χρέος, η κατάθλιψη και ακόμη χειρότερα σε πολλές περιπτώσεις θάνατος που πλέον αγγίζει με τον έναν ή άλλον τρόπο κάθε σπιτικό αυτού του εξαθλιωμένου Λαού, δεν τους αγγίζει. Αυτοί, δεν ποθούν καμιά εμπλοκή του Λαού. Γιατί εάν την ποθούσαν, θα είχαν ήδη κάνει αυτό που οφείλουν και θα μιλάγαμε για το όνειρο που αναφέρθηκε παραπάνω σαν Ιστορικό γεγονός πλέον...
Το ερώτημα λοιπόν, δεν είναι το τι μπορούν να κάνουν, γιατί αυτό είναι προφανές, μπροστά στην συνεχιζόμενη καταστροφή. Το ερώτημα συμπολίτη μου, θα έπρεπε να είναι: Γιατί δεν ρίχνουν την κυβέρνηση οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης; Τι θέλουν, τι ζητούν, τι σκέπτονται, τι τους φοβίζει και δεν κάνουν το αυτονόητο; Δεν θέλει και πολύ μυαλό σίγουρα, για να καταλάβουμε ότι αυτό που θέλουν αυτοί, δεν είναι αυτό που θέλει ο Λαός.
Κι ένα από αυτά που δεν θέλουν, είναι να μάθει ο Λαός, την τέχνη του να ρίχνει κυβερνήσεις. Γιατί τότε το πιθανότερο είναι, να είναι αυτοί οι επόμενοι που θα πέσουν, όταν αποκαλύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
* Ο Σ. Κατσούλης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου