Η πτώση της κατοχικής κυβέρνησης είναι αναγκαία συνθήκη. Είναι όμως και ικανή;

του Σταύρου Κατσούλη

Μια και υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις, θετικές και αρνητικές στο προηγούμενο άρθρο «Τι θα συμβεί εάν ο ΣΥΡΙΖΑ εκλεγεί ως κορμός μιας κυβέρνησης;» ΕΔΩ, είναι μάλλον καλό να υπάρξουν και κάποιες διευκρινήσεις. 


Η κοινή λογική προφανώς υπαγορεύει ότι η σημερινή ευρω-κατοχική κυβέρνηση - κατάλοιπο της σάπιας μεταπολίτευσης, πρέπει να αποσυρθεί άμεσα. Θα πρέπει οι ένοχοι εσχάτης προδοσίας να δικαστούν με με βάση τον ποινικό κώδικα και το υπάρχον σύνταγμα που παραβίασαν κατάφωρα, καθώς και με βάση όλες τις διεθνείς συνθήκες ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επίσης παραβίασαν. Γι αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Αν και πρέπει να πούμε εδώ ότι όσον αφορά την τιμωρία και δίκη των ενόχων, η πιθανή νέα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον δεν έχει κάτι τέτοιο ως στόχο της, μια και ούτε το υποσχέθηκε στον Λαό μας, και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να μιλά για την συνέχεια του κράτους. Αλλά προς αποφυγήν περαιτέρω δυσκολιών, αυτό το θέμα θα το βάλουμε στην άκρη. 



Όπως λέει και ο περισσότερος Λαός μας λοιπόν, δεν υπάρχει πιο αυτονόητο πράγμα, από το ότι το σημερινό καθεστώς, πρέπει να πέσει πάραυτα. Αλλά είναι αυτό αρκετό; Και ειδικότερα, είναι αυτό αρκετό, όταν αυταπόδεικτα, το ίδιο το καθεστώς αποφάσισε να πέσει. Χιλιάδες διαδηλώσεων και άλλων δράσεων, πολλές από αυτές μαζικότατες, αποκαλύψεις σκανδάλων, και μια σειρά από απίστευτα γεγονότα δεν μπόρεσαν να ρίξουν καμιά από τις κατοχικές κυβερνήσεις, μέσω κάποιας κίνησης του Λαού μας. Σε όλες τις περιπτώσεις που υπήρξε αλλαγή, αυτή ήρθε από κάποια κίνηση του ίδιου του καθεστώτος.  Αυτό και μόνο θα έπρεπε να βάλει κάποιον σε σοβαρότατες σκέψεις.
Το πρώτο και κύριο ερώτημα λοιπόν, εφ όσον πράγματι στο τέλος, και μετά τις εκλογές - κι όχι απλά μετά την ψηφοφορία - αποδειχθεί ότι η κυβέρνηση πράγματι έπεσε, θα έπρεπε να είναι το εξής απλό:

«Γιατί αποφάσισαν να πέσει τώρα η κυβέρνηση, και όχι κάποια άλλη στιγμή;»

Το δεύτερο που θα έπρεπε να κάνουμε, είναι να αποφύγουμε να υπερηφανευθούμε ως Λαός, ότι καταφέραμε κάτι. Η κοινή λογική μας λέει, ότι ποτέ σχεδόν στην ιστορία της πολιτικής, δεν υπήρξε πιο εύκολος τρόπος να κερδίσει κάποιο κόμμα την πλειοψηφία, όσο αυτήν την σημερινή συγκυρία. Ακόμα και μερίδα πωρωμένων δεξιών, είναι έτοιμοι να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, απλά και μόνο για να μην χρειαστεί να ξαναδούν τα πρόσωπα των Σαμαροβενιζέλων μπροστά τους. Αυτό τους φτάνει, και εφ όσον αυτό φτάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ φυσιολογικά, αυτό θα διαμηνύει.

Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο Λαός μας ΔΕΝ πήρε μέρος σε αυτήν την πιθανότατη ανατροπή. Ο Λαός μας τα τελευταία χρόνια, δεν έκανε τους αγώνες που όφειλε. Δεν θα τα ισοπεδώσουμε όλα βέβαια. Υπήρξαν αρκετοί δυναμικοί αγώνες. Αλλά εάν τους βάλει κανείς σε αντιστοίχηση με την αποτέφρωση που έχει γίνει στην κοινωνία, αυτοί οι αγώνες, δεν αποδεικνύονται να έχουν κάποια αποτελεσματική αναλογία, ούτε όσον αφορά το εύρος σε Λαϊκή συμμετοχή που έπρεπε να έχει, το βάθος που έπρεπε να έχει στα δια-στρώματα και κλάδους της κοινωνίας μας, και την χρονική διάρκεια που θα έπρεπε να έχει. Οπότε το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουμε, είναι να ευλογήσουμε τα γένια μας, ως Λαός. Δυστυχώς, αυτή η ώρα ακόμα δεν ήρθε και ούτε θα έρθει και με τις επερχόμενες εκλογές.

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Η πτώση της κυβέρνησης κατοχής, είναι αναγκαιότητα. Αλλά όταν μιλάμε για αναγκαιότητα, και τον βαθμό ικανότητας, πάντα υπάρχει ένας στόχος. Λέμε ότι κάτι είναι «αναγκαίο». Πολλοί θα πουν ότι ένα τέτοιο γεγονός είναι και «ικανό». Αλλά τότε θα πρέπει να κάνουμε την ερώτηση:

Αναγκαία και Ικανή συνθήκη η πτώση Σαμαρά, για ποιο ακριβώς πράγμα;

Μην τρελαίνεστε κάποιοι. Όσο και να ωρύεστε, αυτά τα πράγματα δεν είναι αυτονόητα κι ας δούμε το γιατί...

Κάποιοι, απλά θέλουν να επιστρέψουν τα πράγματα σε μια κατάσταση εφάμιλλη της προ κρίσης εποχής.  Άλλοι, ζητούν απλά να σταματήσει ο χαμός, ή απλά έχουν χάσει τόσο αξιοπρέπεια, που θα τους ικανοποιούσε απλά ένα πιάτο φαγητό. Άλλοι πάλι, ζητούν μια θέση στο δημόσιο, ή για κάποιον λόγο θα ήθελαν να δούν μια κυβέρνησης της αριστεράς, έτσι για λόγους ταυτότητας και τίποτα άλλο. Άλλοι δεν ξέρουν τι θέλουν, και είναι απλά οργισμένοι. Άλλοι, απλά ακολουθούν το κοπάδι. 

Αλλά υπάρχουν και αυτοί που δεν ικανοποιούνται με το «μη χείρον βέλτιστον». Κάποιοι, που τολμούν να ονειρεύονται κάτι που είναι ανείπωτες φορές καλύτερο... Μια Ελλάδα ελεύθερη από τους τοκογλύφους και κάθε λογής άλλων διεθνών συμφερόντων. Μια Ελλάδα, ευημερούσα πραγματικά, όπου το παραγωγικό μέρος του Λαού, θα έχει ισονομία, ισηγορία, ισοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και χειραφετημένους πολίτες. Μια Ελλάδα όπου μια αληθινή Δημοκρατία, θα καθιστούσε αδύνατον στο κάθε λογής συμφέρον, να την βιάσει ή να την κοροϊδέψει ποτέ ξανά. 

Ας μην τα πολυλογούμε συμπολίτες. Το να μας φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ ή όποιος άλλος σχηματισμός κάποια ανακούφιση, απλά και μόνο με την κατάρρευση των σημερινών εγκληματιών, είναι ένα πράγμα που όλοι μας κατανοούμε ότι είναι ένα άμεσο ζητούμενο. Αυτό μπορεί να το καταφέρει το σύστημα - μια και αυτό άρχισε την διαδικασία, μην το ξεχνάμε - και μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιους άλλους, να το καταφέρουν. 

Αλλά το άλλο αδέλφια, το ζήτημα της ουσιαστικής αναγέννησης της Πατρίδας μας, είναι μια πολύ διαφορετική ιστορία... Πράγματα σαν την αληθινή Δημοκρατία, δεν τα δωρίζει κάποιο κόμμα - οποιοδήποτε κόμμα - στον Λαό, και πόσο μάλλον την ευημερία... Τέτοια πράγματα ως εκ τούτου, δεν έχουν και δεν είχαν ποτέ ιστορικά ως «αναγκαία και ικανή συνθήκη» την εκλογή ή όχι κάποιου κόμματος. 

Θέλετε λοιπόν απλά μια προσωρινή λύση και κάποια επιπόλαια λύση; Τότε, ναι πράγματι, ένα πρώτο βήμα και ας δεχθούμε ότι μια αναγκαία συνθήκη γι αυτό, είναι να πέσει ο Σαμαράς και οι λοιποί εγκληματίες. Αλλά για να γίνει αυτό, δεν χρειάζεται κατ ανάγκη να ψηφίσετε αποκλειστικά ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να ψηφίσετε οποιοδήποτε λεγόμενο αντιμηνομιακό κόμμα, εντός της Βουλής όπως οι ΑΝΕΛ ή ακόμη και το ΚΚΕ άσχετα εάν έχουν κάνει ή όχι δυναμικές κινήσεις για να λυθεί το πρόβλημα μέχρι στιγμής, εξω-κοινοβουλετικά κόμματα όπως το ΕΠΑΜ, Δραχμή, Σχέδιο Β, Κοινωνία, ΑΝΤΑΡΣΙΑ κλπ κλπ., αποφεύγοντας συστημικά μορφώματα και εργαλεία όπως τα Ποτάμια, οι Ρίζες, ΧΑ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ κλπ. Έτσι, θα έχουμε και το πλεονέκτημα να συνεργαστούν κάποιοι επιτέλους και να υπάρξει διάχυση ιδεών και όχι αυτόν τον συγκεντρωτισμό που μας έχει καταστρέψει. 

Εάν θέλουμε κάτι παραπάνω όμως, κάτι που θα κρατήσει περισσότερο από ένα εξάμηνο ας πούμε, τότε θα χρειαστεί να σηκωθείς εσύ κι εγώ και να κάνουμε το χρέος μας. Ξέρουμε πολύ καλά για ποιο χρέος μιλάμε εδώ. Αυτό της ειρηνικής και αναίμακτης μεν, αλλά ανένδοτης αντίστασης και παλλαϊκού αγώνα.  Αυτή είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την Δημοκρατία. 

Εκτός κι αν μερικοί από εμάς δεν ψάχνουν να βρουν την Δημοκρατία, την κοινωνική χειραφέτηση, την ελευθερία, την εθνική ανεξαρτησία και την ευημερία για όλους, αλλά σκέπτονται και πάλι με όρους ανάθεσης και αποποίησης ευθυνών.