Διασπορά ψευδών ελπίδων

Η βεβαιότητα του πρωθυπουργού, σχετικά με το ότι έχει τη δυνατότητα να παραμείνει γαντζωμένος στην καρέκλα του, καταφέρνοντας να εκλέξει έναν επόμενο κατοχικό πρόεδρο, είναι εξηγήσιμη – αφού αυτή είναι η μοναδική του υπευθυνότητα

.

Υπενθυμίζουμε πως είναι εντελώς φυσιολογικό να επικρατεί πανικός, όταν κάποιος κινδυνεύει να χρεοκοπήσει – ενώ είναι προφανές ότι, κανένας δεν αποτυγχάνει ευχάριστα. Αυτό ισχύει και για τη σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία είναι αφενός μεν τρομοκρατημένη, αφετέρου δεν έχει δυστυχώς καταφέρει απολύτως τίποτα – με αποτέλεσμα να μπορεί να χαρακτηρισθεί εύλογα η πατρίδα μας ως «αποτυχημένο κράτος» (failed state), με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

Βέβαια, οποιοσδήποτε καταλαβαίνει τη θέση και τα συναισθήματα αυτού που κυβερνάει μία χρεοκοπημένη χώρα – του πρωθυπουργού της Ελλάδας εν προκειμένω, ο οποίος «άγεται και φέρεται» από τους συνδίκους πτώχευσης που έχουν εγκατασταθεί καταναγκαστικά στην πατρίδα μας. Από το ΔΝΤ δηλαδή που του επιβάλλει να συμπεριφέρεται σαν ένα «ανήλικο παιδί» – το οποίο, μη έχοντας εισοδήματα, οφείλει να κάνει ότι του λένε οι γονείς του, χωρίς καμία αντίρρηση και με καμία δική του πρωτοβουλία.

Το ότι λοιπόν ο πρωθυπουργός «στύβει σαν τη λεμονόκουπα» ορισμένους υπουργούς του, πετώντας τους αμέσως μετά στο καλάθι των αχρήστων, καθώς επίσης η βεβαιότητα του, σχετικά με το ότι έχει τη δυνατότητα να παραμείνει γαντζωμένος στην καρέκλα του, καταφέρνοντας να εκλέξει έναν επόμενο «κατοχικό πρόεδρο», δεν είναι παράλογα πράγματα – αφού οι μοναδικές πρωτοβουλίες και υπευθυνότητες που του έχουν ανατεθεί από τους «συνδίκους πτώχευσης», είναι η διατήρηση της κοινωνικής ηρεμίας και της πολιτικής σταθερότητας.

Το θέμα δεν είναι βέβαια το τι κάνει ο πρωθυπουργός και εκείνες οι «μαριονέττες», οι οποίες έχουν τοποθετηθεί με εντολή των δυνάμεων κατοχής, αλλά το τι κάνουμε εμείς – γνωρίζοντας ότι,

.

«Για εκείνο το χρονικό διάστημα που αρκεί μία σπίθα για να ξεσπάσει μία τεράστια πυρκαγιά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα του πλανήτη, η Ελλάδα θα διατηρείται τεχνητά στη ζωή – με κάθε τρόπο και ανεξάρτητα από την παταγώδη αποτυχία των οικονομικών προγραμμάτων που εφαρμόζονται ή από το κόμμα που την κυβερνάει.

Εάν τυχόν όμως ο κίνδυνος περάσει, πόσο μάλλον εάν μεσολαβήσει μία «μαζική εσωτερική αντίδραση στην κατοχή και στη ληστεία», τότε η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε χρόνο μηδέν εκτός Ευρωζώνης και στα σκουπίδια της ιστορίας – λεηλατημένη δυστυχώς και πλήρως εξαθλιωμένη«.

.

Στο σημείο αυτό, στο οποίο θα έπρεπε κανείς να αναφερθεί στις λύσεις που ενδεχομένως υπάρχουν ακόμη σήμερα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα – ιδιαίτερα μετά από τα δεκάδες κρίσιμα λάθη του ΔΝΤ στα τέσσερα χρόνια που κυβερνάει την Ελλάδα, τα οποία επικεντρώνονται (από την πλευρά του) κυρίως στο ότι, απαιτεί μόνο «ποσοτικά μέτρα» και δεν τα συγκεκριμενοποιεί.

Για παράδειγμα, επιβάλλει μειώσεις των δημοσίων δαπανών έναντι των δανείων που παρέχει, χωρίς να αναφέρει που ακριβώς θα επιδιωχθούν – με αποτέλεσμα, οι κυβερνήσεις να επιλέγουν σταθερά τον περιορισμό εκείνων των εξόδων, τα οποία δεν έχουν πολιτικό κόστος, εις βάρος συνήθως του παραγωγικού μηχανισμού της χώρας και του ιδιωτικού της τομέα, από τον οποίο όμως συντηρείται το δημόσιο.

Βραχυπρόθεσμες λοιπόν ενέργειες της τυπικής κυβέρνησης, εις βάρος του μέλλοντος της χώρας και της συντριπτικής πλειοψηφίας των Πολιτών που την έχει εκλέξει – με συνεργούς της την εγχώρια ελίτ, η οποία προσδοκεί μεγαλύτερα προνόμια.

Μία απλή «ανάγνωση» του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας, η οποία έχει τις μικρότερες εξαγωγές σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, «ουραγός» στην ΕΕ (σχεδόν ίσες με την πάμπτωχη Βουλγαρία, η οποία όμως έχει περίπου το μισό εργατικό δυναμικό – 26,7 δις $ το 2012 έναντι 28,31 δις $ της Ελλάδας), τεκμηριώνει το αποτρόπαιο έγκλημα που έχει συντελεστεί.

Επίσης την ανυπαρξία ρεαλιστικών λύσεων, με «δολοφονημένο» τον παραγωγικό μηχανισμό και «κορυφωμένη» την ανεργία - η οποία θα μπορούσε να αυξηθεί ακόμη κατά 10% (με κριτήριο τη συγκριτική παραγωγικότητα της χώρας μας).

Η εξέλιξη δε του εμπορικού ελλείμματος της Ελλάδας (γράφημα), αποδεικνύει ολοκάθαρα την αποτυχία των προγραμμάτων και της χώρας – χωρίς την παραμικρή αμφιβολία.

 .

.

Ελλάδα – εμπορικό ισοζύγιο (σε εκ. Ευρώ)

Όσον αφορά τώρα τον προϋπολογισμό και τα ελλείμματα του (γράφημα που ακολουθεί), εάν υπολογίσει κανείς πως η Ελλάδα,

εάν χρηματοδοτούταν από τις αγορές, θα επιβαρυνόταν με επιτόκιο της τάξης του 5%, έναντι 2,3% που της παρέχει η Τρόικα, οπότε οι τόκοι θα ξεπερνούσαν τα 16 δις € (έναντι 6 δις € σήμερα), ή το 32% των καθαρών εσόδων του δημοσίου, η κατάσταση της φαίνεται ανίατη.

 .

Ελλάδα – κρατικός προϋπολογισμός (ως ποσοστό επί του ΑΕΠ)

.

Επομένως, είναι εντελώς ανόητο να αναφέρεται κανείς στο τέλος των μνημονίων, εάν δεν θέλει να κατηγορηθεί για σκόπιμη παραπλάνηση των Ελλήνων, καθώς επίσης για διασπορά ψευδών ελπίδων.

Ακόμη όμως και να χαριζόταν στην Ελλάδα ολόκληρο το χρέος της σήμερα, τα υπόλοιπα προβλήματα της οικονομίας της, κυρίως βέβαια η παντελής πλέον έλλειψη ενός επιχειρησιακού και φορολογικού πλαισίου, η οποία «καταπνίγει» κάθε δυνητική επιχειρηματική πρωτοβουλία, θα την οδηγούσαν στα ίδια δυστυχώς «μονοπάτια» – ενώ δεν φαίνεται να υπάρχει η παραμικρή πρόθεση για να αλλάξει κάτι ουσιαστικό.

.

Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr