Ποια είναι η αποστολή της αντιπολίτευσης εκτός από το να εγγυάται την κυριαρχία των κυβερνώντων;

 

 

 του Δημήτρη Καζάκη

 

Τελικά, πυροτέχνημα το ζήτημα του δημοψηφίσματος. Επτά προτάσεις δημοψηφίσματος κατατέθηκαν στο κοινοβούλιο. Οι κυβερνώντες με άνεση τις πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων και όλοι έμειναν ικανοποιημένοι. Οι κυβερνώντες πέρασαν αυτά που ήθελαν χωρίς σοβαρή αντίσταση. Η αντιπολίτευση έκανε το κομμάτι της στο κοινοβούλιο και μαζί με τους γνωστούς συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ τα μάζεψαν και λούφαξαν στη γωνιά τους. Βλέπετε πολλοί οι σκελετοί στα ντουλάπια και ακόμη περισσότερες οι σκοπιμότητες.

Να ένα ακόμη δείγμα για το πώς περνούν τόσο εύκολα οι πολιτικές του καθεστώτος. Οι κυβερνώντες επιτελούν το καταστροφικό τους έργο. Η αντιπολίτευση καμώνεται πώς κάνει αντιπολίτευση μακριά από την κοινωνία και τελικά χαμένος πάντα βγαίνει ο ελληνικός λαός. Κι όλοι μαζί κατόπιν τα ρίχνουν στον κόσμο. Δεν είναι ώριμος, δεν καταλαβαίνει και τα σχετικά.

Ούτε στο δημοψήφισμα δεν μπόρεσαν να τα βρουν.

Το εκνευριστικό όμως με την όλη υπόθεση του δημοψηφίσματος είναι που φάνηκε για μια ακόμη φορά η ιδιοτέλεια των κομματικών μηχανισμών. Η πρωτοβουλία για δημοψήφισμα ήταν από την αρχή μια χαμένη ιστορία. Μια μπαλοθιά με άσφαιρα. Όλοι το γνώριζαν αυτό. Όμως τι θα στοίχιζε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνήσει με την πρόταση του ΚΚΕ;

Ή τι θα στοίχιζε στον Περισσό να τα βρει με τους υπόλοιπους για κοινή πρόταση δημοψηφίσματος; Για να υπάρξει έστω μια ενιαία πρόταση δημοψηφίσματος, που έτσι ή αλλιώς δεν θα περνούσε. Όχι για τίποτε άλλο, αλλά έτσι, για την τιμή των όπλων.

Ούτε αυτή τη στοιχειώδη συνενόηση δεν είναι σε θέση να πετύχουν για μια ενέργεια που όλοι ήξεραν εξαρχής ότι δεν έχει κανένα σοβαρό πολιτικό αντίκρυσμα. Ούτε καν προσπάθησαν και αμφιβάλλω σφόδρα αν είχαν καν την πρόθεση.

Οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων απ' ότι φαίνεται έχουν μια και μόνη αποστολή. Να κρατούν τον κόσμο διχασμένο, σκόρπιο, κατακερματισμένο απέναντι σ' έναν αντίπαλο που ξέρει να ενώνεται ενάντια στον λαό. Να πείσουν δηλαδή τον λαό ότι είναι παντελώς αδύνατη η οποιαδήποτε συμπόρευση κι επομένως είναι άξιος της μοίρας του.

Είναι να απορεί κανείς. Δεν τους καίγεται καρφί για το γεγονός ότι η πατρίδα και ο λαός χάνεται;  Δεν ενδιαφέρονται στο ελάχιστο να αναχαιτίσουν έστω τον οδοστρωτήρα του γενικού ξεπουλήματος; Αν τους ένοιαζε έστω και στο παραμικρό θα φρόντιζαν να κάτσουν σε κοινό τραπέζι για να διευρευνύσουν τη δυνατότητα κοινής δράσης εναντίον του καθεστώτος και των επιλογών του.

Αντίθετα, δεν υπάρχει πρόφαση και ιδεοληψία που δεν έχουν επιστρατεύσει προκειμένου να κάνουν αδύνατη την από κοινού δράση μέσα στο λαό, στα μέτωπα πάλης της κοινωνίας. Κι ο εχθρός προχωρά ακάθεκτος. Άραγε τι περιμένουν; Να γίνουμε πρώτα Ουκρανία; Να έχουμε ξένους στρατούς στη υπό κατάλυση χώρα μας; Αν και όπως έχουν τα πράγματα, πολύ φοβάμαι, ακόμη και σ' αυτή την περίπτωση ο Περισσός θα μιλά για καπιταλισμό γενικά, η Κουμουνδούρου για ευρωπαική προοπτική και οι υπόλοιποι θα βολοδέρνουν με ζητούμενο την παραμονή τους στο εικονικό κοινοβούλιο.

Μόνο με συμφωνία και κοινή δράση υπάρχει ελπίδα.

Μπορεί να υπάρξει έστω και η παραμικρή ελπίδα να γλυτώσει ο λαός και η πατρίδα από το μοιραίο, αν δεν υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συνενόηση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που υποτίθεται αντιτάσσονται στο επίσημο καθεστώς; Πώς αλλιώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα ρωμαλέο πλειοψηφικό ρεύμα ανατροπής μέσα στην κοινωνία; Όχι του Αγίου Ποτέ, αλλά εδώ και τώρα. Πριν ολοκληρωθεί η καταστροφή.

Μην αναρωτιέσται σε ποια βάση. Ο ίδιος ο κόσμος έχει δώσει την απάντηση. Τι τον πνίγει και δεν τον αφήνει ούτε καν να επιβιώσει; Δεν είναι η εφορία που τον έχει φέρει σε πλήρες αδιέξοδο; Μάλιστα τώρα στα τέλη του Ιούλη θα πρέπει να καταβάλει την πρώτη δόση από τους φόρους του 2014. Πόσοι θα μπορέσουν να το κάνουν; Δεν μπορούμε λοιπόν να απαιτήσουμε και να αγωνιστούμε από κοινού για την διαγραφή όλων των χρεών προς την εφορία που έχουν φορτωθεί τα λαϊκά νοικοκυριά και οι μικρομεσαίοι;

Το Σεπτέμβριο θα κατατεθεί ο νέος κώδικας ποινικής δικονομίας, που δημιούργησε ο Ράιχενμπαχ, ώστε να μπορούν να μας κατάσχουν τελεσίδικα σπίτια και περιουσίες μέσα σε τρεις μήνες. Ταυτόχρονα θα αυξηθούν για τον πολίτη ακόμη περισσότερο τα κόστη προσφυγής στη δικαιοσύνη. Τι θα γίνει; Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε από κοινού να θέσουμε τέλος στο καθεστώς αυθαιρεσίας με τους εκαντοτάδες μνημονιακούς νόμους που έχουν δημιουργήσει ένα παρασύνταγμα προς όφελος των δανειστών και των ολιγαρχών της χώρας;

Η Ελλάδα χάνει βαθμιαία την ίδια την υπόστασή της. Χωρίς τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, μεταφορές, νερό και υποδομές που ξεπουλιούνται δεν μπορεί να σταθεί ανεξάρτητο κράτος. Χωρίς παράκτια ζώνη δεν μπορεί να υπάρξει χώρα. Και χωρίς αρχαιολογικούς χώρους δεν μπορεί να υπάρξει ελληνισμός. Όλα αυτά άπτονται του σκληρού πυρήνα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να σταθεί η Ελλάδα ακόμη και με την μορφή που την ξέραμε.

Τόσο δύσκολο είναι να τα βρούμε από κοινού και να πούμε ότι όποιος επενδύσει στην διάλυση και την εκποίηση της χώρας, θα χάσει τα λεφτά του; Τόσο δύσκολο είναι να συμφωνήσουμε αριστεροί και δεξιοί να υπερασπιστούμε την εθνική αυτοδιάθεση του λαού μας, το δικαίωμά του να ζει σε ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα; Να έχει δικαίωμα στην ιστορία του και στην περιουσία του;

Γιατί δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από αυτά και ότι άλλο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αγωνίας του λαού; Τι θα γίνει έτσι και τα βρούμε σ' αυτά τα μέτωπα πάλης; Θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει; Θα υποφέρει από το μίασμα ο Περισσός, ή η Κουμουνδούρου; Ή θα χάσουν τον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό τους οι εκτελεστές αποτυχημένων εκτρώσεων - όπως τους έλεγε πολύ εύστοχα ο Γκράμσι - που υπόκεινται ήδη στον ποινικό κώδικα της ιστορίας;

Βαδίζουμε χώρια, αλλά χτυπάμε μαζί...

Ας διατηρήσει ο καθένας από εμάς, η κάθε πολιτική δύναμη, την δική της ιδιαίτερη ταυτότητα, αλλά και τις θέσεις της, που θα έχει το δικαίωμα να τις ζυμώνει ελεύθερα στον από κοινού αγώνα. Τι φοβούνται όλοι τους; Αν η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρεί ότι έχει δίκιο στο πρόγραμμά της, γιατί φοβάται να το ζυμώσει ελεύθερα μέσα στις πλατύτερες μάζες που θα συνεγείρει μια ενωτική προσπάθεια, δηλαδή η κοινή δράση όλων μαζί εναντίον του καθεστώτος; Τι φοβάται;

Όποιος δεν φοβάται για το δίκιο των θέσεών του και των επιχειρημάτων του, δεν τρέμει την ανοιχτή αντιπαράθεση, την ελεύθερη ζύμωση μέσα στα πλαίσια ενός κινήματος κοινής δράσης. Όποιος όμως βάζει τη δική του περιχαράκωση πάνω από την μοίρα του λαού, των εργαζομένων και της πατρίδας, τότε - το ξέρει, δεν το ξέρει - λειτουργεί ως πέμπτη φάλαγγα του καθεστώτος. Όσο αντικαπιταλιστής κι αν δηλώνει.

Βαδίζουμε χώρια, ο καθένας αυτοτελώς, αλλά οφείλουμε να χτυπάμε τον κοινό εχθρό μαζί. Πόσο δύσκολο είναι να το αντιληφθεί κανείς; Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς ότι στο βαθμό που θα συμβεί κάτι τέτοιο, θα απελευθερώσει πρωτοφανείς δυναμικές μέσα στον λαό και τους εργαζόμενους. Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς ότι όσο δεν υπάρχει αυτή η ενότητα στην κοινή δράση, ο εχθρός, το καθεστώς, οι κυβερνώντες θα κάνουν περίπατο με την πολιτική τους και οι εκατόμβες των θυμάτων θα πολλαπλασιάζονται ισοπεδώντας κυριολεκτικά την χώρα και τον λαό της.

Εμείς οφείλουμε να τους χαλάμε την σούπα.

Τι περιμένουμε λοιπόν; Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αφού πέταξε στα σκουπίδια τον αγώνα για τη ΔΕΗ, καλεί για σήμερα ευρεία συνάντηση για τις παραλίες, κοκ. Ευρεία συνάντηση, αλλά με αυστηρό πρωτόκολλο. Δεν τους θέλει όλους. Καλεί μόνο εκείνες τις "συλλογικότητες" που θεωρεί ότι ελέγχει ο μηχανισμός της με κολαούζους κάποιους από την αριστερά, αλλά π.χ. αγνοεί το ΕΠΑΜ επιδεικτικά. Ο λόγος είναι απλός. Χαλάμε την σούπα.

Είναι ένα ακόμη δείγμα για το πώς εννοεί η Κουμουνδούρου τα ανοίγματα. Ανοίγματα μόνο στους "δικούς μας" και σε εκείνους που ξέρουμε εξαρχής ότι θα πούνε όχι. Όπως π.χ. το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πώς αλλιώς θα προχωρήσει η συνεύρεση με την κεντροαριστερά; Πώς αλλιώς θα τα βρουν με τον Κουβέλη, ή με την Δημοκρατική Παράταξη που εγκυμονεί ο Βενιζέλος και η συμμορία του;

Εμείς πάντως σαν ΕΠΑΜ θα βρεθούμε εκεί. Δεν έχει καμιά σημασία που δεν μας κάλεσαν. Δεν έχει καμιά σημασία που ξέρουμε ότι θα κάνουν τα αδύνατα, δυνατά να πνίξουν την φωνή μας και να μας "ξεχάσουν" ακόμη κι ως αναφορά, όπως ήδη έκαναν σε προηγούμενες ανάλογες περιπτώσεις. Εμείς πάντως θα βρισκόμαστε πάντα εκεί και θα τους βάζουμε προ των ευθυνών τους.

Είμαστε ειδικοί στο να χαλάμε τις σούπες και τα στημένα παιχνίδια των κομματικών μηχανισμών. Όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με όλους τους αποκαλούμενους αντιμνημονιακούς. Εντός και εκτός Βουλής. Μην ανησυχείτε, η οργάνωσή μας είναι αρκετά ισχυρή και η πολιτική μας επιρροή αρκετά πλατιά, ώστε να μην μπορεί κανείς να μας κλείσει το στόμα με τη βία.

Όσο οι ηγεσίες αρνούνται να καθίσουμε όλοι μαζί σε κοινό τραπέζι  να τα βρούμε εναντίον του κοινού εχθρού, εμείς δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί μέσα στην κοινωνία. Θα τους χαλάμε τις φιέστες των δήθεν ανοιγμάτων και θα θέτουμε το κεντρικό πρόβλημα που όλη η πάσχουσα κοιωνία πια συμμερίζεται. Και θα το κάνουμε μέχρις ότου κατανοήσει ακόμη και ο πιο ανόητος ότι χωρίς κοινή δράση δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καν ελπίδα. 

Πηγή: Δημήτρης Καζάκης