Σκέψεις ενός πολίτη

Του Απόστολου Κολοκοτρώνη 

Βλέπω τριγύρω μου φτώχεια και πείνα, ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια και παιδάκια να λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία. Βλέπω κλειστά μαγαζιά, ανεργία και άτομα θυμωμένα, οργισμένα. Βλέπω πορείες διαμαρτυρίας, απεργίες, συλλαλητήρια και όλος αυτός ο κόσμος να χαρακτηρίζει μια πολιτική κατάσταση ως χούντα και τους κυβερνώντες ως προδότες. Φωνάξαμε, μουτζώσαμε, πολλοί έφαγαν ξύλο από την αστυνομία και πολλοί περισσότεροι, χημικά.

Ήρθαν οι εκλογές, τρομοκρατία από τα ΜΜΕ. Δεν θα έχετε φάρμακα, πετρέλαιο, ίσως να δεχθούμε και επίθεση από εξωγήινους μαζί με τους νεφελίμ. Οι προεκλογικές υποσχέσεις, φούσκα όπως πάντα. Τα κατάφεραν. Για άλλη μια τετραετία θα οδηγούμαστε με αυτή την πολιτική φόρμουλα του μνημονίου. Η ιστορία ίδια. Ο κόσμος φωνάζει αλλά η κυβέρνηση δεν ακούει.
Σύσσωμη η αντιπολίτευση καταγγέλλει. Αντισυνταγματικοί οι νόμοι, τα χαράτσια, η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, αποκαλεί και αυτή με την σειρά της προδότες και δωσίλογους τους κυβερνώντες και προτρέπει τον λαό να κάνει την ανατροπή και να..... οργανωθεί!!! Μέχρι εκεί όμως. Απλά καταγγέλλει και λέει στον κόσμο που πεινάει, που μένει άνεργος, που μεταναστεύει, που αυτοκτονεί, να οργανωθεί και να κάνει την ανατροπή!!!

ΔΗΛΑΔΗ ΠΩΣ ΚΥΡΙΟΙ; ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ; ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ;

Τα συνδικάτα ξέρουν μόνο έναν τρόπο αντίδρασης. 24ωρη ή 48ωρη απεργία. Μπαλωθιές στον αέρα. Εκτόνωση του κόσμου. Το σύστημα δεν πέφτει έτσι. Ο κόσμος κουράστηκε να κατεβαίνει, να κάνει άλλη μια βόλτα, κάποιες φορές να τρώει πάλι ξύλο από τα ΜΑΤ και εν τέλει να γυρίζει στο σπίτι του μη έχοντας καταφέρει τίποτε ουσιαστικό. Από την άλλη ακόμα και αυτό το πετσοκομμένο, πενιχρό μεροκάματο, για τους περισσοτέρους είναι πολύτιμο και δεν έχουν πλέον καμία διάθεση να χάσουν και αυτό. Τα κόμματα παίζουν το δικό τους παιχνίδι εντυπωσιασμού. Άλλοι δέρνουν μετανάστες, λες και θα λυθεί έτσι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλαδας και άλλοι κατακρίνουν ακόμα και την προσπάθεια αυτο-οργανώσεων, όπως το “κίνημα της πατάτας”. Το κόμμα των ΑΝ.ΕΛ, δια στόματος του προέδρου τους, πρότεινε στην αξιωματική αντιπολίτευση να παραιτηθούν ώστε να προκαλέσουν εκλογές. Το έργο γνωστό καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησε, ίσως με το δίκιο του. Εάν άφηναν τις βουλευτικές καρέκλες τους θα προκηρύσσονταν εκλογές μόνο γι’ αυτές τις καρέκλες και τις οποίες θα κέρδιζαν οι λεγόμενοι “μνημονιακοί”. Μήπως τελικά το θέμα δεν είναι μόνο να παραιτηθείς, αλλά να αναλάβεις την πρωτοβουλία, αλλά και την πολιτική ευθύνη, να οργανώσεις εσύ τον κόσμο;

Η πολιτική ευθύνη δεν είναι μόνο να λες στον λαό να οργανωθεί ενάντια στην κακή κυβέρνηση, είναι να του δείξεις τον δρόμο και τον τρόπο που θα μπορέσει να αντισταθεί. Να γίνει μπροστάρης και να δώσεις το παράδειγμα κάνοντας το πρώτο βήμα. Το να του πεις μην πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ, όπως η γνωστή βουλευτής του Κ.Κ.Ε. Λιάνα Κανέλλη, η οποία σύμφωνα με δηλώσεις της το πλήρωσε λόγω του ότι έχει ανήλικο παιδί, δεν συνάδει με τίποτα από τα παραπάνω. Και δεν λέω βρε αδερφέ να αφήσουν τις ζεστές και ακριβοπληρωμένες βουλευτικές καρέκλες τους. Όχι, δεν λέω αυτό. Από εκεί που είσαστε, δώστε μια εντολή, κάντε μια κίνηση, πείτε κάτι στον κόσμο, π.χ. με ποιο τρόπο να οργανωθεί. Αλλά όχι, τίποτα. Περιμένετε ο κόσμος από μόνος του να οργανωθεί, να τους ρίξει, για να καρπωθείτε μετά εσείς την επιτυχία.

Και μέχρι τώρα αυτό που άλλαξε, ή μάλλον που αλλάζει, είναι ο αριθμός των αυτοκτονιών... Α! και η δημιουργία του “δημοκρατικού τόξου” (!!!), όπου μαζεύονται μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί και χαριεντίζονται μεταξύ τους, λέγοντας τι καλά που είμαστε σε αυτή την Ευρώπη και στο ευρώ.

Τελικά κύριοι ένα έχω καταλάβει. Δε θέλετε να κυβερνήσετε. Δε θέλετε να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Είστε μόνο στα λόγια αντιμνημονιακοί και δεν έχετε ούτε καν σχέδιο εξόδου της χώρας μας από την κρίση. Φοβάστε να αναλάβετε την διακυβέρνηση της χώρας γιατί θα αναγκαστείτε να ακολουθήσετε την ίδια πολιτική και θα ξεμπροστιαστείτε στα μάτια του λαού. Μας δουλεύετε.

Εκείνος που θα αξίζει την ψήφο μου και την εμπιστοσύνη μου, θα είναι ο άντρας, ο πολιτικός ηγέτης, που θα βγει μπροστά να μου δείξει τον δρόμο. Χωρίς πολιτικάντικα λογύδρια και υπεκφυγές. Θα αναλάβει την πολιτική ευθύνη και θα με οδηγήσει στην ανατροπή και όχι αυτός που από την ζεστασιά της καρέκλας του, απλά καταγγέλλει. Κύριοι βουλευτάδες τα ψέματα τελείωσαν. Ή δώστε έμπρακτες λύσεις στον κόσμο και πάρτε επιτέλους την πολιτική ευθύνη της ανατροπής ή απλά μην ξανακάνετε βαρύγδουπες δηλώσεις συμπαράστασης του λαού. Δεν θέλουμε άλλες δηλώσεις, δεν θέλουμε άλλες καταγγελίες, θέλουμε δράση, θέλουμε να βγείτε εσείς μπροστά, θέλουμε να κάνετε την δουλειά για την οποία σας ψηφίσαμε. Στηρίξτε δημόσια την πρωτοβουλία των λαϊκών συνελεύσεων των γειτονιών, των επιτροπών κατοίκων, των σωματείων και άλλων συλλογικοτήτων, για κήρυξη του Απρίλη σαν μήνα προειδοποιητικής λαϊκής στάσης πληρωμών απέναντι σε Εφορία, Τράπεζες, ΔΕΚΟ και ανακηρύξτε τον ως μήνα γενικής πολιτικής απεργίας. Μήνα που κανείς δεν θα πληρώσει φόρους σε αυτό το ληστρικό κράτος, σε αυτή την προδοτική κυβέρνηση όπως κι εσείς λέτε. Καλέστε τον κόσμο να μην καταβάλει τον ΦΠΑ και να μην κόβει αποδείξεις και τιμολόγια. Όλοι ξέρουμε ότι τα χρήματα που μπαίνουν στα ταμεία του κράτους πάνε απ' ευθείας στους δανειστές. Δεν μένει τίποτα εδώ. Καλέστε τους υπαλλήλους της ΔΕΗ να μην εισπράττουν τα χαράτσια, τους εργαζόμενους των ΟΤΑ να πάρουν τους δήμους και ταμεία στα χέρια τους λειτουργώντας τα προς όφελος των δημοτών. Το ίδιο να γίνει και με τα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία τα κούρεψαν και οι ασφαλισμένοι δεν έχουν περίθαλψη και φάρμακα. Καλέστε και αυτούς λοιπόν να μην καταβάλουν τα χρήματα στο υπουργείο υγείας, αλλά απ' ευθείας στα νοσοκομεία. Αποκλείστε όλα τα υπουργεία από το ρευστό. Λύσεις και προτάσεις υπάρχουν. Γιατί δεν τις κάνετε γνωστές στον κόσμο; Κύριε Τσίπρα, κύριε Καμμένε, κυρία Παπαρήγα. Πάρτε επιτέλους την πολιτική ευθύνη και οργανώστε μας. Σταματήστε να περιμένετε, κάντε κάτι το ουσιαστικό. 

Αλλά βέβαια τι ξέρω εγώ; Ποιος είμαι εγώ που θα υποδείξω τι θα κάνετε; Πώς να με ακούσετε από κει ψηλά που κάθεστε; Μήπως με την δημοκρατία σας μου έχετε αφήσει περιθώρια να αποφασίζω για την ζωή μου; Εγώ απλά αποφασίζω κάθε τέσσερα χρόνια για το καλύτερο ψέμα. Αλλά σας έμαθα κι εσάς. Άλλη μια από τα ίδια είστε. Μια παραλλαγή του ίδιου συστήματος. 

patris.gr