Βαρύς, πολύς βαρύς είναι για τους Έλληνες και τους περισσότερους Ευρωπαίους ο απολογισμός της χρονιάς που τελειώνει.
Φρικτό έτος το 2011, σίγουρα το χειρότερο που έζησε η χώρα μας τα τελευταία εξήντα χρόνια, μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου και του Εμφυλίου Πολέμου.
Βίαιη η πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων.
Πολιτικά και οικονομικά υποτελής στους ξένους και πάλι η Ελλάδα, χειρότερα ίσως ακόμη και από τα επαίσχυντα χρόνια της αμερικανοκρατίας της δεκαετίας του 1950 και του 1960, που κατέληξαν στην αμερικανόδουλη χούντα της 21 ης Απριλίου 1967.
Τώρα είμαστε υπόδουλοι και πάλι στους Γερμανούς.
Τώρα είμαστε υπόδουλοι και πάλι στους Γερμανούς.
Όπως πριν από εβδομήντα χρόνια. Αυτός ο χειμώνας του 2011 προς 2012, τηρουμένων των αναλογιών της εποχής, θυμίζει ιστορικά το χειμώνα του 1941 προς 1942 της ναζιστικής Κατοχής.
Οι Γερμανοί έχουν κυριαρχήσει σε όλη την Ευρώπη, έχουν καταβάλει όλους τους λαούς. Φως δεν φαίνεται από πουθενά. Η αντίσταση των υπόδουλων πληθυσμών δεν έχει ακόμη συγκροτηθεί, η αντεπίθεση δεν έχει αρχίσει, ο Χίτλερ μιλάει για Ράιχ που θα κρατήσει χίλια χρόνια...
Όπως το 1942, έτσι και το 2012 όλοι αισθάνονται πως θα είναι χειρότερο ακόμη και από την προηγούμενη καταστροφική χρονιά.
Στόχος, οι μισθοί
Κατά τη διάρκεια του 2011 αποδείχτηκε ότι ο ιδεολογικός βομβαρδισμός πως δήθεν η λιτότητα είναι το αναγκαίο φάρμακο για να θεραπευτεί η ασθένεια του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος δεν είναι τίποτα περισσότερο από παραπλανητική προπαγάνδα.
Η πολιτική που μέσω της EE επ-βάλλει το Βερολίνο σε όλη την Ευ-ρώπη δεν έχει στόχο τη μείωση του δημόσιου χρέους. Στόχο έχει μόνο τη μείωση των μισθών και των συντάξεων όλων των Ευρωπαίων πολιτών - και πρωτίστως, φυσικά, όσων δεν είναι Γερμανοί!
Όσον αφορά δε στα ελλείμματα, στόχο έχει να μειωθούν μόνο εκείνες οι δαπάνες των προϋπολογισμών που αφορούν στα κοινωνικά επιδόματα, στην παιδεία, στην υγεία των λαϊκών στρωμάτων. Γι'αυτό και η κατοχική διοίκηση της χώρας μας επιδεικνύει λυσσώδη επιμονή κατάλυσης όλων των εργασιακών δικαιωμάτων - από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ως την κατάργηση του κατώτατου μισθού. Γι'αυτό και επιτίθεται με τόση μανία εναντίον των συντάξεων, απαιτώντας τη διαρκή μείωσή τους.
Αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου
Η ασκούμενη πολιτική δεν έχει στόχο να παράξει αυξημένο κοινωνικό πλούτο, γι' αυτό και αδιαφορεί για αναπτυξιακά μέτρα, με αποτέλεσμα να έχουμε και πάλι πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας.
Στόχος της γερμανικής πολιτικής σε αυτή τη φάση, πάνω στην οποία οικοδομεί και τις συμμαχίες της με τις οικονομικές ελίτ των ευρωπαϊκών χωρών, είναι να πετύχει μια κολοσσιαίας κλίμακας αναδιανομή του υφιστάμενου κοινωνικού πλούτου στο εσωτερικό κάθε χώρας παίρνοντας από τους πολλούς, τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα, και δίνοντάς τα στο μεγάλο κεφάλαιο κάθε κράτους.
Όταν κάθε Έλληνας εργαζόμενος διαπιστώνει ότι στη διάρκεια του 2011 έχασε το 20%, το 30%, το 40% ή και περισσότερο του εισοδήματος του, τα λεφτά αυτά δεν «εξατμίστηκαν». Παρέμειναν στην τσέπη του εργοδότη του, ο οποίος του μείωσε το μισθό και αρπάχτηκαν από το κράτος μέσω της ληστρικής πρόσθετης φορολόγησης, όταν αναφερόμαστε σε εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα. Στους δημοσίους υπαλλήλους, όπου το κράτος λειτουργεί και ως εργοδότης, τόσο τα κέρδη από τη μείωση των μισθών όσο και τα έσοδα της φορολογίας κατέληξαν στα δημόσια ταμεία.
Τα τεράστια αυτά ποσά, όμως, δεν παρέμειναν στο κράτος ούτε ξοδεύτηκαν για τους πολίτες. Κατευθύνθηκαν στα θησαυροφυλάκια των ξένων δανειστών και δόθηκαν επίσης ως «ενίσχυση» σε ελληνικές τράπεζες.
Η βάση της συμμαχίας
Σε αυτή την αναδιανομή του υφιστάμενου κοινωνικού πλούτου υπέρ των πλουσίων οφείλεται και η συστράτευση του κατεστημένου όλων των ευρωπαϊκών χωρών με τη γερμανική επικυριαρχία στην ήπειρο μας.
Μέσω της πολιτικής της EE δίνει το Βερολίνο σε όλους τους μεγάλους καπιταλιστές της Ευρώπης αυτό που ούτε στα πιο γλυκά όνειρά τους δεν μπορούσαν να πετύχουν μόνοι τους: τη διαρκή μείωση μισθών των υπαλλήλων και των εργατών τους, την κατάλυση των εργασιακών δεσμεύσεων, τη μείωση των συντάξεων, εν ολίγοις την πλήρη εργασιακή ασυδοσία του κεφαλαίου. Τους επιτρέπει, δηλαδή, να αρπάζουν τα λεφτά που μέχρι τώρα πήγαιναν στους εργαζομένους τους!
Καθώς, μάλιστα, στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της EE αυτός ο νέος κόσμος της «καπιταλιστικής απολυταρχίας» αποκτά και θεσμικά χαρακτηριστικά μέσω των διακρατικών συμφωνιών και των συνθηκών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το δέλεαρ για τους Ευρωπαίους επιχειρηματίες είναι πολύ μεγάλο. Τα κέρδη πολλά και πολλαπλά.
Παράλληλα, με την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, οι πλούσιοι των φτωχότερων χωρών μεταφέρουν τα χρήματά τους σε τράπεζες ισχυρών κρατών και έτσι είναι διασφαλισμένοι ακόμη και στην περίπτωση που οι χώρες τους χρεοκοπήσουν υπό το βάρος της ασφυκτικής δημοσιονομικής πίεσης που ασκεί στα κράτη της Ευρωζώνης και της EE η Γερμανία.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό εύκολα και πρόθυμα αποφασίζουν να μετατραπούν σε «δοσίλογους μαυραγορίτες» του 21ου αιώνα, αντί να κάθονται και να προσπαθούν να ηγηθούν της οικονομικής ανόρθωσης της χώρας τους.
Δεν υπάρχει σωτηρία
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής δεν υπάρχει σωτηρία για τους εργαζόμενους. Η επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης τους θα είναι διαρκής, ανεξαρτήτως του αν η κατάσταση της Ελλάδας βελτιώνεται από τη σκοπιά των μακροοικονομικών δεικτών. Το ίδιο ισχύει πανευρωπαϊκά.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και οι επικυρίαρχοι της EE και του ΔΝΤ πέτυχαν απολύτως στην πραγματική αποστολή τους. Με την πολιτική που ακολούθησαν πετσόκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις μέσα σε δύο μόλις χρόνια κατά 20% ή 40% ή και παραπάνω, αύξησαν δραματικά την ανεργία, κατάργησαν σε ικανό βαθμό τις συλλογικές συμβάσεις και αδιαφόρησαν εντελώς για το γεγονός ότι αυτή η πολιτική εκτίναξε το δημόσιο χρέος από το 115% στο 165% σε μία διετία!
Τι μεγαλύτερη απόδειξη χρειάζεται για να αντιληφθεί κανείς ότι όλη η φιλολογία περί δημόσιου χρέους είναι ένα παραμύθι αποβλάκωσης του αδαούς πληθυσμού;
Οι Γερμανοί λιώνουν σαν σκουλήκια τις χώρες και τους λαούς της Ευρώπης, αρνούμενοι να επιτρέψουν στην ΕΚΤ να τους δανείσει, και επιβάλλουν εφιαλτικούς όρους λιτότητας μέσω Μνημονίων για να χορηγήσουν δάνεια με υψηλότατα επιτόκια. Εν ριπή οφθαλμού, όμως, η ΕΚΤ χορήγησε στις ευρωπαϊκές τράπεζες δάνεια του ιλιγγιώδους ύψους του μισού... τρισεκατομμυρίου ευρώ με επιτόκιο 1 %!
Μας εμπαίζουν ασύστολα και προκλητικά. Ισχυρίζονται ότι αν η ΕΚΤ δανείσει σε ένα κράτος 50 δις ευρώ, η Ευρωζώνη απειλείται με πληθωρισμό. Αν, όμως, η ΕΚΤ δανείσει στις τράπεζες 500 δις και, μάλιστα, με γελοίο επιτόκιο, τότε δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος πληθωρισμού. Μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα!
Ποιος ποιον;
Το 2011 απέβη σφαγείο για τους μισθούς, τις συντάξεις και τα εργασιακά δικαιώματα. Το 2012 προοιωνίζεται ακόμη πιο ζοφερό.
Το ζήτημα μπαίνει ωμά: Ή οι εργαζόμενοι θα ξεσηκωθούν και πάλι και θα αλλάξουν αυτή την πολιτική, είτε ειρηνικά είτε δυναμικά, ή οι εργοδότες θα πετάξουν τους εργαζόμενους στον κοινωνικό Καιάδα. Μέση λύση δεν υπάρχει. Η εποχή της ειρηνικής συμβίωσης οδεύει προς το βίαιο τέλος της.
Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, καθώς εξελίξεις σημειώνονται σε τρία αλληλοεπηρεαζόμενα επίπεδα.
Το πρώτο είναι η διάλυση ή η επιβίωση της ίδιας της Ευρωζώνης με τη σημερινή της μορφή, εξαιτίας των φυγόκεντρων τάσεων που έχουν ήδη γίνει ορατές.
Το δεύτερο είναι η χρεοκοπία της Ελλάδας και η έξοδος της από το ευρώ, με τους όρους χρεοκοπίας της και την κυβέρνηση που θα τη διαχειριστεί να έχουν εξαιρετική σημασία για τη σωτηρία ή την καταστροφή της χώρας.
Το τρίτο επίπεδο είναι εκείνο των κοινωνικών συγκρούσεων στην Ελλάδα και το πόσο αποτελεσματικές υπέρ των εργαζομένων θα αποβούν.
Το 2012 θα είναι εξαιρετικά σκληρή χρονιά. Μόνο αν σημειωθεί κάποια σημαντική εξέλιξη σε οποιοδήποτε από τα τρία επίπεδα, οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι έχουν ελπίδα σωτηρίας. Σε διαφορετική περίπτωση, η αδράνεια θα σηματοδοτήσει την πτώση τους στον Καιάδα.
Πηγή: "Επίκαιρα" 29/12/2011
Όπως το 1942, έτσι και το 2012 όλοι αισθάνονται πως θα είναι χειρότερο ακόμη και από την προηγούμενη καταστροφική χρονιά.
Στόχος, οι μισθοί
Κατά τη διάρκεια του 2011 αποδείχτηκε ότι ο ιδεολογικός βομβαρδισμός πως δήθεν η λιτότητα είναι το αναγκαίο φάρμακο για να θεραπευτεί η ασθένεια του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος δεν είναι τίποτα περισσότερο από παραπλανητική προπαγάνδα.
Η πολιτική που μέσω της EE επ-βάλλει το Βερολίνο σε όλη την Ευ-ρώπη δεν έχει στόχο τη μείωση του δημόσιου χρέους. Στόχο έχει μόνο τη μείωση των μισθών και των συντάξεων όλων των Ευρωπαίων πολιτών - και πρωτίστως, φυσικά, όσων δεν είναι Γερμανοί!
Όσον αφορά δε στα ελλείμματα, στόχο έχει να μειωθούν μόνο εκείνες οι δαπάνες των προϋπολογισμών που αφορούν στα κοινωνικά επιδόματα, στην παιδεία, στην υγεία των λαϊκών στρωμάτων. Γι'αυτό και η κατοχική διοίκηση της χώρας μας επιδεικνύει λυσσώδη επιμονή κατάλυσης όλων των εργασιακών δικαιωμάτων - από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ως την κατάργηση του κατώτατου μισθού. Γι'αυτό και επιτίθεται με τόση μανία εναντίον των συντάξεων, απαιτώντας τη διαρκή μείωσή τους.
Αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου
Η ασκούμενη πολιτική δεν έχει στόχο να παράξει αυξημένο κοινωνικό πλούτο, γι' αυτό και αδιαφορεί για αναπτυξιακά μέτρα, με αποτέλεσμα να έχουμε και πάλι πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας.
Στόχος της γερμανικής πολιτικής σε αυτή τη φάση, πάνω στην οποία οικοδομεί και τις συμμαχίες της με τις οικονομικές ελίτ των ευρωπαϊκών χωρών, είναι να πετύχει μια κολοσσιαίας κλίμακας αναδιανομή του υφιστάμενου κοινωνικού πλούτου στο εσωτερικό κάθε χώρας παίρνοντας από τους πολλούς, τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα, και δίνοντάς τα στο μεγάλο κεφάλαιο κάθε κράτους.
Όταν κάθε Έλληνας εργαζόμενος διαπιστώνει ότι στη διάρκεια του 2011 έχασε το 20%, το 30%, το 40% ή και περισσότερο του εισοδήματος του, τα λεφτά αυτά δεν «εξατμίστηκαν». Παρέμειναν στην τσέπη του εργοδότη του, ο οποίος του μείωσε το μισθό και αρπάχτηκαν από το κράτος μέσω της ληστρικής πρόσθετης φορολόγησης, όταν αναφερόμαστε σε εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα. Στους δημοσίους υπαλλήλους, όπου το κράτος λειτουργεί και ως εργοδότης, τόσο τα κέρδη από τη μείωση των μισθών όσο και τα έσοδα της φορολογίας κατέληξαν στα δημόσια ταμεία.
Τα τεράστια αυτά ποσά, όμως, δεν παρέμειναν στο κράτος ούτε ξοδεύτηκαν για τους πολίτες. Κατευθύνθηκαν στα θησαυροφυλάκια των ξένων δανειστών και δόθηκαν επίσης ως «ενίσχυση» σε ελληνικές τράπεζες.
Η βάση της συμμαχίας
Σε αυτή την αναδιανομή του υφιστάμενου κοινωνικού πλούτου υπέρ των πλουσίων οφείλεται και η συστράτευση του κατεστημένου όλων των ευρωπαϊκών χωρών με τη γερμανική επικυριαρχία στην ήπειρο μας.
Μέσω της πολιτικής της EE δίνει το Βερολίνο σε όλους τους μεγάλους καπιταλιστές της Ευρώπης αυτό που ούτε στα πιο γλυκά όνειρά τους δεν μπορούσαν να πετύχουν μόνοι τους: τη διαρκή μείωση μισθών των υπαλλήλων και των εργατών τους, την κατάλυση των εργασιακών δεσμεύσεων, τη μείωση των συντάξεων, εν ολίγοις την πλήρη εργασιακή ασυδοσία του κεφαλαίου. Τους επιτρέπει, δηλαδή, να αρπάζουν τα λεφτά που μέχρι τώρα πήγαιναν στους εργαζομένους τους!
Καθώς, μάλιστα, στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της EE αυτός ο νέος κόσμος της «καπιταλιστικής απολυταρχίας» αποκτά και θεσμικά χαρακτηριστικά μέσω των διακρατικών συμφωνιών και των συνθηκών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το δέλεαρ για τους Ευρωπαίους επιχειρηματίες είναι πολύ μεγάλο. Τα κέρδη πολλά και πολλαπλά.
Παράλληλα, με την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, οι πλούσιοι των φτωχότερων χωρών μεταφέρουν τα χρήματά τους σε τράπεζες ισχυρών κρατών και έτσι είναι διασφαλισμένοι ακόμη και στην περίπτωση που οι χώρες τους χρεοκοπήσουν υπό το βάρος της ασφυκτικής δημοσιονομικής πίεσης που ασκεί στα κράτη της Ευρωζώνης και της EE η Γερμανία.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό εύκολα και πρόθυμα αποφασίζουν να μετατραπούν σε «δοσίλογους μαυραγορίτες» του 21ου αιώνα, αντί να κάθονται και να προσπαθούν να ηγηθούν της οικονομικής ανόρθωσης της χώρας τους.
Δεν υπάρχει σωτηρία
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής δεν υπάρχει σωτηρία για τους εργαζόμενους. Η επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης τους θα είναι διαρκής, ανεξαρτήτως του αν η κατάσταση της Ελλάδας βελτιώνεται από τη σκοπιά των μακροοικονομικών δεικτών. Το ίδιο ισχύει πανευρωπαϊκά.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και οι επικυρίαρχοι της EE και του ΔΝΤ πέτυχαν απολύτως στην πραγματική αποστολή τους. Με την πολιτική που ακολούθησαν πετσόκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις μέσα σε δύο μόλις χρόνια κατά 20% ή 40% ή και παραπάνω, αύξησαν δραματικά την ανεργία, κατάργησαν σε ικανό βαθμό τις συλλογικές συμβάσεις και αδιαφόρησαν εντελώς για το γεγονός ότι αυτή η πολιτική εκτίναξε το δημόσιο χρέος από το 115% στο 165% σε μία διετία!
Τι μεγαλύτερη απόδειξη χρειάζεται για να αντιληφθεί κανείς ότι όλη η φιλολογία περί δημόσιου χρέους είναι ένα παραμύθι αποβλάκωσης του αδαούς πληθυσμού;
Οι Γερμανοί λιώνουν σαν σκουλήκια τις χώρες και τους λαούς της Ευρώπης, αρνούμενοι να επιτρέψουν στην ΕΚΤ να τους δανείσει, και επιβάλλουν εφιαλτικούς όρους λιτότητας μέσω Μνημονίων για να χορηγήσουν δάνεια με υψηλότατα επιτόκια. Εν ριπή οφθαλμού, όμως, η ΕΚΤ χορήγησε στις ευρωπαϊκές τράπεζες δάνεια του ιλιγγιώδους ύψους του μισού... τρισεκατομμυρίου ευρώ με επιτόκιο 1 %!
Μας εμπαίζουν ασύστολα και προκλητικά. Ισχυρίζονται ότι αν η ΕΚΤ δανείσει σε ένα κράτος 50 δις ευρώ, η Ευρωζώνη απειλείται με πληθωρισμό. Αν, όμως, η ΕΚΤ δανείσει στις τράπεζες 500 δις και, μάλιστα, με γελοίο επιτόκιο, τότε δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος πληθωρισμού. Μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα!
Ποιος ποιον;
Το 2011 απέβη σφαγείο για τους μισθούς, τις συντάξεις και τα εργασιακά δικαιώματα. Το 2012 προοιωνίζεται ακόμη πιο ζοφερό.
Το ζήτημα μπαίνει ωμά: Ή οι εργαζόμενοι θα ξεσηκωθούν και πάλι και θα αλλάξουν αυτή την πολιτική, είτε ειρηνικά είτε δυναμικά, ή οι εργοδότες θα πετάξουν τους εργαζόμενους στον κοινωνικό Καιάδα. Μέση λύση δεν υπάρχει. Η εποχή της ειρηνικής συμβίωσης οδεύει προς το βίαιο τέλος της.
Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, καθώς εξελίξεις σημειώνονται σε τρία αλληλοεπηρεαζόμενα επίπεδα.
Το πρώτο είναι η διάλυση ή η επιβίωση της ίδιας της Ευρωζώνης με τη σημερινή της μορφή, εξαιτίας των φυγόκεντρων τάσεων που έχουν ήδη γίνει ορατές.
Το δεύτερο είναι η χρεοκοπία της Ελλάδας και η έξοδος της από το ευρώ, με τους όρους χρεοκοπίας της και την κυβέρνηση που θα τη διαχειριστεί να έχουν εξαιρετική σημασία για τη σωτηρία ή την καταστροφή της χώρας.
Το τρίτο επίπεδο είναι εκείνο των κοινωνικών συγκρούσεων στην Ελλάδα και το πόσο αποτελεσματικές υπέρ των εργαζομένων θα αποβούν.
Το 2012 θα είναι εξαιρετικά σκληρή χρονιά. Μόνο αν σημειωθεί κάποια σημαντική εξέλιξη σε οποιοδήποτε από τα τρία επίπεδα, οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι έχουν ελπίδα σωτηρίας. Σε διαφορετική περίπτωση, η αδράνεια θα σηματοδοτήσει την πτώση τους στον Καιάδα.
Πηγή: "Επίκαιρα" 29/12/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου