Πέδρο Ολάγια: Η επανάκτηση της πολιτικής (BINTEO)

Πέδρο Ολάγια: Η επανάκτηση της πολιτικής (BINTEO)

Ο Pedro Olalla González de la Vega (Οβιέδο, Ισπανία 1966), υποψήφιος στις Ευρωεκλογές του 2014 με το ψηφοδέλτιο του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ.), είναι συγγραφέας, ελληνιστής, καθηγητής φιλόλογος, μεταφραστής, φωτογράφος και κινηματογραφιστής, και σε αυτούς τους τομείς συνεργάζεται τακτικά με εκδοτικούς οίκους, πανεπιστήμια και πολιτιστικούς φορείς από διάφορες χώρες του κόσμου.

[Γιώργος Δαμασκηνάκης]

Έχω ακούσει να χαρακτηρίζεται ως ένας απο τους κορυφαίους διανοούμενους παγκόσμια.
Τον είχα γνωρίσει απο το εξαιρετικό ντοκυμανταίρ του, ένα χρόνο πρίν,  "Γιατί η Ελλάδα."https://www.youtube.com/watch?v=81qD7Yiroi4

Σας παρουσιάζω απόσπασμα απο ομιλία του που το πληκτρολόγησα εξ ακοής, λυπηθείτε τον κόπο μου και διαβάστε το: Αν βαριέστε διαβάστε προς το τέλος... Αν βαριέστε πολύ την έχουμε βάψει όλοι... 

«Η δημοκρατία δέν κινδυνεύει απο τις «ακραίες» θέσεις των λίγων αλλα απο τη χλιαρότητα και την αδιαφορία των πολλών. Κι όμως σ αυτό μας παροτρύνει το κατεστημένο. Καταδικάζοντας τους ακτιβιστές και τους ριζοσπάστες και δείχνοντας απέραντη επιείκια στους αμέτρητους απαθείς. Στις μέρες μας, η πολιτική έχει απαξιωθεί και έχει γίνει ιδιωτική υπόθεση απο κάποια πλέγματα συμφερόντων με την συνέργεια των κυβερνήσεων και στόχο το κέρδος ενώ οι περισσότεροι δέν ασχολούνται. Και αυτό είναι ένα είδος καρκίνου για τη δημοκρατία. Διότι ας μήν το ξεχνάμε, η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που βασίζεται στην πολιτική αρετή των πολιτών. Και χωρίς αυτή στερείται βάσεως. Η δημοκρατία χρειάζεται Δήμο. Ενα λαό ενεργό, ελεύθερο, με συνείδηση της αξιοπρέπειάς του και αποφασισμένο να την ασκήσει. Και πού βρίσκεται σήμερα αυτός ο δήμος; Με την πιό αυστηρή έννοια δημοκρατία δέν υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Οι σημερινές δημοκρατίες τίποτα δέν έχουν να κάνουν με εκείνο το ριζοσπαστικό και επαναστατικό όραμα που κάποτε υπήρξε στην Αθήνα. Τότε δέν υπήρχε σύγκρουση μεταξύ δήμου και πολιτών. Οι πολίτες ήταν η κυβέρνηση. Η τελική απόφαση δέν ήταν στα χέρια εκπροσώπων και ηγετών αλλα στο σύνολο των πολιτών. Δέν υπήρχαν κόμματα με ιεραρχικές δομές, κλειστά ψηφοδέλτια, πειθαρχία ψήφου και αχυρανθρώπους στην υπηρεσία συμφερόντων. Υπήρχε μια ευρεία εκκλησία που δέν είχε χώρο για μαριονέτες και που όριζε συνεχώς το κοινό καλό. Τότε δέν υπήρχε επαγγελματοποίηση της πολιτικής ούτε βόλεμα στα αξιώματα, αλλά ενασχόληση όλων με τα κοινά για ορισμένο χρονικό διάστημα. Τότε υπήρχε η λεγόμενη «γραφή παρανόμων» για την απαίτηση ευθυνών για αποφάσεις που αποδεικνύονταν επιζήμιες για την πόλη. Σήμερα αντιθέτως έχουμε την κοινοβουλευτική ασυλία για να συγκαλύψουμε την ανευθυνότητα. Και το πιό σημαντικό, οι πολίτες εκείνα τα χρόνια είχαν πολιτική εμπειρία. Ο καθένας μπορούσε να προεδρεύσει της εκκλησίας για μία μέρα με κλήρωση, μπορούσε να γίνει μέλος της βουλής για ένα χρόνο, ή δύο μή συνεχόμενα, να εκτελέσει δημόσιες λειτουργίες με κλήρωση πάλι, να γίνει αγρονόμος για ένα χρόνο, μέλος στα δικαστήρια με κλήρωση, έφορος, άρχοντας ή στρατηγός εφόσον εκλεγόταν και βεβαίως, μέλος της εκκλησίας του δήμου όσες φορές θελήσει.

Τί περιθώριο επιφυλάσσουν σήμερα οι ελλατωματικές δημοκρατίες μας για τη συμμετοχή του πολίτη στην πολιτική; Αν κάτι μας έχει μάθει αυτή η κρίση είναι ότι οι πολίτες καλούνται να επανακτήσουν την πολιτική. Οτι οι δημοκρατίες μας, χρειάζονται επειγόντως βαθιές δομικές αλλαγές διότι τα προβλήματα που μας πλήττουν χρήζουν πολιτικών λύσεων, και ότι τέτοιες λύσεις δέν πρόκειται να έρθουν ποτέ απο τις κορυφές, απλώς και μόνο γιατί είναι ενάντια στα συμφέροντά τους.

Για να πετύχουμε λοιπόν μια καλύτερη κατανομή της εξουσίας και του πλούτου που η ανρθωπότητα χρειάζεται επιγόντως, δύο πράγματα οφείλουμε να κάνουμε. Να οικοδομήσουμε την κοινωνία των πολιτών και να επανακτήσουμε την πολιτική. Και αυτοί οι δύο στόχοι παρεπιπτόντως δέν θα επιτευχθούν ποτέ δίχως ανθρωπιστικές βάσεις. Ας μήν κοροιδευόμαστε. Οι ευρωπαίοι πολίτες, άν όντως υπάρξουμε, πρέπει να οργανωθούμε επιτέλους σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στην κατάχρηση της εξουσίας, να αγωνιστούμε ενάντια στην αδικία και στην άγνοια, αντί να τις υπομένουμε ή ενίοτε να τις εκμεταλλευόμαστε. Για να ανατραπέι με ειρηνικές διαδικασίες αυτή η κατάσταση αυθαιρεσίας και απάτης πρέπει να είμαστε πολλοί και να ενεργούμε οργανωμένα. Με ξεκάθαρες ιδέες και κοινές , ρητές διεκδικήσεις. Μόνον έτσι θα καταφέρουμε να αφαιρέσουμε την νομιμότητα απο αυτούς που ακόμα οχυρώνουν τις πολιτικές τους πίσω απο τον ισχυρισμό ότι είναι οι νόμιμοι δημοκρατικοί εκπρόσωποι και απο το ψευδολόγημα ότι ενεργούν για το κοινό συμφέρον. 

Κατα την κρίση μου η κοινωνία μας χρειάζεται να γίνει πιό ριζοσπαστική, αλλα πιό σημοκρατικά ριζοσπαστική, διότι δέν πρέπει να ξεχάσουμε ότι στις μέρες μας η δημοκρατία είναι ένα ριζοσπαστικό ανατρεπτικό όραμα όπως ήταν στις απαρχές της. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα μεστό λόγο ως εναλλακτική στο σόφισμα του «μονόδρομου». Πρέπει να γίνουν πολλά. Σχεδόν τα πάντα. Απο το να συντάξουμε νέα συντάγματα μέχρι να αλλάξουμε τις παραμέτρους για τον υπολογισμό του ΑΕΠ των χωρών και της αποδοτικότητας των επιχειρήσεων (!) , απο το να επινοήσουμε μηχανισμούς για τη συμμετοχή των πολιτών στη λήψη πολιτικών αποφάσεων μέχρι και να αλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται το χρήμα και χρηματοδοτούνται τα κράτη. Απο το καταργήσουμε τις κερδοσκοπικές αγορές μέχρι και να θεσπίσουμε  εισοδήματα του πολίτη και δημοκρατικές προίκες, απο την χάραξη νέων διαύλων για την τακτική πρόταση νομοθετικών προτοβοβουλιών μέχρι και τη δημιουργία σωμάτων πολιτών για την επίβλεψη των κυβερνήσεων. Μόνο έτσι, επανακτώντας την πολιτική μπορούμε να ευελπιστούμε σε βαθιές αλλαγές.

Και θα ήθελα να κλείσω με μία προειδοποίηση: Αν δέν κάνουμε τίποτα απ όλα αυτά, μιά καλή μέρα της χρονιάς που μας έρχεται, ή της επόμενης, θα μας πληροφορήσουν ότι η  κρίση τελείωσε. Θα ανοίξουν τη βρύση του δανεισμού οι ίδιοι που την έκλεισαν πρίν, και θα πάρουν εμπρός πάλι τα γρανάζια της οικονομίας. Πολλοί θα χαμογελάσουν με ανακούφιση, θα θεωρήσουν ορθά τα σημερινά μέτρα και θα μας κατηγορήσουν για την καχυποψία μας για το κατεστημένο. Μια καλή μέρα όπου η εργασία θα είναι τόσο φθηνή που μόλις που Θα επηρεάζει την τελική τιμή του προιόντος. Οταν το δικαίωμα στην υγεία θα είναι είδος πολυτελείας. Οταν η παιδεία θα είναι ταξικό προνόμιο, όταν λεγεώνες ανθρώπων θα είναι διατεθειμένες για όλα, αντί πινακίου φακής, όταν ο πλούτος που όλοι μας παράγουμε θα είναι ιδιοκτησία λίγων, όταν γή και ύδωρ θα έχουν καινούργιο αφέντη. Οταν καταφέρουν να εξουδετερώσουν κάθε μορφή αλληλεγγύης και να μας καταντήσουν πληροφοριοδότες, υπάκοους και δειλούς, όταν η δημοκρατία δέν θα είναι παρά καπνοί, και άν, τότε η κρίση θα έχει τελειώσει. Και δέν θα έχουν κερδίσει ποτέ τόσα πολλά, σε τόσο λίγο χρόνο...» (!)

Δέν αξίζει αυτός ο άνθρωπος να μας εκπροσωπήσει στο κοινοβούλιο;

Ολη η ομιλία του: 

Περισσότερα για αυτόν: http://pedroolalla.com/index.php/el/writter

Πηγή: ΕΠΑΜ Ηρακλείου