Εξάλλου η κρίση έπληξε κυρίως εκείνους που δεν ευθύνονται γι'αυτήν, αφήνοντας για άλλη μια φορά στο απυρόβλητο αλλά και εξυπηρετώντας αυτούς που τη δημιούργησαν ή έστω τη διευκόλυναν.
Λειτούργησε λοιπόν και στη χώρα μας, όπως και σε άλλες πληττόμενες χώρες από τα ίδια κέντρα της Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης, η ανάγκη της κοινωνίας να εκφράσει την αντίστασή της με ποικίλους τρόπους.
Η Αλληλεγγύη είναι ένας τρόπος αντίστασης που στοχεύει μέσα από την αλληλοβοήθεια να βοηθήσει κάθε πολίτη καταρχήν να σταθεί στα πόδια του, να μη νιώσει μόνος του στην κρίση, να επιβιώσει και να αισθανθεί την ανάγκη να παλέψει με την πλειοψηφία που έχει επίσης πληγεί, να αλλάξει την κατάσταση και να διεκδικήσει τη ζωή όχι αυτήν που σχεδιάζουν ερήμην του "οι αγορές" και οι υπηρέτες τους, αλλά αυτήν που δικαιούται και του αξίζει.
Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη φιλανθρωπία που είναι μια ατομική πρακτική και την Αλληλεγγύη που αποτελεί κοινωνική και πολιτική πράξη, πρέπει να γίνεται κατανοητή και σ'αυτόν που προσφέρει και σ' αυτόν που δέχεται την προσφορά. Στον πρώτο για να την αντιμετωπίσει ως ευθύνη κοινωνική, στο δεύτερο για να το ανταποδώσει με τη σειρά του με τη συμμετοχή του στον αγώνα ανατροπής και αλλαγής.
Η συμμετοχή των πολιτών στα δίκτυα αλληλεγγύης, δημιουργεί συνεκτικούς δεσμούς αποκαλύπτοντας τις κοινές ανάγκες των ανθρώπων και την εξάρτηση του ενός από τον άλλον και γι' αυτό αποτελεί και το καλύτερο φάρμακο για την απελπισία, αλλά και τον ατομικισμό, τον εγωισμό και την αλαζονεία.
Αυτό που ήταν το αυτονόητο την εποχή της εθνικής αντίστασης, όταν ο κόσμος από τις γειτονιές συγκεντρώνονταν αυθόρμητα για να συμμετέχει στον αγώνα για την ελευθερία, σε μια κοινωνία που δεν είχε χάσει την ανθρωπιά της, αυτό χρειάστηκε να χτίσουν σε μια διαφορετική κοινωνία τα δίκτυα αλληλεγγύης ως προυπόθεση του αγώνα για επιβίωση.
Πέρα όμως από τη σημασία της υπό τις σημερινές πολύ κρίσιμες συνθήκες, αποτελεί και ένα πεδίο αξιολόγησης του οποιουδήποτε χωριστά αλλά και ολόκληρων κοινωνικών ομάδων.
Έτσι λοιπόν αποκαλύπτονται εκείνοι που ως σύγχρονοι "μαυραγορίτες" ανάμεσά μας επιδιώκουν να αρπάξουν ό τι και όσα μπορέσουν και να πλουτίσουν σε βάρος πολιτών που καταστρέφονται.
Άλλοι πάλι χωρίς να κάνουν καμιά "έκπτωση" στην ακριβή ζωή τους σφυρίζουν αδιάφορα δίπλα στη δυστυχία και την προσπερνούν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι σε μια κοινωνία που η πλειοψηφία υποφέρει, υποθάλπονται συγχρόνως ο εκφασισμός, η βία, οι αναταραχές.
Κάποιοι άλλοι πάλι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν όλα τα περιθώρια που τους έδωσαν οι νόμοι των τροικανών, για να εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενους με μισθούς πείνας και εξαντλητικά ωράρια... Είναι όλοι αυτοί που συνήθως επικαλούνται ως άλλοθι για τη στάση τους όσα επιχειρήματα επιστρατεύτηκαν για να ενοχοποιήσουν την κοινωνία. Είναι εκείνοι για τους οποίους ο Μανώλης Αναγνωστάκης έχει πει: "Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά τους πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου... "
Μια κοινωνία όμως που εγκαταλείπει τον παλιό εγωιστικό της εαυτό και ξαναφτιάχνει δεσμούς και σχέσεις, πρέπει να έχει αντανακλαστικά και για αυτά τα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στις τοπικές κοινωνίες και με τον τρόπο της να τα καταγγέλει, να απομονώνει και να καταδικάζει την απανθρωπιά, την αδιαφορία και την εκμετάλλευση και να επιβραβεύει αντίθετα την ανθρωπιά, την καλοσύνη, την προσφορά Όχι με χαρακτήρα τιμωρητικό αλλά παραδειγμαστικό. Είναι κι αυτές οι πράξεις μια ακόμη έκφανση της Αλληλεγγύης.
Η σπουδαιότερη όμως προσφορά της Αλληλεγγύης στους ανιδιοτελείς εργάτες της είναι η αίσθηση της ελευθερίας που βιώνει ο κάθε άνθρωπος που αποφασίζει να παλέψει για τη ζωή του, αρνούμενος να σκύψει το κεφάλι και να παραιτηθεί.
Είναι σαν εκείνο το ωραίο ταξίδι του ποιητή, που σου δίνει όλα όσα έχει να σου δώσει ήδη στη διαδρομή...
πριν φτάσεις στο τέρμα του..
Τουτουντζίδου Μαριάνθη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου