Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν ; Τι μπορούμε να κάνουμε;

Αν κάποιος μας έλεγε πριν 4-5 χρόνια ότι θα συμβούν στη Ελλάδα όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια θα εισέπραττε ένα ειρωνικό χαμόγελο και ένα «..δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα … ». Να όμως που έγιναν και γίνονται… Δεν είναι μόνο το ότι ετοιμάζονται να μας «αλυσοδέσουν στα κουπιά για ένα ξεροκόμματο», είναι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό είναι που μας αξίζει. Κακοπληρωμένες δουλείες για τις οποίες θα πρέπει να λέμε και ευχαριστώ, και στις οποίες θα θεωρούμαστε αναλώσιμοι ,με εργασιακά δικαιώματα «…περασμένα μεγαλεία …», με σχολεία χωρίς δάσκαλους, βιβλία και θέρμανση για τα παιδιά μας , νοσοκομεία επί πληρωμή, χωρίς γιατρούς , και χωρίς γάζες και φάρμακα για τους αρρώστους μας , συντάξεις πείνας, για να μην μιλήσουμε για τις ευπαθείς ομάδες για τις οποίες είδη έχει προταθεί σαν λύση ο καιάδας.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για το ότι μας σώζουν κάθε τρεις και λίγο και ότι είναι αυτονόητη υποχρέωση μας να πληρώνουμε έναν φόρο για κάθε τι που τρώμε , πίνουμε αναπνέουμε , οδηγάμε, κτίζουμε, ακόμα και για τα παιδιά που γεννάμε, και σαν ανταπόδοση μας προσφέρουν μια καθημερινότητα κάτεργο χωρίς την παραμικρή προοπτική για να ονειρευτούμε και να σχεδιάσουμε το αύριο για μας και τα παιδιά μας . 
Κάθε μέρα που περνά όλο και περισσότεροι από εμάς , ξεπερνώντας το αρχικό σοκ αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, ότι κάπως πρέπει να αντισταθούμε. Ναι, αλλά πώς; 
Είναι νομίζω ξεκάθαρο σε όλο και περισσότερους ότι οι 24ωρες απεργίες – πορείες έχουν πιά, περίπου το ίδιο αποτέλεσμα που έχουν και οι προσευχές, δηλαδή κανένα. Αρχίζουμε επιτέλους να καταλαβαίνουμε ότι νοοτροπίες περασμένων χρόνων που μας ωθούν σε αντιδράσεις και διεκδικήσεις στα πλαίσια της οποίας εργασιακής ομάδας και συντεχνίας, δεν είναι τίποτα άλλο από βούτυρο στο ψωμί των δυναστών μας, που μας βρίσκουν λίγους λίγους και μας ξεπαστρεύουν. Είναι εντελώς ηλίθιο και κοντόφθαλμο να νομίζεις ότι μέσα σε ένα δάσος που καίγετε, θα καταφέρεις να σώσεις το δικό σου δέντρο. ΄Η θα σβήσει η φωτιά και θα σωθούν όλα τα δέντρα, ή θα καεί δεντράκι το δεντράκι , και όταν φτάσει στο δικό σου θα είναι αργά….. ,

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν ; Τι μπορούμε να κάνουμε; 

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. 

Αυτή είναι από τις ελάχιστες αν όχι η μονή λύση που μας έχει απομένει στο σημείο που έχουμε φτάσει. Ποιος όμως θα πρέπει να είναι ο απώτερος στόχος; Τι πρέπει να προσδοκούμε για το «μετά…» 
Πρίν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι για να λύσουμε ένα πρόβλημα είναι απολύτως απαραίτητο να το εντοπίσουμε και να το καταλάβουμε. Όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί τι έφταιξε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και νομίζω είναι εμφανείς και ξεκάθαρη η συστηματική και απεγνωσμένη προσπάθεια κάποιων , που εμφανίζονται συνήθως πίσω από το γυαλί της τηλεόρασης ή συντάσσουν άρθρα σε εφημερίδες και blogs, να μας πείσουν ότι για όλα φταίμε εμείς, οι πολίτες , ο λαός. Με μια επιχειρηματολογία που ξεκινάει από το «μαζί τα φάγαμε…» και πλαισιώνετε από διαπιστώσεις περί υπεράριθμων βολεμένων και τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων , από συνταξιούχους μαϊμού, φοροφυγάδες , μετανάστες και ένα σωρό άλλα, υπαρκτά ναι μεν προβλήματα και ζητήματα, που όμως διογκώνονται εντέχνως και σκοπίμως, και προβάλλονται σε πρώτο πλάνο , προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο. Παρά πολύ άνθρωποι δουλεύουν νυχθημερόν, και πάρα πολλά χρήματα ξοδεύονται για να μας εμποδίσουν να καταλάβουμε το πραγματικό πρόβλημα. Προσπαθούν να μας εμποδίσουν να συνειδητοποιήσουμε, ότι με την νοοτροπία της ανάθεσης, την νοοτροπία του «πολίτης μια φόρα κάθε τέσσερα χρόνια», που μας έχουν καλλιεργήσει, και που την έχουμε υιοθετήσει αγόγγυστα –και εδώ είναι η μεγάλη μας ευθύνη – έχουμε επιτρέψει να δημιουργηθεί και να εδραιωθεί μια κλίκα από επαγγελματίες - κληρονομικό το δικαίωμα – πολιτικούς , υπουργούς, βουλευτές , κομματικά στελέχη , μεγαλοεργολάβους , μεγαλοτραπεζίτες , μεγαλοεκδότες ,μεγαλοκαναλάρχες, μεγαλοδημοσιογράφους, μεγαλοδικηγόρους, μεγαλοσυνδικαλιστές, και ακόμα μεγαλοδικαστές και μεγαλοεισαγγελείς.
Μια κλίκα που είναι σφιχταγκαλιασμένη σε ένα γαϊτανάκι εξουσίας. Μιας εξουσίας που πρώτη και μονή προτεραιότητα της, είναι η διατήρηση της εξουσίας της. Έχει και το μαχαίρι και την πίτα , και νομοθετεί υπέρ της ασυλίας της, υπέρ των συμφερόντων της και υπέρ της διατήρησης της εξουσίας με κάθε τρόπο. Και στην προσπάθεια της να διατηρήσει την εξουσία της, δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να καταδικάσει στη φτώχεια , στην εξαθλίωση και στον μαρασμό έναν ολόκληρο λαό, και να παραδώσει γη και ύδωρ σε ‘οποιον μέσα ή έξω από τη χώρα έχει την δυνατότητα να την βοηθήσει να διατηρήσει την εξουσία της. 
Και έχουν το απύθμενο θράσος το γαϊτανάκι αυτό να το ονομάζουν Δημοκρατία. 
Αρχίζει και ξεκαθαρίζει ποια στο μυαλό όλο και περισσότερων ότι δεν είναι θέμα προσώπων. Δεν είναι το θέμα να φύγουν αυτοί που είναι κακοί, για να έρθουν κάποιοι καλύτεροι. Έξαλλου, αυτοί οι κακοί που θέλουμε τώρα να διώξουμε , είναι οι καλύτεροι που ήρθαν, αφότου έφυγαν οι προηγούμενοι κακοί.
Όχι , δεν είναι θέμα προσώπων, είναι θέμα λειτουργίας των θεσμών και δομής του πολιτεύματος. Με την ανοχή όλων μας η κλίκα της εξουσίας έχει μολύνει κάθε θεσμό αυτής της χώρας, ξεκινώντας από το Σύνταγμα και προχωρώντας σε κάθε νόμο και κανόνα της χώρας, με αποτέλεσμα να έχει διαχωριστεί αμετάκλητα, το νόμιμο από το δίκαιο και το ηθικό. Με αποτέλεσμα ένας ολόκληρος λαός να μην μπορεί να βρει το δίκιο του, και να είναι ανίσχυρος να απαιτήσει και να επιβάλει, η εξουσία, που υποτίθεται ότι στην δημοκρατία πηγάζει από τον λαό , να ασκηθεί υπέρ του λάου. Ναι, η μόλυνση έχει φτάσει παντού, και δυστυχώς είναι τόσο βαθιά που μόνη λύση είναι η Ευθανασία. 
Η Ελλάδα για να ορθοποδήσει και να ευημερήσει χρειάζεται καινούργιους καθαρούς θεσμούς, νόμους και κανόνες, αρχής γεννωμένης από το Σύνταγμα. Ένα Σύνταγμα που θα γραφτεί από τον ίδιο το λαό και αναθεωρητής του θα είναι μόνον ο λαός. Ένα Σύνταγμα οριοθετεί ανελαστικά τους κανόνες της δημοκρατίας, και δεν θα την αφήνει έρμαιο στις προθέσεις του κάθε κυβερνόντα. Που θα θεσμοθετεί αμετάκλητα και ανελαστικά την δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία, το κοινωνικό κράτος και τα εργασιακά δικαιώματα και δεν θα τα αφήνει έρμαιο στον κάθε νεοφιλελεύθερο νομοθέτη. Που θα επιβάλει τον διαχωρισμό των εξουσιών και τον διαρκή και διαφανή έλεγχο τους. Που δεν θα προβλέπει ασυλίες και αποποίηση ευθηνών, κυρίως όταν αυτές αφορούν το δημόσιο συμφέρον. Που θα καθιερώνει επί της ουσίας τον λαό σαν εντολοδόχο και ελεγκτή κάθε θεσμού και κάθε εξουσίας, που θα θεσμοθετεί και θα καθιερώνει διαδικασίες αμεσοδημοκρατικές σε όλες τις βαθμίδες λήψης αποφάσεων και θα δίνει την δυνατότητα διαρκούς έλεγχου και ανάκλησης των όποιων εκλεγμένων αντιπροσώπων . Γενική πολίτικη απεργία διαρκείας λοιπόν, έως ότου ο λαός να πάρει την εξουσία που δικαιωματικά του ανήκει, και αφού φτιάξει καινούργιο σύνταγμα γραμμένο από τον λαό για τον λαό στα πλαίσια μιας Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης , να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Ουτοπία θα μου πείτε. Μπορεί και να έχετε δίκιο … το σίγουρο πάντως είναι ότι όσο επιμένουμε να λειτουργούμε με την μέθοδο της ανάθεσης, όσο περιμένουμε σωτήρες, όσο δεν οργανωνόμαστε, δεν κουβεντιάζουμε , δεν ενημερώνουμε και δεν συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλον, όσο δεν παίρνουμε την κατάσταση και την χώρα στα χέρια μας ….. θα συνεχίζουν να μας «σώζουνε» έτσι όπως μόνο αυτοί ξέρουν …


Μανώλης Κατσαραγάκης