Επιτρέψτε μου να εξηγήσω τι κοιτάτε εδώ. Έχουμε χαράξει ένα «δημοσιονομικό άνοιγμα», το οποίο ορίζεται ως το πλεόνασμα του προϋπολογισμού (μετά την αφαίρεση των τόκων) που η κυβέρνηση θα πρέπει να τρέξει από το 2013 και μετά, εάν ήθελε να μειώσει το κρατικό ποσοστό χρέους στο 50% του ΑΕΠ μέχρι το 2050. Πάρτε λοιπόν Αμερική (σας παρακαλώ!).Επί του παρόντος ακαθάριστου χρέους προς το ΑΕΠ της είναι λίγο πάνω από 100%. Προκειμένου να μειωθεί το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, κατά το ήμισυ μέχρι το έτος 2050, η κυβέρνηση θα πρέπει να επιτύχει κατά μέσο όρο πλεόνασμα του προϋπολογισμού του σχεδόν 10% του ΑΕΠ (χωρίς να ληφθούν υπόψη οι πληρωμές τόκων).
Αυτό είναι ένα πολύ μεγαλύτερο πλεόνασμα από ό,τι θα χρειαζόταν για να τρέξει προκειμένου το χρέος να είχε παρέμεινε σταθερό, μέσω της Μεγάλης Ύφεσης; Το Ακαθάριστο χρέους προς το ΑΕΠ ήταν μόλις 65% το 2007 (ήταν 57% το 2000, αφού ρωτάτε). Για την Αμερική, η αύξηση σε αυτό το «δημοσιονομικό άνοιγμα» οφείλεται κυρίως στα σημαντικά ελλείμματα πού τρέχουν τα τελευταία 5 χρόνια. Αλλού, η σημαντική αύξηση της διακράτησης ιδιωτικού χρέους πρέπει να στοχοποιηθεί (όπως στην Ιρλανδία, όπου η κυβέρνηση εξαγόρασε τεράστια τραπεζικά χρέη). Σε αρκετές χώρες, ενοχοποιείται μια μεγάλη αύξηση των επιτοκίων, ενώ στη Βρετανία και την Αμερική, τα επιτόκια έχουν συρρικνώσει στην πραγματικότητα λίγο το «δημοσιονομικό άνοιγμα».
Λοιπόν, τι σημαίνουν όλα αυτά;Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αμερική είναι αυτή που θα πρέπει να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας για να επαναφέρει την δημοσιονομική ισορροπία της με ένα πρωτογενές πλεόνασμα του 10% του ΑΕΠ. Υπάρχουν κόστη στην υπερβολική έκθεση σε χρέος, βέβαια, αλλά δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι ένα επίπεδο 50% του ακαθάριστου χρέους είναι το σωστό, ή ότι η σκληρή λιτότητα είναι η καλύτερη επιλογή από την συνδυασμένη σταθεροποίηση του χρέους παράλληλα με κατάλληλες επενδύσεις στην μελλοντική ανάπτυξη.
Αυτό που σημαίνει όμως, είναι, ότι ενώ όγκος του χρέους μπορεί να είναι ένα συστατικό της κρίσης, δεν είναι η αρχή και το τέλος της ιστορίας. Επιχειρήματα της μορφής «Η Αμερική μπορεί να αντιμετωπίσει σύντομα μια κατάσταση όπως αυτή στην Ελλάδα" χάνει κάποια πολύ σημαντικά συστατικά της ελληνικής ιστορίας. Κοιτάζοντας πέρα από την παραπάνω λίστα, ο παράγοντας "χώρα της ευρωζώνης με μεγάλο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών" έχει μια πολύ καλύτερη ικανότητα πρόβλεψης των κρίσεων από το μεγάλο όγκο χρέους.
Μια οικονομία με δικό της νόμισμα μπορεί να αντέξει πολύ μεγάλο όγκο χρέους χωρίς να εισέλθει σε μια κρίση. Και μια οικονομία με δικό της νόμισμα και ένα μόνιμο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών μπορεί να περιφρονεί κάθε τελευταίο κομμάτι της συμβατικής σοφίας του χρέους, και να αποφύγει την κρίση. Απτό παράδειγμα,η Ιαπωνία.
Πηγή : Economist
Μτφ : credo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου