Η συγκλονιστκή επιστολή της Κατερίνας στον "Πιτσιρίκο"> -Ήρθε η ώρα να ζήσουμε

Αγαπημένε Πιτσιρίκο, με αφορμή τα τελευταία σου κείμενα, από τις εκλογές και μετά, θέλω να σου πω ότι δεν είσαι ο μόνος που νιώθεις έτσι. Στην Αθήνα δεν αντέχω άλλο, η κάθε μέρα είναι πλέον βασανιστική, αβίωτη θα έλεγα. Δεν ανέχομαι πλέον τίποτα. Ούτε αυτούς που ψήφισαν από φόβο, ούτε αυτούς που ψήφισαν από αντίδραση, ούτε αυτούς που ψήφισαν από μαλακία στον εγκέφαλο, ούτε αυτούς που βαρέθηκαν να πάνε να ψηφίσουν και προτίμησαν την πάρτη τους ή τις παραλίες, ούτε κανέναν.

Είμαι έξαλλη από θυμό. Έχω ακούσει τα πιο διαστροφικά: για μια κοπέλα της οποίας τον παππού δολοφόνησαν οι Γερμανοί επί κατοχής, να ψηφίζει χρυσή αυγή «από αντίδραση», για νοικοκυρές ανακουφισμένες που δε βγήκε ο Σύριζα και δε μας πήρε τα λεφτά και δε γυρίσαμε στην καταραμένη δραχμή («Τι νομίζεις; Με τις δραχμές δεν είχαμε λεφτά, ενώ με το ευρώ… Με τις δραχμές τίποτα δεν κατάφερα. Πως νομίζεις ότι έχτισα αυτό το σπίτι; αν δεν είχαμε το ευρώ τίποτα δε θα έκανα!»), για ανθρώπους που στις πρώτες εκλογές ψήφισαν Σύριζα γιατί δεν ανέχονταν άλλο τους κλέφτες τους λωποδύτες και τους ψεύτες, αλλά τώρα ψήφισαν Δεξιά για «σιγουριά».

Ε! Δε μπορώ άλλο! Ως εδώ και μη παρέκει! ΕΛΕΟΣ! Όταν εδώ και πολύ καιρό αισθάνομαι ένοχη που έχω μια δουλειά κι ένα πιάτο φαγητό τη στιγμή που δίπλα μου ο κόσμος λιμοκτονεί, όταν προσπαθώ από κάπου να πιαστώ για να μη βουλιάξω σ’ αυτό το βούρκο που μας ρουφάει καθημερινά, δεν ανέχομαι πλέον να ακούω μαλακίες!

Δεν το χωράει ο νους μου το γεγονός ότι με τους Γερμανούς ο λαός δε δίστασε ούτε στιγμή να θυσιάσει ακόμη και τα ίδια του τα παιδιά προκειμένου να ελευθερωθεί η χώρα από τον κατακτητή. Και σήμερα; Σήμερα θυσιάζονται και γέροι και νέοι και παιδιά προκειμένου να παραδοθεί η χώρα στον κατακτητή.
Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι με τέτοιες νοοτροπίες, ίσως και αυτό να μας αξίζει. Από την άλλη όμως, δεν ανέχομαι να καταστρέφουν τη ζωή μου ο φασισμός, ο ρατσισμός, η άγνοια, η ηλιθιότητα αλλά κυρίως η απάθεια και η αδιαφορία που κυριαρχούν γύρω μου. Δεν το αντέχω. Δε μπορώ να ζήσω άλλο έτσι. Και ρωτώ τώρα τι κάνουμε;

Νιώθω καθημερινά να δίνω μια άνιση μάχη. Πολύ πιο δύσκολη από τις πορείες και τις διαδηλώσεις. Χίλιες φορές τα χημικά παρά αυτό που ζούμε τώρα. Τότε τουλάχιστον είχες την ελπίδα ότι ο κόσμος θα ξεσηκωθεί, ότι η επανάσταση πλησιάζει, ότι τέλος πάντων δεν είσαι μόνος σου… Ποιος θα τολμήσει να πάει σε πορεία και διαδήλωση -αν ποτέ γίνει- τώρα που κυκλοφορούν ασύδοτα και με τη βούλα του νόμου τα χρυσαυγίτικα μαχαίρια; Όχι, δε νομίζω ότι αξίζει τον κόπο.

Ίσως πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους να αντιδράσουμε. Ζώντας κι όχι επιβιώνοντας. Κάνοντας πράξη αυτά που πιστεύουμε. Ίσως θα ήταν πιο αποτελεσματικό να μαζευτούμε όσοι θέλουμε μια άλλη κοινωνία και να τη φτιάξουμε από την αρχή. Όσοι θέλουμε μια κοινωνία συμμετοχική, χωρίς ατομικές ιδιοκτησίες, χωρίς νομίσματα, τράπεζες και όλο το κακό συναπάντημα. Μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και δικαιοσύνης.

Ίσως ο τρόπος που αγωνιζόμαστε μέχρι τώρα, να μην είναι ο πλέον πρόσφορος μέσα στη σημερινή φασίζουσα ελληνική κοινωνία. Ίσως θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μια Μαριναλέντα της Ελλάδας. Γιατί όχι; αφού έγινε στην Ισπανία, γιατί να μη μπορεί να γίνει κι εδώ; Φτάνει να θέλουμε. Νομίζω ότι είμαστε αρκετοί, αλλά αναλώνουμε τις δυνάμεις και την ενέργειά μας γιατί είμαστε διασκορπισμένοι και αναλογικά «λίγοι» μέσα στο χάος του συνόλου.

Αν μαζευόμασταν όλοι σε ένα μέρος -εκτός Αθηνών εννοείται- ίσως να μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε δυνάμεις και να μπορέσουμε, στηριζόμενοι ο ένας στον άλλον να ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε. Και δεν έχει σημασία που δεν γνωριζόμαστε. Οι περισσότεροι γνωρίζονται εξάλλου από τις πορείες και τις πλατείες. Άλλωστε, όπως έχεις πει κι εσύ, τα ίδια χημικά φάγαμε. Και μην ξεχνάμε ότι επί κατοχής υπήρξε ελεύθερη Ελλάδα και η Κυβέρνηση του Βουνού λειτούργησε και λειτούργησε οργανωμένα και αποτελεσματικά στην καθημερινότητα του ελεύθερου λαού. Άρα αν ένα τέτοιο σχήμα μπόρεσε να αποδώσει υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, γιατί να μη μπορεί και τώρα;

Ίσως να ακούγονται ουτοπικά όλα αυτά, αλλά δεν έχω σε κάτι άλλο να ελπίζω. Οραματίζομαι ένα αυτόνομο χωριό μέσα στην κατεχόμενη για μια ακόμη φορά Ελλάδα. Κι αν η υπόλοιπη κοινωνία ποτέ αποφασίσει ότι όντως βρίσκεται υπό κατοχή και θελήσει να κάνει κάτι γι’ αυτό -και με την προϋπόθεση ότι θα ζω ακόμη- τότε το ξαναβλέπουμε. Μέχρι τότε όμως… πρέπει να ζήσουμε. Γιατί έχουμε ζωή μπροστά μας. Δε θέλω άλλους συμβιβασμούς, δεν αντέχω.

Όπως μου είπε η σοφή θεία μου, η οποία τα ‘χει ζήσει στο πετσί της όλα αυτά με εξορίες και φυλακές στα ξερονήσια «γι’ αυτές τις δουλειές χρειάζεται καιρός, δε φτάνει ο χρόνος της ανθρώπινης ζωής».

Κι επειδή οι άλλοι κάνουν διάφορα «πρότζεκτ» παίζοντας με τις δικές μας τις ζωές, ας βάλουμε μπρος το δικό μας με την κωδική ονομασία «ελεύθερο χωριό».

Συγνώμη αν σε κούρασα απλά ήθελα να τα πω σε κάποιον που θα με καταλάβει.

Κατερίνα.

Υ.Γ. Όταν παραπονέθηκα στη θεία μου για την ετυμηγορία του «σοφού» λαού, πήρα της εξής απάντηση:«Να ξέρεις, ο λαός είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του».



από pitsirikos