Κοινωνικά Δίκτυα Αγροτικής Παραγωγής, μια πρώτη προσέγγιση.

Τα Κοινωνικά Δίκτυα Αγροτικής Παραγωγής (ΚΔΑΠ) (Community Supported Agriculture) στηρίζονται σε μια κοινότητα ατόμων που υπόσχονται ότι θα υποστηρίξουν τη λειτουργία ενος κοινού αγροκτήματος, έτσι ώστε η γεωργική γη γίνεται, είτε νόμιμα είτε πνευματικά, αγρόκτημα της κοινότητας, με τους παραγωγούς και τους καταναλωτές να παρέχουν αμοιβαία υποστήριξη και να μοιράζονται τους κινδύνους και τα οφέλη της παραγωγής τροφίμων.

Συνήθως, τα μέλη ή «μετόχοι» της γεωργικής αυτής εκμετάλλευσης, δεσμεύονται εκ των προτέρων για να καλύψουν το προβλεπόμενο κόστος της λειτουργίας των γεωργικών εκμεταλλεύσεων και του γεωργικού κόστους, είτε με συμμετοχή στις εργασίες της εκμετάλευσης, είτε συμμετέχοντας στο μισθό των εργαζόμενων. Σε αντάλλαγμα, παίρνουν μερίδιο απο την παραγωγή του αγροκτήματος όλη την καλλιεργητική περίοδο, καθώς και την ικανοποίηση της επανασύνδεσης με τη γη και της άμεσης συμμετοχής στην παραγωγή τροφίμων. Τα μέλη επίσης μοιράζονται τους κινδύνους της γεωργίας, συμπεριλαμβανομένης της κακής εσοδείας από δυσμενείς καιρικές συνθήκες ή παράσιτα.

Τα περισσότερες ΚΔΑΠ που υπάρχουν είτε στην Ευρώπη είτε στην Βόρεια Αμερική και άλλες περιοχές, έχουν ωργανωθεί ως:

Εναν διαφανή, προυπολογισμό για το ετήσιο κόστος της εκμετάλευσης για την παραγωγή ενός συγκεκριμένου μεγάλου φάσματος προϊόντων.
ένα κοινό σύστημα τιμολόγησης όπου οι παραγωγοί και οι καταναλωτές συζητούν και να συμφωνούν δημοκρατικά για την τιμολόηση των προιόντων με βάση την αποδοχή του προϋπολογισμού, και
μιάς συμφωνίας «κοινού κινδύνου και ανταμοιβής», δηλαδή ότι οι καταναλωτές λαμβάνουν ό, τι οι αγρότες καλλιεργούν ακόμη και με τις εποχικές δυσκολίες παραγωγής.
Αυτό σημαίνει ότι τα άτομα, τις οικογένειες, και / ή οι ομάδες δεν πληρώνουν άμεσα για τα x κιλά του προϊόντος, αλλά περισσότερο τη στήριξη του προϋπολογισμού του συνόλου των γεωργικών εκμεταλλεύσεων και λαμβάνουν το εβδομαδιαίο προιόν ανάλογα με την κατάσταση ωρίμανσης των εκάστοτε προιόντων.

Η προσέγγιση αυτή εξαλείφει τους κινδύνους της εμπορίας, το κόστος για τον παραγωγό και ένα τεράστιο ποσό του χρόνου και εργασίας, και επιτρέπει στους παραγωγούς να επικεντρωθούν στην ποιότητα φροντίδας των εδαφών, καλλιέργειες, ζώα κλπ. Υπάρχει οικονομική σταθερότητα σε αυτό το σύστημα το οποίο επιτρέπει λεπτομερή σχεδιασμό εκ μέρους του γεωργού.

Ορισμένα αγροκτήματα είναι αφιερωμένα εξ ολοκλήρου στην αξιολόγηση χημικής ασφάλειάς τους, ενώ άλλα πωλούν επίσης τα προιόντα σε λαικές αγορές ή άλλα κανάλια, εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο ένα μέρος της χρηματοδότησης του προυπολογισμού.

Μερικά ΚΔΑΠ έχουν εξελιχθεί σε κοινωνικές επιχειρήσεις που απασχολούν έναν αριθμό τοπικών υπαλλήλων, συντελούν στην βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των τοπικών αγροτών και την εκπαίδευση της τοπικής κοινωνίας για τις βιολογικά και οικολογικά υπεύθυνες καλλιέργειας.

Λαχανικά και φρούτα είναι οι πιο κοινές καλλιέργειες. Το κόστος μιας μετοχής είναι συνήθως σε ανταγωνιστικές τιμές σε σύγκριση με το ίδιο ποσό λαχανικά συμβατικής καλλιέργειας – εν μέρει επειδή το κόστος της διανομής μειώνεται και επιπλέον η συμμετοχή στην καλλιεργητική εργασία των μετόχων μειώνει το κόστος παραγωγής και διανομής.

Ο όρος CSA χρησιμοποιείται κυρίως στις ΗΠΑ αλλά και μια ποικιλία παρόμοιων δράσεων υπάρχουν σε όλο τον κόσμο:

Σύλλογος pour le maintien de l’agriculture Paysanne (ΑΜΑΡ) στη Γαλλία,
Agriculture soutenue παρ. la Communauté (ASC) στο Κεμπέκ,
Teikei στην Ιαπωνία,
Reciproco στην Πορτογαλία,
Landwirtschaftsgemeinschaftshof στη Γερμανία,
Andelslandbruk στη Νορβηγία,
GRUPPI di Acquisto Solidale (GAS) στην Ιταλία,
Съпричастно земеделие στη Βουλγαρία,
Asociaţia pentru Susţinerea Agriculturii Ţărăneşti (ASAT) στη Ρουμανία
Orti Solidali (Αλληλεγγύης κήπος) είναι ένα άλλο παράδειγμα στην Ιταλία.

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μια πρώτη προσπάθεια για συγκέντρωση και επεξεργασία υλικού σχετικά με την Διατροφική Αυτάρκεια.

Σωκράτης Πασαλίδης