
[Σημείωση: Το άρθρο αυτό
ζητήθηκε από την εφημερίδα Το Χωνί και παραδόθηκε προς δημοσίευση για
το φύλλο της 15ης Φεβρουαρίου. Οι εκδότες της εφημερίδας με ενημέρωσαν
ότι επειδή δεν διέθεταν τον απαραίτητο χώρο στο συγκεκριμένο φύλλο, θα
το δημοσίευαν αυτούσιο στο ερχόμενο φύλλο της 22ας Φεβρουαρίου. Κάτι
τέτοιο δεν συνέβη, προφανώς για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, κι έτσι
το αναρτώ ως έχει.]
Καλά τα επινίκια. Καλές οι χαρές και τα
πανηγύρια, αλλά αναρωτιέμαι. Αν πιστέψουμε τον Τσίπρα και τους
ζητωκραγαύζοντες δικούς του, στην Ελλάδα ήδη από την Δευτέρα 26/1 ήρθε η
δημοκρατία, ίσως και η λαοκρατία για την οποία αγωνιζόταν το ΕΑΜ. Αν
βέβαια πάρουμε στα σοβαρά τα συνθήματα που συνόδευαν την κατάθεση
λουλουδιών στο μνημείο των εκτελεσμένων στο σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Με τη λιγούρα για εξούσια στο μάτι
Το κλίμα αυτό αποτύπωναν σε δηλώσεις σαν
αυτή του Γ. Κιμούλη: «Η γενιά μου που κατηγορήθηκε ότι πολλά έχει
προδώσει, κάνει πραγματικότητα το όραμα της γενιάς από την οποία
γεννήθηκε και δεν πρόλαβε να το δει,» Κόκκινο, 27/1. Τέτοια αμετροέπεια,
τέτοια αλαζονεία, συνάδει μόνο με την λαχτάρα να βρεθείς στην
κυβέρνηση, με τη λιγούρα του πεινασμένου για νομή της εξουσίας. Κι
οφείλουμε να πούμε ότι η αριστερά της γενιάς του κ. Κιμούλη δεν έδειξε
ποτέ τίποτε το διαφορετικό, εκτός από την γοητεία που ασκούσε πάντα πάνω
της η νομή της δεδομένης εξουσίας.
Καμία σχέση με τα οράματα της γενιάς της
αντίστασης και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα για λαοκρατία, για εθνική
ανεξαρτησία και λαική κυριαρχία, για κοινωνική απελευθέρωση. Μόνο
καπηλεία υπήρξε και υπάρχει. Καπηλεία των νεκρών. Ο κ. Τσίπρας
προσπάθησε να καπηλευθεί τους εκτελεσμένους της Καισαριανής, ως
αρχικομματάρχης της αριστεράς. Δεν τους τίμησε για τα ιδανικά για τα
οποία έπεσαν, αλλά ως αριστερούς, κομμουνιστές.
Μόνο που δεν ήταν όλοι κομμουνιστές, αλλά
και εκείνοι που ήταν έπεσαν υπέρ πατρίδος κι όχι υπέρ ιδεολογίας. Ήταν
κομμουνιστές, γιατί ήταν πρώτα και κύρια πατριώτες, γιατί έδιναν τη ζωή
τους για μια ελεύθερη Ελλάδα, για έναν κυρίαρχο λαό. Και ο θάνατός τους
συμβόλιζε και εξακολουθεί να συμβολίζει τον αδιαπραγμάτευτο αγώνα μέχρις
εσχάτων για τα αναπαλοτρίωτα δικαιώματα του λαού και της πατρίδας.
Επαναλαμβάνω, τον αδιαπραγμάτευτο αγώνα.
Ανάμεσά τους κείτεται νεκρός από τις
σφαίρες των ναζί εκτελεστών του ο νεαρός Ναπολέων Σουκατζίδης, ο οποίος
εκτελούσε χρέη διερμηνέα στο Χαϊδάρι, όπου ήταν κρατούμενος. Όταν ο
ίδιος εκφώνησε από τη λίστα που του έδωσαν το ονομά του ανάμεσα σ’
εκείνους που επρόκειτο να γράψουν ιστορία με την εκτέλεσή τους στη
Καισαριανή, ο ναζί διοικητής διέταξε να εξαιρεθεί. Ο Ναπολέων δεν
δέχθηκε επουδενί την εξαίρεση, μιας και κάποιος άλλος θα έπαιρνε τη θέση
του. Δεν διαπραγματεύθηκε ούτε καν για τη ζωή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια: