Ζωή με δόσεις

 

Με αφορμή την κατάθεση από την κυβέρνηση στη Βουλή της τροπολογίας με τη νέα ρύθμιση ληξιπρόθεσμων ή μη οφειλών σε Εφορίες και Ασφαλιστικά ταμεία -που περιλαμβάνει περισσότερες δόσεις αποπληρωμής- αλλά και με άλλες ρυθμίσεις που αφορούν στεγαστικά δάνεια, θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο:

Αυτοί που σφετερίστηκαν τον πλούτο της χώρας -αλλά, κυρίως, τα δάνεια και τις βοήθειες, γιατί η χώρα δεν παράγει πλούτο εδώ και χρόνια-, κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν αποβλακωμένοι οι πολίτες και να μην αντιδράσουν.
Θα βάλουν και δέκα χιλιάδες δόσεις, για να είναι ικανοποιημένος ο ραγιάς που θα πληρώνει δόσεις μέχρι να πεθάνει και θα πληρώνουν δόσεις και τα τρισέγγονά του, τα οποία ο ίδιος σκλάβωσε πριν γεννηθούν.
Επειδή αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα και δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα -απλά, στην Ελλάδα δεν κρατιούνται ούτε καν τα προσχήματα-, το έχει περιγράψει με μοναδικό τρόπο ο Πασκάλ:
«Δεν πρέπει ο λαός να αισθάνεται την αλήθεια του σφετερισμού: ο σφετερισμός που πραγματοποιήθηκε κάποτε παράλογα, εμφανίζεται τώρα ως λογικός. Αν δεν θέλουν να πάρει σύντομα τέλος, πρέπει να τον παρουσιάζουν ως αυθεντικό, αιώνιο και να αποκρύπτουν την απαρχή του.»
Δεν πρέπει οι πολίτες να αναζητήσουν τα αίτια και τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας της χώρας.
Πρέπει να πληρώνουν δόσεις μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους και να θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό πως αυτοί δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή, την γνώση, τον ελεύθερο χρόνο και την ευτυχία, ενώ αυτοί που νέμονται την χώρα και τα παιδιά τους έχουν όλα τα δικαιώματα του κόσμου και δεν χρειάζεται να εργαστούν ποτέ, χωρίς κανείς να τους ζητήσει εξηγήσεις.
Δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που πιστεύουν πως οι οικογένειες της οικονομικής ελίτ έχουν μεγαλύτερο δικαίωμα στη ζωή από τους ίδιους και τα παιδιά τους. Αντιθέτως, είναι πάρα πολλοί. Είναι πολλοί οι ραγιάδες.
Δεν είναι επειδή δεν έχω σπίτι και αυτοκίνητο. Δεν είναι επειδή δεν πήρα ποτέ στη ζωή μου δάνειο και δεν είχα πιστωτική κάρτα. Δεν ήθελα να έχω τίποτα από αυτά. Τα θεωρώ βάρη. Ειδικά, στον καπιταλιστικό κόσμο.
Αλλά δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό, για να αντιληφθείς πως κάθε άνθρωπος επάνω στον πλανήτη έχει δικαίωμα να έχει ένα σπίτι για όσο ζει.
Δεν είναι θέμα ιδιοκτησίας. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να έχει έναν χώρο που θα μπορεί να κοιμάται, να μαγειρεύει, να τρώει, να κάνει έρωτα και να ζει. Τουλάχιστον, όσο είναι στη ζωή. Μετά, ας το πάρει άλλος.
Δεν είναι κομμουνιστικό, δεξιό, αριστερό, φιλελεύθερο, χριστιανικό ή κάτι άλλο το να έχει ένας άνθρωπος ένα σπίτι όσο ζει.
Είναι λογικό, ανθρώπινο και δίκαιο.
Κι αυτό το λογικό, ανθρώπινο και δίκαιο γίνεται κατάρα. Κάποιοι δεν έχουν ένα σπίτι και άλλοι έχουν διακόσια σπίτια, ενώ κάποιοι από αυτούς δεν ξέρουν τι να τα κάνουν.
Κι αυτό μοιάζει απόλυτα φυσιολογικό και δεν το αμφισβητεί σχεδόν κανείς.
Αυτή είναι η χώρα όλων μας αλλά άλλος δεν έχει ένα σπίτι, άλλος κοιμάται στον δρόμο, και άλλος δεν ξέρει πόσα σπίτια έχει.
Οπότε, δεν είναι η χώρα μας.
Είναι η χώρα σου.
Και τώρα, άντε και γαμήσου κι εσύ κι η χώρα σου.
(Αγαπητέ αναγνώστη, που διαβάζεις αυτό το κείμενο το 2.154, ξέρω πως σου φαίνεται αστείο ότι κάποτε στο παρελθόν οι άνθρωποι πλήρωναν δόσεις και μετά τον θάνατό τους για να αποκτήσουν ένα δικό τους σπίτι στο οποίο πλήρωναν ενοίκιο επειδή η οικονομική και πολιτική Μαφία της χώρας κατάκλεψαν τη χώρα και συνέχισαν ατιμώρητοι να επιβάλλουν την δική τους θέληση στους ραγιάδες που ήταν χαρούμενοι που πλήρωναν δόσεις. Θέλω να ξέρεις πως κι εμένα μου φαινόταν αστείο. Ειδικά, όταν άκουγα τους ραγιάδες να περηφανεύονται πως είναι απόγονοι του Σωκράτη, του Περικλή, του Αριστοτέλη και του Μεγαλέξανδρου.)

 Πηγή: πιτσιρίκος.net