Με αφορμή μια διαδικτυακή συζήτηση που είχα με μια κατά τα λοιπά καλή φίλη μου διαπίστωσα κάτι που το βρήκα ιδιαιτέρα στενάχωρο.
Η συζήτηση ήταν για την ξαφνική εμφάνιση ολοκλήρων γερμανικών χωριών στη νότια Κρήτη, δίπλα στην Ψαρή, τον κερατοκαμπο και το Σίβα, φαινόμενο κατά την άποψη μου ιδιαίτερα ανησυχητικό και στη «διένεξη» με τη φίλη μου υ για το κατά πόσον αυτό θα έπρεπε να έχει επιτραπεί ή όχι. δυστυχώς δεν καταλήξαμε σε κοινό σημείο επαφής δεδομένου ότι η φίλη μου, έχοντας μεταναστεύσει και ζώντας μόνιμα στην Αγγλία κι έχοντας δημιουργήσει πολυεθνική οικογένεια εκεί, είναι πολύ μακριά-γεωγραφικά και συνειδησιακά πλέον πιστεύω- από την ελληνική πραγματικότητα.
Η συζήτηση ήταν για την ξαφνική εμφάνιση ολοκλήρων γερμανικών χωριών στη νότια Κρήτη, δίπλα στην Ψαρή, τον κερατοκαμπο και το Σίβα, φαινόμενο κατά την άποψη μου ιδιαίτερα ανησυχητικό και στη «διένεξη» με τη φίλη μου υ για το κατά πόσον αυτό θα έπρεπε να έχει επιτραπεί ή όχι. δυστυχώς δεν καταλήξαμε σε κοινό σημείο επαφής δεδομένου ότι η φίλη μου, έχοντας μεταναστεύσει και ζώντας μόνιμα στην Αγγλία κι έχοντας δημιουργήσει πολυεθνική οικογένεια εκεί, είναι πολύ μακριά-γεωγραφικά και συνειδησιακά πλέον πιστεύω- από την ελληνική πραγματικότητα.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που, χωρίς να έχει τις βασικές υποδομές να συντηρήσει τους δικούς της πολίτες, τα τελευταία έτη έχει κληθεί, λόγω των καταστροφικών χειρισμών των πολιτικών της ηγεσιών, να διαχειριστεί και να επωμιστεί, τις τύχες εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών από χώρες όπως η Αλβανία, η Βουλγαρία, τα Σκόπια, η Ρωσία και προσφάτως η Κίνα, η Ινδία και το Πακιστάν. το νεότερο φαινόμενο λοιπόν, της σωρηδόν εποίκησης μερικών από τα ομορφότερα μέρη της ιδιαίτερης πατρίδας μου και υποψιάζομαι και άλλων τόπων της Ελλάδας δεν μπορώ παρά να το καταδικάσω. με ανησυχία. με ένταση. με καχυποψία για τον τρόπο και τους λόγους που γίνεται. διότι δε μιλάμε για το χτίσιμο μιας δυο , πέντε βιλλών σε μια ευρύτερη περιοχή. μιλάμε για κανονική κατάληψη ορισμένων από τα ωραιότερα παράλια από ορδές Γερμανών.
Άλλο ένα πλήγμα το θεωρώ εγώ αυτό για τη χώρα μου. με ποιο τρόπο και βάσει ποιων πολιτικών χειρισμών έγινε αποδεκτό κάτι τέτοιο; Τόσο πια εξόφθαλμα ξεπουλάμε τη χώρα μας;
Εμείς οι πάλαι ποτέ σοφοί, οι γεννήτορες της δημοκρατίας, οι πολίτες μιας αυτοκρατορίας όπως η βυζαντινή, οι επιβιώσαντες γλωσσικά και πολιτισμικά, έστω και με τις αναγκαστικές προσθήκες λόγω της υποδούλωσης, ενός ζυγού τετρακοσίων ετών, οι γενναίοι πολεμιστές του ’21, του ’12 και του ’40, οι αποτινάξαντες μια χούντα και οι εγκαταστήσαντες θριαμβευτικά τη δημοκρατία στον πολύπαθο τόπο μας, οι συμπατριώτες του Πλάτωνα και του Σωκράτη, του Περικλή και του Νικηφόρου Φωκά, της λασκάρεις και του Κολοκοτρώνη, του Γλεζου, του Καζαντζάκη, του γέρου Παπανδρέου και τόσων άλλων που η παράθεση των ονομάτων τους θα ήταν αρκετή για τη σύνθεση ολόκληρου έθνους –και τι έθνους…- εμείς με τέτοιους πατέρες και τέτοια κληρονομιά έχουμε καταντήσει να έχουμε μεγαλύτερη συγγένεια με το θλιβερό καραγκιόζη-κουτοπόνηροι, τεμπέληδες και ρουσφετολόγοι, χωρίς ηθικούς φραγμούς και με σημαία μας το βραχυπρόθεσμο προσωπικό όφελος σε βάρος του μακροπρόθεσμου κοινού καλού, που στην τελική θα ωφελούσε όλους μας.
Τα γνωρίζω όλα τούτα. νιώθω αν και αντιπαλεύομαι με πείσμα παιδικό, πως δε μας αξίζει τούτος ο πολύπαθος τόπος, με το υδροκέφαλο παρελθόν, το «λίγο» παρόν και το κατά τα φαινόμενα ανύπαρκτο μέλλον.
Όμως δε θα καταθέσω τα όπλα. δε θα δεχτώ ότι στο βωμό της παγκοσμιοποίησης και προς αποφυγήν του κινδύνου να χαρακτηριστώ ξενόφοβη θα αποδεχτώ ως φυσικό και αθώο το γεγονός αυτό, της κατάληψης ουσιαστικά του τόπου μου από ορδές ανθρώπων που μέσα σε ένα καλοκαίρι έχουν δημιουργήσει ολόκληρα χωριά δίπλα στα αγαπημένα μέρη που μεγάλωσα ακυρώνοντας για πάντα ίσως τη δυνατότητα των παιδιών μου να ακούνε τη ντοπιολαλιά τους όπως την άκουγα εγώ, στα ίδια μέρη πριν από μερικά μόλις χρόνια, να βιώνουν τα έθιμα του τόπου τους. και να έχουν τη δική τους πολιτισμική και γεωγραφική κληρονομιά να περάσουν στους δικούς τους απογόνους.
Το καλωσόρισμα των ανθρώπων από άλλους τόπους είναι χρέος μας κι ευθύνη του λαού του ξένιου δια. το ξεπούλημα μας όμως σε αυτούς δεν είναι. ούτε κατά διάνοια. και με τον τρόπο που γίνεται, περί αυτού ακριβώς πρόκειται. και πολύ θα ήθελα μια απάντηση από οποιονδήποτε αρμόδιο έχει τα κότσια, χωρίς θεωρητικολογίες της πλάκας για ισότητα των λαών και φθηνές κινδυνολογίες για ξενοφοβία.
Και σε απάντηση της αγαπητής κατά τα άλλα φίλης μου και όλων όσων άκριτα ενστερνίζονται παρόμοιες απόψεις, θα παραθέσω ένα γνωμικό των αγαπημένων της και συμπαθέστατων κατά τα λοιπά σε εμένα Άγγλων:
“it is ok to keep an open mind, as long as your brains don’t fall out…”
Ηράκλειο 2 Αυγουστου 2012
Κατερίνα ε. Φραγκάκη
Δικηγόρος-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου