ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κήρυξαν πανελλαδική απεργία για την κατάργηση της επιστράτευσης εργαζομένων και την υπεράσπιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, δηλαδή του δικαιώματος υπογραφής ΣΣΕ και ΕΣΣΕ.
Είναι δεδομένη η ανυποληψία των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος και ιδιαίτερα των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ανυποληψία που επιβεβαιώνεται, όχι μόνο από τις κατά καιρούς «ντουφεκιές» στον αέρα, αλλά κυρίως από το φιλοκυβερνητικό προσανατολισμό, την «υπευθυνότητά» τους όπως βαφτίζει το δωσιλογικό καθεστώς και τα παπαγαλάκια του, την υποταγή.
Άλλωστε οι ίδιες ηγεσίες, στα δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια σωματεία, υπονομεύουν κάθε προσπάθεια συντονισμού της συνδικαλιστικής δράσης απ’ τα κάτω, υπηρετώντας την πολιτική του «ευρωπαϊσμού» και του «κοινωνικού εταιρισμού». Καλλιεργήσανε τη λογική της ανάθεσης στο συνδικαλιστή να «λύνει» τα προβλήματά μας, αντί για μας, χωρίς εμάς! Πολιτική που οδήγησε μια τουλάχιστον γενιά εργαζομένων στον «καναπέ» της αδράνειας και δυο γενιές συνδικαλιστών στον παραγοντισμό που έθρεψε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Η πανελλαδική απεργία όμως, διευκολύνει τους εργαζόμενους να εκφράσουν συντονισμένα το αγωνιστικό τους φρόνημα. Διευκολύνει τους συνδικαλιστές βάσης, τον κάθε εργαζόμενο ν’ ανοίξει συζήτηση για τις μορφές πάλης, για το συνδικαλιστικό κίνημα που έχουμε ανάγκη σήμερα, για τον ταξικό – εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των εργαζομένων, για τις πραγματικές ανάγκες του εργαζόμενου λαού και της πατρίδας. Είναι μία ευκαιρία εκδήλωσης του παλλαϊκού χαρακτήρα του αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό, την κοινοβουλευτική χούντα που τσακίζει την αξιοπρέπεια, τη ζωή και την ελπίδα μιας ολόκληρης χώρας. Μια ευκαιρία ανάδειξης ζητημάτων που δεξιοί κι αριστεροί γραφειοκράτες αφήνουν στο απυρόβλητο: Υπάρχει έστω κι ένα εργατικό αίτημα που μπορεί να ικανοποιηθεί όσο η χώρα μας παραμένει δουλοπαροικία χρέους; Όσο η εθνική μας ανεξαρτησία απεμπολείται από δανειακές συμβάσεις που «διαπραγματεύονται» δοσίλογοι; Όσο μας κυβερνούν προδότες; Όσο κυβέρνηση κι αντιπολίτευση αναγνωρίζουν την κατοχική δύναμη του χρέους; Όσο αποδέχονται οι μεν και ανέχονται οι δε, τη μετατροπή του ελληνικού κοινοβουλίου σε πρωτοκολλητή των αποφάσεων της τρόικας;
Για ποιά ανάπτυξη μπορεί να γίνεται λόγος όταν, κάθε ευρώ που κυκλοφορεί στην αγορά δημιουργεί χρέος, τοκιζόμενο με 5% και 7%; Όταν δεν έχουμε εθνικό νόμισμα για να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση, την υγεία και την παιδεία; Για να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις; Πώς να διαφυλάξουμε τις αποταμιεύσεις και το βιός του λαού μας, πώς να κινηθεί η αγορά όταν μέσω ιδιωτικοποιήσεων ο δημόσιος πλούτος και μέσω φοροεπιδρομών οι ιδιωτικές περιουσίες μας εκχωρούνται στους δανειστές, τις εγχώριες τράπεζες, τους πολιτικούς και τα «λαμόγια» που τους υπηρετούν;
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο αγώνας των εργαζόμενων και των συνδικάτων τους είναι αγώνας βαθύτατα πολιτικός, αγώνας εθνικός, αγώνας όλου του λαού. Η μη αναγνώριση και μονομερής διαγραφή του χρέους, η καθιέρωση εθνικού νομίσματος και η στήριξή του με έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων και παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας είναι μονόδρομος απέναντι στο ξεπούλημα βασικών κοινωνικών αγαθών και στην εξαθλιωση του λαού. Η τιμωρία των ενόχων και η εκλογή Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης θ’ ανοίξουν το δρόμο για την εξουσία του λαού, από το λαό και για το λαό!
Τόσο οι κυβερνητικές παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο κι εκείνες της αριστερής αντιπολίτευσης, ακολουθούν πολιτική «κοινοβουλευτικού κρετινισμού», εξαντλούν την προοπτική τους στην ψηφοθηρία. Ζητάνε να αναθέσουμε εν λευκώ τη «λύση» των προβλημάτων στις εκλογές. Λες και η λαϊκή κυριαρχία ασκείται ανά τετραετία! Με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζουν τις μορφές πάλης, τα αιτήματα, αλλά και τον τρόπο οργάνωσης των εργαζομένων: σαν υπόθεση εκλογών, σαν υπόθεση κορυφών!
Ο εργαζόμενος λαός θα βρει το δρόμο για να συντρίψει τους εχθρούς του, για να επιβάλει τη λευτεριά και τη δημοκρατία. Παρά τον «κοινωνικό αυτοματισμό» που καλλιεργούν οι δωσίλογοι της κυβέρνησης και τα Μέσα Μαζικής Εξαθλίωσης. Παρά την αναποτελεσματικότητα των αποσπασματικών και ασύνδετων κινητοποιήσεων που θρέφουν την ηττοπάθεια.
Το Ε.Πα.Μ. προτείνει την αυτοοργάνωση του λαού. Στην περίπτωση των συνδικάτων, αυτό σημαίνει την δημιουργία, την οργάνωση επιτροπών εργαζομένων σε κάθε τόπο δουλειάς. Επιτροπές όλων των εργαζομένων χωρίς αποκλεισμούς με ιδεολογικά, ή θρησκευτικά κριτήρια. Επιτροπές όπου ο καθένας θα συμβάλει στον κοινό σκοπό: Την ολοκληρωμένη προετοιμασία του αγώνα, δηλαδή συνελεύσεις, αποφάσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους, συντονισμός με άλλα σωματεία, σωστή ενημέρωση κλπ. Δεν γίνεται επιτυχημένη κινητοποίηση χωρίς την ολόπλευρη συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και περιφρούρησή της! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τους γραφειοκράτες, κυβερνητικούς, εργοδοτικούς και κομματικούς. Για να ξαναγίνουν τα συνδικάτα αποτελεσματικά όργανα πάλης των εργαζομένων, όπλα στα χέρια του αγωνιζόμενου λαού.
Το Ε.Πα.Μ. καλλιεργεί τη λογική της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας. Άνθρωπο τον άνθρωπο, χώρο το χώρο δουλειάς, γειτονιά τη γειτονιά, αναδεικνύει τη λειτουργική κατάληψης των μέσων και των χώρων εργασίας απ’ αυτούς που τα δουλεύουν σε όφελος του λαού και των οικογενειών τους σαν βασική πλευρά του σύγχρονου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΤΟΥ Ε.Πα.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου