Νομιμοποιημένος Ιμπεριαλισμός με φόντο την Οικονομία.

Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο όπου η καταπάτηση γης αποτελεί νόμιμη ενέργεια ως απόρροια της Οικονομικής θεωρίας – πολιτικής. Συχνά πυκνά ακούω γύρω μου τη φράση ‘’ότι δε κατάφεραν το ‘40, θα το καταφέρουν τώρα’’. Ποτέ μου δεν έδινα σημασία σε τέτοιου είδους σκέψης αφού λίγο πολύ τις θεωρούσα αποτελέσματα πεπαλαιωμένων αντιλήψεων της προηγούμενης γενιάς. Αυτή τη φορά όμως έδωσα λίγη περισσότερη προσοχή…

Ο λόγος φυσικά γίνεται για τη Γερμανία και τις ιδιωτικοποιήσεις. Όπως όλοι γνωρίζουμε, το ψηφισμένο Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, δεσμεύει το Ελληνικό κράτος να ιδιωτικοποιήσει επικερδής ως επί το πλείστον δημόσιες επιχειρήσεις προκειμένου να  μειώσει το δημόσιο χρέος του. Καλά ως εδώ. Δυστυχώς όμως, εσκεμμένα ή μη, οι χρηματιστηριακές αξίες των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας έχουν κατακερματιστεί.

Για παράδειγμα το πλειοψηφικό πακέτο των λιμανιών Πειραιά και Θεσσαλονίκης εκχωρείται έναντι λιγότερο των 200 εκατομμυρίων. Το πλειοψηφικό πακέτο της Δ.Ε.Η. εκχωρείται έναντι 680 εκατομμυρίων. Το πλειοψηφικό πακέτο της ΕΥΔΑΠ έναντι 180 εκατομμυρίων. Και φυσικά η ΑΤΕ bank… H χρηματιστηριακή αξία της ATE bank υπολογίζεται περίπου στα 450 εκατομμύρια ευρώ. 450 εκατομμύρια! 450 μόνο!


Από μία πρόχειρη έρευνα που έκανα, βρήκα τα εξής: Η ΑΤΕ, εάν ένα ωραίο πρωινό ασκήσει τα καθήκοντα της ως τράπεζα, θα προσαρτήσει στα περιουσιακά της στοιχεία το 70% περίπου της αγροτικής γης της Ελλάδας. Αυτό γιατί πολύ απλά οι αγρότες ανά την Ελλάδα έχουν δανειστεί από τη συγκεκριμένη τράπεζα υποθηκεύοντας τα αγροτικά τους τεμάχια και φυσικά τη δεδομένη χρονική στιγμή η πλειονότητα αδυνατεί να ξεχρεώσει.

1+1=2. Η σκέψη είναι πολύ απλή και βασίζεται στη βασική αρχή του καπιταλιστικού συστήματος '' τα λεφτά πάνε στα λεφτά''. Χτίζουμε λοιπόν το εξής σενάριο. Έστω ότι μία ισχυρή Γερμανική τράπεζα, αποφασίζει και λέει ''Θα αγοράσω την ΑΤΕ προς 450 εκατομμύρια.'' Ταυτόχρονα όλοι οι Έλληνες αγρότες χρωστάνε στη Γερμανική τράπεζα. Ο εφιάλτης όμως δεν τελειώνει εδώ. Έστω λοιπόν ότι την επόμενη μέρα ανακοινώνεται από τη Γερμανική πλέον διοίκηση της ΑΤΕ, ότι δίνει διορία 6 μηνών για την αποπληρωμή των δανείων πριν ασκήσει τα νόμιμα καθήκοντα της ως τραπεζικός οργανισμός. Θα μπορέσει άραγε κανείς να εξοφλήσει το χρέος του προς την τράπεζα; Δυσκολάκι... Το επόμενο βήμα ποιο είναι; Η κατάσχεση της αγροτικής γης που είναι υποθηκευμένη. Της Ελληνικής υποθηκευμένης γης. ( θυμίζω ότι αγγίζει το 70% του συνόλου της αγροτικής καλλιεργήσιμης γης). Από τη στιγμή εκείνη, ποιος εμποδίζει τη Γερμανική τράπεζα πλέον να ''φυτέψει'' φωτοβολταικά αντί πατάτες, και να στέλνει την παραγόμενη ενέργεια απευθείας στη Γερμανία. Τα σενάρια μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα βεβαίως με την Ελλάδα να μετατρέπεται σε Γερμανική αποικία ή δε ξέρω και ‘γω τι άλλο.

Τι παρατηρούμε λοιπόν; Παρατηρούμε ένα σύστημα οικονομικών σχέσεων το οποίο επιτρέπει και νομιμοποιεί τον Ιμπεριαλισμό, σε μία νέα πιο εξελιγμένη μορφή του. Σε μία μορφή εξευγενισμένου ή πιο ορθά αναίμακτου ιμπεριαλισμού. Νόμιμου αλλά το ίδιο ανήθικου. Αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση ονειρεύτηκαν οι εθνοπατέρες; Χαλάλι τους...

Και τα δικά μας τα ζώα, γιατί ζώα είναι και μάλιστα μακάκες, υπογράφουν και ψηφίζουν οτιδήποτε στείλει η μαμά Ευρώπη ( ή καλύτερα η μαμά Γερμανία; ) με απώτερο σκοπό το καλό της πατρίδας. Ποιο καλό ρε καραγκιόζηδες που πάτε και τα ξεπουλάτε όλα, ποιο καλό;

Πηγή: μπαρμπα-μπρίλιος - Αλεξίπτωτο

Η Ιστορία θα έπρεπε να διδάσκει

Του Δημήτρη Μυ

Παρακολουθούμε – μάλλον χωρίς να συνειδητοποιούμε την επικίνδυνη σημασία της – τη γερμανική προσπάθεια για την αναθεώρηση των Συνθηκών που συνθέτουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Θα δείχναμε όλοι μας μεγαλύτερη προσοχή αν βλέπαμε τις Συνθήκες της Ε.Ε. ως την πολιτική αρχιτεκτονική της (αν)οικοδόμησης της Ευρώπης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το ενδιαφέρον μας – και η ανησυχία μας – θα έπρεπε να είναι ακόμη μεγαλύτερο, αν είχαμε κατά νου ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος προέκυψε ως αποτέλεσμα των Συνθηκών (σκληροί όροι συνθηκολόγησης) που επιβλήθηκαν στην ηττημένη Γερμανία κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σήμερα η κυρίαρχη στο οικονομικό επίπεδο Γερμανία θεωρεί πως έφτασε η ώρα να ξαναγράψει (αναθεωρήσει) κατά το συμφέρον της τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες και να επιβάλει τον πολιτικό της έλεγχο σε όλη την Ευρώπη. Το Βερολίνο, αν και δεν θα έπρεπε, ξεχνά ότι σπανίως τέτοιας έκτασης αναθεωρήσεις Συνθηκών γίνεται απλώς με μελάνι....

Η Γερμανική Ευρώπη

Το Βερολίνο, αξιοποιώντας την κρίση χρέους στην ευρωζώνη, σπεύδει να επιβάλει την (πολιτική) ηγεμονία του. Η αλλαγή των Συνθηκών που προωθεί μοιάζει με όρους που επιβάλλονται σε ηττημένους.

Από διπλωματικής άποψης (σύμφωνα με τον ορισμό της Βικιπαίδεια) Συνθήκη (Convention ή Treaty) χαρακτηρίζεται κάθε συμφωνία που παρέχει συγκλίνουσες βουλήσεις ή σύμπτωση δύο ή περισσοτέρων υποκειμένων (μερών) του Διεθνούς Δικαίου, καθώς και το έγγραφο, στο κείμενο του οποίου διατυπώνονται αυτές.

Το Βερολίνο και ο στενός πυρήνας των Βορειοευρωπαίων, με τη Γαλλία από κοντά (χωρίς να είναι βέβαιη η μακροημέρευση του γαλλογερμανικού άξονα), έχοντας τινάξει στον αέρα τις οικονομίες της περιφέρειας, τώρα, προκειμένου να τις... διασώσουν, ζητούν ως αντάλλαγμα συνθηκολόγηση. Δηλαδή απόλυτο δημοσιονομικό και πολιτικό έλεγχο. Σαν νικητές πολέμου. Με το «έτσι θέλω» και πέρα από όσα περί αναθεώρησης προβλέπουν οι ίδιες οι Συνθήκες.

Ξεχνούν, προφανώς, οι Γερμανοί πού οδηγήθηκαν (μαζί με ολόκληρο τον κόσμο) ως συνέπεια των δυσβάσταχτων συνθηκών που τους επιβλήθηκαν από τους νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου...

Τι είδους αναθεώρηση;

Κατά την ευρεία έννοια Αναθεώρηση Συνθήκης ονομάζεται κάθε τροποποίηση των διατάξεων συγκεκριμένης Συνθήκης που μπορεί να επέλθει μόνο κατόπιν κοινής συμφωνίας των κρατών που την έχουν συνομολογήσει.

Κατά τη «στενή ερμηνεία» του όρου, αναθεώρηση σημαίνει τροποποίηση των διατάξεων της συγκεκριμένης συνθήκης ή άλλων συνθηκών σύμφωνα με την προβλεπόμενη από τη συγκεκριμένη συνθήκη ειδική διαδικασία. Δηλαδή διαδικασία που προβλέπει η ίδια η Συνθήκη είτε αμέσως είτε μετά την παρέλευση συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος.

Το άρθρο 48 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί τη νομική βάση η οποία επιτρέπει τη σύγκληση διάσκεψης των αντιπροσώπων των κυβερνήσεων των κρατών - μελών (Διακυβερνητικής Διάσκεψης, ΔΚΔ) με στόχο την αναθεώρηση των Συνθηκών. Προβλέπει ότι κάθε κράτος μέλος, ή η Επιτροπή, μπορεί να υποβάλει στο Συμβούλιο σχέδια που να βαίνουν προς την κατεύθυνση μιας τέτοιας αναθεώρησης.

Εάν το Συμβούλιο, ύστερα από διαβούλευση με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Επιτροπή, διατυπώσει ευνοϊκή γνώμη, ο πρόεδρος του Συμβουλίου συγκαλεί τη Διάσκεψη. Στη συνέχεια η έναρξη ισχύος των τυχόν τροποποιήσεων των συνθηκών επέρχεται δύο μήνες μετά την επικύρωσή τους από όλα τα κράτη μέλη, σύμφωνα με τους αντίστοιχους συνταγματικούς κανόνες τους.

Επικίνδυνη ιστορική αμνησία

Οι γερμανικές δημοκρατικές ευαισθησίες εξανεμίζονται όσο πολλαπλασιάζεται η γερμανική ισχύς και δημιουργείται, με αφορμή την κρίση χρέους, το παράθυρο ευκαιρίας για τη δημιουργία της «γερμανικής Ευρώπης». Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, περί δημοκρατικών διαδικασιών αναθεώρησης των συνθηκών με τη σύμφωνη γνώμη όλων των ισότιμων μελών - μερών πάνε περίπατο.

Οι διαδικασίες της εκτροπής έχουν ήδη αρχίσει, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Παπαδήμου και την Ιταλία με την κυβέρνηση Μόντι.

Οι χώρες της περιφέρειας είναι προορισμένες να διακυβερνηθούν από γερμανικές μαριονέτες, οι οποίες θα υπογράψουν όσα το Βερολίνο σχεδιάζει και απαιτεί... Οι λαοί της περιφέρειας της γερμανικής Ευρώπης προορίζονται να πληρώσουν το υψηλό τίμημα της γερμανικής προστασίας. Πόσο διέφερε άραγε ο πολιτικός στόχος του Τρίτου Ράιχ από τη σημερινή επιδίωξη του Βερολίνου;

Η γερμανική ελίτ επανακάμπτει στο προσκήνιο της ιστορίας ξεχνώντας ένα οδυνηρό ιστορικό μάθημα, στο οποίο η ίδια υποβλήθηκε με την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Για την ακρίβεια το Βερολίνο φαίνεται να ξεχνά ποιες ήταν οι συνέπειες των σκληρών όρων υποταγής που του επιβλήθηκαν το 1919.

Αξίζει να θυμηθούμε συνοπτικά τι έγινε πριν σχεδόν 100 χρόνια, καθώς η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Η συνθήκη ειρήνης που υπογράφτηκε από την ηττημένη στον πόλεμο Γερμανία ήταν ηΣυνθήκη των Βερσαλλιών την 28η Ιουνίου του 1919. Υπογράφτηκε μεταξύ των Συμμάχων και της Γερμανίας.

Σύμφωνα με αυτή, η Γερμανία υποχρεώθηκε να πληρώσει αποζημιώσεις 226 δισ. χρυσών μάρκων για τις καταστροφές που προκάλεσε στη διάρκεια του πολέμου, να μειώσει τον στρατό της σε 100.000 άνδρεςκαι τον στόλο της σε δυναμικό 108.000 τόνων.

Υποχρεώθηκε επίσης σε μεγάλες εδαφικές παραχωρήσεις: έχασε περίπου 75.000 τ.χλμ. του εδάφους της, με πληθυσμό 7.000.000 κατ. (το μεγαλύτερο μέρος παραχωρήθηκε στην Πολωνία και τη Γαλλία) και όλες τις αποικίες της, από τις οποίες τη μερίδα του λέοντος (73% του εδάφους και 47% του πληθυσμού) πήρε η Αγγλία.

Οι υπόλοιποι όροι της συνθήκης αφορούσαν τη διεθνοποίηση των ποταμών της Γερμανίας, τηναποστρατικοποίηση της περιοχής της Ρηνανίας για 15 χρόνια, τη δήμευση των κάθε είδους γερμανικών αξιών στο εξωτερικό, την παράδοση του 90% του γερμανικού εμπορικού στόλου στους Συμμάχους σε αντάλλαγμα για τις ζημιές που προκλήθηκαν στα συμμαχικά εμπορικά πλοία στη διάρκεια του πολέμου. Επιπλέον η Γερμανία περιορίστηκε αυστηρά τόσο σε θέματα διεθνούς εμπορίου όσο και σε στρατιωτικές δυνάμεις και οργάνωση.

Η νέα «νέα τάξη»

Το ολοκαύτωμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το αποτέλεσμα της ναζιστικής προσπάθειαςαναθεώρησης των Συνθηκών του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στη Γερμανία τη διχοτόμησή της και στον κόσμο μια ψυχροπολεμική αρχιτεκτονική και την ισορροπία του (πυρηνικού) τρόμου.

Για μεγάλο διάστημα αυτής της περιόδου η Δυτική Γερμανία υπήρξε αμερικανικό προτεκτοράτο και προκεχωρημένο φυλάκιο στον «πόλεμο» της Δύσης κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Στο πλαίσιο αυτό η Γερμανία βοηθήθηκε να ανοικοδομηθεί και να ανακάμψει οικονομικά. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η επανένωση της Γερμανίας σηματοδότησαν την επανέναρξη της προσπάθειας του Βερολίνου για κυριαρχία.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε μια ιστορική στιγμή, κατά την οποία δύο μεγάλες ηπειρωτικές ευρωπαϊκές χώρες,Γερμανία και Ρωσία (ήδη στρατηγικοί εταίροι, ειδικά στον τομέα της ενέργειας και στον τομέα της στρατιωτικής συνεργασίας), οι οποίες σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές ηττήθηκαν από τις ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Ψυχρό Πόλεμο αντίστοιχα, επανακάμπτουν στο προσκήνιο και είναι έτοιμες να αμφισβητήσουν την τάξη που επέβαλαν οι νικητές.

Η οικονομική κρίση που χτυπά τις ΗΠΑ – αν και δεν περιορίζει τις στρατιωτικές δυνατότητες της αμερικανικής υπερδύναμης – δημιουργεί σε Βερολίνο και Μόσχα μεγάλους πειρασμούς για επανασχεδιασμό του ευρωπαϊκού χάρτη. Πού θα οδηγήσουν αυτές οι αναθεωρητικές τάσεις; Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Η ανάγνωση της Ιστορίας, ωστόσο, μόνο σε απαισιόδοξες εκτιμήσεις και σκέψεις οδηγεί...

http://topontiki.gr/

Παιδάκι λιποθύμησε στο σχολείο του από την πείνα

Οι εικόνες που μας θυμίζουν τα χρόνια κατοχής της χώρας μας από τις δυνάμεις του άξονα –τουλάχιστον όσο αφορά το βιοτικό επίπεδο του κόσμου- είναι αλλεπάλληλες. Τούτη την φορά μας έρχονται από το ρεπορτάζ που μετέδωσε η τηλεόραση Κρήτη TV και το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ.

Παιδάκι του δημοτικού σχολείου πηγαίνοντας για μάθημα λιποθύμησε από την πείνα. 

Η εφημερίδα «Νέα Κρήτη» αναφερόμενη στο γεγονός γράφει μεταξύ άλλων:
«Σοκ στο Ηράκλειο! Παιδάκι λιποθύμησε στο σχολείο του από την πείνα
Δεν πίστευαν στα αυτιά τους οι καθηγητές σε Γυμνάσιο του Ηρακλείου. Μετά από λιποθυμία μαθητή, αφού ενημέρωσαν τη μητέρα του για το περιστατικό ανακάλυψαν ότι όλη η οικογένεια είχε να φάει δυο ημέρες, γι αυτό και προκλήθηκε το λιποθυμικό επεισόδιο του μαθητή. Όπως προκύπτει από τους εκπαιδευτικούς δεν είναι το μοναδικό περιστατικό στο νησί που γονείς αφήνουν νηστικά τα παιδιά στο σχολείο αφού πλέον αδυνατούν να ανταπεξέλθουν. Σε πολλές περιπτώσεις δάσκαλοι ,καθηγητές και σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων συνδράμουν οικονομικά όσα παιδιά δεν έχουν μαζί τους χαρτζιλίκι για κολατσιό κάνοντας συμφωνίες με τους ιδιοκτήτες των κιλικίων….».

Παρακολουθώντας αυτή την είδηση και τόσες παρόμοιες που γνωστοποιούνται καθημερινά δεν σου έρχεται να σπάσεις την τηλεόραση βλέποντας στελέχη της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου που υπάρχει σήμερα να θριαμβολογούν που ..έσωσαν την χώρα απ’ την χρεοκοπία;

Αξίζει να ζεις σαν σκλάβος;.

Πρέπει να δώσεις μάχη, ν’ αντισταθείς στον κατακτητή, να τιμωρήσεις τους ξεπουλημένους, να κάνεις επανάσταση, αν θες να λέγεσαι ΕΛΛΗΝΑΣ…

EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Η δικαίωση των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού μέσω των Ιταλικών δικαστηρίων, έχει οδηγήσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο προσέφυγε η Γερμανία για να ακυρώσει τις αποζημιώσεις και  το οποίο ξεκίνησε τη σχετική δικαστική διαδικασία τη Δευτέρα 12/09.

Την ίδια ώρα, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το μέγα θέμα του ανεξόφλητου αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου της χώρας μας προς τη Γερμανία και των γερμανικών  επανορθώσεων για τις κατοχικές καταστροφές στη χώρα μας, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη  χώρα η οποία δεν έχει λάβει ως αποζημίωση ούτε ένα ευρώ.

Η μέχρι τώρα παθητική,δυστυχώς,στάση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, στο μέγιστο αυτό Εθνικό θέμα, ήρθε η ώρα να γίνει ενεργητική.

Είναι απόλυτη ανάγκη, από σήμερα,οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Οικονομικών,τουλάχιστον,να παρακολουθήσουν αυτή την πολυσήμαντη για τα εθνικά μας συμφέροντα δίκη στη Χάγη.

Η παρουσία τους δεν θα είναι τιμή μόνο,για τα θύματα του Ναζισμού,αλλά,επι τέλους θα καταδείξει στους Δικαστές της Χάγης και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, την αποφαστικότητα της Ελληνικής Πολιτείας να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις των συγγενών των ελλήνων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας για ηθική και υλική αποζημίωση.

Αυτή η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης,στις σημερινές συνθήκες,έχει τεράστια σημασία για το παρόν και το μέλλον της Πατρίδας μας.

Για το Εθνικό Συμβούλιο

Ο Πρόεδρος 

Μανώλης Γλέζος

Υ.Γ. Είναι λογικό ο καθένας να σκεφτεί "Ναι, κι αν υπογράψω, τι έγινε; Θα μας πληρώσουν οι Γερμανοί;" Δυστυχώς ίσως να μη μπορεί ν' αλλάξει πια κάτι, αλλά έχουμε την ηθική υποχρέωση να το κάνουμε! Είμαστε υποχρεωμένοι να το ζητήσουμε.

Δεν μπορούμε ούτε να πατήσουμε δύο κλικ σαν ελάχιστο φόρο τιμής προς τις χιλιάδες των νεκρών Ελλήνων;

Είναι λογικό ο καθένας να σκεφτεί "Ναι, κι αν υπογράψω, τι έγινε; Θα μας πληρώσουν οι Γερμανοί;"

Στο τέλος του email υπάρχει, στα ελληνικά, το περιληπτικό κείμενο της αίτησης.

Αξίζει το χρόνο να διαβάσετε και το πλήρες αγγλικό κείμενο.

Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπεί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο.

Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941.

Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους.

Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα - άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας.

Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, « Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους ».

Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.

Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πλήρωσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του.

Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιο της από το κατοχικό δάνειο.

Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία το 1956 και στην Γιουγκοσλαβία το 1971.

Η Ελλάδα απαίτησε από την Γερμανία την πληρωμή του κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, και το 1995.

Παρά ταύτα, η Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις.

Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990.

Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μεχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια.

Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011).

Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011, guardian.co.uk, June 21, 2011).

Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τούς Έλληνες μόνο «ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».

Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του πληθυσμού της. Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στην μάχη, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών.

Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τούς κατοίκους 89 Ελληνικών πόλεων και χωριών, έκαψαν περισότερα από 1700 χωριά και εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν την χώρα σε ερείπια, και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς.

Ζητούμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών.

Αγαπητοί φίλοι,

όπως αναφέρεται παρακάτω από το

EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ  ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:

  

Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Παρακαλώ  ζητήσετε  από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο

http://www.greece.org/blogs/wwii/

και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά

από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα,

πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες,

πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών,

των εγκλημάτων και των λεηλασιών, που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών...

Please Sign the Petition for WW-II German Reparations to Greece

and Pass it to others to sign! Everybody is eligible to Sign; Relatives, Friends, Need not be Greek to Sign! etc

Please go to

 http://www.greece.org/blogs/wwii/  

to read the full 

petition 

(short | long)

and the supporting material. 

We will greatly appreciate your signature on this petition requesting the German 

government to honor its long-overdue obligations to Greece by repaying the

forcibly obtained occupation loan, and by paying War reparations proportional to

the material damages, atrocities and plundering committed by the German war

machine during World War II.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΟΜΑΔΑΣ Ε.ΠΑ.Μ. - ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Την Τεταρτη 30 Νοεμβρη και ωρα 8.30 μ.μ. θα συναντηθουμε τα μελη και οι φιλοι του ΕΠΑΜ - Ηρακλειου στο καφενειο που βρισκεται στην οδο Πεδιαδος
διπλα απο το πρωην ΚΕΠ της Νομαρχιας στο κτιριο του Ιατρικου Κρητης.
Η παρουσια σας ειναι απαρετητη .Επισης θα παρευρισκεται και ενας συναγωνιστης απο τη Θεσσαλονικη μελος της οργανωτικης επιτροπης. 

Ο… κακός (ευρωπαϊκός) λύκος

Του Δημήτρη Μυ
Οι… αφελείς κοκκινοσκουφίτσες του ευρωπαϊκού νότου έχουν ήδη αντιληφθεί πως τα… φρου- φρου  και αρώματά τους, των τελευταίων δεκαετιών  χρυσοπληρώθηκαν με δανεικά. Με αυτή την οικονομική συμπεριφορά ο ευρωπαϊκός νότος «έστελνε» χρήμα  στο ευρωπαϊκό κέντρο, δημιουργώντας  τα γερμανικά και άλλα βορειο-ευρωπαϊκά πλεονάσματα. Καθώς, η ροή χρήματος στέρεψε, το μόνο που φαίνεται να συνδέει τον νότο με το ευρωπαικό κέντρο είναι η πολιτική κρίση. Κρίση, η οποία απειλεί να τινάξει στον αέρα –κυριολεκτικά- ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Προς μια γερμανική Ευρώπη
Είναι προφανές από την ειδησεογραφία ότι η κρίση στην ευρωζώνη έχει επεκταθεί πέρα από τη σφαίρα της οικονομίας. Οι επιβεβλημένες --απ έξω και στο όριο της νομημότητας-- κυβερνητικές αλλαγές,  σε Ελλάδα και Ιταλία, περιγράφουν την απροκάλυπτη ωμή δύναμη που ασκούν οι γερμανοί προκειμένου να επιβάλλουν τον πολιτικό τους έλεγχο στην Ευρωζώνη. Έναν έλεγχο ο οποίος θα διαφυλάξει τα κέρδη που εξασφάλισαν από την αφαίμαξη του νότου και θα  διευρύνει- διαιωνίσει την κατάσταση υποτέλειας της ευρωπαικής περιφέρειας προς το γερμανικό κέντρο.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο έχει ξεκινήσει μια ταχύτατη διαδικασία αλλαγής των ευρωπαικών Συνθηκών. Αφορμή για την προσπάθεια της δημιουργίας μιας γερμανικής ευρώπης, είναι ο κίνδυνος που απειλεί την ύπαρξη του ευρώ. Επί της ουσίας, ωστόσο, η δημιουργία, μέσα από την αλλαγή των συνθηκών, μιας γερμανικής ευώπης, αντανακλά και περιγράφει τον βαθύτερο στόχο του Βερολίνου, ο οποίος ελάχιστα διαφέρει από τον στόχο που έθεσε το τρίτο ράιχ και επεχείρησε να τον πετύχει με κάθε τρόπο και μέσο, συμπεριλαμβανομένου και του πολέμου.
Αυτές τις μέρες διαβάζουμε για τον μέγιστο κίνδυνο που διατρέχει το ευρώ και τη ν ετοιμότητα Μέρκελ και Σαρκοζί να προτείνουν αλλαγές-εξπρες στις συνθήκες ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Δημοσίευμα της Bild επικαλούμενο διπλωματικές πηγές στο Βερολίνο αναφέρει ότι οι ηγέτες του γαλλογερμανικού άξονα θα παρουσιάσουν τα σχέδια τους στην σύνοδο κορυφής στις 8-9 Δεκεμβρίου, επιδιώκοντας οι αλλαγές να συμφωνηθούν και να ισχύσουν το αργότερο ως τον ερχόμενο Φεβρουάριο.

Βαθιές διαιρέσεις
Οπως όλα δείχνουν  μέσα στο ερχόμενο διάστημα  θα τεθεί υπό σοβαρή δοκιμασία η αντοχή του ευρώ, καθώς και η συνοχή του ευρωπαϊκού πολιτικού οικοδομήματος. Δεν χρειάζεται,   να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί πως  αυτό που βιώσαμε ως Ευρωπαϊκή Ενωση, διαλύεται και μάλιστα με τρομακτική ταχύτητα. Η οικονομική αποσύνθεση που εκδηλώνεται ως δημοσιονομική κρίση και κρίση δανεισμού είναι η μια βασική πτυχή της αποσάθρωσης του ευρωπαϊκού «οικοδομήματος». Ταυτόχρονα παρακολουθούμε, αν όχι και σε πρώτο πλάνο, την  αναδιάταξη των πολιτικών ισορροπιών και συμμαχιών στην γηραιά Ήπειρο. Με πιο απλά λόγια, βλέπουμε την «ισχυρή Ευρώπη» της Ενωσης και της Ευρωζώνης να αδυνατεί να διασώσει το κοινό νόμισμα (ευρώ)  που σε έναν βαθμό αποτελεί και τον συνεκτικό της κρίκο. Αυτή η αδυναμία, οδηγεί- υποχρεώνει  τα κράτη μέλη  να αναζητήσουν ασφαλέστερες συμμαχίες και σχέσεις μέσα από τις οποίες θα προστατέψουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Αυτό συμβαίνει και εντός της ευρωζώνης (κέντρο- ευρωπαικός νότος ή περιφέρεια) κα εκτός. Εκτός της ευωζώνης μάλιστα, οι εξελίξεις είναι πιο σαφείς και ευδιάκριτες…
Η Πολωνία  καθώς έχει βιώσει στο πετσί της  με κατοχή και διαμελισμούς το παιχνίδι των ισχυρών στην ευρωπαική σκακιέρα είναι ένα καλό σημερινό παράδειγμα  για το πως μια χώρα απομακρύνεται από το ευρωπαϊκό «όραμα» βλέποντας  την επερχόμενη αλλαγή των γεωπολιτικών  συσχετισμών.  Πέρασε μάλλον απαρατήρητο, αλλά είναι γεγονός ότι αμερικανικοί πύραυλοι Patriot  έχουν ήδη εγκατασταθεί στο Πολωνικό έδαφος! Διαθεσιμότητα ανάλογη με την πολωνική για ένταξή τους στην αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα προστασίας (από ποιον εχθρό άραγε;)  έχουν επιδείξει οι βαλκανικές χώρες μηδέ της Ελλάδος εξαιρουμένης, καθώς και η Τσεχία και  η Ουγγαρία.
Στοιχειώδης γνώση της ιστορίας οδηγεί στο βάσιμο συμπέρασμα ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες στην ουσία δεν έχουν πραγματοποιήσει βήματα προόδου αναφορικά με τους τρόπους επίλυσης των διαφορών τους. Η πολιτική, κατά κανόνα, συνεχίζεται με άλλα μέσα(δηλαδή με πόλεμο) κάθε φορά που εμφανίζονται δισεπίλυτα προβλήματα, όπως αυτό της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που βιώνουμε. Ο πόλεμος, προς το παρόν είναι περιορισμένος στο οικονομικό πεδίο. Ωστόσο, δε μπορούμε να κάνουμε πως δε βλέπουμε κινήσεις κρατών, οι οποίες θυμίζουν διαδικασίες οργάνωσης συμμαχιών για την αντιμετώπιση κοινών εχθρών.
Στην προκειμένη περίπτωση, αρχίζει να γίνεται σαφές ότι οι χώρες μέλη της ΕΕ και της ευρωζώνης δεν αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο το κοινό τους συμφέρον. Το πρόβλημα που ανέδειξε η εξάπλωση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη είναι ακριβώς η απουσία ενός κοινού ευρωπαικού πολιτικού οράματος που θα συνδέει άρρηκτα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Δυστυχώς, η ΕΕ δεν κατάφερε ούτε να εμπνεύσει κάποιο κοινό πολιτικό όραμα- στόχο, ούτε πολύ περισσότερο να διαμορφώσει εκείνα τα απαραίτητα κοινά διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα για να το υλοποιήσει.
Αντίθετα, ο ευρωπαϊκός χάρτινος πύργος εμφανίζεται να κλυδωνίζεται συθέμελα στην πρώτη σοβαρή καταιγίδα και οι ευρωπαίοι ένοικοι πανικόβλητοι να αναζητούν προστατευτικές (πυραυλικές ή άλλες) ασπίδες για να διασώσουν ό,τι ορίζουν ως ιδιαίτερο εθνικό τους συμφέρον.
...κάπως έτσι λοιπόν, στο  ευρωπαικό παραμύθι αρχίζει να επανεμφανίζεται στη σκηνή ο κακός ο λύκος. Δηλαδή, οι  διαιρέσεις, τα συμφέροντα, οι συγκρούσεις. Με άλλα λόγια η πολιτική, η οποία, δυστυχώς, ουδέποτε εγκατέλειψε το «δικαίωμά» της να συνεχίζεται  με άλλα (πολεμικά) μέσα…

Τριπλάσια ενεργειακά αποθέματα η Κρήτη απ’ τη Νορβηγία! Τι υποστήριξε στην ενημέρωση του Περιφερειακού Συμβουλίου ο καθηγητής Α. Φώσκολος

Φώσκολος: Στην Κρήτη τρεις φορές περισσότερη ενέργεια απ’ τη Νορβηγία

Τρεις φορές περισσότερη ενέργεια από τη Νορβηγία μπορεί να προσφέρει η Κρήτη στην Ευρώπη και να λύσει τόσο το πανευρωπαϊκό ενεργειακό πρόβλημα, όσο και το εθνικό οικονομικό.

Αυτή την άποψη διατύπωσε ο ομότιμος καθηγητής Αντώνης Φώσκολος στο πλαίσιο συνεδρίασης στην Περιφέρεια Κρήτης για την ενέργεια.

Ο καθηγητής «βλέπει» ενεργειακή επάρκεια μέσω Κρήτης για 130 περίπου χρόνια, αλλά και έσοδα δεκάδων δισεκατομμυρίων για την Κρήτη σε ετήσια βάση.
Του Γιάννη Ζωράκη

Τρεις φορές περισσότερα ενεργειακά αποθέματα σε σχέση με τη Νορβηγία έχει η Κρήτη και με αυτά μπορεί να κάνει την Ελλάδα την πλουσιότερη χώρα στον κόσμο.

Αυτό ανακοίνωσε στο πλαίσιο σύσκεψης στην Περιφέρεια Κρήτης το Σάββατο, ο ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Αντώνης Φώσκολος, στο πλαίσιο ειδικής ενημερωτικής εκδήλωσης προς φορείς.

Ο καθηγητής τόνισε μάλιστα πως αν η Ελλάδα εκμεταλλευτεί τις νέες τεχνολογίες, τα ενεργειακά αποθέματα της, μπορούν να προσφέρουν μια επάρκεια 130 χρόνων, με οφέλη δεκάδες δισεκατομμύρια σε ετήσια βάση για την Περιφέρεια Κρήτης.

Ο καθηγητής παρουσίασε μια πλήρη οικονομική μελέτη, αλλά και όλα τα διαθέσιμα στοιχεία προκειμένου να πείσει για τους ισχυρισμούς του, αλλά και για την αναγκαιότητα άμεσων αποφάσεων από τα συναρμόδια υπουργεία και την Περιφέρεια.

Ο περιφερειάρχης Κρήτης από την πλευρά του, αλλά και οι εκπρόσωποι των φορέων που συμμετείχαν στην παρουσίαση, εξέφρασαν την υποστήριξη στο εγχείρημα.

«Ακούσαμε με ενδιαφέρον τις προτάσεις του κ. Φώσκολου» τόνισε σε δηλώσεις του ο κ. Αρναουτάκης και πρόσθεσε: «Εμείς θα συζητήσουμε άλλη μια φορά με το αρμόδιο υπουργείο για να προχωρήσουν οι έρευνες που χρειάζονται και πιστεύω θα είναι προς όφελος της Κρήτης και της Ελλάδας».



Οφέλη

Πάνω από 145.000 θέσεις εργασίας στον πρωτογενή τομέα και πάνω από 250.000 στο δευτερογενή εκτιμάται πως θα προκύψουν για την επόμενη 25ετία, εφόσον ξεκινήσουν οι διαδικασίες ανεύρεσης κοιτασμάτων στα νότια της Κρήτης.

Η συγκεκριμένη αναλογία προκύπτει σύμφωνα με τις ως τώρα υποθέσεις, αλλά και με βάση το γεγονός ότι για κάθε ημερήσια παραγωγή 20 ισοδύναμων βαρελιών πετρελαίου προκύπτει μία νέα θέση εργασίας.



Κάλυψη αναγκών

Κατά τη διάρκεια της διάλεξης του ο κ. Φώσκολος υποστήριξε ότι η Ελλάδα καλύπτει τις ανάγκες της με 3,5 δις κυβικά μέτρα φυσικού αερίου το χρόνο, ενώ οι Ευρώπη χρειάζεται 1 τρις σε ετήσια βάση.

Ο καθηγητής εκτίμησε μάλιστα πως το σύνολο αυτών των ποσοτήτων μπορεί να καλυφθεί από τα κοιτάσματα της Κρήτης.

«Το νησί μας θα έχει ιδιαίτερα κεκτημένα από τα κοιτάσματα αυτά και συγκεκριμένα το 20% κάτι που σημαίνει 1,2 δις το χρόνο τουλάχιστον για 25 χρόνια εφόσον αξιοποιήσουμε το σύνολο των κοιτασμάτων που υπάρχουν» ανέφερε ο καθηγητής και πρόσθεσε:

«Εξαρτάται βέβαια από το πόσο γρήγορα θα αντλούμε τα αποθέματα. Θα πρέπει γενικά στην Ελλάδα να κρατούμε αποθέματα για τα επόμενα 30 χρόνια για την ικανοποίηση των ενεργειακών αναγκών. Τα συμβατικά αποθέματα μάς αρκούν όπως είπα για 25 χρόνια. Αυτά που μπορούν να βγουν με τις νέες τεχνολογίες επαρκούν για 130 χρόνια».



Χρονοδιάγραμμα

Το 2016 ή το αργότερο το 2017 «βλέπει» ο καθηγητής Φώσκολος την έναρξη της πρώτης παραγωγής. Σύμφωνα με τον καθηγητή, οι συγκεκριμένες ημερομηνίες θα είναι κομβικές για την Ευρώπη, αφού σ’ εκείνη ακριβώς την περίοδο η Ευρώπη θα έχει άμεση ανάγκη από ενέργεια.

Με βάση το χρονοδιάγραμμα απαιτούνται 6 – 8 μήνες για την ολοκλήρωση των γεωφυσικών ερευνών (Αύγουστος 2012) και 6 – 8 μήνες για την αξιολόγηση των γεωφυσικών στοιχείων (Απρίλιος 2013). Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον προγραμματισμό της πρότασης, τον Ιούνιου του 2013 μπορούν να γίνουν οι παραχωρήσεις, το Σεπτέμβριο του 2013 οι πρώτες γεωτρήσεις, ενώ ως τον Ιανουάριο του 2014 αναμένεται να έχουν εντοπιστεί τα πρώτα κοιτάσματα. Στη συνέχεια ακολουθεί η κατασκευή αγωγών προς την Κρήτη, ενώ ως το 2016 – 2017 υλοποιείται η πρώτη παραγωγή.



Αιχμές

Εντονότατες αιχμές εναντίον στελεχών του αρμόδιου υπουργείο άφησε στο πλαίσιο της παρουσίασης του ο κ. Φώσκολος, υποστηρίζοντας πως οι ίδιοι άνθρωποι που συμβουλεύουν τη χώρα για την ενεργειακή πολιτική της, βρίσκονται σε θέσεις μεγάλων εταιριών που εισάγουν ενέργεια στη χώρα, γεγονός που θεωρείται αδιανόητο, αλλά και ασύμβατο με την ανάπτυξη μιας εσωτερικής πολιτικής ενεργειακής αυτονομίας για τη χώρα.

«Δεν επιτρέπεται σε κανένα μέρος του κόσμου ο σύμβουλος σου να συμμετέχει σε μια εταιρία πετρελαϊκή ή σε μια εταιρία παραγωγής. Αυτή τη στιγμή ο υφυπουργός έχει σύμβουλους του ανθρώπους που δουλεύουν για τέτοιες εταιρίες» τόνισε ο κ. Φώσκολος και πρόσθεσε:

«Όταν έχεις ανθρώπους που εισάγουν ενεργειακές πρώτες ύλες, αυτό το πράγμα έρχεται σε μία αντίθεση. Προσβάλλεις το κοινό».

Αυξάνονται οι άποροι στο νομό Ηρακλείου

Της Αννας Κωνσταντουλάκη
Ολο και περισσότεροι στα νοσοκομεία με βιβλιάρια απορίας ενώ πολλοί άλλοι δεν έχουν να πληρώσουν το εξέταστρο των 5 ευρώ...

Αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των πολιτών οι οποίοι πηγαίνει στα νοσοκομεία του Ηρακλείου για εξετάσεις με βιβλιάριο απορίας ενώ δεν είναι λίγοι οι ασθενείς που δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε να καταβάλουν το εξέταστρο των 5 ευρώ.

Η Αννα Κονιδάκη, υποδιοικητής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου είπε στην “Π”: “Είναι γεγονός ότι έρχονται για εξετάσεις πολλοί άνθρωποι προσκομίζοντας βιβλιάριο απορίας και άλλοι που δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν το εξέταστρο των 5 ευρώ.
Ωστόσο, από την υποχρέωση καταβολής του εξέταστρου, εξαιρείται μεγάλη κατηγορία πληθυσμού με χρόνιες ασθένειες κ.λπ.

Η ίδια σημείωσε ότι πέρυσι οι οικονομικές απώλειες του νοσοκομείου από την παροχή ιατρικών υπηρεσιών σε ασθενείς που δήλωναν ανασφάλιστοι, έφθασαν το 1.200.000 ευρώ ενώ φέτος το ποσό αυτό μειώθηκε στο μισό.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το πρώτο 9μηνο του 2011 ο αριθμός των πολιτών που νοσηλεύθηκαν στο νοσοκομείο αυξήθηκε κατά 7,5%.



38 κλίνες σε ιδιωτικές ασφαλιστικές

Την ίδια ώρα στο ΠΑΓΝΗ παραχωρήθηκαν 19 δίκλινα δωμάτια με 38 κρεβάτια σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες για τη νοσηλεία πελατών τους.



Εξυπηρετούμε πολλούς ανασφάλιστους

Η παιδίατρος Ελένη Κόκορη, διευθύντρια του Επιστημονικού Συμβουλίου του Βενιζελείου, είπε στην “Π”: “Πολλοί γονείς έρχονται εδώ με τα παιδιά τους για να τα εξετάσουμε και δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τα 5 ευρώ στο γραφείο κίνησης του νοσοκομείου.

Ερχονται κι πολλοί αλλοδαποί που είναι ανασφάλιστοι. Υπάρχοι κατανόηση και φυσικά τους παρέχουμε ό,τι υπηρεσίες χρειάζονται”.



Οι απολύτως απαραίτητες εξετάσεις στα ιδιωτικά

Ο ακτινολόγος Μανόλης Ανδρουλιδάκης είπε στην “Π” ότι στα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό περίπου κατά 30% η προσέλευση ασθενών για εξετάσεις.

Ο ίδιος σημείωσε: “Ο κόσμος πλέον ζητά να κάνει τις απολύτως απαραίτητες και επείγουσες εξετάσεις”.



Απλήρωτοι και οι γιατροί

Ο παθολόγος Διονύσης Κρέμης ανέφερε: “Ο κόσμος υποφέρει αλλά κι εμείς οι γιατροί αντιμετωπίζουμε σοβαρό πρόβλημα. Τα ταμεία δεν μας πληρώνουν, παρά μας δίνουν χαρτάκια. Αλλά με τα χαρτάκια θα πληρώσουμε το σούπερ - μάρκετ;”.

Ο Γιώργος Καραντινός, αντιπρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου, ανέφερε:

“Τα ταμεία δεν μας πληρώνουν. Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος αποφάσισε να σταματήσουμε να δεχόμαστε να εξυπηρετούμε ασφαλισμένους του δημοσίου από την 1η Δεκεμβρίου.

Θα πρέπει να θέσουμε κι εμείς το θέμα στον δικό μας σύλλογο”.

Να σημειωθεί ότι μόνο ο ΟΠΑΔ χρωστά σε γιατρούς της Αθήνας κοντά στα 350 εκατ. ευρώ. Οφειλές που δεν έχουν αποδοθεί εδώ και δύο χρόνια.

Και το ζήτημα είναι ότι παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα καταβληθούν άμεσα, μέχρι στιγμής οι λογαριασμοί των γιατρών παραμένουν άδειοι.

Αποτέλεσμα είναι ορισμένοι ιδιώτες γιατροί να αναγκάζονται να ζητούν από ασφαλισμένους να τους καταβάλουν την ελάχιστη ιατρική αμοιβή με την αντίστοιχη βέβαια έκδοση απόδειξης παροχής υπηρεσιών.

Το γεγονός αυτό προκάλεσε όμως την παρέμβαση της διοίκησης του ΟΠΑΔ η οποία καλεί τώρα τους γιατρούς να …παράσχουν τις απόψεις τους σχετικά με το θέμα, δηλαδή ουσιαστικά να απολογηθούν.

Ο Ιατρικός Σύλλογος της Αθήνας (ΙΣΑ) με επιστολή του προς τον πρόεδρο του ΟΠΑΔ Κ.Σουλιώτη ζητά να σταματήσει τις κλήσεις προς τους γιατρούς αναγνωρίζοντας την οικονομική στενότητα αλλά και το γεγονός ότι ακολουθούσαν αποφάσεις του Συλλόγου.

Η φτώχεια σαρώνει στο Ηράκλειο... Δράματα από την κρίση και τα βάρβαρα μέτρα. Με βιβλιάρια απορίας όλο και περισσότεροι Ηρακλειώτες

Η δραματική κατάσταση και η φτώχεια που πλέον σαρώνει τα νοικοκυριά του Ηρακλείου αποκαλύπτεται με στοιχεία. Χιλιάδες άνθρωποι θεωρούνται και επίσημα άποροι, ενώ αυξάνονται συνεχώς οι ασθενείς που προσέρχονται στα νοσοκομεία με βιβλιάρια απορίας. Παράλληλα όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν ούτε τα εξέταστρα των 5 ευρώ στα γραφεία κίνησης...

Οι εργάτες της ΕΕ δεν έχουν συμφέρον να σωθεί το Ευρώ

Πηγή: http://aristeroblog.gr

του Κ.Λαπαβίτσα

Ο γνωστός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Κ. Λαπαβίτσας έδωσε συνέντευξη στο Γερμανικό περιοδικό"Μarx21" και περιγράφει το σημερινό πλαίσιο λειτουργίας της ΕΕ των τραπεζιτών, την αναγκαιότητα της Αριστεράς να απαντήσει ξεκάθαρα και με πολιτικό πρόταγμα την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ και την ευρωζώνη και την επιτακτική ανάγκη να οικοδομηθεί στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες ένα πολιτικό σύστημα με εργατικό έλεγχο και αλληλεγγύη των χωρών μεταξύ τους.

Ολόκληρη η συνέντευξη:

Πρώτα απ’όλα η κρυστάλλινη σφαίρα: Θα εξακολουθούμε να πληρώνουμε με ευρώ το 2015;

Ορισμένες χώρες θα πληρώνουν ακόμα με ευρώ, το 2015, αλλά είναι εξαιρετικά απίθανο όλα τα σημερινά μέλη της ευρωζώνης να συνεχίσoυν να το χρησιμοποιούν . Το ευρώ στην τρέχουσα μορφή... του δεν είναι βιώσιμο και δεν θα επιβιώσει. Οι πιέσεις κατάρρευσης είναι εμφανείς – ακόμα και τώρα που μιλάμε η ευρωπαϊκή αγορά ομολόγων είναι σε αναταραχή, επειδή οι ιδιώτες επενδυτές κινούνται προς τα γερμανικά ομόλογα, πουλώντας άλλα ομόλογα λόγω του φόβου της πτώχευσης. Κατά συνέπεια, αυξάνονται τα επιτόκια και διαταράσσεται ο κρατικός δανεισμός, καθώς και η ομαλή λειτουργία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Εάν αυτή η διαδικασία ενταθεί, το ευρώ θα καταρρεύσει σε λίγες εβδομάδες.

Η Μέρκελ κάνει τη διάκριση ανάμεσα στην τραπεζική κρίση , που προκλήθηκε από ανεύθυνους τραπεζίτες οι οποίοι άφησαν ανεξέλεγκτη την κερδοσκοπία, και την κρίση χρέους που προκλήθηκε από ανεύθυνες (μεσογειακές) κυβερνήσεις που άφησαν ανεξέλεγκτα τα χρέη. Είναι ορθή αυτή η διάκριση;

Όχι, έχουμε να κάνουμε με μία, ενιαία κρίση. Ξεκίνησε το 2007 στις ΗΠΑ ως κρίση στην αγορά ακινήτων που προκλήθηκε από την κερδοσκοπία των τραπεζών και άλλων χρηματιστών. Οι Γερμανοί τραπεζίτες συμμετείχαν επίσης σε μεγάλο βαθμό σε αυτή τη διαδικασία, αγοράζοντας χαρτιά ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου των ΗΠΑ. Όταν η φούσκα έσκασε, προέκυψε τραπεζική κρίση η οποία οδήγησε σε παγκόσμια ύφεση. Η ύφεση οδήγησε σε άνευ προηγουμένου κρατική παρέμβαση για τη διάσωση των τραπεζών και τη στήριξη της ζήτησης.

Το υψηλό δημόσιο χρέος σε πολλές χώρες στην Ευρώπη είναι άμεση συνέπεια της κρατικής παρέμβασης το 2008-2009, καθώς οι οικονομίες πέρασαν σε ύφεση. Δεν οφείλεται σε σπάταλες διαχειριστικές πρακτικές των κυβερνήσεων. Τη στιγμή αυτή είναι οι τράπεζες που βρίσκονται και πάλι σε κίνδυνο, ιδιαίτερα οι ευρωπαϊκές, επειδή κατέχουν μεγάλο όγκο δημόσιου χρέους. Δηλαδή, η κρίση του 2007-2008 δεν επιλύθηκε ποτέ πλήρως, ούτε στην Ευρώπη, ούτε αλλού. Καθώς τα ευρωπαϊκά κράτη αντιμετωπίζουν προβλήματα στον δημοσιονομικό τομέα, η κύρια απειλή είναι και πάλι για τις τράπεζες. Η κρίση τείνει να διαγράψει κύκλο επιστρέφοντας στις τράπεζες.

Αυτό λέτε εσείς. Ακούστε, όμως, μια άλλη αφήγηση: Οι Γερμανοί πέρασαν δύσκολες εποχές ιδιωτικοποιήσεων, λιτότητας και περιορισμού των μισθών και με πολύ κόπο έβαλαν σε τάξη τα του οίκου τους. Εν τω μεταξύ, όλοι οι άλλοι ζούσαν ζωή χαρισάμενη και τώρα φαίνεται σαν να ζητούν να πληρώσουν το λογαριασμό οι Γερμανοί. Είναι κατανοητό ότι οι Γερμανοί δεν θέλουν να πληρώσουν το λογαριασμό.

Είναι απόλυτα κατανοητό το να βλέπουν οι Γερμανοί εργαζόμενοι το ευρώ με καχυποψία. Να είναι απρόθυμοι να δεσμεύσουν δημόσιο χρήμα, δηλαδή χρήματα από άμεσους και έμμεσους φόρους, για τη διάσωση του ευρώ, η οποία αυτή τη στιγμή σημαίνει μια ακόμη μεγάλη διάσωση των τραπεζών. Για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια οι Γερμανοί εργαζόμενοι έχουν ζήσει μια δύσκολη περίοδο στάσιμου εισοδήματος, απώλειας της δύναμης των συνδικάτων και γενικότερης στενότητας στους όρους διαβίωσης. Το κόστος της επανένωσης και της αναδιάρθρωσης του γερμανικού καπιταλισμού το έχουν επωμισθεί οι Γερμανοί εργάτες. Η Γερμανία ξεκίνησε με υψηλότερα επίπεδα ανταγωνιστικότητας από άλλους, αλλά έφυγε ακόμη πιό μπροστά επειδή έχει παγώσει εδώ και χρόνια το κόστος εργασίας.

Το μυστικό της γερμανικής επιτυχίας δεν είναι η μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας, η γενικευμένη αποτελεσματικότητα, ή η ιδιαίτερη καινοτομία – όλες δηλαδή οι συνήθεις γενικολογίες που ακούγονται για το γερμανικό καπιταλισμό. Πολλές χώρες στην περιφέρεια έχουν καλύτερες επιδόσεις από αυτές τις πλευρές. Η γερμανική υπεροχή έχει επιτευχθεί καθαρά λόγω της πίεσης στους εργαζόμενους και της στασιμότητας των μισθών.

Επομένως είναι κατανοητή η ενστικτώδης αντίδραση των Γερμανών εργαζομένων όταν τίθεται θέμα δέσμευσης δημόσιου χρήματος για τη διάσωση του ευρώ και, πολύ περισσότερο, των τραπεζών. Αλλά θα ήθελα να πω ότι αυτό είναι εν μέρει εσφαλμένη αντίδραση. Δεν είναι αλήθεια ότι οι εργαζόμενοι αλλού στην Ευρώπη ζούσαν ζωή χαρισάμενη κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Η πίεση στους εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη υπήρξε έντονη και ο τομέας της εργασίας απώλεσε μερίδιο του εισοδήματος προς όφελος του κεφαλαίου. Άλλες άρχουσες τάξεις προσπάθησαν να ακολουθήσουν την ίδια κατεύθυνση με τους κυβερνώντες της Γερμανία, αλλά ήταν λιγότερο ανελέητες και ως εκ τούτου είχαν λιγότερη επιτυχία.

Αν οι Γερμανοί εργαζόμενοι αισθάνονται προβληματισμένοι και θυμωμένοι, θα πρέπει να κατευθύνουν το θυμό τους προς τους δικούς τους εργοδότες και την κυβέρνησή τους. Αυτοί αποτελούν την πηγή πίεσης και όχι οι Έλληνες, οι Ιταλοί και οι Ισπανοί εργαζόμενοι.

Ο Φόλκερ Κάουντερ της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης είπε ότι οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να “μάθουν γερμανικά” για να βγουν απ΄ αυτό το χάος, εννοώντας να υιοθετήσουν τη λιτότητα και τον εξαγωγικό προσανατολισμό εφ΄ όλης της ύλης. Είναι αυτή μια βιώσιμη στρατηγική για τον τερματισμό της κρίσης;

Όχι, πρόκειται για συνταγή σίγουρης καταστροφής της Ευρωζώνης. Ο λόγος για την επιτυχία της Γερμανίας είναι η πίεση στους Γερμανούς εργαζόμενους που έδωσε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στους Γερμανούς εργοδότες. Χρησιμοποίησαν αυτό το πλεονέκτημα για να εξασφαλίσουν εμπορικά πλεονάσματα που προέρχονται ως επί το πλείστον από τις χώρες της Ευρωζώνης. Η Ευρωζώνη έχει καταστεί ουσιαστικά εγχώρια γερμανική αγορά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που προσφέρει το ευρώ για τη γερμανική αστική τάξη. Αλλά αν κάποιος δημιουργεί μεγάλα πλεονάσματα, κάποιος άλλος αποκτά μεγάλα ελλείμματα: Τα ελλείμματα της ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι αντανάκλαση των γερμανικών πλεονασμάτων. Αυτή η ανισορροπία είναι η πηγή της αστάθειας της Ευρωζώνης.

Αν η γερμανική άρχουσα τάξη διέθετε πραγματική σοφία, θα αντιμετώπιζε την ανισορροπία, προσπαθώντας να περιορίσει τα πλεονάσματα της, ίσως και μέσω της αύξησης της εγχώριας κατανάλωσης. Αντί γι΄ αυτό λέει ότι όλοι οι άλλοι πρέπει να προσπαθήσουν να παρουσιάσουν πλεόνασμα. Πρόκειται για ανοησία. Δεν μπορούν όλοι στην Ευρωζώνη να έχουν πλεονάσματα, ειδικά όταν το ευρώ έχει υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία σε σχέση με το δολάριο, πράγμα που καθιστά δύσκολο το εμπόριο εκτός Ευρωζώνης. Ο εξαναγκασμός όλων σε περικοπές μισθών και η μείωση της συνολικής ζήτησης στην Ευρωζώνη, όπως επιτάσσει σήμερα η γερμανική πολιτική, θέτει τα θεμέλια για την καταστροφή της Ευρωζώνης.

Αυτό ακούγεται παράλογο. Γιατί η γερμανική άρχουσα τάξη εφαρμόζει μια στρατηγική που καταστρέφει την Ευρωζώνη , εφόσον αντλεί μέγιστα οφέλη απ΄ αυτήν;

Το ερώτημα δυσκολεύει και πολλούς οικονομολόγους. Είναι βέβαια αλήθεια ότι η γερμανική άρχουσα τάξη δεν επιθυμεί να καταστρέψει την Ευρωζώνη, δεδομένου ότι επιτυγχάνει σημαντικά κέρδη από αυτή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κατανοεί πλήρως τις αντιφάσεις και τις συνέπειες του τι κάνει. Η επιδίωξη του άμεσου εθνικού συμφέροντος δεν προάγει απαραιτήτως τη σταθερότητα του συστήματος συνολικά. Κατά πρώτο λόγο, καμία άρχουσα τάξη δεν θα αύξανε εθελοντικά τους μισθούς των εργαζομένων της, δεδομένου ότι θα έχανε αμέσως σε ανταγωνιστικότητα στο εξωτερικό. Κατά δεύτερο, τα πλεονάσματα αποτελούν πηγή ιεραρχικής ισχύος μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών και οι Γερμανοί καπιταλιστές δεν έχουν καμία διάθεση να τα χάσουν. Υπάρχει ένας πυρήνας μερκαντιλισμού στην καπιταλιστική σκέψη που ουδέποτε εξαλείφθηκε.

Επιμένοντας ότι όλοι πρέπει να «γίνουν Γερμανοί», η γερμανική άρχουσα τάξη παραδέχεται ότι οι χώρες με ελλείμματα πρέπει να δεχθούν μόνιμη λιτότητα ασκώντας παράλληλα διαρκή πίεση στους εργαζομένους τους. Πιθανώς ελπίζει η Γερμανία ότι αυτό θα οδηγήσει σε μια νέα ισορροπία με χαμηλότερο επίπεδο εισοδήματος στην Ευρώπη, και ίσως μετά από δέκα-δεκαπέντε χρόνια θα υπάρξει ανανέωση των προϋποθέσεων για γενικότερη ανάπτυξη, με κάποιο τρόπο. Αλλά το πιθανότερο είναι ότι η Ευρωζώνη θα έχει καταρρρεύσει πολύ πριν.

Αρκετοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν τώρα τη χρήση “μπαζούκας” – μια επιθετική παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με στόχο την αγορά κρατικού χρέους και την έκδοση χρήματος γι΄ αυτό το σκοπό. Θα βοηθούσε μια τέτοια ενέργεια;

Είναι ένδειξη της απελπισίας των σχολιαστών και των οικονομολόγων ότι τώρα καλούν τόσο ηχηρά την ΕΚΤ να προβεί σε τεράστια παρέμβαση. Έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι η κρίση είναι πολύ πιο σοβαρή από όσο φαντάζονταν όταν η Ελλάδα άρχισε να αντιμετωπίζει δυσκολίες δανεισμού στα τέλη του 2009. Οι ποικίλες λύσεις που έχουν προταθεί τα δύο τελευταία χρόνια δεν έχουν αποδώσει τίποτα, συμπεριλαμβανομένης της ιδέας περί έκδοσης ευρωομόλογου. Η πιο αξιοθρήνητη αποτυχία είναι αυτή του Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και ο λόγος είναι απλός. Οι χώρες του κέντρου της Ευρωζώνης προσέφεραν πολύ λίγο πραγματικό χρήμα – λιγότερο από 100 δισ. ευρώ. Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν χρηματοπιστωτική μόχλευση για να τα κάνουν να φαίνονται 440 δισ. Και τον Οκτώβριο του 2011 πρότειναν να ξαναχρησιμοποιηθεί η μόχλευση για να κάνουν τα 440 δις. να φαίνονται 1,5 τρισ. Αυτή η γελοία ιδέα απορρίφθηκε από τους Ρώσους, τους Κινέζους και άλλους από τους οποίους ζητήθηκε να αγοράσουν μοχλευμένες υποχρεώσεις χρέους του Μηχανισμού τοποθετώντας πραγματικό χρήμα. Αρνήθηκαν ευγενικά και είπαν στους Ευρωπαίους να χρησιμοποιήσουν τον δικό τους πλούτο.

Ο Μηχανισμός δεν απέδωσε γιατί οι δυνάμεις του κέντρου αρνούνται να αναλάβουν το κόστος διάσωσης άλλων κρατών, ή των τραπεζών άλλων κρατών. Αυτή είναι μια διαρθρωτική αδυναμία της νομισματικής ένωσης, η οποία θα δημιουργήσει κωλύματα και στην ΕΚΤ που αποτελεί την τελευταία γραμμή άμυνας του ευρώ. Η τρέχουσα πρόταση αφορά το να αγοράσει η ΕΚΤ ελεύθερα δημόσιο χρέος από τη δευτερογενή αγορά, ωθώντας προς τη μείωση των επιτοκίων και μετριάζοντας την κρίση. Αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο όσο φαντάζονται πολλοί και η δυσκολία δεν έχει και τόση σχέση με την υποτιθέμενη εμμονή των Γερμανών περί υπερπληθωρισμού, που μας λένε ότι υπάρχει στο συλλογικό τους ασυνείδητο τους από τα χρόνια του Μεσοπολέμου.

Η δυσκολία σχετίζεται με την ίδια τη δομή της ΕΚΤ. Δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη κεντρική τράπεζα, εφόσον δεν έχει πίσω της ένα κράτος το οποίο εγγυάται τις υποχρεώσεις της ως κυρίαρχο. Η ΕΚΤ αποτελεί μια ομάδα εθνικών κεντρικών τραπεζών, μεταξύ των οποίων τον κυρίαρχο ρόλο παίζει η γερμανική Μπούντεσμπανκ. Καλείται, λοιπόν, τώρα η ΕΚΤ να αγοράσει τεράστιες ποσότητες κρατικών χρεογράφων που εκδίδονται από 17 κράτη, μερικά από τα οποία είναι πασιφανώς αναξιόχρεα. Δεν της ζητείται να αγοράσει το χρέος ενός κράτους, που έχει τη δυνατότητα το ίδιο να τη στηρίξει, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, τη Βρετανία ή την Ιαπωνία. Το ρίσκο από τα αναξιόχρεα κράτη θα μεταφερόταν, συνεπώς, στον ισολογισμό της ΕΚΤ και, δεδομένης της δομής της, στην πραγματικότητα θα μεταφερόταν στον ισολογισμό της Μπούντεσμπανκ. Η αξιοπιστία της ΕΚΤ θα υποχωρούσε, το ευρώ θα απειλούνταν και το δυνητικό ρίσκο για το γερμανικό κράτος θα αυξανόταν. Λάβετε υπόψη σας ότι το γερμανικό χρέος δεν είναι καθόλου αμελητέο τη στιγμή αυτή.

Η Γερμανία θα αντισταθεί σ΄ αυτή την απαίτηση για όσο περισσότερο μπορεί. Φυσικά, εάν η αγορά ομολόγων εξακολουθήσει να δυσλειτουργεί, θα πρέπει να ενδώσει σε κάποιο βαθμό, επιτρέποντας στην ΕΚΤ να αγοράσει ιταλικά και ισπανικά ομόλογα προκειμένου να μειωθούν οι πιέσεις, αν μη τι άλλο για να αποφευχθεί η ταχεία κατάρρευση της Ευρωζώνης. Η Γερμανία, όμως, γνωρίζει ότι αυτό δεν συνιστά μακροπρόθεσμη λύση, αλλά απλώς προμήθεια της απόλυτα αναγκαίας ρευστότητας, σε μέτριες ποσότητες, η οποία ωστόσο δημιουργεί κινδύνους για την κεντρική τράπεζα. Εάν η Γερμανία συμφωνούσε σε μια μαζική παρέμβαση της ΕΚΤ, θα ζητούσε παράλληλα σοβαρές αλλαγές στις δημοσιονομικές ρυθμίσεις της ΟΝΕ.

Η μακροπρόθεσμη ρύθμιση στην οποία συμφώνησε η ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής είναι μια “κοινή ευρωπαϊκή οικονομική και χρηματοπιστωτική πολιτική”. Οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες χαιρέτισαν τη διακήρυξη λέγοντας ότι αυτό ήθελαν πάντα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια “σοσιαλδημοκρατικοποίηση” της Ευρώπης; 

Απολύτως όχι. Οι Σοσιαλδημοκράτες εξακολουθούν να έχουν την ίδια εσφαλμένη γραμμή ερμηνείας του ευρωπαϊσμού και της υφιστάμενης διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ακούνε “συντονισμός” και “κρατική παρέμβαση” και νομίζουν ότι η ΕΕ είναι ένα είδος προοδευτικού, κεϋνσιανού, σχεδίου παροχής κρατικής πρόνοιας. Φαντάζονται ότι, αν η Αριστερά είχε πιο έντονη παρουσία, θα μπορούσε να ωθήσει την ΕΕ σε μια όλο και πιο προοδευτική κατεύθυνση – για παράδειγμα, με την ανάπτυξη Κοινωνικής Χάρτας και άλλα παρόμοια. Αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν ποτέ αλήθεια και έχει αποδειχθεί απολύτως ψευδές τα τελευταία δύο χρόνια.

Πάρτε τις προτάσεις της συνόδου κορυφής. Εάν μια σταθερή κοινή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική στην ΕΕ μπορούσε να συμφωνηθεί από τις κυβερνήσεις – πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω – δεν θα ήταν σίγουρα πολιτική αύξησης μισθών, επέκτασης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, δημόσιων επενδύσεων για την αύξηση της παραγωγικότητας, βελτίωσης της κοινωνικής πρόνοιας και τα λοιπά . Θα ήταν μάλλον προς την κατεύθυνση που αναφέρεται ο Φόλκερ Κάουντερ – μόνιμη λιτότητα, διαρκής πίεση επί των μισθών, δημοσιονομική πειθαρχία επιβεβλημένη από το εξωτερικό. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου αιτία πανηγυρισμών. 

Υποστηρίζετε την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Στη Γερμανία αυτή τη θέση την υποστηρίζει η σκληρή εθνικιστική Δεξιά. Πώς θα υπερασπιζόσαστε την άποψή σας;

Δεν χρειάζεται καθόλου να υπερασπιστώ την άποψή μου με τον τρόπο που υπονοείτε. Αντιθέτως, τα επίσημα αριστερά κόμματα στη Γερμανία και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει επειγόντως να δικαιολογήσουν τη γραμμή που έχουν υιοθετήσει για την κρίση της Ευρωζώνης. Τουλάχιστον στη Γερμανία και τη Γαλλία, μεγάλα τμήματα της Αριστεράς έχουν ουσιαστικά συνταχθεί με την κυρίαρχη στρατηγική της γερμανικής και της γαλλικής άρχουσας τάξης, δηλαδή την υπεράσπιση του ευρώ. Το βασικό πολιτικό πρόβλημα στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή δεν είναι οι θέσεις της άκρας Δεξιάς, είτε στη Γερμανία, είτε στη Γαλλία. Είναι μάλλον αυτό που η Μέρκελ και ο Σαρκοζί λένε και κάνουν, δηλαδή η προώθηση του ευρωπαϊσμού, η διάσωση του ευρώ, η αλλαγή του θεσμικού πλαισίου του ευρώ, όλα σε βάρος των εργαζομένων.

Προς έκπληξή μου, μεγάλα κομμάτια της γερμανικής Αριστεράς και γερμανικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, καθώς και τμήματα της γαλλικής Αριστεράς, υιοθετούν στην πράξη τις ίδιες πολιτικές. Δέχονται ότι υπάρχει ένα κοινό ευρωπαϊκό "σπίτι", αλλά επιδιώκουν να αλλάξουν τις πόρτες, να καθαρίσουν το πάτωμα, να βάλουν νέα κουζίνα. Φαίνεται ότι τα κόμματα της Αριστεράς έχουν χάσει την ικανότητα να παρουσιάζουν στους λαούς πολιτικές ανεξάρτητες από την άρχουσα τάξη τους.

Το επιχείρημα για την έξοδο των χωρών της περιφέρειας από την ΟΝΕ αφορά τη ρήξη με τα ταξικά συμφέροντα και τις εθνικές ιεραρχίες που ηγεμονεύουν επί του παρόντος στην Ευρώπη. Η ΟΝΕ δεν είναι κάποιου είδους Συμμαχία για την Αλληλεγγύη, την Ειρήνη και τη Διεθνή Κατανόηση. Η νομισματική ένωση είναι ένας μηχανισμός που αποσκοπεί στην προστασία κατά κύριο λόγο των συμφερόντων των μεγάλων τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στην Ευρώπη. Παράλληλα προωθεί τα συμφέροντα των χωρών του κέντρου, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, εις βάρος των περιφερειακών χωρών, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Με μαρξιστικούς όρους, η ΟΝΕ είναι ένα ιμπεριαλιστικό εργαλείο.

Οι άρχουσες τάξεις της Γερμανίας και της Γαλλίας φυσικά επιθυμούν να διασώσουν το ευρώ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα επιτύχουν το στόχο τους. Είναι απαραίτητο η Αριστερά, και ειδικά η ριζοσπαστική, να αναγνωρίσει ότι αυτή είναι η κύρια γραμμή μάχης στην Ευρώπη και να πάρει θέση αναλόγως. Δεν θα πρέπει να μπαίνει στο πολιτικό παιχνίδι επιδιώκοντας τη διάσωση της νομισματικής ένωσης, διότι η ευρωπαϊκή εργατική τάξη δεν έχει κανένα όφελος από το ευρώ. Η Αριστερά πρέπει να βάλει πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα των εργαζομένων και αν αυτό σημαίνει εγκατάλειψη του ευρώ, τότε ας γίνει.

Είναι αλήθεια ότι κόμματα και οργανώσεις της Δεξιάς υποστηρίζουν, επίσης, την έξοδο. Για το λόγο αυτό η Αριστερά πρέπει να ζητήσει την προοδευτική έξοδο. Χρειάζεται βαθιά κοινωνική αλλαγή προς το συμφέρον της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και αλλού στην περιφέρεια. Η έξοδος από το ευρώ θα μπορούσε να δράσει ως καταλύτης για την αλλαγή. Ο απαραίτητος μετασχηματισμός θα πρέπει να περιλαμβάνει κρατική ιδιοκτησία των τραπεζών, επιβολή ελέγχων στη ροή κεφαλαίων, ριζική αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου, έλεγχο των μέσων διαμόρφωσης βιομηχανικής πολιτικής. Ο στόχος πρέπει να είναι η προστασία της απασχόλησης και η υπεράσπιση του εισοδήματος και των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων.

Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα σημάνει ριζοσπαστική ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχουν επικρατήσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών. Θα ήταν επίσης το πρώτο πραγματικό και μεγάλο πλήγμα κατά της παγκοσμιοποίησης που έχουμε βιώσει εδώ και δεκαετίες. Η Ελλάδα και άλλες χώρες της περιφέρειας πρέπει να υιοθετήσουν ένα μεταβατικό πρόγραμμα που θα αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων υπέρ της εργασίας δημιουργώντας καλύτερες συνθήκες στην πάλη για το σοσιαλισμό. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο μέσα στα πλαίσια της νομισματικής ένωσης.

Αν η Αριστερά αρνηθεί να αντιμετωπίσει το θέμα του ευρώ κατά μέτωπο αντλώντας από τον απολύτως δικαιολογημένο ευρωσκεπτικισμό της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, τότε είναι πιθανό να επωφεληθεί ακόμη και η άκρα Δεξιά. Όπως πλησιάζει η κατάρρευση του ευρώ, δεξιές απόψεις θα μπορούσαν να βρούν έδαφος σε όλη την Ευρώπη εφόσον η Αριστερά δεν προτείνει ριζοσπαστική εναλλακτική λύση. Πήραμε μια γεύση από αυτόν τον κίνδυνο με τα όσα εξωφρενικά έχουν ειπωθεί στα ΜΜΕ της Γερμανίας για τους Έλληνες και της Ελλάδας για τους Γερμανούς. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει πολύ άσχημη εξέλιξη, αν η Αριστερά δεν αντιδράσει συνειδητοποιώντας ότι το ευρώ δεν είναι αυτό που φαντάζεται ότι είναι.

Με συγχωρείτε, αλλά μετά από αιώνες πολέμων μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους, η Αριστερά όφειλε να θεωρήσει την Ε.Ε. ως κάτι προοδευτικό. Ποια άλλη επιλογή προσφέρετε; Πίσω στο παλιό καλό έθνος-κράτος, χωρίς κάποιο είδος κοινού πολιτικού εποικοδομήματος; 

Αυτό το επιχείρημα ακούγεται συνεχώς από κυβερνήσεις, αστικά κόμματα, συνδικάτα, ακόμη και από την Αριστερά. Δεν το δέχομαι. Η ΕΕ δεν είναι ένα προοδευτικό μόρφωμα του είδους που υπονοείτε εδώ. Επιπλέον, το περιεχόμενό της έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό με την πάροδο του χρόνου – η σημερινή ΕΕ δεν είναι η ίδια που ήταν πριν από πενήντα χρόνια. Στην πορεία του χρόνου η ΕΕ, και ιδιαίτερα η νομισματική ένωση, έχει μεταβληθεί σε μηχανισμό που υπερασπίζεται σαφή και ασυμβίβαστα ταξικά συμφέροντα που συνδέονται με τα χρηματωπιστωτικά ιδρύματα και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Εκτός αυτού, κατά τη διάρκεια της κρίσης η ΕΕ έχει αποκαλύψει δύο εξαιρετικά προβληματικές πτυχές της.

Η πρώτη είναι ότι η εθνική κυριαρχία πολλών μικρότερων χωρών παραβιάζεται ανοιχτά και απροσχημάτιστα. Σε πολλά μέρη της Ευρώπης γίνονται επισκέψεις από επιτροπές που απαρτίζονται από γραφειοκράτες του κέντρου – με Γερμανούς συχνά σε ηγετικό ρόλο – που δίνουν οδηγίες σε άλλες χώρες. Υπαγορεύουν τους όρους της εθνικής, οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Το δεύτερο, και ακόμα πιο σοβαρό, είναι ότι παραβιάζεται η δημοκρατία, και όχι μόνο στην περιφέρεια. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ΕΕ είχε αποκληθεί ο εγγυητής της δημοκρατίας, ο μηχανισμός που εξασφάλιζε τα δημοκρατικά δικαιώματα των ευρωπαϊκών λαών. Αποδεικνύεται τώρα ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Βλέπουμε ότι η ΕΕ, και ιδιαίτερα η ΟΝΕ, είναι ένας μηχανισμός για την επιβολή συγκεκριμένων συμφερόντων – στην προκειμένη περίπτωση των τραπεζών – απευθείας στην πολιτική σφαίρα. Οι τραπεζίτες όχι μόνο καθορίζουν τις οικονομικές πολιτικές, πράγμα το οποίο κάνουν εδώ και καιρό, αλλά και υπαγορεύουν την πολιτική διαδικασία. Διορίζουν πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις.

Δεν είναι υπερβολή να πω ότι η κατάσταση στην Ε.Ε. θυμίζει όλο και περισσότερο τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης του Μεσοπολέμου. Υπάρχει μια προϊούσα αντίληψη μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει αποτύχει, ότι είναι διεφθαρμένη, ότι ελέγχεται από ανθρώπους έξω από την εκλογική διαδικασία και καθοδηγείται από συγκεκριμένα συμφέροντα που προτιμούν να κυβερνούν με διατάγματα. Μιά πολύ επικίνδυνη πολιτική κατάσταση αναδύεται. Αυτοί που υπερασπίζονται την ΕΕ βασιζόμενοι στις υποσχέσεις και τα λόγια του παρελθόντος θα πρέπει να σκεφτούν πολύ προσεκτικά το παρόν.

Σε αυτό το πλαίσιο, θέλω να τονίσω ότι το επιχείρημα υπέρ της εξόδου δεν αφορά καθόλου στον απομονωτισμό, δεν στρέφεται κατά της ενότητας των ευρωπαϊκών λαών. Αντίθετα, είναι ένα επιχείρημα που αναγνωρίζει την ταξική φύση της νομισματικής ένωσης, καταλαβαίνει αυτό που συμβαίνει στην ΕΕ και αναλαμβάνει δράση για ουσιαστική ευρωπαϊκή ενότητα. Δεν μπορεί να υπάρξει γνήσια ευρωπαϊκή ενότητα παρά μόνο στη βάση των εργατικών συμφερόντων, της αλληλεγγύης των εργαζομένων. Τη στιγμή αυτή η Ευρώπη χρειάζεται ένα μεγάλο σοκ που θα μπορέσει να την οδηγήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο από τους εργαζόμενους. Ο αγώνας πρέπει να αρχίσει στην περιφέρεια, αλλά είναι απαραίτητο να εξαπλωθεί στο κέντρο. Η υπόλοιπη Ευρώπη προσβλέπει στους Γερμανούς εργαζόμενους να αναλάβουν τα ηνία της αμφισβήτησης της πολιτικής της Μέρκελ στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Επιτυχημένη εργατική δράση στη Γερμανία θα μπορούσε να ελαφρύνει άμεσα την πίεση στην περιφέρεια και θα ήταν ένα τεράστιο βήμα προς την ευρωπαϊκή ενότητα από τα κάτω.

Φαίνεται να λέτε ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά και ιδίως η Αριστερά στο κέντρο – στη Γερμανία και τη Γαλλία – θα έπρεπε να διατυπώσει μια ανεξάρτητη θέση σε σχέση με το ευρώ ενάντια στις κυβερνήσεις της. Ποια θα έπρεπε να είναι αυτή η θέση;

Μου ζητάτε να σας δώσω ένα πρόγραμμα για ολόκληρη την ευρωπαϊκή Αριστερά, ενώ παράλληλα θέλετε να σας πω και πως η έξοδος από την ΟΝΕ θα ήταν προς όφελος της περιφέρειας. Ένα τέτοιο πρόγραμμα δε μπορεί παρά να προκύψει από συλλογική προσπάθεια και διάλογο μεταξύ σοσιαλιστών που γνωρίζουν τις ιδιαίτερες συνθήκες των χωρών τους. Μπορώ όμως να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με τις απαιτήσεις της προγραμματικής σύγκλισης που θα προωθούσε την ευρωπαϊκή ενότητα.

Πρέπει, πρώτον, να υπάρξει ρήξη με τον ευρωπαϊσμό της Μέρκελ και να απορριφθεί η αντίληψη ότι η νομισματική ένωση είναι ένα βήμα προς την ενότητα. Η ιδέα μιας κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας είναι ευγενής και αγγίζει τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά η ΕΕ που δημιουργήθηκε από μια συμμαχία καπιταλιστικών τάξεων δεν είναι ο δρόμος της επιτευξής της. Αντίθετα, η παρούσα κατάσταση στην ΕΕ φέρνει τους λαούς τον έναν ενάντια στον άλλον, όπως είδαμε με τους Γερμανούς και τους Έλληνες. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την ενότητα και αυτό μπορεί να γίνει μόνο στη βάση του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και της δημοκρατίας τόσο στην περιφέρεια όσο και στο κέντρο.

Η ευρωπαϊκή ενότητα πρέπει να αντλήσει από τους κοινούς αγώνες, τα αιτήματα και τις προσδοκίες των εργαζομένων. Πρέπει να βασισθεί στη γνήσια αλληλεγγύη από τα κάτω. Για να γίνει αυτό πρέπει να βρούμε κοινά πεδία αγώνα. Η κρίση μας δίνει μια μεγάλη ευκαιρία. Υπάρχουν σημαντικές εθνικές διαφορές, βέβαια, καθώς η κρίση έχει πάρει διαφορετικές διαστάσεις στην περιφέρεια σε σχέση με το κέντρο. Αλλά υπάρχει επίσης και κοινό έδαφος που μπορεί να στηρίξει κοινές επιδιώξεις.

Συμφωνούμε, για παράδειγμα, για την αναγκαιότητα αναδιανομής του εισοδήματος και του πλούτου. Οι Γερμανοί εργαζόμενοι χρειάζονται οπωσδήποτε υψηλότερους μισθούς και η δομή της γερμανικής παραγωγής θα πρέπει να αλλάξει προς όφελός τους. Η Γερμανία θα πρέπει να απομακρυνθεί από το μοντέλο που δίνει έμφαση στις εξαγωγές εις βάρος της εγχώριας κατανάλωσης. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αγωνιστούν για να σπάσουν την πολιτική συγκράτησης των μισθών, να ανατρέψουν τους περιορισμούς που επιβάλλονται από τη γερμανική άρχουσα τάξη. Η αναδιανομή είναι επίσης ζωτικής σημασίας για την περιφέρεια, αλλά το καυτό θέμα προς το παρόν είναι το ευρώ. Η Αριστερά στην περιφέρεια θα πρέπει να αγωνιστεί για αναδιανομή μέσα στο πλαίσιο που θα δημιουργηθεί από την έξοδο από το ευρώ. Η Αριστερά των χωρών του κέντρου θα πρέπει επίσης να στηρίξει την προσπάθεια της περιφέρειας για φορολογικές και δημοσιονομικές μεταρυθμίσεις που θα αναδιαρθρώσουν την οικονομία της.

Συμφωνούμε, επίσης, ότι θα πρέπει να υπάρξει δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχος των τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Επιπλέον, θα πρέπει να υπάρξουν έλεγχοι επί των ροών κεφαλαίων, δεδομένου ότι η ελεύθερη κυκλοφορία του δανειστικού κεφαλαίου δεν προσφέρει οφέλη στους εργαζόμενους. Δεν είναι ένα μεγάλο βήμα από δω να συνειδητοποιήσουμε ότι η νομισματική πολιτική δεν θα πρέπει να αποτελεί αποκλειστικό δικαίωμα των λεγόμενων εμπειρογνωμόνων στη Φρανκφούρτη, των οποίων οι επιδόσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών ήταν άθλιες. Η νομισματική πολιτική θα πρέπει να υπόκειται σε δημοκρατικό έλεγχο και θα πρέπει να ικανοποιεί στις ανάγκες συγκεκριμένων χωρών. Δεν χρειαζόμαστε μια ΕΚΤ της ελίτ που να αποφασίζει αυθαίρετα για τη νομισματική πολιτική χωρίς να λογοδοτεί σε κανένα εκλογικό σώμα.

Είναι επίσης ζωτικής σημασίας να γίνει διαγραφή του χρέους σε όλη την Ευρώπη. Οι εργαζόμενοι των χωρών του κέντρου πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα λεγόμενα σχέδια διάσωσης είναι απλώς ακριβά δάνεια που δίνονται στην περιφέρεια για να διασωθούν οι τράπεζες του κέντρου. Το βάρος πέφτει, στη συνέχεια, στους εργαζομένους της περιφέρειας που υποφέρουν από την ανεργία και τις τεράστιες περικοπές στους μισθούς και την κοινωνική πρόνοια. Υπάρχει βάση για κοινούς αγώνες στην Ευρώπη αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου στο θέμα αυτό.

Αν οι εργαζόμενοι του κέντρου άρχιζαν να ψάχνουν πεδίο δράσης στα θέματα αυτά, ασκώντας πίεση στην κατεύθυνση που ανέφερα, θα έβλεπαν το ευρώ με διαφορετικά μάτια. Αν οι Γερμανοί εργαζόμενοι είχαν σημαντικά οφέλη από τη δράση τους, η γερμανική άρχουσα τάξη θα αντιμετώπιζε το ευρώ με πολύ διαφορετικό τρόπο, γιατί δεν θα αποτελούσε πλέον μηχανισμό διαρθρωτικών πλεονασμάτων. Τότε θα μπορούσαμε να έχουμε πραγματική βάση για γενικότερη πάλη για την ενότητα της Ευρώπης προς το συμφέρον των εργαζομένων.

Καταλήγοντας, η Αριστερά τόσο στις χώρες του κέντρου όσο και της περιφέρειας είναι απόλυτα ικανή να οδηγήσει την Ευρώπη σε λύση της παρούσας κρίσης, δυναμώνοντας ταυτόχρονα την αυθεντική ευρωπαϊκή ενότητα. Για να το κάνει αυτό όμως, θα πρέπει να απαλλαγεί από τον εναγκαλισμό του κατεστημένου ευρωπαϊσμού και να διατυπώσει ένα συνεκτικό και ανεξάρτητο αριστερό πρόγραμμα.

Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι καθηγητής Οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

ΠΗΓΗ: ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ

Σύντομη Περιγραφή: 

Κώστας Λαπαβίτσας

Ο γνωστός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Κ. Λαπαβίτσας έδωσε συνέντευξη στο Γερμανικό περιοδικό "Μarx21" και περιγράφει το σημερινό πλαίσιο λειτουργίας της ΕΕ των τραπεζιτών, την αναγκαιότητα της Αριστεράς να απαντήσει ξεκάθαρα και με πολιτικό πρόταγμα την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ και την ευρωζώνη και την επιτακτική ανάγκη να οικοδομηθεί στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες ένα πολιτικό σύστημα με εργατικό έλεγχο και αλληλεγγύη των χωρών μεταξύ τους.